"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







lunes, 31 de diciembre de 2007

As últimas ceas...

Desde o Código Da Vinci, moito lixo tense falado sobre unha das obras máis coñecidas de Leonardo: A última cea. Teorías do esperpento baseadas en argumentos tan pouco convincentes como “non mostrar o Santo Grial, ter a man dereita ao “discípulo máis querido” (Xoán) nunha figura dabondo andróxina como para que algúns a interpreten directamente como feminina e en concreto como María Magdalena e por conter outra figura cun coitelo na man que non encaixa co cadro, etc..." Un dos cadros máis famosos que ademáis de provocación, tamén serviu como referencia para quen le a biblia desde outro punto de vista… eis... as outras últimas ceas. Bon proveito









JAM Montoya ou a polémica...








Eis unhas ligazóns relacionadas coa obra e polémica do fotógrafo JAM Montoya: O comunicado do PP denunciando as fotos A web de J.A.M Montoya (non perdas a sección "Colecciones")

lunes, 24 de diciembre de 2007

Oscar xa non vive aquí...





Oscar Peterson, o maxistral pianista de cristal finou hoxe. O meu shalom máis caloroso para un grande entre os grandes.

sábado, 22 de diciembre de 2007

Dúas imaxes da guerra en Iraq...

Mary R. McHugh chora a morte do seu mozo, o sarxento do exercito norteamericano James J.Regan. Morreu o 9 de febreiro pasado aos 26 anos de idade, ao estourar un artefacto explosivo xunto o vehículo no que viaxaba. Participaba nunha operación no norte de Iraq. Tiñan previsto casar en marzo de 2008. Fotografía de John Moore.
Unha nai chora sobre o cadáver do seu fillo, Dhiya Thamer, de seis anos de idade. Morreu o 16 de setembro deste ano ao ser alcanzado nun fogo cruzado entre membros de Al Qaeda e milicias suníes. Ocorreu na cidade de Baquba, situada 60 kilómetros ao noreste de Bagdad, cando Dhiya voltaba cos seus pais de matricularse no colexio. Fotografía de Adem Hadei.

miércoles, 19 de diciembre de 2007

Chatea con deus...

Nestes tempos confusos...podes chatear AQUÍ directamente con deus

Camilo José Cela, Paco Umbral e a cultura xeral...



Neste vídeo vemos a duos grandes que xa no están entre nós: Camilo Jose Cela e Francisco Umbral. Gravado no programa "A mi manera" de Jesús Hermida pouco despois de que CJC recibira o Nobel de Literatura (1989). A charla deriva cara un tema interesante: o papel da cultura xeral na sociedade actual. Hai frases na conversa que paga a pena salientar:
“Yo soy especialista en ideas generales”, de Eugenio d’Ors.
“Cultura es todo lo que ignoramos”, de Enrique Tierno Galvan.
“Cultura es lo que queda después de haber olvidado lo que se aprendió”, de André Maurois.
“Ahora estamos en la época de los especialistas, que son los que mas saben de menos”, de Camilo Jose Cela.
E aínda que non ten nada que ver coa cultura, lémbrome agora dunha frase de inesquecíbel Enrique Tierno Galvan: “Hijos míos, Dios nunca abandona a los buenos marxistas”. Así sexa.

Eddie Wedder...



Eddie Vedder compón a BSO da película "Into The Wild" dirixida polo seu bo amigo Sean Penn. Tranquilidade que os meus admirados PJ gozan de moi boa saúde e non hai risco de separación.

Calle 13...



Toda unha homenaxe a Hitchcock en Calle 13

martes, 18 de diciembre de 2007

Amar e Sufrir...


" Amar é sufrir. Para evitar o sufrimento se debe non amar. Pero entón se sufre por non amar. Logo, amar é surfir, e non amar é sufrir. Sufrir é sufrir. Ser feliz é amar. Ser feliz é, xa que logo, sufrir. Pero sufrir fai que un non sexa feliz. Así, para non ser feliz, débese amar, ou amar para sufrir, ou sufrir de demasiada felicidade. Agardo que esteades tomando nota ".

A derradeira noite de Boris Grushenko

Conto de nadal de Paul Auster...



Conto de Nadal de Paul Auster con Tom Waits

sábado, 15 de diciembre de 2007

Freixenet, Cocacola e o Nadal......


Éste ano Freixenet decidiu renovarse. Para o seu anuncio de nadal no lugar de fichar a actores de sona, decidiron ir a por un director con caché, nin máis nin menos que o gran Martin Scorsese. Para cabreo de algúns poucos ( ¿? ) decidiron darlle porta ás antigas burbullas ( talkingtome? ) por unha boa curtametraxe. O curto está moi ben, pero o xeito de promocionalo non lle fai xustiza. No anuncio de TV emiten só fragmentos e suxiren que quen queira ver, vaia ao cine ou se conecte a internet. Nove minutos que pagan a pena... CURTO
Outra das grandes compañias que se ven na tradicional obriga de felicitarnos o Nadal en forma de anuncio "super-agardado" é Coca-cola. Esta vez crearon tres minutos e medio de interminábel "Fábrica da felicidade" (o día da estrea, agora está xa reducido a unha secuencia de imaxes inconexas). Realmente ben feito técnicamente, pero sen sustancia:CocacolaAdv Pero...a verdadeira fábrica de felicidade está en Medellín...

martes, 11 de diciembre de 2007

Se calamos seremos cómplices...


RECOLLIDA DE SINATURAS EN APOIO DO MESTRE ISAAC DÍAZ PARDO*:

*(Envía o teu nome e DNI a: xmavera@hotmail.com)


SE CALAMOS SEREMOS CÓMPLICES

Dende hai un tempo estamos asistindo a unha operación empresarial pola que se aparta a Isaac Díaz Pardo, da toma de decisións de Sargadelos, relegando así a aquel que fora alma mater e fundador das fábricas de Sargadelos e O Castro, creando con Luis Seoane ese emporio cerámico e cultural e converténdoo en sinal de identidade de Galicia. Falar de Sargadelos e O Castro é lembrar a labor dos exiliados, da unión da empresa e a cultura con base na tradición e o compromiso; é falar do home que traballou para manter a memoria da guerra e a represión cando ninguén o facía, da recuperación dos escritores que andiveron lonxe e remataron acollidos ao redor desa casa común, pero tamén dun home a quen sempre vimos traballando, facendo todo tipo de labores pois de ningunha delas se avergonzaba, e tanto cargaba paneis de exposicións na subida ao Museo do Pobo Galego, como deseñaba mobles e pergueñaba edificios que se recoñecen como seus. Neste momento, falar de Isaac é facelo de alguén traizoado polos seus -en palabras de Avelino Pousa Antelo- e Díaz Pardo debe ser o orgullo de todos os galegos de ben, moitos xa publicaron os seus escritos, outros fanlle homenaxes,... pero non debemos calar ata que se faga xustiza. ¡COMO CALAR...!
1. Ante o silencio público mesturado con informacións confusas.
2.Ante as institucións públicas que semellan mirar para outro lado.
3.Ante o paradoxo de que quen máis fixo pola recuperación da memoria histórica se atope en situación de silenciado neste momento de leis e anos conmemorativos.
4.Ante unha actualidade na que semella que o mundo da empresa establece os valores (o novo Sargadelos) e non hai ninguén que encabece a masa crítica desta sociedade civil disposta a defender a este home pero tamén a unha empresa que ha de estar por riba dos accionistas por ser xa case unha institución.
5.Ante a caída en picado dunha empresa que acaba de vender a súa tenda en Milán e vai facer outro tanto en Lisboa, cando nos representa a todos e non podemos deixar ao dispor duns accionistas que non se dan conta, de que o que se traen entre mans é algo que os galegos e galegas sentimos coma un proxecto cultural, unha representación do país que só pode ser de Isaac Díaz Pardo e de todos nós.
Por isto, necesitamos que alguén poña sentido no mundo empresarial, coloque os cartos no seu sitio e lidere este movemento de vontades para restaurar a xustiza cun dos nosos homes máis ilustres, cos mortos que o acompañaron neste empeño e co que hai de Galicia nese proxecto. Pedimos axuda aos avogados dispostos a argumentar e tramitar os papeis necesarios, aos políticos e deputados para xestionar as maneiras de resolver este conflito, aos intelectuais para opinar diante dos micrófonos e xornais, aos consumidores para demostrar o seu valor, é dicir, que cadaquén faga o posible para abrirlle os ollos á xustiza e poñer a cada un no seu sitio. Se seguimos calados seremos cómplices da inxustiza que se está realizando con Isaac Díaz Pardo e coa memoria cultural de Galicia. Tal vez teñamos que dicir que Isaac somos todos e todas nós defendendo, de novo a dignidade.

En Compostela a principios de decembro do ano 2007

As fotos imposibles...






Drew Flaherty é un deseñador gráfico de 22 anos afincado en Brisbane, Australia. Interesouse pola arte dixital á idade de 15 aniños, e comezou entón a experimentar con programas como Bryce 3D ou Photoshop. Os seus pintores favoritos, nos que as veces di buscar a inspiración, sonche Warhol, Dali, Picasso, Renoir, Van Gogh ou Da Vinci. Algunhas das súas obras presentan un claro contido político, como estas fotos imposibles. Eis a súa obra

sábado, 8 de diciembre de 2007

Impactante...



A canle Channel 5 emitiu unha interesante serie documental sobre sexo. Nun dos capitulos se amosa a penetracion e posterior exaculacion do pene visto desde o interior dunha vaxina. Para gravar as imaxes colocaron microcámaras nos órganos xenitais de ambos membros da parella. As imaxes impactan...

A nómina do meu pai...

La nómina de mi padre
Por Forges
La nómina de mi padre en diciembre de 1979 era de 38.000 pesetas. Él trabajaba como peón en una obra. En ese mismo momento le ofrecieron comprar una casa. Le pedían un total de 500.000 pesetas por ella. Decidió no arriesgar y continuar viviendo en régimen de alquiler, en unas condiciones muy buenas. Se trataba de una casa modesta pero muy bien ubicada, en pleno centro de un pueblo cercano a Barcelona. A los pocos meses mi padre y mi madre compraron un terreno en otro pueblo de la misma provincia y en menos de cinco años de esfuerzo ya habían levantado y pagado una vivienda de 120m2. Han pasado 27 años. En 2006 y en el mismo pueblo donde viven, un piso modesto de 75m2 a las afueras no se encuentra por menos de 35 millones de pesetas, y estoy siendo muy generoso. En el año 1979 el coste de un piso era del orden de 14 mensualidades de un peón de obra 38.000 pts/mes x 14 meses = 532.000pts. El sueldo en 2006 de un universitario recién titulado en ingeniería informática sin experiencia profesional no llega a las 200.000 pesetas mensuales. En el año 2006 una vivienda modesta cuesta 175 mensualidades (14 anualidades!!!!) de un ingeniero informático.200.000 pts/mes x 175 meses=35.000.000 pts.
Los jóvenes de hoy necesitaríamos cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales para estar en igualdad de condiciones con nuestros padres que compraron una vivienda a principios de los años 80.2.500.000 pts/mes x 14 meses = 35 Mill. de pts
Los pisos en el año 2006 deberían costar 2,8 millones de pesetas para que los jóvenes de hoy estemos en igualdad de condiciones con nuestros padres en 1979. 200.000 pts/mes x 14 meses = 2.800.000 pts
No encuentro adjetivo alguno en el año 2006 para calificar lo que mi padre consideró arriesgado en 1979. Está claro que los pisos no van a pasar a costar de la noche a la mañana 30 veces menos, de 35 a 3 millones. También está claro que no voy a cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales, por muy buen trabajo que encuentre y por muchos estudios que tenga.
Lo primero que se le ocurre a uno es seguir viviendo en casa de sus padres y ahorrar el 100% del sueldo durante los próximos 14 años, para el año 2020 (yo rondaré ya los 40 años de edad) tendré el dinero suficiente para comprar una vivienda al coste del año 2006 pero, por supuesto, no al coste del año 2020. Evidentemente esta ocurrencia la desecha uno antes de hacer cualquier cálculo. Aunque un joven bienintencionado consiga ahorrar 2, 4 o 6 millones con mucho esfuerzo en pocos años, a día de hoy nunca podrán evitar: 1) Pedir un préstamo al banco a 40 o 50 años (si consigues ahorrar 2, 4 o 6 millones puedes reducir el período a 35 - 45 años, pero 5 años no suponen prácticamente nada cuando estamos hablando de medio siglo de pago). Te darás cuenta de que no vives en una democracia sino en una dictadura. El dictador no se llama Francisco Franco, sino La Caixa, BSCH, Banc de Sabadell o, en general, 'la banca'. Ni siquiera tendrás la libertad de decir lo que piensas a, por ejemplo, tu jefe, no vaya a ser que cierre el grifo y no puedas pagar al dictador. 2) La otra solución es pagar un alquiler de por vida. En este caso el dictador se llamará Juan García, José Pérez o Pablo el arrendador. La situación no es distinta a 1).Después de esta reflexión ten la delicadeza de no decir a un joven que su problema es que no ahorra, eso fue válido para ti en 1979, incluso era valido para algunos jóvenes en 1999, pero no en 2006, en 2006 sólo consigues cargar con más impotencia, si cabe, al muchacho. El esfuerzo de nuestros padres, sin duda alguna admirable, no era estéril (podían obtener una vivienda de propiedad en un período de 5 años). El mismo esfuerzo realizado por nosotros, los hijos, sólo llega para quizá reducir en 5 años una hipoteca de medio siglo. La vivienda nunca fue un objeto para enriquecerse, sino para vivir y es de lo poco material que sí necesitamos. La ley del libre mercado puede establecer el precio de los televisores de plasma al precio que quiera... yo no los compraré... pero nunca tuvimos que permitir que esa misma ley fijara el precio de la vivienda, porque todos Necesitamos vivir en una y no todos podemos pagarla. Los jóvenes, incluso aquellos que tenemos estudios superiores, no podemos competir'.
EL PAÍS - 02.05.06

viernes, 7 de diciembre de 2007

Olla os meus pes...


“A parte máis erótica dunha muller son os seus pes”, afirma o fotógrafo e director de vídeo-clips Ed Fox. A editorial Taschen publicará en febreiro "Ed Fox, glamour from the ground up" (algo así como Glamour desde abaixo), un libro dedicado á paixón de Ed: os pes das mulleres. “Un pe bonito é un extra dentro do conxunto dunha muller. Igual que un peito ben formado ou un traseiro redondeado”, sostén Fox. O autor dedicou gran parte do seu tempo en retratar esas extremidades en todas as mulleres que tiveron a ben pousar para él. A súa obra é atrevida, arriscada e diferente. Adianto algún contido...

Instruccións para darlle corda ao reloxo...

Preámbulo a las instrucciones para dar cuerda al reloj
Piensa en esto: cuando te regalan un reloj te regalan un pequeño infierno florido, una cadena de rosas, un calabozo de aire. No te dan solamente el reloj, que los cumplas muy felices y esperamos que te dure porque es de buena marca, suizo con áncora de rubíes; no te regalan solamente ese menudo picapedrero que te atarás a la muñeca y pasearás contigo. Te regalan -no lo saben, lo terrible es que no lo saben-, te regalan un nuevo pedazo frágil y precario de ti mismo, algo que es tuyo pero no es tu cuerpo, que hay que atar a tu cuerpo con su correa como un bracito desesperado colgándose de tu muñeca. Te regalan la necesidad de darle cuerda todos los días, la obligación de darle cuerda para que siga siendo un reloj; te regalan la obsesión de atender a la hora exacta en las vitrinas de las joyerías, en el anuncio por la radio, en el servicio telefónico. Te regalan el miedo de perderlo, de que te lo roben, de que se te caiga al suelo y se rompa. Te regalan su marca, y la seguridad de que es una marca mejor que las otras, te regalan la tendencia de comparar tu reloj con los demás relojes. No te regalan un reloj, tú eres el regalado, a ti te ofrecen para el cumpleaños del reloj.
Instrucciones para dar cuerda al reloj
Allá al fondo está la muerte, pero no tenga miedo. Sujete el reloj con una mano, tome con dos dedos la llave de la cuerda, remóntela suavemente. Ahora se abre otro plazo, los árboles despliegan sus hojas, las barcas corren regatas, el tiempo como un abanico se va llenando de sí mismo y de él brotan el aire, las brisas de la tierra, la sombra de una mujer, el perfume del pan.
¿Qué más quiere, qué más quiere? Átelo pronto a su muñeca, déjelo latir en libertad, imítelo anhelante. El miedo herrumbra las áncoras, cada cosa que pudo alcanzarse y fue olvidada va corroyendo las venas del reloj, gangrenando la fría sangre de sus rubíes. Y allá en el fondo está la muerte si no corremos y llegamos antes y comprendemos que ya no importa.
Historias de Cronopios y de Famas - Julio Cortázar, 1962

jueves, 6 de diciembre de 2007

miércoles, 5 de diciembre de 2007

Miguel Boó presenta na Boa Vila de Pontevedra...



Miguel Boó presenta en Pontevedra o seu ensaio sobre a guerra de Cuba.
O vindeiro día 11 de decembro, ás 8 da tarde, no Pazo Provincial da Deputación, Miguel Boó presentará o seu ensaio histórico-periodístico "La Correspondencia Gallega e o desastre do 98 (De como os pontevedreses viviron a perda de Cuba e Filipinas)". No acto tomarán a palabra, ademáis do autor, o presidente da Deputación, Rafael Louzán; o decano da Facultade de Ciencias Sociais e da Comunicación, Alberte Pena; e o neto do fundador de "La Correspondencia Gallega", Pedro Millán.

sábado, 1 de diciembre de 2007

100 anos de teatro xudeu...


Di que non é verdade...


A banda de rock Queen, unha das grandes de todos os tempos, ofrece de balde o seu último sinxelo: Say it’s not true (é preciso rexistrase; tamén se pode visualizarse o vídeo en www.46664.com). Ainda que o tema foi composto hai xa algúns anos por Roger Taylor, publícase agora co fin de apoiar o Festival 46664, acontecemento que foi organizado pola Fundación Nelson Mandela para recaudar fondos cos que loitar contra a Sida. Terá lugar mañá, 1 de dicembro, na cidade de Johannesburgo.

lunes, 26 de noviembre de 2007

O porvir é longo...


Por Antonio Muñoz Molina


Algunhas veces os mellores soños se cumpren, os desexos que parecían máis imposibles: só que quen desexou e soñou xa non chega a sabelo, porque na espera fóiselle a vida, e porque o porvir é demasiado longo para a brevidade da experiencia humana. Todo o que agarda sabe que a vitoria é súa, di Antonio Machado. Pero o que morre agardando morre vencido, e tal vez nin sequera lle
sirve de consolo o que di o último verso dese poema de Machado: que a arte é longa, e ademáis non importa. Impórtalle á nosa vaidade, ao noso desexo lexítimo de recoñecemento, aida que os dous adoitan a toparse tan mesturados que case nunca é posíbel distinguir o un doutro, separar o metal limpo da ganga. ¿Foron vaidosos algúns dos grandes escuros, dos que agardaron sen saber que a vitoria era súa e que o porvir os veneraría? Kafka, Stendhal, Van Ghog, Cervantes. Coma unha lúgrube declaración, o filósofo doente e homicida Louis Althusser puxo ese título ás confesions que só se publicarían cando el xa estivera morto: O porvir dura moito tempo.

O porvir é un mundo descoñecido, un inmenso país extranxeiro no que, sen embargo adquiren as veces a cidadanía algunhas obras ou algunhas lembranzas ou soños dos mortos. En vida, a Miguel de Cervantes despreciáronno as figuras máis selectas da intelectualidade de Madrid. Sen dúbida morreu pensando que non acadara gran cousa, que lle faltara tempo para escribir o que soñaba, o que o xustificaría, para terminar tranquilamente o Persiles e emprender a segunda e definitiva parte da súa querida Galatea. Agora vexo no xornal ás máis sutís intelixencias universitarias e cortesáns e ás máis altas satrapías do poder presentando unha nova edición do Quixote e lémbrome con algo de mágoa e solidariedade daquel home de quen sei tan pouco e a quen quero tanto, morto e soterrado no seu pasado lonxano, nas vésperas do ancho porvir que non chegou nin a albiscar, e que se cadra, no fondo, ao final da súa vida non lle tería importado tanto.

Polos mesmos días do aniversario de Cervantes presencio a realización tardía doutro soño, o cumprimento do desexo doutro español trasteado pola vida, absolto pola morte doutra espera sen fin. No María Guerrero representase San Juan, de Max Aub, cun luxo de escenografía e maquinarias que asalta o patio de butacas e os palcos laterais de teatro, convertidos cada noite nunha pantasmagoría de buque vello á deriva, de Titanic sen gloria cargado de xudeus que naufragaron en alta mar ante a fría indiferencia do mundo, igual que naufragaron moitos millons dos seus semellantes no cataclismo negro de Europa, xusto no tempo no que Max Aub escribía esta traxedia, sen moita esperanza de que fora representada ou lída, escoitada por alguén.

O porvir dura demasiado tempo: demasiado para a pacencia e a perseverancia humana: en 1942, camiño de América, nun barco cargado de fuxitivos europeos Max Aub imaxinou a viaxe sen destino do cargueiro San Juan, soñou esperto as persoaxes, as palabras, as bodegas con cheiro a metal quente e a esterco de cabalo, á desesperación de agardar sempre, á lenta tortura civilizada dos pasaportes e os procedemientos administrativos. Instalado en México escribiu a súa obra, chegou a editala, imaxinou a súa posíbel representación igual que imaxinara antes as vidas das personaxes e o lugar onde vivían e morrían. Morreu el mesmo sen que se representara nunca, tristemente resignado a que nin as súas novelas nin o seu teatro chegarían nunca ao público para o que as escribira, e grazas ao cal esas obras adquirirían unha plena existencia. Unha novela editada, anque teña poucos lectores, aínda é algo, existe dunha forma tanxible, ainda que segreda. Mais unha obra de teatro nunca representada fuica tan morta coma unha música que ninguén tocou, tan morta ou tan aletargada, amortaxada nunha catalepsia que pode durar para sempre.

Vín San Juan no teatro, erixida por fin no tempo presente e en realidade, escoitaba, ditas en alta voz, berradas, as verbas que lin en silenzo, vín sobre o escenario malas ciscadas e baúis de fuxitivos, un espellismo de pranchas oxidadas de metal, de sereas de buques e o piar de gaivotas, un naufraxio tan aterrador coma unha apocalipse, despois da cal, no silenzo recobrado, recitábanse as palabras terribles e sen embargo alentadoras do Libro de Xob. Pero o que eu estaba vendo non era una función de teatro: usurpaba o porvir de outro hombre, Max Aub, asistía ao cumprimento tardío e parcial dun soño que era seu.

domingo, 25 de noviembre de 2007

Cando a publicidade é arte...

Scarlett Johansson, protagonista da foto do noso conto, leva unha tiara de Harry Wilson con 62 diamantes, valorada en 350.000 euros. O vestido, baseado nun deseño de Nicoletta Santoro, está feito a man.
Beyoncé comparte cunca con Lyle Lovett e Oliver Platt. "Formar parte desta campaña é incríble", dixo o amigo Lovett. "Disney é como un soño, pero se por riba o xuntas coa imaxinación de Leibowitz paréceche estar noutro mundo".
O rey fai de rei. O número 1 do tenis mundial, Roger Federer, transfigúrase de Rei Artur. Na imaxe tenta tirar a espada da rocha seguindo as instruccións do mago Merlín.

martes, 30 de octubre de 2007

Cabazas furadas...


AFONSO VÁZQUEZ MONXARDÍN

Debía ser o ano 1963 que era eu moi pequeno e aínda vivía o bisavó Nemesio na aldea. Aínda lembro que nunha revolta do camiño, despois da curva de Soutoderrei, pouco antes de chegar a Cudeiro, estaba alí, no medio do luscofusco da noitiña, pousada sobre un muro de cachotes, unha cabaza furada que desprendía luz pola boca e ollos, deixando o resto nun difuso ton laranxa. Papei un sustiño conforme á idade e despois de soñar un par de días con ela, esquecina para sempre ata que reparei, moitos anos despois, na semellanza coas cousas do Halloween en Estados Unidos. Nunca souben se o que puxera a cabaza fora alguén que "mantiña unha tradición" ou un retornado da emigración cunha nova importación de costumes. Desde logo, se se quere resucitar ou crear algo dacabalo entre as manualidades escolares, a tradición e a festa, sería bo chamarlle Noite de Defuntos, Festa dos Defuntiños ou algo así, para chiscarlle un ollo cómplice ao "medo" asociable ás máscaras e pinturas macabras que seica queremos que fagan os nenos. O que non me enche o ollo é usar Samaín (pronúnciese, seica, Xau-in) que no irlandés vello significaba "fin de verán" e no actual dálle nome a un mes, paralelo á nosa expresión "santos" para novembro. Tampouco usar Halloween (apócope inglés de "noite de Todos os Santos" ). Dúas palabras alleas. Máis ridículo me parece que chamándolle dunha forma soe a integrado, imperialista e comercial, e doutra a enxebre, céltico auténtico e "noso". Navegando na rede ao redor deste tema topei un interesante artigo de José Manuel Barbosa onde propón algo que parece ter moita lóxica. Que a nosa festa pagá ao redor dos mortos foi o magosto que tería sido sempre o 1 de novembro pero que coa reforma do calendario gregoriano (aquel que en 1582 fixo saltar do 4 ao 15 de outubro) pasaría ao 11, sen moverse de día. O lume, as castañas, a santa compaña, etc. estarían nesta liña. Perderíase o carácter parasacral da festa e medraría o filoneoenolóxico -paixón polo coñecemento do viño novo-. Desde logo xa ninguén se ergue para ver bailar o sol na noite de San Xoán, nin se deixa un prato con auga ao luar desa noite para lavar a cara. En fin, o mundo é outro. Mudan os tempos, mudan as vontades e uns costumes desaparecen e outros xorden. Ta ben, que diría un santiagués.

martes, 23 de octubre de 2007

A propósito de nada


De Isaac Asimov

A Terra enteira agardaba que o diminuto buraco negro a levara ao seu fin. Descubriuno o profesor Jerome Hieronymus polo telescopio lunar, no ano 2125, e estaba claro que ía achegarse o suficiente como para provocar unha destrución completa mediante grandes marusías. Todo o mundo fixo testamento, chorou e despediuse con amargura dos seus parentes e amigos:

- Adeus, adeus, adeus...

Os esposos dixeron adeus ás súas esposas, os irmáns dixeron adeus ás súas irmás, os pais dixeron adeus aos seus fillos, as solteronas dixeron adeus aos seus animaliños domésticos e os namorados rumoreáronse despedidas ao oído. Pero a medida que o buraco negro se aproximaba, Hieronymus observou que non había efecto gravitacional. Estudouno con máis atención e anunciou, rindo, que en realidade non se trataba de ningún buraco negro.

- Non é nada -explicou-. Só é un asteroide corrente que alguén pintou de negro. A multitude enfurecida matouno, aínda que non polo erro. Matárono despois de que anunciase que escribiría unha comedia conmovedora sobre todo o episodio.

- Titularase -engadiu- Moitos adeuses para nada.

Toda a humanidade aplaudiu a súa morte.

lunes, 22 de octubre de 2007

viernes, 19 de octubre de 2007

Charlize Theron...

Esta filla única nacida en Sudáfrica hai 33 anos, Charlize comezou a estudar ballet de nena, ainda que unha lesión de xeonllo fíxolle deixar as táboas para convertirse en modelo, ate que aos 18 anos chegou a Hollywood coa súa nai para abrirse camiño no mundo da interpretación. Quince anos despois, a actriz Charlize Theron foi elexida pola edición americana da revista Esquire a muller máis sexy do mundo. Eis un pouco de Charlize...








As fotografías que cambiaron o mundo...



Durante os 60 anos da súa existencia, a axencia Mágnum conseguiu grazas ao traballo de grandes nomes, retratar tanto os acontecementos máis importantes coma os máis mundanos. A directora de fotografía da revista Wallpaper, Claudia Donaldson, escolleu 10 fotos de cada unha das seis décadas para ilustrar a enorme colección de case medio millón de fotos do arquivo de Magnum.