sábado, 28 de febrero de 2009
Adam John Stennett...
viernes, 27 de febrero de 2009
jueves, 26 de febrero de 2009
martes, 24 de febrero de 2009
domingo, 22 de febrero de 2009
Yood...
O grupo de rock judeu YOOD tem editado o seu segundo álbum intitulado “Real People”. O trio israeli de hard rock tem uma marcada influência da Jimi Hendrix Experience e outros grupos de power rock dos ’60 e ’70. O seu primeiro álbum, “Passin’over” apareceu no 2007.
Yood (‘) a letra mais pequena do alfabeto hebreu, dá nome a este grupo integrado por:
Eliezer Lloyd: Guitarras, voz e harmonica.
Yaakov Lefcoe (Dr. Jake)- Baixo e voz.
Moshe "Russion Percussion" Yankovsky- Bateria, efectos de som e voz.
Numa entrevista com Ben Bresky, da Radio Nacional Israeli (INR), da que reproduzimos uns extractos, falam sobre o seu conceito de combinar as guitarras eléctricas com os temas jasídicos.
INR: Que é a música judea ou israeli para vós?
Yaakov: Penso que qualquer música que proceda da alma judea é música judea, embora existam determinadas formas musicais que se associem com a música judea. Contrariamente às artes visuais, a música judea perviveu no Exílio.
Moshe: Os judeus do Exílio, convivendo em distintos sítios, absorveram as vibrações e estilos desses lugares. Transformaram-nos e deram pé ao seu estilo. A música judea, procedente de Síria, Rússia ou Sul África, é global.
Eliezer: A nossa intenção através de YOOD é chegar a sítios onde não têm escuitado as ideias do Rebbe de Lubavitch [dirigente do Chabad]. Somos como uma espécie de emissários do Rebbe, e o conceito do pensamento jasídico é que a santidade pode achar-se em qualquer lugar, inclusso nos lugares mais impensáveis. Queremos que a gente berre em alto por Ha Kadosh Baruch Hu [o Todopoderoso], pela Torá e pelo Povo Judeu.
INR: Falade-nos da canção Wasting Away.
Yaakov: É um tributo a Gilad Shalit, o soldado israeli cautivo em Gaza.A arte tem que reflexar todo tipo de emoções e experiências internas.
INR: Como é isso de ser uma banda jasídica?
Moshe: Todos os membros da banda chagamos ao Chabad de diferentes maneiras. Muitas das nossas canções falam do Chabad. Eu, que vivim em New York durante sete anos e nunca entrara em Crown Heights [quartel geral do Chabad Lubavitch], nunca tivera relação até que cheguei a Israel. A forma em que vinhem parar a Israel é uma longa história, semelhante à fogida de Egipto.
INR: Porque tu naciste em Rússia…
Moshe: Sim, e quando tinha 9 anos tratamos de abandoar o país, mas não nos deixaram. Com a chegada de Gorbachov as coisas cambiaram e em 1988 marchei. Os meus pais queriam ir a Israel, mas o meu tio estava em New York. Em Rússia eu tocava em bandas de rock progressivo, tipo Yes, Genesis ou Gentle Giant. Mas quando cheguei a New York tudo mudou, e comezei tocar Willie Dixon e Jimi Hendrix. Mas a música era um hobby; não podia encontrar um trabalho no mundo da música. Depois marchei a Israel, porque todos os meus amigos de Rússia estavam ali. Estivem numa banda chamada Ein Sof, mas ainda não sabia nada do jasidismo. Depois marchei viver a Tzfat e ali conhecim o Chabad, e a música converteu-se no principal para mim. Quando conhecim a estes dois perguntaram-me: es judeu? Pugeste os tefilin hoje? Eu nunca vira uns tefilin na minha vida até então. Amosaram-me o que eu pensei que eram duas pequenas câmaras com correias, e lembro que perguntei: é hoje uma festividade judea? Então pugem-me os tefilin e sentim algo extrano. Foi como uma revelação
viernes, 20 de febrero de 2009
As cores da noite...
Caramba, señor Bermejo!..
O apelido "Bermejo" inspirou hai xa trinta anos a Rafael Azcona, xenial guionista de "La escopeta nacional" (1977), un dos máis celebrados éxitos cinematográficos da transición. E hai ocasións nas que a realidade iguala ou supera a ficción. E hai ocasións nas que a ficción parece intuír acontecementos vindeiros. O divertido e acedo filme de Luís Berlanga é moi invocado estes días á mantenta da cazaría de Jaén na que coincidiron o ministro Bermejo e o xuíz Garzón. Á dereita se pode ver a portada dunha revista de caza de agosto pasado na que o señor ministro lucía moi legal.
jueves, 19 de febrero de 2009
martes, 17 de febrero de 2009
Breve poema breve...
A proba da bañeira...
lunes, 16 de febrero de 2009
domingo, 15 de febrero de 2009
A importancia dos zapatos...
Por Ángela Winik
Unha reflexión acerca da importancia do calzado nos campos de concentración "Nós somos os zapatos, as últimas testemuñas. Somos os zapatos de netos e avós de Praga, Cracovia, París e Amsterdam, e como estamos feitos só de tea e coiro, e non de sangue e carne, cada un de nós evitou o lume do inferno" Moshe Shulshtein (2)
Polonia dúas veces. Polonia enchida de sol, dourada, florida, ese foi o impacto que recibín ao chegar alí por vez primeira. Non era aquela Polonia gris que me imaxinara, porque a finais de abril o sol estalara con todo no ceo demasiado celeste para ese país que era incoloro para min ou, mellor dito, que estaba representado nun arco iris particular cuxa curvatura ía do branco ao negro, pasando só pola gama dos grises. Equivocárame. Polonia novamente. Polonia branca, fría con rúas desertas e algunhas luces iluminando fracos árbores de nadal ou quizais non eran fracos e eu víaos así. Era pouco o tempo que transcorrera entre unha visita e a outra. Con todo, tal foi o cambio na fisonomía da paisaxe que pareceronme anos.
Pero de abril a decembro hai só 8 meses, meses que poden ser determinantes da vida e a morte. Birkenau, Maidanek. Dous nomes tráxicos na memoria de quen pasou por alí e sobreviviu. Dous nomes tráxicos ao lembrar a quen quedou alí definitivamente. E cando evoco eses lugares volve a min a imaxe das dúas Polonias, o brillante alagada de sol e a branca, fría, amorfa por momentos. Percorrer os campos na primavera foi sentir que a natureza non é xusta. Foi sentir que non hai dereito a camiñar sobre o tapizado verde do pasto humedecido. Foi pensar que onde houbo morte non debe haber vida e con todo...
Percorrer os campos no inverno é sentir unha sensación de espanto e dor. Espanto porque desde a miña comodidade de roupa abrigada e apropiada podo non abarcar a magnitude de quen vivía alí e soportaba a inclemencia dun clima terrible. Estando en Birkenau, lonxe da entrada, comezou a nevar. Os copos que caían facíanse cada vez máis grandes e espesos e eu, petrificada, non podía seguir adiante. Case non podía ver a porta que conducía ao cómodo autobus que me resgardaría. Estaba inmóbil, non polo frío, nin pola neve. Miles de imaxes comezaron a aparecer na miña cabeza e non me permitían avanzar. Libros lidos, testemuños escoitados, todo iso apiñábase fronte a min e paralizábame o corpo e o corazón. Como é posible que isto sucedese?, como é posible que o home lle fixese isto ao home...? como é posible... ?
E de súpeto outra imaxe apareceuseme e aclara os meus pensamentos. Zapatos. Cando cheguei por primeira vez a Maidanek era primavera, fuí percorrendo o campo e sentíame forte, segura. Sabía sobre a Shoáh, e sentía que ese coñecemento me protexía. Cando cheguei á barraca dos zapatos tentei entrar e non puiden. Algo o impediu. Primeiro foi o profundo e penetrante cheiro da madeira humedecida mesturada co coiro e logo a magnitude do que se presentaba ante os meus ollos. Xa non eran números abstractos, tiña ante min a magnitude da Shoáh, unha inmensa barraca chea de zapatos, e aí mesmo deime de conta: dous zapatos, unha persoa, un par, unha persoa. Zapatos. Que importante era estar calzado adecuadamente. Tanto no inverno como no verán. Soportar a dor de pisar un chan duro e reseco polo sol era tan terrible como pisar a neve que cortaba, que partía a carne en dúas, que destruía. Moitos sobrevivientes relatan o coidado que cada un tiña desa peza tan importante, porque perder os zapatos era definitivamente estar condenado. E os zapatos foron o premio e a súa falta o castigo de quen se sabe transitar o último tramo da vida. Pero así como eran a vida podían resultar tamén a morte.
Primo Levi volve sempre á miña memoria, recordo a súa descrición acerca da importancia dos zapatos. O di no seu libro Se isto é un home (1): "E non creades que os zapatos na vida do Lager, son un factor sen importancia. A morte empeza polos zapatos: convertéronse para a maioría de nós en auténticos instrumentos de tortura que, despois de longas horas de marcha, ocasionan dolorosas feridas as cales fatalmente se infectan. Quen as padece está obrigado a andar coma se tivese unha bala no pé...".
Si, ese calzado era unha necesidade, pero era tamén a tortura, esa tortura permanente que se sumaba a todas as demais. Telos representaba un sufrimento extraordinario, pero, que pasaba se un non os tiña? Se un non tiña os zapatos, eses que se ataban con arame ou se sostiñan con tiras de tea, a vida facíase insoportable. Telos o era, pero non telos tamén. A vida era insoportable e todo contribuía a que isto fose así; pero a importancia dos zapatos era vital. Retorno a Polonia e véxome paralizada ante a entrada da barraca dos zapatos de Maidanek. Novamente o penetrante cheiro envólveme e impide que dea un paso máis.
Hoxe o campo está cuberto de neve, neve branca aínda que non pura, neve negra pola sucidade e porque no lugar dos mortos a pureza non existe. Existen as almas puras, pero o campo non o é , nin aínda hoxe a case 57 anos da finalización da guerra. As pegadas do exterminio están aí ao noso alcance e os zapatos como mudos testemuños que nos acompañan. Mudos testemuños da barbarie indescritible, pero mudos testemuños de que ese horror se cometeu contra homes, mulleres e nenos inocentes, sen distinción. Agora doume volta, voume e trato de levar comigo a pesada carga de estar nese lugar. Non na Shoáh, de ningunha maneira! Ninguén que non viva esa experiencia pode imaxinarse minimamente o que foi. Con todo, cando penso en zapatos, cando lembro a inmensa cantidade que tiven fronte a min, esa montaña de coiro descolorido polo tempo, non podo deixar de pensar: dous zapatos, unha persoa, un par de zapatos, ese neno que puido ser un grande profesor. Dous zapatos, unha persoa, un par de zapatos, esa muller que podía iluminar a casa coa súa alegría e as súas cancións. Dous zapatos... e definitivamente a miña cabeza déixase caer e non me queda outra cousa que rezar un kadish silencioso por todos eles.
1) Levi, Primo. Se isto é un home.
2) Toker, E., Weinstein, A. Seis millóns de veces un, o Holocausto, Ministerio do Interior, Bs .As, 1999.
viernes, 13 de febrero de 2009
San Valentín...
69 excusas...
lunes, 9 de febrero de 2009
domingo, 8 de febrero de 2009
Garaudy no Hórreo...
O arraiano Martin Sheen e o poeta cimarrón...
Vai xa para vinte anos, cando traballaba naquela nave ebria de xornalismo vangardista que foi Diario de Galicia (na épica xeira dirixida por X. A. Gaciño) e tiñamos pousada en Tui, fomos cear unha noite de sábado a Gondomar e nunha mesa dun recanto da casa de comidas vimos a un tipo paisano que era cuspidiño a Martin Sheen. E a medida que pasaba o tempo, e o Miño como quen di levábanos ao corazón da escuridade, mais se asemellaba aquel ghicho ao grandísimo actor de Apocalypse Now. Até que nos puido a curiosidade e soubemos que o home que se parecía a Martin Sheen era Martin Sheen.
Ramón Antonio Estévez, nado en Dayton, Ohio, en 1940, e máis tarde coñecido por Martin Sheen podía ser tranquilamente un personaxe de X. L. Méndez Ferrín. O fillo dun arraiano, máis ben miñoto, tanto ten. Seu pai, Francisco Estévez, nado en Parderrubias, emigrou a Estados Unidos e alí namorou e casou cunha irlandesa, Mary Ann Phelan, do condado de Tipperary, que moi de mociña colaborara na loita pola independencia do seu país. A parella tivo dez fillos, criados en escolas e ambiente católico. Claro que hai católicos e católicos, como non é o mesmo un alpendre en Belén que un pazo no Vaticano. O caso é que Ramón Estévez, o fillo de Francisco, conectou na mocidade cun comprometido movemento de obreiros católicos (Catholic Workers) e aí levedou a súa sensibilidade social. Con 14 anos foi dirixente dunha folga de caddies contra o trato abusón dos señoritos do club privado de Golf en Dayton.
Ademais de extraordinario actor, e con interpretacións maxistrais como en Badlands (1973), na devandita Apocalypse Now (1979), ou na serie The West Wing, na que representou o papel de presidente dos Estados Unidos, Martin Sheen é talvez unha das persoas máis veces detidas no mundo occidental. O que vén demostrar que, ao longo da historia, as forzas da orde prestaron sempre moita atención ás persoas amantes da xustiza. Para prendelas. Estivo no deserto para mostrar a súa oposición ás probas nucleares. Estivo cos xornaleiros mexicanos para denunciar a explotación dos inmigrantes. Estivo nas loitas polos dereitos civís e contra as desigualdades. Estivo coas nais que dirixiron as protestas contra a guerra de Iraq. Como simpatizante do movemento Earth First!, estivo e está en moitas das iniciativas ecoloxistas, para oporse ao espolio das fragas e dos mares, e tentar frear o cambio climático. O Partido Demócrata tentou convencelo para ir ao Senado, mais el rexeitou a proposición con retranca: "Non estou cualificado. Vostedes confunden a celebridade coa credibilidade". Nas pasadas eleccións, chamou a votar por Barak Hussein Obama. Outro arraiano da vida.
Rafael Azcona dicía que o estado ideal dunha persoa era o "estar dispoñíbel". El explicábao ao seu xeito humorístico e festeiro. Ti estás na porta e alguén que pasa e di: "Imos desfacer a cama?". E o dispoñíbel di: "E por que non?". Iso si, non hai que confundir ao disponíbel co pelmazo. Ao caso. Velaí temos, no historial de Sheen, esa caste asombrosa do home disponíbel. Traballou arreo, non hai máis que ver a súa filmografía, pero sempre está dispoñíbel cando se lle presenta unha causa xusta. Mesmo para botar unha man aos compañeiros arraianos, como fixo o outro día cando se prestou en Madrid a participar na presentación do Catálogo de Actores e Actrices de Galicia. Hai un detalle biográfico que nos amosa a calidade da madeira da que esta feita este home. Ao rematar a filmación de The Wing West (A á Oeste da Casa Branca), aos 65 anos, decidiu que tiña que mellorar a súa formación cultural, en especial, literaria, e decidiu matricularse na Universidade Nacional de Irlanda, en Galway. E fíxoo! Estudou durante un semestre no 2006, alí o home célebre sentadiño no pupitre.
Martin Sheen/Ramón Estévez podía ser un personaxe saído do maxín vizoso de Méndez Ferrín. Mais tamén o actor podería interpretar ao escritor. Hai moito neles de vidas paralelas. Úneos unha especie de xenialidade arroutada. Non banal. Cando se preparaba para Apocalyse Now, Sheen viu a súa imaxe nun grande espello e foi cara alí e escachizounos, o espello e a imaxe, dunha puñada. Sangraba polos cotenos. Tamén Ferrín ten "apostado a cabeça", que diría Herberto Helder, na súa obra. E logo hai esa comuñón no "estar dispoñíbel". Estar dispoñíbel para a fraternidade. Estar dispoñíbel para mollarse. Estar disponíbel para a intemperie.
Hoxe Ferrín recibe unha homenaxe en Vigo, en data que cadra co seu 70 aniversario. A cultura, e non só en Galicia, tende a recrearse na necrofilia. O intre máis glorioso adoita chegar en forma de obituario. Eu teño escrito algúns, mais estou a desenvolver unha especie de alerxia. Talvez o máis respectuoso cando alguén morre é usar o recurso dramático máis expresivo do teatro de Harold Pinter: (pausa). Por iso celebramos moito, dende unha forzada distancia, esta festa arredor dun creador que ten para Galicia a equivalencia da escrita en sílex dos circos concéntricos. Un pobo tamén se define por aquilo que homenaxea. O mellor, a sorte, é que se homenaxea a un creador en acción, a un pensamento ceibe, a un indómito e non a un mito. Homenaxea, e ben di Manuel Outeiriño, ao "poeta cimarrón".
Ás veces semella que estamos cómodos cos mitos e incómodos cos vivos. A homenaxe a Ferrín suscitou unha corrente inversa. Unha obra gozosa, cooperativa. O libro titulado A semente da nación soñada. É un espazo de man común. Así saíu o libro que editan conxuntamente Sotelo Blanco e Edicións Xerais de Galicia. Ten o xeito dun forno comunal arraiano, eses lugares que nunca pechaban os días crus. Moito alimento, moita calor, moita lembranza criadora, portas que abren outras portas. Poucas loanzas tópicas, e moitas incursións suxestivas, como a que fai Enma Lazaré sobre Ferrín e Brassens, onde oímos borboriñar o trasgo libertario no rexo comunista.
Desta obra emerxe a verdadeira ideoloxía de Ferrín: a do home dispoñíbel co seu pobo, mesmo cando a circunstancia era hostil e indisposta. Eu non fun alumno de Ferrín, nin discípulo, nin compañeiro de partido. Mais lembro moi ben as veces que o vin. No Burgo, denunciando a contaminación da Cross que envelenou a ría coruñesa. En Xove, para parar aquel futurismo terrorífico da central nuclear. En Santiago, aínda afectado por unha doenza, poñendo voz á dignidade galega cando a "marea negra". Estaba alí, disposto, na intemperie.
miércoles, 4 de febrero de 2009
Girogirotondo...
Todos sabemos o sorprendente que pode chegar a ser a arte moderna. Franco Losvizzero é un artista italiano (Roma en 1973) especializado en instalacións escultoricas e esculturas mecánicas. Coa súa obra Girogirotondo ven de quedar finalista na categoria Video, Instalacion e Escultura do Premio Celeste IT 2008.
Girogirotondo - Franco Losvizzero from Celeste Prize on Vimeo.
lunes, 2 de febrero de 2009
Al otro lado de Hopper
Aunque su obra haya sido un descubrimiento muy tardío en mi desordenado acercamiento a la Pintura, he de reconocer la influencia que los cuadros de Edward Hopper han tenido en la confirmación de mi vieja idea de que el estado de ánimo de una persona no se puede expresar haciendo abstracción del ambiente casi autobiográfico que la rodea, hasta el punto de que hay momentos en los que en las decisiones de un hombre sus pensamientos tienen una influencia subalterna respecto del ambiente que lo rodea, sin descartar que los seres humanos somos propensos a frecuentar aquellos lugares que encontramos más acordes con nuestras emociones, bien porque son su reflejo estético, o, simplemente, porque constituyen su fermento. Es en la lineal geometría de las composiciones de Hopper donde he redescubierto el peso que tienen los ambientes cúbicos en la percepción de la soledad humana, más abrigada, y también más protegida, si los pinceles adoptan al distribuir la pintura esas ondulaciones barrocas, casi ropa, que producen cierta sensación de acogedora y fértil frondosidad. Si eres una chica desencantada y solitaria, te aconsejo que le eches un vistazo a esas habitaciones de hotel en las que describe Hopper la espera probablemente inútil de una mujer que se sienta en cama con los brazos abatidos sobre el regazo y le echa un vistazo al horario de los trenes que casi con toda certeza desistirá de tomar. O a la oficina con secretaria en la que la luz nos avisa de que han empezado a prescribir el trabajo, el día y la esperanza. Cualquiera que conozca el sinsabor de la noche se reencontrará con su propia historia mientras observa los "Nighthawks" de esa cafetería acristalada en la esquina municipal y genérica de cualquier ciudad, tres clientes desentendidos los unos de los otros, un barman que friega con rutina la abecedaria mierda cotidiana de la loza manida, casi un témpano de luz lamida, un entumecido patíbulo de hielo, en la solitaria zozobra de cualquier ciudad en la que la incierta alternativa de ir a cualquier parte puede ser precisamente la mejor excusa para no moverse del sitio. Ese hieratismo geométrico de Hopper me ha creado no poca angustia al descubrirlo, pero sin duda le debo al pintor norteamericano la confirmación de mi manera de entender el mundo como un lugar en el que la soledad es parte de lo más interesante que le puede ocurrir al hombre inquieto, no por lo que uno pueda aprender de ese frío dolor trigonométrico, de ese ofimático silencio, sino porque, como en esos desconsolados y estupefactos cuadros de Hopper, es la soledad casi radiactiva de la alcoba lo que nos crea la intriga de asomarnos a la ventana a ver como cruzan la calle, como balas de paja a merced del viento, los hombres y mujeres que salen de los cines destemplados por la inminente certeza de la realidad que les espera a este lado de la pantalla, al otro lado del cuadro, en los "after hours" en los que se cruzan sin palabras los halcones de la noche, las fulanas del arroyo, los policías al límite de su reputación y el tipo que toma notas en la barra pensando en escribir algún día en su periódico un artículo sombrío y estupefaciente en el que, con un poco de suerte, solo saldría viva la muerte.
domingo, 1 de febrero de 2009
Os 50 mellores sós de guitarra da historia do rock...
1) “Stairway to Heaven” (Jimmy Page) - Led Zeppelin, Led Zeppelin IV, 1971. Ver video.
2) “Eruption” (Eddie Van Halen) - Van Halen, Van Halen, 1978. Ver video.
3) “Free Bird” (Allen Collins, Gary Rossington) - Lynyrd Skynyrd, 1973. Ver video.
4) “Comfortably Numb” (David Gilmour) - Pink Floyd, The Wall, 1979. Ver video.
5) “All Along the Watchtower” (Jimi Hendrix) - The Jimi Hendrix Experience, Electric Ladyland, 1968. Ver video.
6) “November Rain” (Slash) - Guns N’ Roses, Use Your Illusion I, 1991. Ver video.
7) “One” (Kirk Hammett) - Metallica, …And Justice for All, 1988. Ver video.
8) “Hotel California” (Ben Felder, Joe Walsh) - The Eagles, Hotel California, 1976. Ver video.
9) “Crazy Train” (Randy Rhoads) - Ozzy Osbourne, Blizzard of Ozz, 1981. Ver video.
10) “Crossroads” (Eric Clapton) - Cream, Wheels of Fire, 1968. Ver video.
11) “Voodoo Child (Slight Return)” (Jimi Hendrix) - Jimi Hendrix Experience, Electric Ladyland, 1968
12) “Johnny B. Goode” (Chuck Berry) - Chuck Berry, His Best, Volume One, 1997
13) “Texas Flood” (Stevie Ray Vaughan) - Stevie Ray Vaughan, Texas Flood, 1983
14) “Layla” (Eric Clapton, Duane Allman) - Derek and the Dominos, Album Layla and Other Assorted Love Songs, 1970
15) “Highway Star” (Ritchie Blackmore) - Deep Purple, Machine Head, 1972
16) “Heartbreaker” (Jimmy Page) - Led Zeppelin, Led Zeppelin II, 1967
17) “Cliffs of Dover” (Eric Johnson) - Eric Johnson, Ah Via Musicom, 1990
18) “Little Wing” (Jimi Hendrix) - The Jimi Hendrix Experience, Axis: Bold as Love, 1968
19) “Floods” (Dimebag Darrell) - Pantera, The Great Southern Trendkill, 1996
20) “Bohemian Rhapsody” (Brian May) - Queen, Night at the Opera, 1975
21) “Time” (David Gilmour) - Pink Floyd, Dark Side of the Moon, 1973
22) “Sultans of Swing” (Mark Knopfler) - Dire Straits, Dire Straits, 1978
23) “Bulls on Parade” (Tom Morello) - Rage Against the Machine, Evil Empire, 1996
24) “Fade to Black” (Kirk Hammett) - Metallica, Ride the Lightning, 1984
25) “Aqualung” (Martin Barre) - Jethro Tull, Aqualung, 1979
26) “Smells Like Teen Spirit” (Kurt Cobain) - Nirvana, Nevermind, 1991
27) “Pride and Joy” (Stevie Ray Vaughan) - Stevie Ray Vaughan, Texas Flood, 1983
28) “Mr. Crowley” (Randy Rhoads) - Ozzy Osbourne, Blizzard of Ozz, 1981
29) “For the Love of God” (Steve Vai) - Steve Vai, Passion and Warfare, 1991
30) “Surfing with the Alien” (Joe Satriani) - Joe Satriani, Surfing with the Alien, 1987
31) “Stranglehold” (Ted Nugent) - Ted Nugent, Ted Nugent, 1975
32) “Machine Gun” (Jimi Hendrix) - Jimi Hendrix, Band of Gypsys, 1970
33) “The Thrill is Gone” (B.B. King) - B.B. King, Completely Well, 1969
34) “Paranoid Android” (Johnny Greenwood) - Radiohead, OK Computer, 1997
35) “Cemetary Gates” (Dimebag Darrell) - Pantera, Cowboys from Hell, 1990
36) “Black Star” (Yngwie Malmsteen) - Yngwie Malmsteen, Rising Force, 1984
37) “Sweet Child O’ Mine” (Slash) - Guns N’ Roses, Appetite for Destruction, 1987
38) “Whole Lotta Love” (Jimmy Page) - Led Zeppelin, Led Zeppelin II, 1967
39) “Cortez the Killer” (Neil Young) - Neil Young and Crazy Horse, Zuma, 1975
40) “Reelin’ in the Years” (Elliot Randall) - Steely Dan, Can’t Buy a Thrill, 1972
41) “Brighton Rock” (Brian May) - Queen, Sheer Heart Attack, 1974
42) “While My Guitar Gently Weeps” (Eric Clapton) - The Beatles, The Beatles (White Album), 1968
43) “Sharp Dressed Man” (Billy Gibbons) - ZZ Top, Eliminator, 1983
44) “Alive” (Mike McCready) - Pearl Jam, Ten, 1991
45) “Light My Fire” (Robby Krieger) - The Doors, The Doors, 1967
46) “Hot For Teacher” (Edward Van Halen) - Van Halen, 1984, 1984
47) “Jessica” (Dickey Betts) - Allman Brothers Band, Brothers and Sisters, 1974
48) “Sympathy for the Devil” (Keith Richards) - Rolling Stones, Beggars Banquet, 1968
49) “Europa” (Carlos Santana) - Carlos Santana, Amigos, 1976
50) “Shock Me” (Ace Frehley) - Kiss, Alive II, 1977