lunes, 31 de diciembre de 2007
As últimas ceas...
JAM Montoya ou a polémica...
viernes, 28 de diciembre de 2007
lunes, 24 de diciembre de 2007
Oscar xa non vive aquí...
sábado, 22 de diciembre de 2007
Dúas imaxes da guerra en Iraq...
miércoles, 19 de diciembre de 2007
Camilo José Cela, Paco Umbral e a cultura xeral...
Neste vídeo vemos a duos grandes que xa no están entre nós: Camilo Jose Cela e Francisco Umbral. Gravado no programa "A mi manera" de Jesús Hermida pouco despois de que CJC recibira o Nobel de Literatura (1989). A charla deriva cara un tema interesante: o papel da cultura xeral na sociedade actual. Hai frases na conversa que paga a pena salientar:
“Yo soy especialista en ideas generales”, de Eugenio d’Ors.
“Cultura es todo lo que ignoramos”, de Enrique Tierno Galvan.
“Cultura es lo que queda después de haber olvidado lo que se aprendió”, de André Maurois.
“Ahora estamos en la época de los especialistas, que son los que mas saben de menos”, de Camilo Jose Cela.
E aínda que non ten nada que ver coa cultura, lémbrome agora dunha frase de inesquecíbel Enrique Tierno Galvan: “Hijos míos, Dios nunca abandona a los buenos marxistas”. Así sexa.
Eddie Wedder...
martes, 18 de diciembre de 2007
Amar e Sufrir...
A derradeira noite de Boris Grushenko
sábado, 15 de diciembre de 2007
Freixenet, Cocacola e o Nadal......
Outra das grandes compañias que se ven na tradicional obriga de felicitarnos o Nadal en forma de anuncio "super-agardado" é Coca-cola. Esta vez crearon tres minutos e medio de interminábel "Fábrica da felicidade" (o día da estrea, agora está xa reducido a unha secuencia de imaxes inconexas). Realmente ben feito técnicamente, pero sen sustancia:CocacolaAdv Pero...a verdadeira fábrica de felicidade está en Medellín...
martes, 11 de diciembre de 2007
Se calamos seremos cómplices...
Dende hai un tempo estamos asistindo a unha operación empresarial pola que se aparta a Isaac Díaz Pardo, da toma de decisións de Sargadelos, relegando así a aquel que fora alma mater e fundador das fábricas de Sargadelos e O Castro, creando con Luis Seoane ese emporio cerámico e cultural e converténdoo en sinal de identidade de Galicia. Falar de Sargadelos e O Castro é lembrar a labor dos exiliados, da unión da empresa e a cultura con base na tradición e o compromiso; é falar do home que traballou para manter a memoria da guerra e a represión cando ninguén o facía, da recuperación dos escritores que andiveron lonxe e remataron acollidos ao redor desa casa común, pero tamén dun home a quen sempre vimos traballando, facendo todo tipo de labores pois de ningunha delas se avergonzaba, e tanto cargaba paneis de exposicións na subida ao Museo do Pobo Galego, como deseñaba mobles e pergueñaba edificios que se recoñecen como seus. Neste momento, falar de Isaac é facelo de alguén traizoado polos seus -en palabras de Avelino Pousa Antelo- e Díaz Pardo debe ser o orgullo de todos os galegos de ben, moitos xa publicaron os seus escritos, outros fanlle homenaxes,... pero non debemos calar ata que se faga xustiza. ¡COMO CALAR...!
1. Ante o silencio público mesturado con informacións confusas.
2.Ante as institucións públicas que semellan mirar para outro lado.
3.Ante o paradoxo de que quen máis fixo pola recuperación da memoria histórica se atope en situación de silenciado neste momento de leis e anos conmemorativos.
4.Ante unha actualidade na que semella que o mundo da empresa establece os valores (o novo Sargadelos) e non hai ninguén que encabece a masa crítica desta sociedade civil disposta a defender a este home pero tamén a unha empresa que ha de estar por riba dos accionistas por ser xa case unha institución.
5.Ante a caída en picado dunha empresa que acaba de vender a súa tenda en Milán e vai facer outro tanto en Lisboa, cando nos representa a todos e non podemos deixar ao dispor duns accionistas que non se dan conta, de que o que se traen entre mans é algo que os galegos e galegas sentimos coma un proxecto cultural, unha representación do país que só pode ser de Isaac Díaz Pardo e de todos nós.
Por isto, necesitamos que alguén poña sentido no mundo empresarial, coloque os cartos no seu sitio e lidere este movemento de vontades para restaurar a xustiza cun dos nosos homes máis ilustres, cos mortos que o acompañaron neste empeño e co que hai de Galicia nese proxecto. Pedimos axuda aos avogados dispostos a argumentar e tramitar os papeis necesarios, aos políticos e deputados para xestionar as maneiras de resolver este conflito, aos intelectuais para opinar diante dos micrófonos e xornais, aos consumidores para demostrar o seu valor, é dicir, que cadaquén faga o posible para abrirlle os ollos á xustiza e poñer a cada un no seu sitio. Se seguimos calados seremos cómplices da inxustiza que se está realizando con Isaac Díaz Pardo e coa memoria cultural de Galicia. Tal vez teñamos que dicir que Isaac somos todos e todas nós defendendo, de novo a dignidade.
En Compostela a principios de decembro do ano 2007
As fotos imposibles...
sábado, 8 de diciembre de 2007
Impactante...
A canle Channel 5 emitiu unha interesante serie documental sobre sexo. Nun dos capitulos se amosa a penetracion e posterior exaculacion do pene visto desde o interior dunha vaxina. Para gravar as imaxes colocaron microcámaras nos órganos xenitais de ambos membros da parella. As imaxes impactan...
A nómina do meu pai...
Los jóvenes de hoy necesitaríamos cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales para estar en igualdad de condiciones con nuestros padres que compraron una vivienda a principios de los años 80.2.500.000 pts/mes x 14 meses = 35 Mill. de pts
Los pisos en el año 2006 deberían costar 2,8 millones de pesetas para que los jóvenes de hoy estemos en igualdad de condiciones con nuestros padres en 1979. 200.000 pts/mes x 14 meses = 2.800.000 pts
No encuentro adjetivo alguno en el año 2006 para calificar lo que mi padre consideró arriesgado en 1979. Está claro que los pisos no van a pasar a costar de la noche a la mañana 30 veces menos, de 35 a 3 millones. También está claro que no voy a cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales, por muy buen trabajo que encuentre y por muchos estudios que tenga.
viernes, 7 de diciembre de 2007
Olla os meus pes...
Instruccións para darlle corda ao reloxo...
Instrucciones para dar cuerda al reloj
Allá al fondo está la muerte, pero no tenga miedo. Sujete el reloj con una mano, tome con dos dedos la llave de la cuerda, remóntela suavemente. Ahora se abre otro plazo, los árboles despliegan sus hojas, las barcas corren regatas, el tiempo como un abanico se va llenando de sí mismo y de él brotan el aire, las brisas de la tierra, la sombra de una mujer, el perfume del pan.
¿Qué más quiere, qué más quiere? Átelo pronto a su muñeca, déjelo latir en libertad, imítelo anhelante. El miedo herrumbra las áncoras, cada cosa que pudo alcanzarse y fue olvidada va corroyendo las venas del reloj, gangrenando la fría sangre de sus rubíes. Y allá en el fondo está la muerte si no corremos y llegamos antes y comprendemos que ya no importa.
Historias de Cronopios y de Famas - Julio Cortázar, 1962
jueves, 6 de diciembre de 2007
Javier Bardem e Pearl Jam...
miércoles, 5 de diciembre de 2007
Miguel Boó presenta na Boa Vila de Pontevedra...
sábado, 1 de diciembre de 2007
Di que non é verdade...
martes, 27 de noviembre de 2007
lunes, 26 de noviembre de 2007
O porvir é longo...
Por Antonio Muñoz Molina
Algunhas veces os mellores soños se cumpren, os desexos que parecían máis imposibles: só que quen desexou e soñou xa non chega a sabelo, porque na espera fóiselle a vida, e porque o porvir é demasiado longo para a brevidade da experiencia humana. Todo o que agarda sabe que a vitoria é súa, di Antonio Machado. Pero o que morre agardando morre vencido, e tal vez nin sequera lle
sirve de consolo o que di o último verso dese poema de Machado: que a arte é longa, e ademáis non importa. Impórtalle á nosa vaidade, ao noso desexo lexítimo de recoñecemento, aida que os dous adoitan a toparse tan mesturados que case nunca é posíbel distinguir o un doutro, separar o metal limpo da ganga. ¿Foron vaidosos algúns dos grandes escuros, dos que agardaron sen saber que a vitoria era súa e que o porvir os veneraría? Kafka, Stendhal, Van Ghog, Cervantes. Coma unha lúgrube declaración, o filósofo doente e homicida Louis Althusser puxo ese título ás confesions que só se publicarían cando el xa estivera morto: O porvir dura moito tempo.
O porvir é un mundo descoñecido, un inmenso país extranxeiro no que, sen embargo adquiren as veces a cidadanía algunhas obras ou algunhas lembranzas ou soños dos mortos. En vida, a Miguel de Cervantes despreciáronno as figuras máis selectas da intelectualidade de Madrid. Sen dúbida morreu pensando que non acadara gran cousa, que lle faltara tempo para escribir o que soñaba, o que o xustificaría, para terminar tranquilamente o Persiles e emprender a segunda e definitiva parte da súa querida Galatea. Agora vexo no xornal ás máis sutís intelixencias universitarias e cortesáns e ás máis altas satrapías do poder presentando unha nova edición do Quixote e lémbrome con algo de mágoa e solidariedade daquel home de quen sei tan pouco e a quen quero tanto, morto e soterrado no seu pasado lonxano, nas vésperas do ancho porvir que non chegou nin a albiscar, e que se cadra, no fondo, ao final da súa vida non lle tería importado tanto.
Polos mesmos días do aniversario de Cervantes presencio a realización tardía doutro soño, o cumprimento do desexo doutro español trasteado pola vida, absolto pola morte doutra espera sen fin. No María Guerrero representase San Juan, de Max Aub, cun luxo de escenografía e maquinarias que asalta o patio de butacas e os palcos laterais de teatro, convertidos cada noite nunha pantasmagoría de buque vello á deriva, de Titanic sen gloria cargado de xudeus que naufragaron en alta mar ante a fría indiferencia do mundo, igual que naufragaron moitos millons dos seus semellantes no cataclismo negro de Europa, xusto no tempo no que Max Aub escribía esta traxedia, sen moita esperanza de que fora representada ou lída, escoitada por alguén.
O porvir dura demasiado tempo: demasiado para a pacencia e a perseverancia humana: en 1942, camiño de América, nun barco cargado de fuxitivos europeos Max Aub imaxinou a viaxe sen destino do cargueiro San Juan, soñou esperto as persoaxes, as palabras, as bodegas con cheiro a metal quente e a esterco de cabalo, á desesperación de agardar sempre, á lenta tortura civilizada dos pasaportes e os procedemientos administrativos. Instalado en México escribiu a súa obra, chegou a editala, imaxinou a súa posíbel representación igual que imaxinara antes as vidas das personaxes e o lugar onde vivían e morrían. Morreu el mesmo sen que se representara nunca, tristemente resignado a que nin as súas novelas nin o seu teatro chegarían nunca ao público para o que as escribira, e grazas ao cal esas obras adquirirían unha plena existencia. Unha novela editada, anque teña poucos lectores, aínda é algo, existe dunha forma tanxible, ainda que segreda. Mais unha obra de teatro nunca representada fuica tan morta coma unha música que ninguén tocou, tan morta ou tan aletargada, amortaxada nunha catalepsia que pode durar para sempre.
Vín San Juan no teatro, erixida por fin no tempo presente e en realidade, escoitaba, ditas en alta voz, berradas, as verbas que lin en silenzo, vín sobre o escenario malas ciscadas e baúis de fuxitivos, un espellismo de pranchas oxidadas de metal, de sereas de buques e o piar de gaivotas, un naufraxio tan aterrador coma unha apocalipse, despois da cal, no silenzo recobrado, recitábanse as palabras terribles e sen embargo alentadoras do Libro de Xob. Pero o que eu estaba vendo non era una función de teatro: usurpaba o porvir de outro hombre, Max Aub, asistía ao cumprimento tardío e parcial dun soño que era seu.
domingo, 25 de noviembre de 2007
Cando a publicidade é arte...
martes, 30 de octubre de 2007
Cabazas furadas...
Debía ser o ano 1963 que era eu moi pequeno e aínda vivía o bisavó Nemesio na aldea. Aínda lembro que nunha revolta do camiño, despois da curva de Soutoderrei, pouco antes de chegar a Cudeiro, estaba alí, no medio do luscofusco da noitiña, pousada sobre un muro de cachotes, unha cabaza furada que desprendía luz pola boca e ollos, deixando o resto nun difuso ton laranxa. Papei un sustiño conforme á idade e despois de soñar un par de días con ela, esquecina para sempre ata que reparei, moitos anos despois, na semellanza coas cousas do Halloween en Estados Unidos. Nunca souben se o que puxera a cabaza fora alguén que "mantiña unha tradición" ou un retornado da emigración cunha nova importación de costumes. Desde logo, se se quere resucitar ou crear algo dacabalo entre as manualidades escolares, a tradición e a festa, sería bo chamarlle Noite de Defuntos, Festa dos Defuntiños ou algo así, para chiscarlle un ollo cómplice ao "medo" asociable ás máscaras e pinturas macabras que seica queremos que fagan os nenos. O que non me enche o ollo é usar Samaín (pronúnciese, seica, Xau-in) que no irlandés vello significaba "fin de verán" e no actual dálle nome a un mes, paralelo á nosa expresión "santos" para novembro. Tampouco usar Halloween (apócope inglés de "noite de Todos os Santos" ). Dúas palabras alleas. Máis ridículo me parece que chamándolle dunha forma soe a integrado, imperialista e comercial, e doutra a enxebre, céltico auténtico e "noso". Navegando na rede ao redor deste tema topei un interesante artigo de José Manuel Barbosa onde propón algo que parece ter moita lóxica. Que a nosa festa pagá ao redor dos mortos foi o magosto que tería sido sempre o 1 de novembro pero que coa reforma do calendario gregoriano (aquel que en 1582 fixo saltar do 4 ao 15 de outubro) pasaría ao 11, sen moverse de día. O lume, as castañas, a santa compaña, etc. estarían nesta liña. Perderíase o carácter parasacral da festa e medraría o filoneoenolóxico -paixón polo coñecemento do viño novo-. Desde logo xa ninguén se ergue para ver bailar o sol na noite de San Xoán, nin se deixa un prato con auga ao luar desa noite para lavar a cara. En fin, o mundo é outro. Mudan os tempos, mudan as vontades e uns costumes desaparecen e outros xorden. Ta ben, que diría un santiagués.
domingo, 28 de octubre de 2007
martes, 23 de octubre de 2007
A propósito de nada
De Isaac Asimov
A Terra enteira agardaba que o diminuto buraco negro a levara ao seu fin. Descubriuno o profesor Jerome Hieronymus polo telescopio lunar, no ano 2125, e estaba claro que ía achegarse o suficiente como para provocar unha destrución completa mediante grandes marusías. Todo o mundo fixo testamento, chorou e despediuse con amargura dos seus parentes e amigos:
- Adeus, adeus, adeus...
Os esposos dixeron adeus ás súas esposas, os irmáns dixeron adeus ás súas irmás, os pais dixeron adeus aos seus fillos, as solteronas dixeron adeus aos seus animaliños domésticos e os namorados rumoreáronse despedidas ao oído. Pero a medida que o buraco negro se aproximaba, Hieronymus observou que non había efecto gravitacional. Estudouno con máis atención e anunciou, rindo, que en realidade non se trataba de ningún buraco negro.
- Non é nada -explicou-. Só é un asteroide corrente que alguén pintou de negro. A multitude enfurecida matouno, aínda que non polo erro. Matárono despois de que anunciase que escribiría unha comedia conmovedora sobre todo o episodio.
- Titularase -engadiu- Moitos adeuses para nada.
Toda a humanidade aplaudiu a súa morte.
lunes, 22 de octubre de 2007
Andrés Do Barro...
ANDRÉS DO BARRO VS. THE BEATLES
ANDRÉS DO BARRO VS. IGGY POP
ANDRÉS DO BARRO VS. THE DOORS