"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







martes, 30 de julio de 2013

Las rebajas de la catástrofe

Por Ánxel Vence 
Faro de Vigo - 30.07.2013

Hastiados de tanto elogio a los vecinos de Angrois y de que una fatalidad pueda ser gestionada eficazmente por un gobierno de provincias, son bastantes los que por ahí empiezan a ver poco o ningún mérito en el abordaje del desastre ferroviario de Santiago. Ni las catástrofes se libran de las rebajas, por lo que se ve. 
 
La españolísima costumbre de buscar culpables a cualquier precio ha llevado a algunos a detectar fallos de coordinación y retrasos del todo imperdonables en el operativo que dio respuesta al accidente. Poco importa que los propios afectados elogiasen la solidaridad del vecindario y la tan rápida como eficiente intervención de los muchos profesionales que, con su esfuerzo, aliviaron en lo posible los efectos de la tragedia. Si ellos no se quejan, alguien tendrá que hacerlo: aunque sea rebuscando errores de organización que nadie vio sobre el terreno. 
 
Peor se pone el asunto si uno atiende a la cháchara en los foros de Internet, donde las culpas se reparten equitativamente entre el Gobierno anterior, el actual, la Renfe, Adif, los recortes presupuestarios y los políticos en general. 
 
Cierto es que no conviene hacer mucho caso a esos foros, que suelen ser reuniones de gente embozada tras un alias. Fue Hernán Casciari el primero en advertir que una de las grandes ventajas de Internet consiste en haber retirado a los tontos de las calles para que “se queden en casa conversando entre ellos”, en vez de darle la lata a los transeúntes. Aun así, no dejan de inquietar las cosas que la gente escribe cuando se sabe –o cree- anónima. 
 
Una de las afirmaciones que en estos días de rebajas proliferan en Internet es la de que la actitud de los vecinos de Angrois no fue, en realidad, para tanto bombo como se le está dando. De acuerdo con esta teoría de la bondad universal, el coraje y la rapidez –por no hablar ya de la eficacia- con los que el vecindario de esta parroquia acudió en socorro de las víctimas son los mismos que habría adoptado cualquier otro ser humano en no importa qué lugar del mundo. Nada habría de particular, por tanto, en esa solidaria reacción.

No hay por qué pensar lo contrario, salvo por el hecho de que unos pocos días atrás, otra catástrofe ferroviaria ocurrida en la estación de Bretigny, cerca de París, dio origen a cierta polémica sobre ese comportamiento humano que al parecer resulta tan habitual y previsible. Algunos supervivientes al descarrilamiento, que causó siete muertes, se quejaron entonces de que los curiosos, en lugar de prestarles ayuda, se limitaran a grabar en vídeo las escenas del desastre. Y, a mayores, un sindicato policial denunció –se ignora si con fundamento o sin él- que un grupo de jóvenes había aprovechado la confusión de la tragedia para robar equipajes y teléfonos móviles. No hay noticia alguna, en cualquier caso, de respuestas solidarias de la población.

Tampoco hubo queja, ciertamente, de la actuación de los servicios de salvamento que, al igual que en Santiago, demostraron la profesionalidad que se les supone. Las autoridades francesas, por supuesto, continúan con la investigación de las causas del accidente dos semanas después de que ocurriese; aunque nadie –por fortuna- les acuse de falta de organización ni de lentitud en su proceder. 
 
Aquí, en cambio, estamos ya de rebajas: y ni los vecinos de Angrois quedan fuera de esos saldos. España, en fin.

lunes, 29 de julio de 2013

A condición humana

 
Supoño que é a condición humana. Somos asi, para o bo e para o malo. Capaces de xestas e de infamias. Por iso estes días tampouco me extraña tanto a aparición en medios (que son só un reflexo amplificado do que nós como consumidores demandamos) da polémica sobre a responsabilidade (de quen) na traxedia de Santiago. 
Agora todos somos expertos en sistemas de freo e navegación. Todos podemos alegremente outorgar a carga da culpa ao maquinista, á empresa, ao Ministerio... 
Pois eu confeso que non teño nin idea. Podo ter algunha tendencia inculpatoria pero prefiro deixala no meu caixón de solucións para todo. Resulta evidente como a ideoloxía e o partidismo marca a posición de tanta xente. A empresa e culpable por ser empresa. (ou o contrario) . O maquinista é inocente por ser un currante (ou o contrario). Eu non sei, confio na investigación aberta e desexaría que todo tivese sido só un brutal pesadelo. Mais non foi un terrible mal soño e nel si morreron de verdade ducias de persoas. Asi que eu non direi nada.
Desexar só o mellor para as vítimas vivas e para os seus familiares e parabenizar unha outra vez a todos os que esa negra noite negra de véspera viron mencer nas vías do tren. Por eles e polos falecidos pido mesura, prudencia, sosego e que non caiamos na demagoxía oportunista e carroñeira. Por eles e por nós. Tamén por nós

domingo, 21 de julio de 2013

Shalom, Shalom...



Cada un é como é. Eu por circunstancias da vida sonche calvo (case, case)  e con lentes. Mais tamén son dos que ten a ben non rendirse nunca (cando menos ate hoxe claro).

Non ten o meu mérito ningún, simplemente non podo permitirme ese luxo, porque non tería liña de retroceso.

E igual que na miña vidiña persoal son un camiñante de longo percorrido (con perdón) no conflito palestino-israelí tamén.

Sei das enormes dificultades que debe afrontar o proceso, as negociacións que estes días reinícian palestinos e israelies, non son ningún iluso. Mais quero crer que un día máis cedo que tarde soará a paz (fria pero paz) e imaxes como a que ilustra estas liñas serán só un mal recordo.

Shalom, fermosa palabriña hebrea que significa ao tempo, ola, adeus e tamén Paz.

domingo, 14 de julio de 2013

PNV e CxG

O pasado venres tivo lugar en Bilbao a primeira xuntanza formal entre Compromiso por Galicia e o Partido Nacionalista Vasco EAJ-PNV. Na reunión encabezada polo presidente do Euzkadi Buru Batzar, Andoni Ortuzar, participaron por parte de CxG o seu secretario xeral, Xoán Bascuas e Xosé Manuel Pérez Bouza xunto con diversos membros do EBB


lunes, 8 de julio de 2013

A Peneira: Entrevista con Xoán Bascuas




Entrevista realizada por Tino Lago e publicada no xornal A PENEIRA nº20 (04.07.13)

AP - EN MOITAS OCASIÓN TEMOS ESCOITADO DE DIRIXENTES DE COMPROMISO INCLÚÍDO VOSTEDE, FALAR DA VOCACIÓN DE CxG DE SER O QUE DENOMINAN “PARTIDO NACIONAL DE GALICIA”. QUE QUERE ISTO DICIR EXTACTAMENTE? QUE COMPROMISO POR GALICIA ASPIRA A XOGAR EN GALICIA O ROL QUE EN ESCOCIA, EUSKADI OU CATALUNYA XOGAN O SNP, PNV OU CiU?

Xoán Bascuas - Exactamente, aínda que a estas alturas poda soar pretencioso, temos ese obxectivo no horizonte. Fíxese que fala de forzas políticas que no eixo esquerda-dereita ocupan posicións diferentes, pero que desempeñan ese papel nos seus respectivos países. Entendemos que, sen renunciar ao galeguismo, progresismo e socialdemocracia que nos define, cómpre unha forza política coa ambición de exercer ese rol. Só cunha organización partidaria que actúe dese xeito se poderá chegar á maioría da cidadanía galega necesaria para alcanzar maiores cotas de autogoberno.

AP – O GOBERNO DA XUNTA PRETENDE LEVAR A CABO UNHA REFORMA ELECTORAL NA QUE AFIRMA QUERER AFORRAR E PARA ELO REDUCIRÍA O NÚMERO DE DEPUTADOS NO PARLAMENTO GALEGO. CxG VEN DE PRESENTAR UNHA PROPOSTA ALTERNATIVA A ESTA DO PARTIDO POPULAR. EN QUE CONSISTE A VOSA?

Xoán Bascuas - O Partido Popular pretende converter 90 centímetros nun metro. Que quero dicir con isto? Que, coa coartada dos recortes, o PP vai perpetrar unha reforma que incremente a bonificación que xa actualmente ten a forza política nas eleccións autonómicas. Así, por exemplo, nos pasados comicios autonómicos, o PP apañou o 54,6% dos escanos cando non alcanza o 46% dos votos. Coa proposta que quere levar a cabo, podería darse o caso de que co 42% poidera alcanzar o 56% dos votos, daí que diga de que pretende converter 90 centímetros nun metro. O sistema electoral galego pasaría a ser menos proporcional que moitos dos sistemas electorais maioritarios coñecidos. O PP, que estas cousas pensáas moito, e sabe que non hai ningún sistema electoral inocente, formula a súa proposta nun contexto que sabe que unha parte importante da cidadanía pode acoller de moi bo grado a súa proposta. Despois de tanto recorte e tanto sufrimento económico, hai xente que vai ver con bos ollos que amolen aos políticos. E isto dificulta enormemente facer que acolla unha resposta alternativa. Como vai facer, xa que logo, Compromiso por Galicia para darlle resposta a isto? Primeiro enunciando unha proposta construtiva, que evidencia que o aforro non consiste en reducir deputados que van cobrar o mesmo, senón que haxa o mesmo número, pero cobrando menos. 

A nosa proposta implica un aforro de 14 millóns de euros en catro anos mediante a limitación a 3.000 euros do soldo dos deputados, a redución dun 25% das asignacións aos grupos parlamentarios e a minoración nun 30% do gasto corrente. Con este xeito de proceder, non habería que esperar ao 2016 para aforrar que é o que acontecería coa iniciativa do Partido Popular, xa que bastaría un acordo da Mesa do Parlamento para facelo efectivo, poidendose aforrar desde o minuto un. Tamén propomos mediante a reforma da propia lei, a eliminación do mailing, e a reducción da asignación por voto e por escano acadado, o que suporía un aforro de máis de dous millóns de euros. No tocante ao estritamente electoral, a proposta presentada por Compromiso por Galicia a primeiros do mes de xuño consiste basicamente en manter os 75 escanos, facendo do país unha circunscrición única, cun sistema de listas desbloqueadas e suprimindo a barreira legal e un método proporcional puro para a asignación de escanos. Con todo, insisto que a nosa proposta vai alén dos mecanismos do propio sistema de eleccións; tamén falamos de redución do período de campañaa, da regulación dos debates nos medios de comunicación, ou das listaxes brancas. 

AP – HAI ENTRE A CIDADANÍA UNHA GRAN DESAFECCIÓN COA CLASE POLÍTICA EN XERAL. A CORRUPCIÓN TEN CHEGADO A NIVEIS REALMENTE ESCANDALOSOS. QUE TEN QUE DICIR COMPROMISO SOBRE ISTO? HAI XEITO DE EVITAR A CORRUPCIÓN POLÍTICA?

Xoán Bascuas - Creo que é innegábel que esa desafección é xa un feito contundente. Dase o paradoxo que esa distancia entre partidos, institucións e cidadáns prodúcese nun momento no que máis se fala e se participa en política. A xente, pola desafección mencionada, pode ser máis apartidaria, pero non apolítica. E certamente, a falla de comportamentos e condutas éticas teñen alimentado todo iso e tamén mermado a calidade democrática.
Precisamente, en relación a esta última valoración, Compromiso por Galicia presentou no mes de febreiro unha proposta de Iniciativa Lexislativa Popular de Medidas de Prevención da Corrupción Política, que a Mesa do Parlamento, nomeadamente o PP e o consentimento do PSOE, non permitiu que fora adiante.

O obxectivo non era tanto denunciar o que pasa, senón diseñar unha serie de medidas preventivas. A iniciativa tomaba como referencia outras experiencias existentes noutras latitudes, como son o caso da ficha limpa da lexislación brasileira, os criterios marcados pola organización Transparencia Internacional e a propia proposta do Fiscal Superior de Galicia da creación do Consello de Prevención da Corrupción, figura existente na República portuguesa dende o ano 2008. Estas medidas debían ir acompañadas da exemplaridade na conduta nos representantes políticos galegos, e unha actuación pedagóxica orientada ao cambio dunha cultura política enormamente instalada no imaxinario colectivo, así como do endurecemento do castigo a aqueles que non cumpren.

AP – COMPROMISO POR GALICIA NACEU HAI UN ANO FUNDAMENTALMENTE NUTRIDA DUNHA ESCISIÓN DO BNG. PERO É EVIDENTE QUE PARA CONSEGUIR MEDRAR E SER ALGO NA POLÍTICA GALEGA SERÍA NECESARIO QUE CxG ATRAERA A MOITA XENTE QUE NON FOI DO BNG OU INCLUSO QUE FOI DO PSOE OU DO PP. QUE TEN QUE DICIR VOSTEDE A ESTES POTENCIAIS VOTANTES QUE AGORA VOTAN A OUTRAS FORZAS OU NON VOTAN?

Xoán Bascuas - Coido que na política galega hai que sacudirse certos prexuízos. En Compromiso por Galicia entendemos que non hai que preguntarlle á xente de onde ven, senón a onde quere ir.
No tocante ás procedencias políticas da nosa filiación, pois hai de todo: xente que xa participara noutros proxectos e xente que non. Mesmo diría que a maioría dos compañeiros e das compañeiras non proceden do BNG.

Hai proxectos políticos que se autocalifican de galeguistas, pero fano en fraude de lei. Non pode haber galeguismo se non se fai desde forzas políticas que estean chantadas no país, sen dependencias alleas. Esa credibilidade tena Compromiso. Nos facemos o que dicimos. Defendemos as listas abertas, sen trampas, cartóns ou planillas e así foio como se escolleu o noso Consello Político Nacional no Congreso constituínte de febreiro; defendemos o modelo de primarias para a elección de candidatos e así o fixemos, con moitas limitacións e moi mellorábeis, pero fixémolo. Defendemos o empoderamento da toma de decisións no ámbito local e así o practicamos na nosa estrutura organizativa. E tamén defendemos que as principais decisións deben ser colectivizadas e velai que teñamos preparado o mecanismo do referendo militante ou as convencións para as políticas de alianzas.

A política debería ser ante todo credibilidade e coerencia. E tamén escoita activa coa cidadanía. E estas premisas son cumpridas por Compromiso.

AP - DESDE A IRRUPCIÓN DE BEIRAS NO PARLAMENTO O BNG RADICALIZOU DE XEITO MOI OSTENSIBLE O SEU DISCURSO. NESTE ESCENARIO , UNHA OPCIÓN GALEGUISTA DIFERENTE DAS PROPOSTAS DE BNG E AGE PODE TER ESPAZO PARA DESENVOLVERSE. COMO O VE VOSTEDE?

Xoán Bascuas - No tocante ao espazo ideolóxico, no medo de perder o tren que tomou Euskadi e Cataluña, hai quen pensa que oportuno é correr máis. É unha opción. Pero ese camiño non coñece de atallos e nos temos que ir avanzando co pobo, co seu ritmo, pero sen perder o tempo, sabendo que é necesario un labor pedagóxico e que o contexto galego non é o mesmo que o dos países que acabo de mencionar. A situación en Euskadi e Cataluña é a que é porque gobernou durante 30 anos o nacionalismo. Pois iso, nós ao noso; ese tamén é o xeito de practicar o galeguismo, sen mimetismos con outras nacións.

AP – NESTA LEXISLATURA DO PARLAMENTO GALEGO A INDISCUTIBLE RAÍÑA É A CRISPACIÓN POLÍTICA CANDO NON A ABERTA HOSTILIDADE. DESDE COMPROMISO POR GALICIA PENSAN VOSTEDES QUE SE PODERÍA FACER DOUTRO XEITO?

Xoan Bascuas - Dicía Simón Bolívar que da paz podemos agardalo todo e da guerra só o desastre. Trasladado ao ámbito político e parlamentar semella que o desastre está garantido. Tirarse ao monte non val de moito, aínda que cómpre recoñecer que as cousas están como para armala. Pero a xente non só precisa un estado de ánimo. Ademais, esperando que ninguén o tome a mal, esa práctica a quen favorece é ao PP, que ve como unha parte do electorado que tiña decidido deixar de apoialo retorna a darlle o seu soporte ante o que eles ven como agresión e inseguridade para o que eles entenden que é a orde e o correcto.

Non basta só con paralos ou facerlles fronte. Tamén hai que saber propoñer, en positivo e construtivamente. O PP tamén radicalizou o seu discurso no 2009 e así estamos; sen horizontes e sen solucións. Os problemas seguen aí. Pois ben, despois da guerra, ten que vir a paz. Ademais, para facer o mesmo que os demais, xa chegan eles.

viernes, 5 de julio de 2013

El héroe. Por Pilar Rahola

El héroe

Por Pilar Rahola -  La Vanguardia - 05.07.2013

Esa vergüenza negra, que impide cualquier atisbo de ironía. Esa palabra sorprendida que se resiste a aceptar los hechos. Esa rabia contenida que lucha por desbocarse, más allá de las buenas formas. Y con todo, esa tristeza solemne, que ahonda en lo más profundo de la memoria trágica. Hay noticias que son un largo día de sombras, un invierno que no acaba, el grito de un niño asustado. Hay noticias que son un bofetón en la cara del dolor y, cuando surgen, se siente un asco profundo al comentarlas. Quizás habrá quien, al leer estas palabras, considere que no hay para tanto. Total se trata de una simple respuesta del Gobierno a una pregunta parlamentaria. Total, con la crisis y el paro y el lío monumental de la España eterna, ¿a quién le puede preocupar el pasado?

Pero cuando el Gobierno de un Estado democrático responde, con indolente tranquilidad, que el calificativo de “héroe” para Franco se debe mantener por cuestiones “historiográficas”, alguien asesina a la poesía. Y entonces la prosa se escribe con tinta negra.

La noticia es breve. El diputado Jon Iñarritu, de Amaiur, planteó una batería de preguntas sobre las loas a Franco en el Museo Militar de Toledo. En los paneles de la galería, de titularidad pública, aparecen expresiones del estilo “máscara mortuoria del Generalísimo D. Francisco Franco Bahamonde”, junto al símbolo de la Laureada de San Fernando con el lema “Héroes de España”. “¿Considera el Gobierno español que Franco es un héroe de España?”, pregunta el diputado, y la respuesta es un homenaje a la desvergüenza: “Los paneles informativos de los museos públicos se realizan con criterios museográficos e historiográficos”. Es decir que, según los criterios “historiográficos” del PP, Franco fue un héroe de España, y punto pelota.

Por supuesto sobra recordar el escándalo que se produciría si esto pasara en Francia o en Alemania o en cualquier país que tiene respeto por las víctimas de los tiranos. Pero en la España en la que las delegadas del Gobierno hacen homenajes a los voluntarios que lucharon con Hitler, o donde el Ejecutivo dice que “no hay presupuesto” para retirar 400 estatuas y placas en honor al dictador, la vergüenza se ha ido por el retrete. Lo peor es la sensación de volver a matar a las víctimas. Esas miles de personas arrancadas de sus casas y tiroteadas en las cunetas, esos Campos de la Bota donde diariamente cantaba la muerte, esos presos que morían de madrugada, esas penas de muerte que recorrieron cuarenta años de dictadura, ese Companys asesinado.

Franco no fue un abuelo Cebolleta, un poco autoritario. Fue un asesino que usó el poder y la victoria para encarcelar, perseguir y matar a los vencidos. Y ese horror no se perpetró en guerra, sino en la paz de los cementerios que impuso. Con total odio e impunidad. Considerarle un héroe en democracia es una maldad oscura que retrata a quienes lo hacen.