"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







sábado, 29 de noviembre de 2008

Stone Temple Pilots...


Stone Temple Pilots - Vasoline

"Perfiles" de Vered Kurlender...


"As mulleres xudías na película son en realidade, o pasado, presente e futuro dos xudeus de España, e en certa forma, reflicten non só o destino da miña familia, senón o do pobo xudeu no mundo. Nacín no Norte de Israel, no Kibbutz Guivat-Oz, no seo dunha familia de kibutznik "clásicos", laicos e socialistas. Alí, aínda hoxe, teñen unha resposta moi clara á pregunta "que é ser xudeu?". Como di o meu pai, se un home nace en Brasil e leva aos seus fillos a Francia, e edúcaos como franceses, serán franceses. Do mesmo xeito, calquera que chegue a un kibbutz e eduque aos seus fillos como xudeus, fará deles xudeus, con independencia de que a súa nai sexa ou non xudía e sen necesidade de ningunha conversión. Por suposto que esta non é a única resposta posible, e un relixioso dirá todo o contrario. Poucas preguntas provocaron tanto balbordo no Pobo Xudeu, durante miles de anos, como a de "que é ser xudeu?". É algo que se formula continuamente e para o que non existen respostas simples. Cando morreu a miña nai, chegoume o momento de dar a miña propia resposta. Que significa para min ser xudía? En 2006 viaxei a España e iniciei a miña propia procura persoal dunha resposta, como directora. Madrid é unha das máis pequenas comunidades xudías de Europa. Ten algo de Kibbutz, no sentido en que todo o mundo se coñece. Pero ao mesmo tempo, en Madrid están presentes todas e cada unha das situacións e contradicións das comunidades xudías da diáspora de todo o mundo. O relixioso fronte ao cultural, o social fronte ao individual, o público e o privado. E todo en acción. Durante algo máis dun ano senteime a falar con mulleres de todo tipo e de todas as idades. Conversacións de muller a muller, sen un rumbo fixo pero con elementos en común, os elementos que constrúen unha vida: o cotián, os fillos, os ciclos da vida. Ao final de todo este proceso elixín seis mulleres, totalmente distintas pero que dunha forma esencial transitan cada día, en primeira persoa, ese vasto e indefinible territorio do Ser Xudeu. "PERFILES" son as súas respostas. E a miña mirada". Vered Kurlender
Vered Kurlender

Vered Kurlender. (Kibbutz Givat Oz, Israel, 1973) Licenciada en Comunicación e Administración pola Emek-Izrael University, Vered Kurlender traballou como axudante de cámara, operadora e directora de fotografía en 35 milímetros e formatos dixitais. Foi parte do equipo de gravación dunha ducia de documentais para televisión con diferentes produtoras israelís (Meimad Prod, TTV, Ananey Tikshoret Prod) así como en rodaxes para publicidade (Ulpanot Prod., P.O.V Prod., Ishai Fadas Prod., Gefen Prod...) e seis longametraxes, a maioría deles en co-produción. En 2006 viaxou a España para completar os seus estudos de cinematografía. "PERFILES" é a súa primeira película como directora

jueves, 27 de noviembre de 2008

O´Rivas a corpo aberto...


Entrevista en Vieiros con Manuel Rivas.

Acaba de regresar de Madrid, onde o martes presentou a edición en castelán de A corpo aberto. Unha ollada indie do local ao universal, publicada por Alfaguara. A edición orixinal galega, de Xerais, ponse á venda este mércores, e será presentada oficialmente o vindeiro 6 de decembro no marco de Cultur.gal, na Coruña. Na presentación española, Rivas contou coa presenza de Juan López de Uralde (presidente de Greenpeace), José Luis Cuerda e do xuíz Garzón, entre outros persoeiros e amigos. O libro está formado por catro relatos xornalísticos; os dous primeiros centrados na deriva ideolóxica da dereita española denunciando o "complexo de Creonte no que aínda se manteñen as elites máis influentes" do ámbito conservador. O terceiro cóntanse, entre outras, dúas loitas que contribuíron a modificar a nosa conciencia medioambiental: a expedición do Xurelo á Fosa Atlántica e o 'thriller' do caso Prestige. O cuarto é "unha sorte de historias naturais escritas cunha respiración alternativa, entre dor e humor". Rivas deixa entrever unha certa decepción pola escasa relevancia acadada nos medios de comunicación galegos e noutros ámbitos por Os libros arden mal, que en cambio está recollendo un éxito histórico en Francia. Reclama, pois, como paso imprescindíbel para a internacionalización da literatura galega, o recoñecemento interno, a visibilidade da obras galegas nas bibliotecas, nos espazos públicos e nos medios. Reflexiona tamén sobre as relacións entre xornalismo e literatura, reclamando un xornalismo crítico, que teime na loita contra o esquecemento.
Por que é unha ollada 'indie'?
Ben, é unha chiscadela. É un termo que se emprega máis na música ou no cinema, e non tanto na literatura, pero creo que define un espírito crítico e independente que lle viría ben ao xornalismo. A palabra remite tamén a unha relación irónica co que un fai. Eu tamén a ligo a un xornalismo indio, en referencia a unha tipoloxía xa vella dos escritores, de Philip Ravh, que opoñía aos 'rostros pálidos' os chamados 'pel roxa', aqueles que vivían na fronteira, que ían máis alá e que avanzaban cara ao descoñecido.Nun dos capítulos do libro empezas falando do Xurelo para acabar no Prestige. Con máis trinta anos no xornalismo non te sentes ás veces como Sísifo, tendo que percorrer unha e outra vez o mesmo camiño, que nalgún momento se desandou?Non me gusta poñerme a pesar e a comparar coa romana o que gañamos ou o que perdemos. Eu apostaría en cambio por unha melancolía activa. A memoria ten que ser unha pescuda, non só unha valoración económica de ganancias e perdas. Walter Benjamin dicía que paga a pena facer historia para buscar faíscas de esperanza; eu, como Benjamin, quedo con esas faíscas de esperanza. O libro está formado por retallos, anacos, follas espalladas; interésame velo así e procurar a maneira en que se poden tecer, tomar sentido, ser un relato único. Quero ver ese relato como unha sucesión, e descubrir o que deu de si. Por exemplo, xa que falas do Xurelo e do Prestige; creo que non somos de todo conscientes da importancia do movemento social que se xerou, non foi un episodio de realismo máxico, foi unha consecuencia de moitas cousas, e estivo ligado a moitas outras loitas, coma a das Encrobas ou a do Xurelo. Con estes relatos quero loitar contra a imposición de certas imaxes que non son reais.
En que medida inflúen un noutro xornalismo e literatura?
Creo que están cada vez máis perto, máis interrelacionados, con máis espazos de fusión. Cando parecía que se esgotaba a novela, estamos asistindo á súa reexistencia e hoxe é seguramente o xénero máis experimental. O campo da novela ensanchouse como un arco da vella, é un espazo de liberdade que colle nutrintes de moitos outros xéneros. Do xornalismo, por exemplo, colle a pelexa coa realidade e coas aparencias, e a súa teima na loita contra o esquecemento, na loita por derrogar a amnesia. Agora mesmo é o que máis me interesa: crear un tempo diferente, escribir sobre un presente recordado. Tamén vexo o futuro da prensa escrita cunha presenza máis importante do literario, expresando os feitos con máis calidade, con máis riqueza de matices, ao contrario da estandarización dos contidos que se quixo impoñer. Literatura e xornalismo teñen que camiñar sempre cara á fronte, abertos á sorpresa, pero cun pé na ilusión e outro na desilusión, un na esperanza e outro no inalcanzable, un no casual e outro no causal.
Que é máis san para unha sociedade: a memoria ou o esquecemento?
A amnesia, sobre todo esta amnesia voluntaria que se propón, é sempre unha doenza. Ademais non é un dilema que se poida escoller. O esquecemento é unha inmoralidade, supón asumir unha anomalía moral. O esquecemento é un engano, é a peor mentira. Podemos comparalo coas barbaridades nazis e en como o pobo alemán ao remate da guerra se escudaba en que 'nós non sabiamos nada'. A posición da Igrexa é dunha tremenda hipocrisía, porque mentres eles levan a cabo procesos de canonización e de ascenso aos altares dos que consideran os seus mortos, para os demais mortos piden o esquecemento. Ademais, non se pode falar de equidistancia, porque non só estamos falando da guerra, falamos tamén de todo o que pasou despois, da maneira en que durante décadas continuaron a guerra por outros medios, na ditadura máis cruel de toda Europa. E a Igrexa foi o seu principal aval, e aínda non pediron perdón por iso. Amnistía Internacional esixiu reparación, verdade e xustiza para as vítimas do franquismo. E parece que a resposta que se lle dá é hipocrisía, engano e inmoralidade.'Os libros arden mal' está triunfando en Francia.
Cal é a vía para a internacionalización da literatura galega?
Hai que crear o hábitat para facilitar o coñecemento do que se fai, porque dende o descoñecemento si que é imposíbel facer nada; do descoñecemento xorden cousas como as declaracións de Steiner e outras situacións. O que non podemos esperar é que só pola acción institucional a literatura galega vaia ter un éxito inmediato. Esa é a base, e despois cada obra ten unha navegación propia, unha vida de seu. É máis importante ser moi visíbel nos grandes eventos, ou o traballo diario a través das universidades, as oficinas do libro, os axentes literarios...?Todo é compatíbel, pero creo que o máis importante segue sendo tratar con respecto á literatura no propio país. Sería irreal esperar que os franceses, ou os fineses, ou os norteamericanos desen un trato destacado ás nosas obras se estas obras non teñen ese trato no propio país. Esa é a mellor maneira de proxectar a nosa literatura no exterior. Ti vas a Irlanda, ou a Islandia, e nos aeroporto xa podes atopar a súa literatura; aquí non sucede iso. En Galiza tampouco as obras galegas ocupan un lugar destacado nas bibliotecas, e nos medios de comunicación galegos a nosa literatura segue a ser algo exótico. Iso si, ás veces o coñecemento fóra dunha obra permite o seu redescubrimento no interior.

miércoles, 26 de noviembre de 2008

Unha fermosa banda...


Clem Snide, a banda fundada por Eef Barzelay. toma o seu nome dunha personxe que aparece en The Naked Lunch –El Almuerzo Desnudo– e noutras novelas de William S. Burroughs. Como mostra da enorme sensibilidade e elegancia desta xente, deixovos con "I Love The Unknown". Unha fermosa banda.

Que é vostede?, conservadora?, liberal?...? Non o sei...


Entrevista inédita con Hannah Arendt

En novembro de 1972 celebrouse en Toronto un coloquio consagrado á obra de Hannah Arendt, no que ela mesma participou. Melvyn Hill publicou o conxunto das intervencións en Hannah Arendt, "The recovery of the Public World", no que tamén reuniu as respostas de Arendt ás preguntas que lle expuñan especialistas, filósofos ou os seus amigos máis próximos. E poucos fórono tanto como Hans J. Morgenthau e Mary McCarthy, os seus interlocutores nestas páxinas, rescatadas do esquecemento por Le Magazine Litteraire. Un documento excepcional, no que a pensadora xudía deixa clara a súa posición ante o liberalismo e o conservadurismo, e dá a súa visión do capitalismo.

Hans Morgenthau: Que é vostede? Conservadora? Liberal? Cal é a súa posición no taboleiro de xadrez contemporáneo?

Hannah Arendt: Non o sei. Nin sei, nin xamais o souben. E imaxínome que xamais mantiven unha posición deste xénero. A esquerda, como vostede sabe, tómame por conservadora, e os conservadores, ás veces, por alguén de esquerdas, unha refractaria ou deus sabe que. E debo dicir que me trae completamente sen coidado. Non creo que este tipo de cousas aclare en absoluto as verdadeiras cuestións deste século. Non pertenzo a ningún grupo. O sionismo é o único grupo ao que pertencín en toda a miña vida. Por mor de Hitler, por suposto. E aínda así, só entre 1933 e 1943. Tras ese período, rompín co grupo. A única posibilidade de defenderse por ser xudeu e non por ser un ser humano: nesa época, pensaba que era un grave erro xa que se vos atacan polo feito de ser xudeu, un non pode contestar: "desculpe, non son xudeu, son un ser humano". é estúpido. E estaba inmersa neste tipo de estupideces. Non había outra posibilidade: por iso comprometinme coa política xudía: a verdade é que non foi tanto política, fixen traballo social, o que estaba, de certa maneira, ligado á política.

"Nin socialista nin liberal"

»Nunca fun socialista. Nunca fun comunista. Veño dun medio socialista. Os meus pais eran socialistas, pero, pola miña banda, nunca tiven a mínima veleidade. Por iso non podo contestar á pregunta. Nunca fun liberal. Cando dixen que non o era, omití sinalar que tampouco crin xamais no liberalismo. Cando cheguei a Estados Unidos, escribín no meu inglés coxitranco un artigo sobre Kafka, e o anglonizaron para Partisan Review. Cando fun a falarlles da anglonización e lin este artigo, a palabra "progreso", entre todas, saltoume aos ollos. Obxectei: "que queren dicir con iso? Nunca empreguei esta palabra?, etc. De súpeto, un dos redactores foi a ver a outro na sala do lado. Deixáronme alí plantada e escoiteilles dicir, nun ton realmente desesperado: "Nin sequera cre no progreso!".

Mary Mc Carthy: E sobre o capitalismo, cal é a túa posición?

Hannah Arendt: Non comparto o gran entusiasmo de Marx sobre o capitalismo. Se les as primeiras páxinas do Manifesto comunista, é o máis famoso eloxio do capitalismo que se viu xamais. E iso, nunha época na que o capitalismo xa era o branco de ataques mordaces, en particular por parte da dereita. Os conservadores foron os primeiros en producir as numerosas críticas que foron logo asumidas pola esquerda, pero tamén por Marx, por suposto. Nun sentido, Marx tiña absolutamente razón: o socialismo é o fin lóxico do capitalismo. E a razón é moi simple. O capitalismo empezou coa expropiación. A lei determinou entón o desenvolvemento. E o socialismo persegue a expropiación até o seu termo lóxico e, en certa maneira, escápase a toda influencia moderadora. O que chamamos o socialismo humano significa simplemente que esta tendencia cruel que debutou co capitalismo e continuou co socialismo está, máis ou menos, amornada polo dereito. »Todo o proceso moderno de produción é, en realidade, un proceso de expropiación progresiva. Por iso, voume a negar sempre a realizar unha distinción entre os dous. Para min, trátase dun único e mesmo movemento. E, nese sentido, Karl Marx tiña toda a razón. Foi o único que realmente se atreveu a pensar este novo proceso de produción, que se propagou por Europa no século XVII, e logo no XVIII e no XIX. Até aí, é absolutamente certo. Aínda que, é o inferno. Finalmente, non é o paraíso o que vén. O que Marx non entendeu, é que se trata realmente do poder. Non entendeu esta cousa estritamente política. Con todo, viu algo, viu que o capitalismo, librado a si mesmo, tende a varrer todas as leis que cruzan a súa cruel progresión. »A crueldade do capitalismo nos séculos XVII, XVIII e XIX tamén foi esmagador. Non hai que perder isto de vista cando lemos o formidable eloxio que Marx fai do capitalismo. A pesar de estar inmerso no centro das consecuencias máis abominables deste sistema, isto non lle impediu crer que era un gran tema. Por suposto, tamén era hegeliano e cría na forza do negativo. Pois ben, eu, pola miña banda, non creo na forza do negativo, da negación, se supón algo terrible para os demais.

Hannover, 1906-Nova York, 1975
1906. Johanna Arendt nace o 14 de outubro en Hannover, Alemaña, filla única de pais xudeus de orixe rusa. Orfa de pai aos sete anos, a súa infancia foi moi desafortunada.
1924-1928. Formada en Königsberg (o pobo de Kant), estuda filosofía e teoloxía na Universidade de Marburg baixo a dirección de Martin Heidegger, con quen mantén un breve romance. 1929. Trasládase a Heidelberg e publica a súa tese -dirixida por Karl Jaspers- O concepto do amor en San Agustín (Encontro, 2001). casa con Günther Stern e instálase en Francfort.
1933-1935. é inhabilitada para o ensino en universidades alemás por ser xudía. Coñece a Rahel Varnhagen, á que dedica Rahel Varnhagen. A vida dunha xudía alemá (Lumen, 2000), que publica a finais dos 50. Loita contra o nazismo e no outono do 33 escapa a París, onde traballa rescatando nenos xudeus para envialos a Palestina.
1935-1940. Realiza a súa primeira viaxe a Palestina. Traballa na liga internacional contra o antisemitismo e a partir de 1938 na Axencia xudía de París. Divórciase de Stern en 1937 e en 1940 casa con Heinrich Blücher, militante comunista. Coñece a Sartre e Walter Benjamin.
1940-1941. é deportada ao campo de Gurns en 1940. Grazas ao seu esposo, consegue un visado para viaxar a Estados Unidos.
1941-1945. Comeza a colaborar co semanario alemán Aufbau. En 1944 dirixe os traballos da Comisión para a reconstrución da cultura xudía europea.
1949-1950. Convértese en directora da Organización para a reconstrución da cultura xudía. 1951-1953. Logra a cidadanía norteamericana. Aparece As orixes do totalitarismo (Alianza, 1987, 2006). A terceira parte publícase baixo o título O sistema totalitario, en 1972. A primeira parte en 1973 titulada Contra o antisemitismo, e a segunda, O imperialismo, en 1982. Obtén a nacionalidade americana.
1954-1960. edítase en Francfort As orixes do totalitarismo. A condición humana en 1958 (Paidós, 1993, 2005).
En 1960 obtén o premio Lessing en Hamburgo.
1961-1962. Publica A crise da cultura (Taurus, 1973, 1998) e Entre o pasado e o futuro (Península, 2003). En Tel-Aviv segue para New Yorker o proceso contra Adolf Eichmann, o dirixente nazi que permanecía escondido en Buenos Aires e que foi secuestrado por Israel para xulgalo.
1963-1969. Os seus artigos sobre o proceso de Eichmann reúnense no seu polémico Eichmann en Xerusalén (Lumen, 2003). Nouvel Observateur reproduce extractos das reaccións en 1966 baixo o título Hannah Arendt é nazi?. Os movementos estudantís descobren e apoian Da mentira á violencia. Profesora en Chicago. Pronuncia un discurso no funeral de Jaspers. Participa no volume conmemorativo dos oitenta anos de Heidegger Mélanges.
1970-1975. Aparece Da mentira á violencia e no 72 Crise da república (Taurus, 1998). Morre en Nova York, o 4 de decembro de 1975, tras un ataque ao corazón. Foi enterrada no Bard College en Nova York, onde o seu esposo ensinou durante moitos anos.

A dupla lápida...

Curiosa foto a que me envía Vitor do cemiterio Highgate en Londres. Alí, moi perto da tumba de Karl Marx atopou esta lápida dupla. Como podes ver o home ainda non faleceu pero xa ten todo preparado para acompañar a súa dona. Fermoso.

Conta atrás do Xornal de Galicia...