"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







miércoles, 28 de noviembre de 2012

As guerras esquecidas: Chechenia...




Desde o ano 1994, Chechenia coñeceu dúas guerras extremadamente crueis. Entre 150.000 e 200.000 persoas morreron (antes do conflito Chechenia contaba cun millón de habitantes). Máis de 200.000 chechenos deberon fuxir como refuxiados. Grozni, a capital de Chechenia, foi destruída pola brutal represión do ocupante ruso. Un mozo checheno que teña 20 anos viviu máis da metade da súa vida nun país en guerra total. 

Hoxe en día, Chechenia é un gueto e os mozos, sumidos nun ambiente de extrema violencia desde 1994, perderon toda esperanza no futuro, a Universidade de Grozni foi destruída dúas veces e só conta con 600 estudantes (fronte aos 5000 de antes da guerra), de feito ir á Universidade é perigoso, non só porque os estudantes teñen que cruzar os innimerabeis postos de control rusos, senón tamén por mor da entrada de tropas rusas que se producen regularmente na Universidade. Por se isto fose pouco, quedan poucos profesores, algunhas materias xa non se imparten. Faltan libros, computadores e aulas. A todo isto hai que sumar as discriminacións ás que ven sometidas os estudantes chechenos que proseguen os seus estudos nas Repúblicas veciñas ou en calquera outro lugar de Rusia.

Lembrar que o propio Museo do Holocausto dos Estados Unidos emitiu unha alerta de Xenocidio (Genocide Watch) para Chechenia en 2001. A preocupación que o Comité ten por Chechenia provén da persecución dos chechenos como pobo no pasado; a satanización dos chechenos como grupo nacional dentro da sociedade rusa; o nivel de extrema violencia das forzas ocupantes rusas para cos civís chechenos.

As forzas militares rusas ocuparon de xeito abrumador e masivo Chechenia o 30 de setembro de 1999, apoiados por forzas aéreas e de artillaría pesada. As autoridades rusas afirmaron que a operación debeuse á incursión da milicia separatista chechena na veciña república rusa de Daguestán e a diversos atentados terroristas cometidos en Moscova e outras partes de Rusia, dos cales responsabilizaron aos chechenos. Nos meses subseguintes, Chechenia foi devastada, e a súa capital, Grozni, resultou destruída case por completo. A artillaría e a forza aérea rusas atacaron zonas poboadas en forma indiscriminada. As organizacións de dereitos humanos tamén documentaron varios masacres de civís por parte das unidades militares rusas.

Na primavera de 2000, o presidente ruso Vladimir Putin declarou que a paz chegara a Chechenia. Con todo, isto foi difícil de alcanzar para os civís chechenos, vítimas dunha continua guerra de desgaste. ven asediados por toda clase de abusos cometidos polas forzas ocupantes rusas: arrestos arbitrarios sen asistencia letrada, extorsión, tortura, asasinato. Os civís chechenos sofren ademais porque non se tomaron medidas continuas para restablecer os servizos sociais básicos, como os servizos públicos ou a educación. Os combatentes chechenos tamén cometen brutais abusos contra os civís, aínda que non da mesma magnitude nin coa mesma intensidade que as forzas rusas.  

O 5 de abril de 2007, Ramzan Kadyrov, fillo do asasinado ex primeiro ministro checheno Akhmad Kadyrov e líder da milicia prorusa máis temida de Chechenia (coñecida como Kadyrovtsy), pasou a ser o presidente do país. Aínda que fora a principal autoridade desde a morte do seu pai en 2004, a lei chechena non lle permitía ser presidente até de ter 30 anos de idade. Catro meses despois de cumprilos, ocupou o posto de máxima autoridade nacional. Aparentemente, a cantidade de desaparicións en Chechenia está a diminuír lentamente cada ano, segundo a organización rusa de dereitos humanos Memorial, pero aínda así segue sendo un problema de grande magnitude. Ademais, os detidos en Chechenia sofren torturas e malos tratos sistemáticos. Segundo a supervisión de Memorial, as Kadyrovtsy (forzas paramilitaresa prorusas a favor de Moscova e comandadas por Kadyrov) son responsables da maioría dos abusos, Con todo, moitos destes tamén son cometidos por axentes e persoal do Departamento Operativo do Ministerio do Interior Federal (ORB), ministerio que frecuentemente obriga aos detidos a confesar que son ou foron membros da resistencia, o cal xera cargos e condenas inventadas. A paramilitar Kadyrovtsy obriga aos detidos a que se unan aos seus grupos por medio da tortura. Como consecuencia do eterno conflito esquecido pola comunidade internacional os civís de toda Chechenia teñen gran dificultade para acceder a vivendas e atención médica básica.

martes, 27 de noviembre de 2012

As guerras esquecidas: Cabinda...



O atentado do FLEC-MP que tivo lugar no pasado mes de marzo de 2012 contra a expedición da selección de Togo que ía participar na Copa de África de Fútbol volveu a colocar brevemente nos medios internacionais o conflito de Cabinda, un enclave rico en petróleo onde varios grupos armados reclaman a súa independencia de Angola. Cabinda atópase separado fisicamente do resto de Angola e está rodeado por Congo-Brazzaville e a República Democrática de Congo.

O enclave angoleño de Cabinda, onde tivo lugar o ataque mortal contra a selección togolesa acolle numerosos grupos independentistas debilitados pola masiva presenza militar angoleña, pero que seguen sendo capaces de realizar atentados.

Numerosos grupos armados, que reclamaban a marcha dos colonos portugueses, formáronse desde 1963 a partir da Fronte para a Liberación do Enclave de Cabinda (FLEC), que segue sendo a referencia dos independentistas actualmente. O enclave de Cabinda, unha franxa de terra rica en petróleo (7.300 quilómetros cadrados entre Congo-Brazzaville e a República Democrática de Congo e separada fisicamente do resto de Angola) foi integrada administrativamente polos portugueses na súa colonia en 1956.

Deste xeito, converteuse nunha das provincias angoleñas coa independencia do país en 1975. O FLEC intentou a secesión co apoio do veciño Zaire (actualmente a República Democrática de Congo), pero o Movemento Popular para a Liberación de Angola (MPLA), no poder en Luanda, despregou inmediatamente tropas. En 2002, o fin da guerra civil tras a independencia no resto de Angola, permitiu ao vitorioso MPLA despregar máis tropas en Cabinda, única provincia na que se manteñen a día de hoxe os combates.

O principal elemento deste conflito é o petróleo. Cabinda supón o 60% da produción petroleira de Angola, que en 2009 converteuse no primeiro exportador africano superando a Nixeria. «As Forzas Armadas angoleñas volveron a despregar 30.000 soldados en Cabinda para acabar coa insurrección independentista», sinalaba Human Rights Watch nun informe de 2009.

«Estes esforzos militares supuxeron a destrución das principais bases do FLEC e debilitaron considerablemente as capacidades militares da guerrilla», engadía HRW, que denunciaba numerosas vulneracións dos dereitos humanos por parte do ocupante Exército angoleño. O movemento rebelde se disgregou co paso dos anos en múltiples faccións, como o FLEC-FAC (Forzas Armadas de Cabinda), liderado por Henrique N'Zita Tiago, e o FLEC-Renovada.

En 2003, Rodrigues Mingas creou o FLEC-Posición Militar (FLEC-PM), que reivindicou o ataque do contra a selección de Togo. Aínda que no seu momento actuaron como aliados no marco do Fórum Cabindés para o Diálogo (FCD) co obxectivo de iniciar negociacións de paz con Luanda, o FLEC-Renovada e o FLEC-FAC volvéronse a separar en 2006 tras a firma dun acordo de paz con Angola por parte de Antonio Bento Bembe, líder do FLEC-Renovada. O FLEC-FAC denunciou ao acordo e volveu á loita armada. Actualmente, o FLEC-FAC e o FLEC-PM funcionan de xeito autónomo en Cabinda, pero forman conxuntamente o Goberno cabindés no exilio.

As universidades e os hospitais non dispoñen de instalacións minimamente dignas. A capital na súa grande parte e as vilas do país sen auga potábel, sistemas de drenaxe e saneamento de auga o que contrasta co renacer das cidades angolanas e as mansións, vivendas, festas privadas, obras faraonicas de luxo que crecen como cogumelos en Luanda.


A nación Cabinda é un territorio ocupado por Angola. E, tanto a potencia ocupante, como a que no seu momento a administrou (Portugal), deberan aceptar un referendo de autodeterminación para saber o que os cabindas queren para o seu futuro. Sexa como for, o dereito de autodeterminación e escolla do pobo cabinda non prescrive, non pode prescrivir, mesmo cando o importante para o ocupante e para a escasa atención da comunidade internacional máis atenta a outros conflitos moito máis mediáticos é apenas o petroleo.
O pobo de Cabinda non está interesado nunha pacificación militar. O que se pretende agora é unha solución política que pase por un proceso internacional, credíbel e democrático, porque a vontade do pobo de Cabinda debe ser escoitada e respetada.

sábado, 24 de noviembre de 2012

As guerras esquecidas: Baluchistán...


 Bandeira de Baluchistán

Baluchistán é unha nación situada ao suroeste de Paquistán. Conta con algo máis de sete millóns de habitantes (o 5% do total do país) repartidos en trescentos cincuenta mil quilómetros cadrados, o que supón case a metade do territorio paquistaní. A nación baluchi vive desde hai séculos nese territorio e logrou formar varias entidades estatais independentes ao longo da historia, sendo o kanato de Kalat a máis importante. Coincidindo coa época do imperialismo, os ingleses integraron dito kanato dentro das posesións da India británica, respectando a súa soberanía para os asuntos internos. Para facer efectiva esta integración pactouse unha repartición do territorio cos veciños de Irán e Afganistán. Desde entón o pobo baluchi atópase dividido entre tres estados, disperso por unha superficie lixeiramente superior á española. Trátase dunha comunidade islámica sunnita que conta coa súa propia lingua e un dereito consuetudinario (Rawah) propio que se caracteriza pola súa grande tolerancia e apertura fronte ao ríxido Código Pastunwali dos seus veciños pastunes.

O territorio de Baluchistán caracterízase polo seu clima árido con montañas desérticas que gardan importantes reservas minerais e de gas. A iso hai que engadir un amplo litoral costeiro, tamén árido, que permite ao estado paquistaní gozar dunha ampla zona económica sobre as augas do Índico e desenvolver importantes proxectos estratéxicos como a construción do porto de Gwadar, preto da fronteira con Irán, que está chamado a ser a maior base da súa mariña de guerra nunha zona afastada á fronteira coa India, para gozar de maior seguridade e profundidade estratéxica ante unha posible guerra entre ambos os estados rivais.

A orixe das reivindicacións nacionais baluchis

Cando se produciu a partición da India británica, Baluchistán, debido á súa maioría islámica, foi asignada ao nacente estado paquistaní. Con todo existiu un forte rexeitamento desde o inicio a esa incorporación ditada pola potencia colonial sen consultar tanto ao pobo como ás autoridades tradicionais. Por iso é polo que se proclamase a independencia que durante un ano aguantou as brutais presións para a súa incorporación efectiva en Paquistán. Finalmente o exército paquistaní invadiu Kalat iniciándose un proceso de resistencia que, con diversas fluctuacions, mantívose ate os nosos días.

A primeira revolta prolongouse ata finais dos anos cincuenta, un segundo brote de rebelión estendeuse pola rexión durante a década dos setenta coincidindo co avance as ideas laicas e esquerdistas en Afganistán que culminaron coa proclamación da república en 1973. Naquela época de Guerra Fría, a insurrección baluchi foi presentada por Paquistán como unha manobra soviética que buscaba avanzar cara ás augas cálidas do Índico recordando o avance e ameaza do Gran Xogo do século XIX entre a Rusia zarista e o colonialismo británico. A última revolta iniciouse na década dos anos noventa e chega ata hoxe aínda que se trata dunha guerra secreta e esquecida que apenas aparece nos medios de prensa occidentais en contraste coa presenza constante que outras loitas como a palestina ou a kurda reciben nos medios de comunicación e organismos internacionais.

A explotación dos recursos como base da rebelión baluchi 

Desde que se proclamou o estado paquistaní, unha das principais prioridades do mesmo foi a de conformar unha identidade nacional unitaria a unha entidade estatal nova e artificial baseada na relixión islámica da súa poboación. Ese proceso de construción fíxose a partir da suma de dúas comunidades: a poboación do Punxab, a provincia máis poboada e os mohajirs, refuxiados musulmáns procedentes da India. Todo iso en detrimento do resto de poboacións como os pastuns, cachemires ou baluchis.

Isto deu como resultado un modelo de estado no que non son oprimidos os intereses dos diferentes pobos que residen dentro as súas fronteiras. Así, os baluchis denuncian a súa marxinación nos diferentes chanzos administrativos do estado. De forma significativa só supón o 0,5% do Corpo de Fronteiras ou o 1% dos efectivos da Garda Costeira. Ao mesmo tempo iniciouse unha política de explotación dos recursos naturais de Baluchistán, sobre todo minerais e gas. O caso do gas é paradigmático xa que ten unha importancia estratéxica. En Baluchistán prodúcese o 45% do total que necesita o país para abastecer as súas necesidades. Só un 17% desa produción consómese na rexión produtora e o estado central paquistaní apenas inviste en Baluchistán o 6% dos beneficios que xenera esa fonte de enerxía. Os nacionalistas beluchis denuncian a existencia dunha política que ten como obxectivo manter o subdesenvolvemento da rexión para impedir que un acelerado medre económico poida incrementar as demandas independentistas.

Os datos son moi elocuentes. As estatísticas oficiais indican a existencia duns niveis de pobreza que triplican aos existentes en Punxab, a rexión máis rica e poboada. O 60% da poboación carece de acceso ao auga potable en condicións aceptables, un grave problema que afecta a súa capital histórica, Quetta, tamén a cidade máis poboada que supera o millón de habitantes como consecuencia da avalancha de refuxiados pastuns procedentes de Afganistán. No caso do gas, os datos son sanguentos. Os primeiros xacementos descubríronse en Siu en 1953. Para o ano 1964 iniciouse o abastecemento á rexión de Punxab, con todo, non chegou a Quetta, a capital de Baluchistán ate 1986 e aínda hoxe, só 4 dos 26 distritos nos que está dividido teñen acceso á rede de gaseoductos oficiais.

A esta brutal explotación colonial, os nacionalistas engaden outros dous elementos da política oficial: a islamización e a militarización do territorio. Paquistán defínese como estado islámico e, desde os seus inicios, mantivo unha relación ambigua con diversos movementos islamitas que foron instrumentalizados desde o aparello de estado en apoio dos diversos grupos que ostentaron o poder desde a independencia. No caso de Baluchistán, o estado impulsa o crecemento da rede de madrassas ou escolas coránicas en mans dos diversos grupos integristas unionistas. Deste xeito apenas existe a rede de escolas públicas laicas defendidas desde o nacionalismo baluchi. Isto obriga a que a metade dos menores escolarizados o fagan na rede relixiosa que funciona como un factor de integración a partir da ideoloxía oficial islámica. Entre as mulleres a taxa de alfabetización redúcese ao 5%.

Baluchistán ten tamén unha enorme importancia estratéxica. As montañas de Niveis Toh foron utilizadas para desenvolver o proxecto nuclear paquistaní con instalacións onde fabricou e probouse a bomba atómica. Ademais, a súa distancia da fronteira coa India convértelle en lugar ideal para a creación de bases militares seguras. O proxecto de Gwadar estase financiando con investimentos procedentes de China. O obxectivo final permitirá a creación dunha cidade en pleno deserto que pasará de 70000 habitantes a dous millóns, na súa inmensa maioría colonos de orixe non baluchi. Desenvolver estes proxectos no medio da insurxencia levou a un proceso de crecente militarización. Finalmente, fíxose realidade o temor baluchi a converterse nunha minoría na súa propia patria.

A presenza pastún

Dos seis millóns de habitantes, os baluchis representan o 55% do total sendo os pastuns o outro compoñente fundamental da poboación cun 35%. Os distritos do norte están poboados por pastuns cuxa importancia foi crecendo co tempo. Os distritos do norte son xa de maioría pastún e en parte deles aplícase do Pastunwali. Na actualidade representan a maioría na capital, Quetta, e a súa presenza está activando un crecente enfrontamento étnico que serve aos intereses do estado paquistaní para desactivar a mobilización independentista baluchi.

Con todo, este feito complícase coa presenza entre a poboación pastun de sectores que apoian aos talibán así como o temor a que grupos como Al Qaeda poida implantarse na rexión. Debido ao escaso desenvolvemento económico da zona, un sector importante da poboación dedícase ao cultivo do opio así como ao contrabando, o que converte en porosas as fronteiras existentes entre os estados presentes en territorio baluchi. Este feito é significativo porque na rexión de Sistán-Baluchistán, integrada en Irán, rexistráronse accións armadas baluchis impulsada por un grupo de resistencia militar clandestino, Os Soldados de Jundallah, que provocaron forte preocupación en Teherán e está contribuíndo a complicar as xa tensas relacións entre Irán e Paquistán. Deste xeito estaríase xestando un conflito transnacional en territorio de Baluchistán.

A última revolta nacional 

As rebelións de décadas pasadas saldáronse con milleiros de mortos e un proceso de ocopación e militarización que serviu para deslexitimar ao estado paquistaní ante os ollos da inmensa maioría do pobo baluchi. Na última década os enfrontamentos recrudeceronse coa creación de grupos armados como o Exército para a Liberación Nacional de Beluchistán-ELNB e a Organización de Estudantes Baluchis. Producíronse importantes baixas por ambas as partes, incluídos traballadores de orixe chinesa nas instalacións de Gwadar. No ano 2006 o exército paquistaní acabou coa vida de Nawab Akbar Bugti, líder da insurxencia independentista baluchi. Aquel feito deu paso a unha forte onda de protestas nas que a poboación baluchi desafiou o toque de queda en Quetta para asaltar as instalacións da policía e queimar bancos e coches oficiais. Foi unha das escasas ocasións nas que os medios de comunicación internacionais falaron brevemente do problema nacional de Baluchistán. Desde entón, os enfrontamentos continuaron e a resposta do estado fíxose cada vez máis sanguenta coa existencia de numerosas denuncias de detencións arbitrarias, torturas xeneralizadas e milleiros de desaparicións de militantes baluchis. A guerra secreta segue en Baluchistán tapada ou encuberta polos graves acontecementos que se suceden a diario nas rexións fronteirizas con Afganistán ou pola guerra sectaria que se desenvolve no resto de Paquistán entre grupos combatentes sunnitas e chiitas. Con todo, esta escalada represiva do estado paquistaní non impediu que algunhas organizacións de Dereitos Humanos denunciaran a grave situación que padece o pobo baluchi e sinalen directamente ao estado como responsabel das múltiples atrocidades que se están cometendo. Recentemente, a Comisión Asiática de Dereitos Humanos emitiu un comunicado no que denunciaba a creación de grupos paramilitares desde os órganos do estado paquistaní co obxectivo de eliminar a intelectuais e activistas da causa nacional baluchi, o que demostraría o mantemento dun importante nivel de mobilización entre a poboación baluchi e un estado que non dubida en utilizar tácticas de guerra sucia para acabar cun movemento independentista que ameaza con converterse nun serio problema capaz de complicar aínda máis a xa delicada situación política de Paquistán.

jueves, 22 de noviembre de 2012

Exposición na Coruña: "Auschwtiz-Birkenau"...


Exposición "Auschwitz-Birkenau"
Entre os días 3 e 15 de decembro de 2012
FORUMETROPOLITANO
.
Conferencia
Luns, día 3 de decembro ás 20:00 horas
Presenta: Joao Guisán, escritor e socio de AGAI
Intervén: Danial Candal, fotógrafo e autor da exposición

martes, 20 de noviembre de 2012

Veciños...




Por Andrés Pavón

Imaxinemos que os veciños dunha parroquia monfortina do rural que, por unhas razóns ou outras, tiveron que emigrar a Barcelona, Alemaña ou Venezuela, deciden converter nunha nova parroquia os terreos e casas que -co seu esforzo fora de Lemos- foron mercando pouco a pouco. E que a esa nova parroquia lle poñen o nome que tiña antes da chegada dos romanos. Constrúen unha estrada, instalan a traída de augas, colocan farolas e beirarrúas, plantan frutais e mesmo levantan un templo sobre as ruinas doutro máis antigo. Invirten sabiamente os cartos que fixeron no estranxeiro e tentan levar unha vida pacífica. Ademais, tanto o concello como o bispado, logo de senllas votacións, aproban a creación desa nova parroquia e faise unha concentración parcelaria para que residentes e emigrantes queden satisfeitos.

Pero os veciños que quedan na parroquia orixinal non están dacordo. Din que toda a terra é súa, que só o culto da súa igrexa é o válido e que non aceptan a eses emigrados preto deles (e eso que moitos son parentes). Como non teñen razón, ninguén lles fai caso. E deciden pasar a acción: primeiro danlle unha malleira a un cativo, logo préndenlle lume ás árbores e, finalmente, poñen petardos “trueno” nas portas das casas. E xa envalentonados, chaman a veciños das parroquias lindeiras para que se sumen á “ofensiva”.

Logo de anos fóra e de sufrir humillacións por seren estranxeiros, os emigrados deciden que ninguén os moverá da súa terra e, como teñen recursos suficientes, contestan unha por unha as agresións. Tamén colocan arame de espiño para defender o seu e disuadir os agresores. Só queren estar tranquilos.

Os da parroquia “orixinal” comezan entón unha campaña de vitimismo baseada en falsedades: que se nos rouban a auga, que se nos moveron os marcos, que se nos mataron tres ovellas cando nós só matamos unha. Todo excusas para camuflar o seu odio. E o peor é que consiguen ter éxito e gañan numerosos adeptos.

O caso é que a situación se prolonga no tempo e, mentres os emigrados van prosperando, os “orixinais” cada vez son máis pobres por estar ocupados nun enfrontamento que consume todos os seus recursos e no que non poden (nin deben) gañar e no que se deixan arrastrar polos membros menos capacitados do grupo.

Nótase que o meu non é ser guionista xa que estas cousas non poden pasar no mundo actual. Ou si que pasan?

Mamita hebrea...

lunes, 19 de noviembre de 2012

O inevitable...


Por Gabriel Albiac

Ni la OLP volverá a tomar el control de Gaza, ni a Israel le daría ninguna ventaja táctica ocuparla. Sólo queda blindarla
LA batalla de Gaza no se juega en Gaza. Su envite es Teherán. Y el intercambio de fuego y muertos en la frontera de la franja despliega el cruel decorado escénico propio a las grandes operaciones de diversión.

Los misiles palestinos que apuntan a Tel-Aviv y Jerusalén -en donde, por cierto, difícilmente podrán distinguir entre judíos y musulmanes- no son ya los artesanales Qassam de hace un par de decenios. Son muy perfeccionados FAJR-5 iraníes: forman parte de la panoplia armada sobre la cual los clérigos de la ciudad santa de Qom -que rigen la República Islámica- piensan haber planificado con fidelidad la orden divina de borrar Israel y a los israelíes del mapa. Y, a ser posible, de la historia de la especie humana. Hamás, cuya carta fundacional se asienta sobre esa exigencia de exterminar a los judíos en el Cercano Oriente, es el laboratorio ideal para el proyecto -teológico, aún más que militar- en el cual ve la República Islámica de Irán su razón de existencia. Los ayatollahs aguardan de la benevolencia divina consumar aquello en lo cual fracasó el nazismo: la solución final. El arma atómica pondría la diferencia.

En 2005, Ariel Sharón tomo la decisión de ceder unilateralmente Gaza. Israel se replegó de ese territorio -que ocupaba desde 1967- sin negociar contrapartidas. No había inconveniente económico: en lo económico, Gaza es nada. Aunque quizá se minusvaloró el coste militar de ese tipo de generosidades. Se contaba con la hipótesis de que, una vez Arafat extinto, la misma generación de dirigentes de la OLP que había visto como una locura la negativa del Rais a aceptar el plan de paz Clinton-Barak en Camp David, acabaría por -explícita o camufladamente- retornar a sus términos. Era no tomar en cuenta la espiral suicida que acaba por vencer siempre en Palestina. La OLP fue derribada en Gaza por el golpe militar de Hamás en el año 2007, y sus militantes pasados a cuchillo por los secuaces de Ismael Haniya. La OLP de Mahmud Abbas quedó reducida a una estable Cisjordania. Como ya sucediera en el septiembre negro de 1970, los militantes gazaitíes del Fatah constataron la diferencia que existe entre ser prisionero en una enemiga cárcel israelí y ser ejecutado in situ por fraternales manos. Desde entonces, Gaza es un devastado terreno en manos de una organización terrorista. Al modo y manera en que lo fue Afganistán bajo Al-Qaeda.

Es una situación irreversible. Ni la OLP volverá a tomar el control de Gaza, ni a Israel le daría ninguna ventaja táctica ocuparla. Sólo queda blindarla. Por mar y por tierra. Las consecuencias de hacerlo serán terribles para la población palestina. Las de no hacerlo, serían letales para un Israel que no ignora lo que está en juego: su borrado del mapa, para el cual Irán mantiene a Hamás en Gaza y a Hezbollah en la frontera libanesa: una impecable tenaza logística para el día en que el armamento nuclear iraní esté en condiciones de ser utilizado. Si es que antes -claro está- Israel no lo destruye. En Irán está el envite

domingo, 18 de noviembre de 2012

Pois non. Non é críbel...



Estes últimos días escóitanse voces a propósito do actual conflito en Gaza e Israel que entre outras cousas afirman que se algún día as nosas cidades e vilas (poñamos que falo de Ourense. Lugo ou Vigo) foran bombardeadas con milleiros de mísiles, morteiros e foguetes, atacadas durante anos e anos facendo imposíbel unha vida minimamente normal, eles non reclamarían e esixirian do Estado protección contra os ataques.

Pois non, non é críbel. Porque antes incluso que por ejemplo, o dereito a educación ou a vivenda, está o dereito a seguridade e a vida. E Hamas leva anos violando ese dereito, acosando e provocando a Israel con milleiros de mísiles e foguetes disparados a mantenta contra obxectivos civís israelís. Algo intolerábel se mire como se mire. Absolutamente intolerábel. E iso sen contar os milleiros de disidentes de Al Fatah ou simples funcionarios da Autoridade Nacional Palestina asasinados por Hamas no seu brutal golpe de estado do 2007.

Que exercendo o seu lexitimo dereito á autodefensa (como calquera Estado no mundo, nin máis nin menos) Israel resposte ao acoso constante do islamofascismo de Hamas é lóxico e normal. O ilóxico e anormal seria non respostar e deixar desprotexida a súa poboación civil

Que algúns solidarios selectivos non digan nunca nin palabra a propósito dos milleiros de mortos en Siria, nin organicen “flotillas da paz” co pobo sirio e algo que réstalles credibilidade.

Mais non quero rematar estas liñas sen facer un chamado urxente a Hamas como responsábel absoluto do mantemento da orde na Faixa de Gaza para que poña fin aos seus ataques e constantes provocacións en aras dunha pacificación previa da zona no camiño dunha necesaria solución negociada e pacífica do dramático conflito palestino-israelí

Porque a paz -todos o sabemos- chegará só a rexión pola vía da negociación e do pleno recoñecemento mutuo.

Dous Estados para dous pobos. Un Estado árabe para o pobo palestino e un Estado xudeu para o pobo israelí. Vivindo como veciños en paz, con certeza sen afecto mutuo, mais en paz. Non queda outra.

martes, 13 de noviembre de 2012

En Jerusalem...

Jerusalem. Felix e este menda facendo país no Muro dos Lamentos. Que visto como está o noso país o de lamentos venlle que nin pintado...

sábado, 10 de noviembre de 2012

Sudán e os dereitos humanos no mundo...



UN Watch, unha organización non gobernamental dedicada á vixiancia do respecto dos dereitos humanos a nivel internacional radicada en Xenebra, ven de instar ao Secretario Xeral de Nacións Unidas Ban Ki-moon, ao comisionado dos dereitos humanos Navi Pillay, á embaixadora dos EEUU Susan Rice, e á responsábel de Asuntos Exteriores da Unión Europea Catherine Ashton, a que condenen enerxicamente a elección do "xenocida, misóxino e tiránico" réxime de Sudán como un dos 54 membros do Consello Económico e Social (ECOSOC) da ONU, un alto organismo que ten como unha das súas funcións a de regular aos grupos de dereitos humanos de Nacións Unidas, supervisar os comités da ONU sobre os dereitos das mulleres e velar polo cumprimento das resolucións contra a mutilación xenital por exemplo.

Que dicir...isto é unha absoluta barbaridade. Cada día recibimos informacións de que Sudán está a matar a crianzas, mulleres e vellos, a queimar milleiros de vivendas en Darfur, etc...precisamente o prototipo de situación gravísima que o ECOSOC debera combater con contundencia. Xa que logo, a protección fundamental dos dereitos humanos no mundo por parte das NNUU será menos cribel que nunca.

É tamén inexplicabel que 176 dos 193 estados membros votasen a prol de apoiar ao réxime sanguento de Omar Al-Bashir e non recoñecesen que elixían o réxime xenocida de Sudán para un organismo internacional de dereitos humanos, o cal é como elixir a Jack o Destripador como gardián dun refuxio para mulleres.

Ao outorgar o selo de lexitimidade internacional a un asasino en serie, o sistema que regula a protección dos dereitos humanos de Nacións Unidas diminuíu a súa propia credibilidade, e botou unha pesada sombra sobre a reputación da organización no seu conxunto, afondando ainda máis a súa ineptitude e incapacidade como garante da liberdade, da democracia e do respecto aos dereitos humanos.