Debía ser o ano 1963 que era eu moi pequeno e aínda vivía o bisavó Nemesio na aldea. Aínda lembro que nunha revolta do camiño, despois da curva de Soutoderrei, pouco antes de chegar a Cudeiro, estaba alí, no medio do luscofusco da noitiña, pousada sobre un muro de cachotes, unha cabaza furada que desprendía luz pola boca e ollos, deixando o resto nun difuso ton laranxa. Papei un sustiño conforme á idade e despois de soñar un par de días con ela, esquecina para sempre ata que reparei, moitos anos despois, na semellanza coas cousas do Halloween en Estados Unidos. Nunca souben se o que puxera a cabaza fora alguén que "mantiña unha tradición" ou un retornado da emigración cunha nova importación de costumes. Desde logo, se se quere resucitar ou crear algo dacabalo entre as manualidades escolares, a tradición e a festa, sería bo chamarlle Noite de Defuntos, Festa dos Defuntiños ou algo así, para chiscarlle un ollo cómplice ao "medo" asociable ás máscaras e pinturas macabras que seica queremos que fagan os nenos. O que non me enche o ollo é usar Samaín (pronúnciese, seica, Xau-in) que no irlandés vello significaba "fin de verán" e no actual dálle nome a un mes, paralelo á nosa expresión "santos" para novembro. Tampouco usar Halloween (apócope inglés de "noite de Todos os Santos" ). Dúas palabras alleas. Máis ridículo me parece que chamándolle dunha forma soe a integrado, imperialista e comercial, e doutra a enxebre, céltico auténtico e "noso". Navegando na rede ao redor deste tema topei un interesante artigo de José Manuel Barbosa onde propón algo que parece ter moita lóxica. Que a nosa festa pagá ao redor dos mortos foi o magosto que tería sido sempre o 1 de novembro pero que coa reforma do calendario gregoriano (aquel que en 1582 fixo saltar do 4 ao 15 de outubro) pasaría ao 11, sen moverse de día. O lume, as castañas, a santa compaña, etc. estarían nesta liña. Perderíase o carácter parasacral da festa e medraría o filoneoenolóxico -paixón polo coñecemento do viño novo-. Desde logo xa ninguén se ergue para ver bailar o sol na noite de San Xoán, nin se deixa un prato con auga ao luar desa noite para lavar a cara. En fin, o mundo é outro. Mudan os tempos, mudan as vontades e uns costumes desaparecen e outros xorden. Ta ben, que diría un santiagués.
martes, 30 de octubre de 2007
Cabazas furadas...
Debía ser o ano 1963 que era eu moi pequeno e aínda vivía o bisavó Nemesio na aldea. Aínda lembro que nunha revolta do camiño, despois da curva de Soutoderrei, pouco antes de chegar a Cudeiro, estaba alí, no medio do luscofusco da noitiña, pousada sobre un muro de cachotes, unha cabaza furada que desprendía luz pola boca e ollos, deixando o resto nun difuso ton laranxa. Papei un sustiño conforme á idade e despois de soñar un par de días con ela, esquecina para sempre ata que reparei, moitos anos despois, na semellanza coas cousas do Halloween en Estados Unidos. Nunca souben se o que puxera a cabaza fora alguén que "mantiña unha tradición" ou un retornado da emigración cunha nova importación de costumes. Desde logo, se se quere resucitar ou crear algo dacabalo entre as manualidades escolares, a tradición e a festa, sería bo chamarlle Noite de Defuntos, Festa dos Defuntiños ou algo así, para chiscarlle un ollo cómplice ao "medo" asociable ás máscaras e pinturas macabras que seica queremos que fagan os nenos. O que non me enche o ollo é usar Samaín (pronúnciese, seica, Xau-in) que no irlandés vello significaba "fin de verán" e no actual dálle nome a un mes, paralelo á nosa expresión "santos" para novembro. Tampouco usar Halloween (apócope inglés de "noite de Todos os Santos" ). Dúas palabras alleas. Máis ridículo me parece que chamándolle dunha forma soe a integrado, imperialista e comercial, e doutra a enxebre, céltico auténtico e "noso". Navegando na rede ao redor deste tema topei un interesante artigo de José Manuel Barbosa onde propón algo que parece ter moita lóxica. Que a nosa festa pagá ao redor dos mortos foi o magosto que tería sido sempre o 1 de novembro pero que coa reforma do calendario gregoriano (aquel que en 1582 fixo saltar do 4 ao 15 de outubro) pasaría ao 11, sen moverse de día. O lume, as castañas, a santa compaña, etc. estarían nesta liña. Perderíase o carácter parasacral da festa e medraría o filoneoenolóxico -paixón polo coñecemento do viño novo-. Desde logo xa ninguén se ergue para ver bailar o sol na noite de San Xoán, nin se deixa un prato con auga ao luar desa noite para lavar a cara. En fin, o mundo é outro. Mudan os tempos, mudan as vontades e uns costumes desaparecen e outros xorden. Ta ben, que diría un santiagués.
domingo, 28 de octubre de 2007
martes, 23 de octubre de 2007
A propósito de nada
De Isaac Asimov
A Terra enteira agardaba que o diminuto buraco negro a levara ao seu fin. Descubriuno o profesor Jerome Hieronymus polo telescopio lunar, no ano 2125, e estaba claro que ía achegarse o suficiente como para provocar unha destrución completa mediante grandes marusías. Todo o mundo fixo testamento, chorou e despediuse con amargura dos seus parentes e amigos:
- Adeus, adeus, adeus...
Os esposos dixeron adeus ás súas esposas, os irmáns dixeron adeus ás súas irmás, os pais dixeron adeus aos seus fillos, as solteronas dixeron adeus aos seus animaliños domésticos e os namorados rumoreáronse despedidas ao oído. Pero a medida que o buraco negro se aproximaba, Hieronymus observou que non había efecto gravitacional. Estudouno con máis atención e anunciou, rindo, que en realidade non se trataba de ningún buraco negro.
- Non é nada -explicou-. Só é un asteroide corrente que alguén pintou de negro. A multitude enfurecida matouno, aínda que non polo erro. Matárono despois de que anunciase que escribiría unha comedia conmovedora sobre todo o episodio.
- Titularase -engadiu- Moitos adeuses para nada.
Toda a humanidade aplaudiu a súa morte.
lunes, 22 de octubre de 2007
Andrés Do Barro...
ANDRÉS DO BARRO VS. THE BEATLES
ANDRÉS DO BARRO VS. IGGY POP
ANDRÉS DO BARRO VS. THE DOORS
viernes, 19 de octubre de 2007
Charlize Theron...
As fotografías que cambiaron o mundo...
Magnum, 60 anos sobre a historia do mundo...
miércoles, 17 de octubre de 2007
martes, 16 de octubre de 2007
domingo, 14 de octubre de 2007
sábado, 13 de octubre de 2007
miércoles, 10 de octubre de 2007
viernes, 5 de octubre de 2007
jueves, 4 de octubre de 2007
O búlgaro que temía a Catalunya
A escena é anodina. Chofer hotel recolle hóspede para levar aeroporto Madrid. Hóspede pregunta polo tempo. Chofer pregunta procedencia. E, coñecidas as orixes, el, búlgaro, eu, catalana, o diálogo convértese nun tremendo furacán que descarga medos e prexuízos sobre o meu santo País, a miña santa lingua e a miña menos santa paciencia. Barcelona é bonita, pero os nacionalismos son malos. Queren impor o catalán. España racha pola nosa culpa. No chaparrón, consigo abrir o paraugas e balbuceo algunhas defensas, pero o meu estimado búlgaro é un guerreiro forxado nas mellores mañás da COPE, e está blindado ante a capacidade sedutora do inimigo. Non hai discusión: os cataláns son intolerantes, perigosos secesionistas e fanáticos lingüistas, e o único bo é que Barcelona é bonita. El viría traballar, pero en Barcelona hai cataláns. Así que lle aconsello vivamente que fique en Madrid, que en Catalunya todos somos polacos e non búlgaros, e iso págase. Remata: os nacionalismos son unha secuela para España. Cando lle digo que foron nacionalistas cataláns e vascos os que se puxeron á cabeceira da loita pola democracia, lánzame unha mirada retadora, polo retrovisor: ademais de catalana, mentireira. Por suposto, os seus coñecementos da nosa historia superan aos meus. A educación bríndanos, finalmente, un abatido saúdo cando chegamos ao aeroporto. Os dous estamos deprimidos e encabuxados. No avión leo a entrevista co President Montilla: "Catalunya non está nin deprimida, nin encabuxada". Coma min, pero ao revés. Será que non coñecen ao meu búlgaro. Con todo, o President ten razón. Catalunya continúa ás súas cousas, bastante allea á diana que lle puxo a España negra, a mesma que sempre a desprezou, a mesma que sempre a usou para atizar o medo e azuzar o estómago. Pero a diana existe e está chegando ao delirio. Pensen no meu estimado chofer. Naceu en Bulgaria e non leva moito en España. Pero xa aprendeu o substancial: que os cataláns teñen cornos. Sen dúbida, a Brunete mediática é unha gran escola de integración.