"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







lunes, 27 de febrero de 2012

Parabéns Meryl Streep...

Onte gañou o seu terceiro e merecido Óscar. Sen dúbida unha das máis grandes damas da historia do cine. Meryl Streep. No que fora o seu segundo Oscar pola súa sensacional interpretación en "A decisión de Sophie" hai unha das escenas máis duras, terribel, que lembro e da que simplemente non teño palabras. Parabéns Meryl Streep...


viernes, 17 de febrero de 2012

Está da nosa man...




16 de febreiro de 2012 - El País



Tempos avoltos para o nacionalismo galego. Momentos de incerteza, pero tamén de esperanza. A presente crise pode agoirar a súa definitiva agonía, como pode anunciar un vigoroso reinicio. O galeguismo atópase perante unha ocasión difícil, improbable e se cadra a última, pero tamén real, para soerguerse e tornarse unha forza capaz de encanar o país cara ao futuro. Aproveitala ou desbaldila depende da habelencia e a altura de miras da súa dirixencia e da súa militancia. De máis ninguén. O dilema é: agora ou nunca.
»Un diagnóstico de urxencia. Sobre a última Asemblea do BNG direi soamente que non foi tan democrática como algúns aseguran: fórono as disputadísimas eleccións do candidato á Xunta e do portavoz, non o foi o proceso de debate político, no cal o asemblearismo volveu evidenciar as súas limitacións, manipuladas polo aparato para impedir unha discusión real no pleno. De feito, unha grave eiva do Bloque é a súa organización. O frontismo será unha fórmula axeitada na visión do partido-guía leninista, unha organización autoproclamada de vangarda que se arrodea de satélites. Pero non é compatible cun funcionamento autenticamente democrático: se no nacionalismo conviven correntes políticas claramente definidas, o lóxico é que se organicen de xeito autónomo e a partir de aí procuren xeitos de colaboración, coma tal as coalicións, estables ou circunstanciais. Por parte, o asemblearismo facilita a participación das bases no ámbito local cando as agrupacións non son moi numerosas, pero resulta dubidosamente funcional nos ámbitos meirandes: afinal, gañan a asemblea os/as activistas menos ocupados/as, que poden permitirse prolongar as xuntanzas ata imporse por desistimento da maioría.
Unha das maiores eivas do nacionalismo galego actual é a súa viciada cultura política, cultivada de vello polo partido matriz, e que impregna fondamente unha boa parte da militancia. Xaora, unha parte deses vicios non son exclusivos: illamento crecente da sociedade, tendencia a instrumentalizar os colectivos sociais, consolidación de castas dirixentes profesionalizadas, pechadas e cooptadas mediante selección negativa etcétera. Pero outros son máis peculiares do BNG: control do aparato por parte do partido mellor organizado, menos escrupuloso e máis activo; tendencia á subdivisión en familias cada vez máis diminutas e máis encristadas entre si; personalismo exacerbado dalgúns dirixentes…
En definitiva, o que se puxo de vulto na pasada Asemblea nacionalista foi a férrea determinación dun sector de controlar de xeito excluínte a organización e impor sistematicamente tanto as súas propostas coma os seus propostos, malia contar cunha exigua maioría. Isto abocou a unha crise irresoluble de convivencia entre as distintas correntes, que sacou á tona a existencia de proxectos políticos ben diferenciados, ademais dunha crecente incompatibilidade de estilos, de discursos, de persoas, de xeitos de dirixirse á sociedade. O devandito puxo de vulto para unha parte importante da afiliación que o BNG, na súa formulación ideolóxica, programática e organizativa actual é un instrumento político inservible para transformar o país. Cómpre outra formulación, un relato distinto, mudar as maneiras, novos referentes.
»Reiniciar o galeguismo. Para o sector que comparte a dita convicción, o máis coherente é abandonar o BNG para de non seguir malbaratando enerxías en liortas esgotadoras para os contendentes e irrelevantes para Galicia, e investir esas enerxías en tentar crear un novo proxecto, capaz de conectar cos sectores da sociedade amplos (pero hoxe minguantes) que se senten galeguistas e que perciben a necesidade dunha forza que sexa quen de defender de xeito eficaz, non só retórico, o pobo galego. Unha forza que non se limite a criticar coa debida contundencia a degradación do noso autogoberno, a inoperancia da xestión, o desleixo dos nosos intereses e a carencia de proxecto de futuro dos actuais gobernantes. Que se demostre competente para avanzar solucións concretas aos gravísimos problemas que nos atenazan, de espallar propostas atractivas, ideas ilusionantes; e sobre todo, unha forza destra en levalas á práctica para conseguir melloras tanxibles.
O novo galeguismo terá que facer máis pedagoxía política cara á militancia e á cidadanía, preocuparse máis por ofrecer análises serias e render contas rigorosas do seu desempeño e abandonarse menos á pirotecnia verbal e aos consolos ideolóxicos. Aterse máis á ética das responsabilidades e obsesionarse menos coa estética dos principios. Explicarlle á xente non só de onde vén, senón a onde quere ir e como quere chegar alí. Poñer en valor o seu xurdio capital humano, inzado de xente preparada, comprometida e xenerosa, e adoito miserablemente desperdiciado.
Porén, para que a crise do BNG non se derrame nunha desbandada catastrófica, cómpre que os diversos sectores dispostos á renovación actúen de xeito conxuntado, en colaboración máis ca en competición. Precísanse novos liderados, pois os tradicionais, hipertrofiados ou indecisos, quedaron gastos. Non se trata de prescindir de ninguén (terrible tradición herdada do estalinismo: maltratar as persoas e desprezar a experiencia), mais é tempo de desbotar os vedetismos e as reviradas, infindas, inextricables xenreiras persoais. Afortunadamente, foron e son as bases as que están marcando a pauta, con nota especial para a mocidade estudantil e os cargos municipais. O inédito protagonismo desas bases activas e cada vez máis formadas ofrece un hálito de confianza.
»Afrontar os retos inmediatos. De primeiras, emerxerán varios xermolos partidarios, pero sería un erro que se constituísen como ámbitos pechados, ferramentas de loita cainita por ocupar espazos raquíticos. Hai que ollar de alto e ben ao lonxe. Domear o resentimento e evitar que o revanchismo, nin sequera con respecto á UPG (que conta cunha militancia tan abnegada coma cegamente obstinada), dite as difíciles decisións que se aveciñan. Haberá que conseguir un divorcio de mutuo acordo para que o nacionalismo non perda a cota de poder municipal que detén: velaí a proba de lume da responsabilidade de todas as partes, a comezar pola dirección do BNG. As declaracións de Guillerme Vázquez fan temer o peor.
Temos que pasar a folla. Pensar en positivo. Achégase unha batalla política decisiva: as vindeiras eleccións autonómicas. Se cadra, o máis práctico sería artellar unha plataforma electoral aberta, ampla e plural, do estilo daquela Unidade Galega que obtivo un resoante suceso nas eleccións municipais de 1979, conformada polo Partido Galeguista, o PSG e Esquerda Galega (daquela Partido Obreiro Galego). Se fose posible argallar tal plataforma e concentrar os esforzos na elaboración dun programa electoral sólido e dunhas candidaturas atractivas, para as que se escollan as persoas non pola súa obediencia a algunha capela senón pola súa solvencia e a súa capacidade de interpelar o país, podería producirse un poderoso efecto de arrastre, tipo Foro Asturias ou Amaiur. Cómpre unha faísca que sexa quen de galvanizar as enerxías deste pobo, se é que están só irtas e non irremediablemente mortas. Nada sería máis alentador, nin máis temible para quen está esganando o seu futuro.

sábado, 4 de febrero de 2012

Hoxe foi 4 de febreiro. Un bico...



Onte foi 4 de febreiro. Un bico na punta da orella Belén


Jerusalem...



Por Gabriel Albiac, filósofo (ABC, 03/02/12)

«Pon tu bandera a media asta, / recuerdo. / A media asta / el día de hoy y siempre».

En la penumbra de la biblioteca y en voz alta, releo el Shibbolethde un Paul Celan siempre acosado por la fuga de muerte y humo que danza sobre la música más alta o la más alta poesía. Y es Israel lo que retorna en la herida enigmática del poeta. Y en la mía, y en la de cualquier hombre de nuestro siglo que no apueste por ser asesino o imbécil. No es política. Es la áspera teología de un ateo, que trata de entender el absoluto, sin ceder a sentimiento ni afecto. Y sin en nada creer. Y nada amar, a no ser clandestinamente. Ni ante nada aceptar nunca cerrar los ojos. Por más que puedan doler. Y pueden mucho.
Todo el que por allí pasó evoca la luz de Jerusalén como un prodigio de pureza geométrica. A mí me desasosiega. Las pocas veces que estuve en la Ciudad fue por obligación y me sentí extranjero; más aún que en cualquier otro sitio, que ya es mucho. Hay demasiados dioses que, bajo ese cielo de cristal tallado, sobrevuelan la explanada, que unos llaman del Templo y otros de las Mezquitas. Y todos ellos son el Dios único que a todo otro excluye. A los otros Dioses únicos, antes que a todo. A quien en nada cree creer, ese fuego cruzado le es fatal. Infaliblemente. Y huye de tal angustia lo antes que puede. Como debiera haber huido Rilke del ángel aquel de las Elegías de Duino, ángel demasiado bello para no ser homicida. Así fue para mí. Pero no es cosa mía. Sólo. Los filósofos somos los últimos huérfanos del politeísmo. Uno solo de esos Dioses únicos nos aniquilaría, al modo en que aniquila la excesiva poética del ángel rilkeano. La inmortal guerra a muerte de los tres únicos hace, a quien la mira a los ojos, naufragar en la melancolía de no haber entendido, al cabo, que el saber nada cura. Tanto pensar, para esto.
Cualquier rincón umbrío, cualquier calleja, la más mezquina plazuela que el sol inunda, pueden pedir cuentas al descreído. Se las piden. Mucho más que las gentes, al cabo presas de su cortesía, las piedras, arrumbadas o en perfecta sintaxis, hablan todas de lo mismo: perseveramos. Nosotras. Y aquellos que, en nosotras, ponen un sentido al mundo: aunque sea un sentido horrible. La ingenua pretensión de dejar en el umbral de lo humano toda creencia, que hirió al griego inventor de esa disciplina vuestra, en la cual se soñaba descifrar «el estupor ante lo uno y lo múltiple», es tan vana cuanto las fantasías de mundos luminosos que trajeron el infierno en el siglo veinte, sin siquiera el consuelo con el cual nosotras, piedras sagradas, revestimos a quienes por fidelidad nuestra mueren, matan.
A ninguna de esas fidelidades al absoluto yo sobreviviría. No puedo amar, pues, a sus oficiantes. Soy impermeable al masoquismo, y lo sacrificial me conmueve tan sólo en literatura. En lo real me desasosiega. Pero a ningún discípulo, hoy, de San Pablo se le va a ocurrir —salvo excepción psiquiátrica— venir a exigirme que retire del Areópago mis dioses precarios o bien perezca. Pero a ningún estudioso talmúdico va a turbarle el espíritu —salvo excepción psiquiátrica— conversar sobre lo en-sof con un educado discípulo del Epicuro al cual la Misnácondena a ser aniquilado. Jerusalén, como Roma, es hoy eso: la exigencia de que a nadie se imponga una creencia; de que a nadie —y eso es lo que de verdad importa— le sea arrebatada una no-creencia. Eso separa a los dos primeros monoteísmos del tercero. Y de la barbarie. Que hoy lo amenaza todo. Y, frente a esa barbarie, se dibuja la línea última de resistencia que Maurice Blanchot exige a aquel que escribe, a aquel que, «en la retaguardia de la política, no se aparta ni se retira, sino que trata de mantener esa distancia y ese impulso de la retirada para instalarse en ella (precaria instalación), como un centinela que no estuviese allí más que para vigilar, mantenerse despierto».
¿Amo a Israel? Ni más ni menos que a otro sitio. O que a ninguno. Nadie ama sinceramente a un país. Ni siquiera al suyo: menos que a ninguno al suyo. Ama, a veces, muy pocas, a las ciudades. En las que fue feliz o desdichado: que, en la vida de un hombre, es diferencia escasa. En cuya luz deseó morir o ser eterno; no mortal, en todo caso. Ciudades, las más de veces leídas, porque es en la escritura sólo en donde las ciudades revisten la luz cegadora de lo sagrado. No amo a Israel. Como no amo casi nada. Sé —y saber tiene más peso que amar alguno, por intenso que ese amar sea— a Israel una de las muy pocas apuestas necesarias del que fue mi siglo. Y puede que la única moralmente irrenunciable. Sé que hay verdad primordial en las líneas de Emil Ludwig Fackenheim que vaticinan cómo «en la historia en la que Auschwitz es accidental Dios ha muerto, y en la historia en la que es esencial está vivo»; aunque sea con la paradójica vida moral del pensar ateo. Y sé que toda batalla para evitar que Israel sea destruido es justa. Y que, en esa batalla, contará conmigo. Sin que haya en esa apuesta mía generosidad alguna. Puro egoísmo necesario: la fría certeza de que Israel es nosotros, hombres libres.
No amo a Israel. Amo la razón. Y si Israel es la razón hoy en el Cercano Oriente, enhorabuena. Aunque esa razón haya tenido que pagar el precio más horrible que haya pagado jamás pueblo alguno: la Shoá, el proyecto bien planificado de la aniquilación completa durante el nazismo. Y el no creyente que soy piensa, como el rabino, que toda la historia contemporánea se juega en esa atroz paradoja: que «el marco midrásico ha sido destrozado para siempre por Auschwitz, que el Dios de la historia ha muerto». Y que, después de Auschwitz, judíos somos todos. Todos los que, aún hoy y a pesar de todo el peso aplastante de nuestro siglo y contra él, nos llamamos libres. «Ni un solo francés —escribía Jean-Paul Sartre en 1946— estará seguro mientras un solo judío, en Francia y en el mundo entero, pueda temer por su vida». Donde Sartre escribe «francés» nosotros escribimos «hombre»; donde Francia, mundo. Es todo. Y hoy en Jerusalén se juega ese envite.
No hay otra teología posible, después de Auschwitz, que no sea esa lucha sin esperanza contra el mal que renace siempre. Israel cifra esa lucha. Lo siento, pero no es cuestión de afectos. El día en el que Israel caiga, habremos caído todos. Como cayó Centroeuropa el día en el cual la solución final fue una hipótesis factible. Eli Wiesel lo da en el cruel relato del niño que, en la formación del campo de exterminio, ante los cuerpos de los tres judíos que acaban de ser ahorcados por los SS frente a sus compañeros de martirio, pregunta: «¿Dónde está Dios? ¿Dónde está?» Y una voz, tras él, susurra: «¿Que dónde está? Está aquí, colgando de esa horca». En esa respuesta cabe, con precisión exquisita, el enigma ineluctable del absoluto: el único que tiene valor para el que piensa.
Existiremos como hombres mientras Israel exista. Tal ha sido, tal es, la indigente certeza de un politeísta, anclado en sus anacronías griegas, que en nada cree y que nada espera. Y que desea ya tan pocas cosas. No es política, desde luego. Es la áspera teología de un ateo, que trata de entender el absoluto, sin ceder a sentimiento ni afecto. Y sin en nada creer. Y nada amar, a no ser clandestinamente. Ni, ante nada, aceptar nunca cerrar los ojos. Que, en la penumbra de la biblioteca y en voz alta, relee el Shibbolethde un Paul Celan siempre acosado por la fuga de muerte y humo que danza sobre la música más alta o la más alta poesía: «Pon tu bandera a media asta, / recuerdo. / A media asta / el día de hoy y siempre».

jueves, 2 de febrero de 2012

Eppo Cardelo pinta a Shoáh...

"Santos inocentes"
"Sagrada familia"

"Gas"

O pasado día 26 de xaneiro, o artista catalán Eppo Cardelo inaugurou na galería de arte do King's College en Murcia, unha exposición na que presenta os seus novos traballos expresionistas sob o título xeral de "Eppocalipsis". (Para máis información sobre a exposición podes ver na seguinte ligazón: http://www.kcmurcia.es/en/noticias/kings-college-opens-art-gallery-26th-january-2012 . Presentáronse varios traballos inéditos entre os cales destacan, coincidindo coa conmemoración internacional do día do Holocausto, tres impactantes pinturas en homenaxe ás vítimas da Shoah...