"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







lunes, 28 de diciembre de 2009

The Crooked Vultures...



http://www.themcrookedvultures.com/es/home
Entérome por Benito Génesis da existencia desta super banda. Un grupazo!!

sábado, 26 de diciembre de 2009

Paciencia, moita paciencia...

Unha Stop Motion composta de 60.000 fotos, dispostas sobre 9.600 fotos impresas e volta a fotografiar outras 1800 veces outra vez... Sen post produción, sen efectos especiais, sen truco nin cartón... só arte visual e moita, moita paciencia. Ademáis, ofrécenche de balde a preciosa canción Down Below na súa web...


jueves, 10 de diciembre de 2009

Galegos fronte a Galicia...







Por Victoriano Urgorri
.
Benqueridos lectores, cos anos que teño e co que eu levo visto e escoitado, xa non debería abraiarme cada vez que son testemuña de algo que endexamais vin en ningunha parte do planeta e iso que son bastante viaxado. Pero non é así. Hai poucos días na sala de espera da consulta dun médico, un pai e unha filla nunha animada conversa, el fálalle á filla en galego, quen lle resposta en castelán. Nunha cafetería de Santiago, un matrimonio fala das súas cousas, ela o fai en castelán e o seu home en galego. Na gasolineira onde encho o depósito, a rapaza da caixa fala en galego co seu compañeiro; eu: «¿Me pode cobrar o do surtidor número catro?» Ela: «Sí señor, ahora mismito ¡Manolo, tráeme o cambio que xa non che teño moedas!, son cuarenta y siete con veinte ¿con tarjeta?».
.
No aeroporto de Barajas, unha señora maior diante de min na cola de embarque para Buenos Aires; ía pasar un tempo coa súa irmá que non vía dende nena. A azafata a para e dille: «Señora, este billete no vale, tiene una esquina rota y así no puede pasar»; a muller respóndelle insistentemente: «Neniña, a min déronmo así, eu non o rompín». A azafata, impasible, repítelle varias veces a mesma letanía. Interveño eu: «Señorita, la señora le quiere decir que el billete ya se lo dieron así en el mostrador». A azafata, que de seguro dominaba varias linguas, diríxese a min e me espeta: «Bueno, pero que otra vez se fije mejor». Cando pasamos, a nosa paisana me di: «¡Ai! o meu salvadoriño, ¡débolle a vida!»; despois, dime polo baixiño: «Arre demo con esta muller, parecía que xa non estabamos en España, mire que llelo repetín veces e non fixo caso ata que vostede llo dixo. ¡Ai, quen fora home!».
.
Para rematar, unha historia máis vella, aló polo máis profundo do franquismo. Meu pai, que era bilingüe, pois falaba ben as dúas, conversando cun cargo político do Concello de Ferrol, non sei por qué, xa que non era parvo, nun intre faloulle en galego, ao que o concelleiro, cortando de súpeto a conversa, espetoulle: «Agustín, hablo y comprendo perfectamente el español». Cando o meu pai comentou o suceso á mediodía na casa, eu, coa a inocencia dos moi poucos anos, pregunteille: «¿Papá, o galego non é español?». El só botou un sorriso. Anos despois entendino ben cando lin que na Coruña daquela época, había carteis que dicían: «No sea usted bruto: hable español».
.
Que cada quen saque as súas conclusións, eu haiche moito tempo que xa o fixen: os galegos somos vítimas da nosa propia culta ignorancia.
Isto é o que hai e así nos vai.
La Voz de Galicia - 11.12.09

Malice in Wonderland...

Velaquí un fabuloso viaxe psicodélico creado en 1983 por Vince Collins sob o título de "Malice in Wonderland". Unha revisión moi libre ao conto de Alicia no País das marabillas en clave lisérxica e que segundo o seu autor, ten a honra de ser das poucas películas que escorrentaba a todos os espectadores do cinema...


viernes, 4 de diciembre de 2009

Variaciones sobre Imre Kertész...


Variaciones sobre Imre Kertész


Jaime Vándor*


1. La clave


Si lograse ser indiferente
los golpes me dolerían menos.
Si lograse ser irónico
podría elevarme por encima.
Si lograse elevarme por encima
hasta el Mal me parecería ridículo.
Vería el humor de cada herida,
el chiste del sufrir cotidiano.
En un mundo del que todo puede esperarse
la degradación es perfectamente natural.
¿La crueldad y su absurdo?
Nada puede sorprenderme.
Ver lo humano de lo inhumano
me curte contra el hedor del humo.
Si lograse ser indiferente
quizá podría sobrevivir.


* Sobrevivente da Shoáh nado en Viena e residente en Barcelona. Doutor en Filosofía e Letras pola Universitat de Barcelona. Ensaista e poeta.


2. Reality Show


–¿Quién dijo que después de Auschwitz...?
–¿...que escribir poesía era imposible?
¡Qué tontería! Lo que en todo caso
es imposible
es la metáfora.
Y no toda.
La del dolor. La del horror.
“–Qué me dice del infierno aquel?
–¿De qué infierno?
–Del infierno de los campos de concentración.
–No sé de qué me habla.
No me puedo imaginar el infierno.
No conozco el infierno.
Sólo conozco Auschwitz.”
¿Diferencia?
¿Que si la hay?
Pues claro que hay diferencia.
La metáfora se ha hecho insoportable
velo pintado, disfraz, mentira.
El infierno es una metáfora.
Auschwitz fue y es una realidad.
Para ti, Auschwitz es una imagen.
Para el Muchacho, sencillamente es.
Asimila, si puedes, ésa,
la diferencia,
la imposible adecuación
entre lo imaginado
y lo vivido.