O mito da Al-Aqsa...

Por Mordechai Kedar

Ynet

Cando o profeta Mahoma estableceu o Islam, presentou un mínimo de innovacións. Utilizou os personaxes sacros, as lendas históricas e os lugares sacros do xudaísmo e do cristianismo, e mesmo do paganismo, para islamizalos. Así, segundo o Islam, Abraham foi o primeiro musulmán e Xesús e San Xoan (os fillos de Miriam, irmá de Moisés e de Aron) foron profetas e gardiáns do segundo ceo. Moitas lendas bíblicas ("asatir al-awwalin"), ás que estaban familiarizados os árabes pagáns antes dos albores do Islam, foron obxecto dunha conversión islámica, e o Corán, así como os hadith (a tradición oral islámica), están repletos delas. A islamización practicouse tanto para os lugares como para as persoas: a Meca e a santa pedra - al-Ka'bah - foron lugares sacros pre-islámicos dos árabes pagáns. A mesquita de Umayyad en Damasco e a Gran Mesquita de Estambúl foron erixidas sobre lugares onde antes existían igrexas cristiás e bizantinas (dous dos máis coñecidos exemplos de como o Islam trata aos santuarios doutras relixións). Xerusalén, tamén sufriu ese proceso de islamización: o Mahoma inicial trato de convencer aos xudeus de Medina a que se unisen á súa nova comunidade e, por medio da persuasión, estableceu que a dirección da oración (quibla) sería cara ao norte, cara Xerusalén, en consonancia coa práctica xudía; pero tras fracasar nos seus intentos de persuasión revolveuse en contra dos xudeus, matou a numerosos deles, e dirixiu a quibla cara ao sur, en dirección á Meca. O abandono de Xerusalén por parte de Mahoma explica o feito de que esta cidade non se mencione nin unha soa vez no Corán. Despois de que Palestina fora ocupada polos musulmáns, a súa capital foi Ramlah, a 30 millas ao oeste de Xerusalén, o que significaba que Xerusalén non representaba grande cousa para eles. O Islam redescubriu Xerusalén 50 anos após a morte de Mahoma. No 682, Abd Allah ibn al-Zubayr rebelouse contra os gobernantes islámicos de Damasco, conquistou A Meca e impediu que chegasen peregrinos á Meca para o Hajj. Abd al-Malik, califa dos Umayyad (Omeyas), necesitaba un emprazamento alternativo para devandita peregrinación e asentárono en Xerusalén, a cal se atopaba baixo o seu control.

Co fin de xustificar esta elección, escolleuse un verso do Corán (a surata 17,1) que di (segundo a tradución de Majid Fakhri): "Gloria a Él que provocou que o seu servente viaxase de noite desde a Sacra Mesquita á Mesquita Máis Afastada, cuxo recinto bendixemos, co fin de mostrarlle algunhas das nosas sinais, xa que Él é, en efecto, o que todo o escoita e o que todo o ve". O significado que se lle atribúe a este verso é que "a mesquita máis afastada" (al-masgid Al-Aqsa) se atopaba en Xerusalén e que foi alí onde viaxou Mahoma nunha soa noite (aínda que nese momento a viaxe duraba mínimo uns tres días en camelo), levado pola al-Buraq, un cabalo máxico con cabeza de muller, ás de aguia, cola de pavo real e cascos que alcanzaban o horizonte. Amarrou o cabalo ao Muro Occidental do Monte do Templo e desde alí subiu ao sétimo ceo xunto co anxo Gabriél. No seu camiño atopouse cos profetas doutras relixións que son os gardiáns dos ceos. Desta forma, o Islam trataba de gañar lexitimidade con relación ás outras relixións, as súas antecesoras, mediante a creación dunha posta en escea na que os antigos profetas estaban de acordo coa preeminencia de Mahoma, o Khatam al-Anbiya ("o Selo dos Profetas").

Non é de estrañar que este milagroso relato estivese en contradición con algúns dos principios do Islam: Como é posible que un home de carne e óso ascendese ao ceo? Como pode unha criatura mítica levar a un mortal a un destino real? Cuestións como esas deron lugar a que pensadores musulmáns ortodoxos concluísen que a viaxe nocturna foi un soño de Mahoma. A viaxe e a ascensión servirían para facer "mellor ou superior" ao Islam con respecto á Biblia: Moisés "só" subiu ao monte Sinaí, no medio da nada, e só chegou a estar cerca do ceo, mentres que Mahoma chego até a Alá, e desde Xerusalén. Cales son as dificultades existentes para ratificar a convición de que a Mesquita Al-Aqsa descrita na tradición islámica atópase en Xerusalén? Por unha banda, a poboación da Meca, que coñecían ben a Mahoma, non cría nesta historia. Só Abu Bakr, (máis tarde o primeiro califa), creu nel e por iso chamóuselle al-Siddiq ("o crente"). A segunda dificultade radica en que a tradición islámica dinos que al-Aqsa está preto da Meca, na península Arábica. Isto afírmase de forma inequívoca no "Kitab al-Maghazi", un dos libros do historiador e xeógrafo musulmán al-Waqidi. Segundo al-Waqidi, existían dous "masjeds" (lugares de oración): na al-Gi'irranah, un pobo situado entre A Meca e Ta'if, e que era "a mesquita máis próxima" (al-Masjid al-adna) e o outro era "a mesquita distante" (al-Masjid al-Aqsa,), onde Muhammad rezaba cando saía da cidade.

Esta descrición da al-Waqidi, que conta co apoio dunha cadea de autoridades (isnad), non era "conveniente" para a propaganda islámica do século VII. Co fin de establecer unha base para a toma de conciencia da "santidade" de Xerusalén dentro do Islam, os califas da dinastía Ummayad inventaron moitas "tradicións" confirmando o valor de Xerusalén, o que xustificaría a peregrinaxe a Xerusalén dos fieis musulmáns. Así, al-Masjid al-Aqsa é "transportada" a Xerusalén. Cabe sinalar que Saladino tamén aprobou o mito da al-Aqsa e das súas "tradicións" co fin de recrutar e mobilizar aos guerreiros musulmáns contra os cruzados durante o século XII. Outro obxectivo da islamización de Xerusalén foi socavar a lexitimidade das relixións antecesoras, xudaísmo e cristianismo, e que consideran a Xerusalén coma unha cidade santa. O Islam é presentado como a única relixión lexítima, destinada a substituír ás outras dúas, posto que modificaran e deformado a palabra de Deus, cada unha no seu momento. Aínda que xudaísmo e cristianismo poden existir o un á beira do outro en Xerusalén, o Islam considéraos a ambos como traizóns a Alá e aos seus ensinos, e sempre tratou, e seguirá facéndoo, de exercer o seu poder para lograr expulsalos da cidade. é interesante observar que esta expulsión é retroactiva: as estacións de radiodifusión islámicas dos palestinos insisten constantemente en afirmar que os xudeus non tiveron xamais un templo no Monte do Templo e, desde logo, que alí non existiron dous templos. (Nese caso, e segundo esta visión, onde predicou Xesús?) Yasser Arafat, o mesmo unha persoa laica (falen con Hamas !!), fixo exactamente o mesmo que os califas da dinastía Umayyad hai 1300 anos: utilizar a santidade de Xerusalén para servir aos seus fins políticos.

Non é posible deixar o control de Xerusalén aos xudeus xa que, segundo o Islam, son impuros e a ira de Alá caerá sobre eles. Por outra banda, os xudeus son os fillos dos monos e dos porcos, e son aqueles que han deformado os escritos sacros que lles foron revelados e negan os mandatos de Deus. Desde que violaron a alianza co seu Deus, este maldíxoos e serán sempre os herdeiros do inferno. Entón, como podía ser posible que Arafat entregase Xerusalén aos xudeus? Os medios de comunicación palestinos na actualidade están cheos de mensaxes de Jihad, chamando a ampliar a guerra política nacional entre Israel e os palestinos cara a unha guerra relixiosa islámica entre xudeus e musulmáns. Para eles, o cristianismo non é mellor que o xudaísmo, xa que ambos perderon" o seu dereito a pronunciarse e a rexer Xerusalén. Só o Islam - Din ao-Haqq ( "a relixión da verdade") - ten este dereito, e para sempre. Desde sempre a santidade de Xerusalén representou para o Islam, e sigue representándoo, máis nada que unha santidade politicamente motivada, onde todo dirixente musulmán ou político que transixise sobre ela debería renunciar. Deberían xudaísmo e cristianismo relegarse a uns mitos que, reflectidos nos textos islámicos ou nos soños de Mahoma, foron elaborados moito tempo despois de que Jerusalém fose establecida como o antigo e verdadeiro centro destas dúas relixións antecesoras do Islam? Debería Israel renunciar a súa capital só porque algúns musulmáns decidiron utilizala para reciclar os problemas políticos dos Umayyad 1250 anos despois de que unha cortina caese sobre o seu papel na historia?