Hollywood foto-rethoric, the lost manuscript...

Os versos ocultos de Bob Dylan, 23 poemas inéditos verán a luz en outubro nun libro sobre o sórdido Hollywood que o fotógrafo Barry Feinstein capturou nos anos sesenta

Barbara Celis - NY

Bob Dylan limitouse a mirar a través dos ollos do fotógrafo Barry Feinstein. E, unha vez máis, converteuse en poeta. Ocorreu hai máis de 40 anos. Contemplar Hollywood desde a porta de atrás, buscando a outra cara do glamour, era unha das obsesións de Feinstein. E quixo compartila con Dylan, o seu amigo, quen lle puxo verbas a case un cento de fotografías apuntando ao corazón máis humano de Hollywood. Foi un dueto histórico de cuxa existencia o mundo non sabía ren. Até agora.

A sinfonía de imaxes e poemas en prosa asinada por dúas lendas vivas será editarada en outubro en Estados Unidos sob o título "Hollywood foto-rethoric, the lost manuscript" na editorial Simon & Schuster. No libro, 23 poesías inéditas de Dylan constrúen un fascinante guión de historias improbables pero posibles, cínicas, afiadas e agridoces concibidas para as case noventa instantáneas que Feinstein tomou nos seus intres libres entre bambalinas, grazas ao seu traballo como fotógrafo nos estudios Columbia. A sutileza dun bote de somníferos co apelido Monroe impreso sobre a etiqueta -a foto que Feinstein escolleu tomar para Magnum no cuarto onde Marilyn apareceu morta por sobredose de barbitúricos-. Unha mesa chea de caixas apiladas cos nomes de Julie Andrews e Kim Novack, xunto a outras marcadas como "suxeitadores" e "satenes". Marlon Brando camiñando inquieto entre brancos racistas que lle acusan con pancartas de ser amigo dos negros. Unha anciá con aire perdido sentada na beira dunha estrada xunto ao cartel Guías de películas e mapas. "Eu traballaba en Hollywood, pero a min non me interesaba a alfombra vermella. Atraíame a outra cara daquel lugar, a que ninguén vía", explicaba Barry Feinstein esta semana en entrevista telefónica desde Woodstock. Coñecera a Dylan "a principios dos sesenta e fixémonos amigos", recorda. "Ao pouco tempo, convideille a vir a Los Ángeles a escribir algo relacionado coas miñas fotos. E aceptou. Pensei en Dylan porque me encantaban a súa música, as súas letras e el como persoa. Deille todas as imaxes, Bob organizounas e creou estes poemas bestiais".

Datados en "algún momento dos sesenta", teñen un ritmo e puntuación moi similares ao libro "Tarántula", que Dylan escribiu en 1966, e aos Once epitafios que acompañaban ao disco "The times they are a-changin", cuxa portada está asinada por Feinstein. Os poemas son o reflexo do Dylan en estado puro dos sesenta, unha década turbulenta e máxica que non pode concibirse sen a banda sonora que lle puxo este trobador incomparable e á que as súas palabras contribuíron a mitificar ("Pecho os ollos. / Pérdome. / Mergullo nunha cartolina. / Afógome en papel").

E da mesmo xeito que soubo describir feroz e certeiro como os tempos estaban a cambiar, nestas poesías é capaz de atrapar, por exemplo, a forza, beleza e fraxilidade de tres mulleres: Marlene Dietrich, Bette Davis e Marilyn Monroe. Feinstein fotografounas por separado e en situacións dispares. Dylan uniunas coa súa pluma nuns versos brevísimos que arrincan dicindo: "Non atreverse a preguntar / o nome do teu escultor. / A túa mirada volta cara ao pasado / queda enganchada / nos goznes do tempo". Algunhas poesías, tituladas coas letras do alfabeto, constrúen relatos ao redor dunha soa foto. Outras nacen de combinacións sobre as que este artista soña historias que reflicten a crueza dos aspirantes a estrelas. Tres imaxes de tres actores nunha sala de casting acompáñanse dun poema con tres entrevistas imaxinarias ("Que tal o fixen? / Moi, moi ben, señorita Rainbow. / Realmente, vostede ten talento. / Agora, vexamos..."); unha foto do exterior dun estudio de modelos únese a outra na que se entrevé a unha muller pousando espida. As palabras de Dylan engarzan ambas imaxes advertindo do "agarimo escondido detrás da xanela".

O manuscrito, que ambos trataron de publicar sen éxito nos anos sesenta, permaneceu durante catro décadas no arquivo persoal de Feinstein, un cabaleiro da fotografía musical que inmortalizou a todos os grandes do rock, desde Dylan até Janis Joplin -tomou a súa foto de portada do álbum Pearl o día antes da súa morte-. Foi o fotógrafo predilecto de George Harrison e mesmo coqueteou co cine filmando o festival de Monterrey. Feinstein decidiu rescatar o manuscrito do esquecemento despois de que un accidente de coche o mantivese atrapado en casa durante anos. "Tiven moito tempo de rebuscar entre as miñas fotos e pensei que este era o momento adecuado para publicalo", afirma este home ao que a idade, que non confesa, impídelle recordar máis detalles. Traballou desde finais dos cincuenta en Hollywood, relacionándose con Chaplin, Clark Gable ou Judy Garland, pero despois deixouse seducir polo rock. Dylan convidoulle a acompañalo na súa xira europea de 1966, cando o bardo do folk estadounidense acababa de entrar en simbiose coa guitarra eléctrica, arrepiando coa súa ousadía aos puristas. E tamén foi o escollido para seguirlle na súa seguinte xira, a que Dylan realizou oito anos despois por EE UU, tras unha longa ausencia instigada por un accidente de moto e alimentada pola súa alerxia á fama.

Ademais da portada do disco de 1964 "The times they are a-changin", tamén asina a fotografía do cartel do documental "No direction home", de Martin Scorsese, tomada en 1966 no Reino Unido. "Traballar con Dylan sempre foi moi divertido. Era doado. Para min, viaxar con el era como viaxar cun amigo ao que lle vas sacando fotos. Aínda seguimos en contacto. Non cambiou nada; simplemente, envelleceu. Como eu. Quizais pareza frío e distante, pero aseguroche que non o é", di dun home ao que define como "un amigo espléndido e artista xenial". E como escritor? "Segue sendo o mellor".