Jamie from Jacques Magazine on Vimeo.
by Jacques Magazine
Unha Stop Motion composta de 60.000 fotos, dispostas sobre 9.600 fotos impresas e volta a fotografiar outras 1800 veces outra vez... Sen post produción, sen efectos especiais, sen truco nin cartón... só arte visual e moita, moita paciencia. Ademáis, ofrécenche de balde a preciosa canción Down Below na súa web...
Velaquí un fabuloso viaxe psicodélico creado en 1983 por Vince Collins sob o título de "Malice in Wonderland". Unha revisión moi libre ao conto de Alicia no País das marabillas en clave lisérxica e que segundo o seu autor, ten a honra de ser das poucas películas que escorrentaba a todos os espectadores do cinema...
Variaciones sobre Imre Kertész
Jaime Vándor*
1. La clave
Si lograse ser indiferente
los golpes me dolerían menos.
Si lograse ser irónico
podría elevarme por encima.
Si lograse elevarme por encima
hasta el Mal me parecería ridículo.
Vería el humor de cada herida,
el chiste del sufrir cotidiano.
En un mundo del que todo puede esperarse
la degradación es perfectamente natural.
¿La crueldad y su absurdo?
Nada puede sorprenderme.
Ver lo humano de lo inhumano
me curte contra el hedor del humo.
Si lograse ser indiferente
quizá podría sobrevivir.
* Sobrevivente da Shoáh nado en Viena e residente en Barcelona. Doutor en Filosofía e Letras pola Universitat de Barcelona. Ensaista e poeta.
2. Reality Show
–¿Quién dijo que después de Auschwitz...?
–¿...que escribir poesía era imposible?
¡Qué tontería! Lo que en todo caso
es imposible
es la metáfora.
Y no toda.
La del dolor. La del horror.
“–Qué me dice del infierno aquel?
–¿De qué infierno?
–Del infierno de los campos de concentración.
–No sé de qué me habla.
No me puedo imaginar el infierno.
No conozco el infierno.
Sólo conozco Auschwitz.”
¿Diferencia?
¿Que si la hay?
Pues claro que hay diferencia.
La metáfora se ha hecho insoportable
velo pintado, disfraz, mentira.
El infierno es una metáfora.
Auschwitz fue y es una realidad.
Para ti, Auschwitz es una imagen.
Para el Muchacho, sencillamente es.
Asimila, si puedes, ésa,
la diferencia,
la imposible adecuación
entre lo imaginado
y lo vivido.
Um dos centros de ensino mais formosos da Galiza (por nom dizer o mais) está a correr sério risco de o deixar de ser. Trata-se do Mosteiro de São Salvador de Celanova, um conjunto monumental que condensa 8 séculos de história, com restos de arquitectura moçárabe do século X (únicos na sua espécie) e chegando até ao neoclassicismo e ao século XVIII.
Pode que o único privilégio dos nascidos em Celanova fosse o de poder estudar a História, a Arte, a Cultura, dentro de um pedaço vivo de história, arte e cultura. Agora que se anda a pôr tanta ênfase num ensino integrado no meio, num apredizado prático e vivo, o Concelho de Celanova pretende inutilizar esta extraordinária ferramenta educativa para instalar, no seu lugar, um hotel de super-luxo, ao tempo que o IES é desterrado para um novo centro "pré-fabricado", desperdiçando todos os investimentos feitos nestes últimos tempos para adaptar o centro às novas tecnologias, aspecto em que, apesar do seu quase milenário envoltório, era um pioneiro.
Ali, se calhar, vão estudar como matéria morta toda a história e a cultura (do seu próprio lugar e do mundo inteiro) que podiam ter compreendido muito melhor como matéria viva graças ao modelo 3D que para eles mandara construir São Rosendo no primeiro milénio, Pedem-nos desde ele, professores, alunos, pais de alunos e agentes culturais de Celanova e de Galiza inteira, que apoiemos com a nossa assinatura o seu intento de deter esta nova barbárie.
http://ensinomosteiro.blogspot.com
Por Afonso Vázquez-Monxardín
Estes días reviven en min lembranzas. Berlín. Fin de ano do 89. O muro.Alá fóramos en xornadas inenarrables de autobús, un grupo de estudantes da Facultade de Xeografía e Historia de Santiago. Algúns andabamos de segundas voltas na casa común compostelá pero sentímonos atraídos igualmente por aquela discreta ousadía. Queriamos todos ver desde o mesmiño ollo do furacán a treboada que caía no mundo e sentir cos ollos pechados o pegañento vento da historia batendo na cara. E alí, naqueles xélidos días do inverno notamos, si, como todas as luces, todas as cámaras, todas as olladas trataban de apreixar o veloz recendo de desacougo e liberdade que voaba en cada molécula do aire que respirabamos.
Repasando as fotos que teño daquela viaxe só vexo sorrisos. De xentes do leste e xentes do oeste. De turistas con vocación de testemuñas coma nós, de casuais viaxeiros impenitentes, de xovenciños ‘vopos’ do leste que, subidos ao muro, se debatían entre as difusas ordes de tornar á xente ou botarlle man ás mozas occidentais para que agaveasen alá arriba; de loiros e rapados soldados americanos destinados en Alemaña; de kurdos morenos e discretos; de punkies multicolores do barrio de Kreuzberg; de hispanomericanos do leste -cubanos- e do oeste -músicos peruanos de metro e esquina- que tamén se encontraban. Xentes de vida normal, do norte, do sur, do leste e do oeste, petando, carcomendo coa forza da esperanza un muro durísimo que se nos aparecía atravesado por cavillas de ferro cada dous ou tres centímetros.
Batían contra o muro con pedras, con ferros, con mans de morteiro, con calquera obxecto de metal duro porque se esgotaran nas ferraxerías berlinesas as picarañas, martelos, mazas, ciceis, e calquera útil que servise para cavar ilusión. Aquela lexión de formiguiñas conseguiu si esburacar o que parecía imposible. Todo o mundo aparece feliz nas fotos, pero eu lembro sobre todo daqueles días unhas bágoas que non me atrevín a recoller. Era unha parella de berlineses do oeste -ben se lles vía polos seus anoraks e por todo- duns sesenta e cinco anos, cuns ollos azulísimos ambos, avermellandos pola emoción liberada. Vagaban sen rumo, tratando de orientarse nas lembranzas, cos dedos das mans entrelazados como noivos adolescentes e chorando a moco tendido coa felicidade de percorrer vellos e mil veces soñados camiños da mocidade.Era a cousa na noite berlinesa do día 2 de xaneiro ao pé do Museo de Pérgamo, alí, rodeados de edificios feridos aínda con bocados das balas que había máis de cincuenta anos dobregaran a cidade. As lágrimas debuxaban nas caras pentagramas de melodías dos que teñen tamén bocados no corazón. Pero eran, naquel instante, felices.
La Region - 07.11.09
Despois de catro anos de documentación e traballo na súa casa de Provenza, Robert Crumb culminou a súa obra máis ambiciosa, "Xénese", unha particular adaptación do primeiro libro da Torá tinguida do espírito "underground" do seu creador pero fiel ao texto orixinal.
"Controleime", afirma Crumb no prólogo deste libro que leva a etiqueta de "só para adultos" e no que o ilustrador di renunciar a "trastear" cun excesivo exercicio de creatividade rendéndose a "a ás veces enrevesada vaguedade do texto", e tentando reproducir "todas e cada unha das palabras do texto orixinal, extraído de diversas fontes". A Creación, Adán e Eva, Caín e Abel, Noé e o diluvio ou A torre de Babel son algunhas das pasaxes que reinterpreta Crumb cos seus inconfundibles trazos en branco e negro, en máis de duascentas páxinas que outorgan unha expresión gráfica a "un texto poderoso", en palabras do debuxante, "con moitas capas de significado que profundan no noso inconsciente colectivo, o noso inconsciente histórico". Nacido en Filadelfia en 1943 pero residente na Provenza francesa desde 1991, onde vive unha sorte de exilio voluntario que dedica integramente aos seus debuxos, Crumb está considerado como o pai do cómic underground e converteuse nun dos historietistas máis influintes do século XX, por levar ao límite a linguaxe das viñetas con ironía e sen molestias. Sen esquecer o sexo, os espidos, a violencia ou o incesto, esta vez Crumb rendeuse á propia forza do texto, debuxando a un Deus sen aditivos, que aparece poderoso e cunha longa barba branca na portada da edición española, que acaba de publicar edicións La Cúpula.
Polémica servida
"Si a miña interpretación literal e visual da Xénese ofende a algúns lectores, o que parece inevitable considerando que o texto é reverenciado por moita xente, só podo dicir na miña defensa que me aproximei a el como un traballo meramente ilustrativo, sen intención de ridiculizar nada nin facer bromas visuais", precisa Crumb, consciente de que a súa obra non vai estar exenta de polémica. Aínda que Crumb dota ás mulleres da "Xénese" dun aspecto mediterráneo, esaxerando as curvas e os contornos, o debuxante adopta, fiel ao seu estilo, unha mirada máis realista e menos caricaturesca para centrarse nos feitos con atmosferas trazadas de maneira minuciosa. Crumb, que ademais de debuxante é un apaixonado da música, á que dedicou parte da súa vida, era un fervente católico ate que cumpriu dezaseis anos. Agora é un agnóstico declarado que examinou o verdadeiro contido da Biblia e a Torá a través de decenas de versións das que se serviu para desafiar a "interpretacións edulcoradas nas que se quitou o escabroso", segundo Emilio Bernárdez, coeditor de "Xéneses". Pero nesta obra, afirma Bernárdez, "imponse o respecto, porque o texto non se pode inventar, nada do que Crumb puidese inventar sería máis ridículo". "Crumb limitouse a plasmar o que hai -recalca o coeditor-, a trasladar en imaxes o que pon na Torá dos xudeus e na Biblia dos católicos para non insultar". "Xénese" saíu á venda esta semana nunha decena de países, cunha tiraxe de 5.000 exemplares en España que está dirixida a todos os que esperan un novo libro de Crumb desde fai case cinco anos e a "xente que non toque un cómic nunca e cambie de opinión grazas a isto", conclúe Bernárdez.
Por Mónica Faro da axencia EFE
Isto é un documento antropolóxico de primeira fila, así de claro e sen retranca de ningún tipo. Trátase dunha entrevista nos Bos días da TVG á filla do señor que morreu dentro da igrexa de San Andrés de Teixido e celebraron despois unha misa co corpo tirado dentro (ver noticia). Confeso que cando vin o vídeo ao principio pensei que era algunha sorte de brincadeira da TV e a señora unha actriz do Luar, ou algo así. Non podía ser posible. Pero si.
O que se ve no vídeo é fascinante desde un punto antropolóxico. Como a moza/señora (non sabería determinar a súa idade) filla do defunto explica con toda naturalidade o que aconteceu na igrexa de Teixido, e como os presentadores, partes dun escenario futurista, abráianse con toda a circunstancia da morte do señor. Ela, a familiar directa, imperturbable, vive nunha lóxica de relación co difunto tremendamente respectuosa, pero tamén práctica, na que todo sucede de xeito natural e para a que é obvio que se debía celebrar a misa mesmo despois do que o seu pai morrera: para as novas xeracións, os presentadores, o que alí aconteceu é anómalo, estraño e mesmo perturbador (dar unha misa co morto no medio?), se cadra unha falta de respecto a ese mesmo defunto. Poucas veces se evidencia tanto unha ruptura da lóxica cultural.
Para arquivar. Tirado do blog de Manuel Gago
El joven alero, natural de Yavne, terminó siendo elegido por Sacramento Kings en el draft de 2009. Primera ronda. Número 23. Tres años y tres y millones y medio de dólares. El debut, ante Portland, fue un escándalo. Entró en el último cuarto y en 16 segundos ya había capturado dos rebotes antes de encadenar cuatro aciertos consecutivos de canasta. Un primer flash.
Es pronto. Demasiado pronto para disipar dudas. Pero Casspi ya ha hecho historia. Es el primer jugador israelí en jugar en la NBA. Y podría también llegar a ser el primero en desplazar al Maccabi de la corona de atenciones deportivas en la entusiasta Israel.
Es curioso si uno se formula la más lógica pregunta. Por qué tanto tiempo para ver a un hebreo debutar en la mejor liga del mundo.
Quien haya estudiado a fondo la historia del baloncesto en los Estados Unidos sabe de la crucial importancia de la comunidad judía en su prosperidad y desarrollo. Pero al mismo tiempo cabe recordar el proceso inverso. La importancia de lo norteamericano en el baloncesto judío.
Oportunamente remontamos el tiempo hasta situarnos en los recién iniciados años setenta.
En sentido diametralmente opuesto a la fractura del mundo entre las dos superpotencias enfrentadas (USA/URSS) y como ejemplo sobradamente revelador de cómo las relaciones políticas ejercían un influjo directo en la escena deportiva, asomaba entonces como un vértice de enorme significado el caso de Israel y su cada vez más estrecha relación con los Estados Unidos.
En el albor de aquella década revolucionaria la Administración Nixon incorporó a su ofensiva diplomática en el tablero mundial las graves dificultades que los ciudadanos judíos padecían para poder abandonar la Unión Soviética. En 1968 únicamente se había permitido emigrar del país a un total de 400 judíos. Con el objetivo de mejorar su imagen exterior el gobierno comunista moderó gradualmente esta situación y para 1973 la cifra anual de emigrantes judíos alcanzó los 35 mil. No obstante, el verano anterior el Kremlin decidió cobrar un impuesto de salida a estos emigrantes, conocidos como refuseniks, con el fin de que el Estado reembolsara el gasto por haber educado a los ciudadanos que decidían salir del país. Esta circunstancia no sólo detuvo la presumible sangría sino que en años posteriores la redujo casi a cero sin que se observaran cambios considerables hasta el ocaso de la URSS. Entre finales de los años ochenta y principios de los noventa más de 500 mil judíos abandonaron el país soviético. De aquel contingente humano, en torno a 350 mil se dirigieron a Israel y los restantes 150 mil lo hicieron con destino a los Estados Unidos. Irónicamente en 1976, con los refuseniks otra vez impedidos a emigrar, el baloncesto soviético había vuelto a otorgar el mando de su selección absoluta al judío Alexander Gomelsky.
Aquel gesto norteamericano favoreció aún más las ya de por sí amistosas relaciones con el estado de Israel y favoreció en adelante el flujo de jugadores estadounidenses hacia la nación hebrea. Para finales de los años setenta varios de aquellos fraternales visitantes habían obtenido la nacionalidad israelí y pasado a integrar la mejor selección de baloncesto que Israel había conocido en su corta historia. Casos como los de Tal Brody, Barry Leibowitz, Steve Kaplan, Lou Silver o el seleccionador Ralph Klein refrendan una implicación para la que resultaba difícil encontrar parangón. De ese formidable grupo tan sólo Tal Brody estaría ausente de la medalla de plata obtenida por Israel en el Europeo de Turín de 1979.
Aquella relación cada vez más estrecha entre Estados Unidos e Israel tendría su máximo exponente en el Maccabi de Tel Aviv. El equipo más poderoso y emblemático de la nación hebrea se había proclamado campeón de Europa en 1977 con una plantilla en la que el número de miembros de origen americano (Aulcie Perry, Eric Minkin, Bob Griffin, Jim Boatwright, Tal Brody, Lou Silver y el entrenador Ralph Klein) era incluso superior al número de los nacidos en Israel (Motti Aroesti, Yehoshua Schwartz y Miki Berkowitz). Con una proporcion algo más moderada el Maccabi repetiría corona europea cuatro años después, en 1981, bajo la dirección de un técnico también americano, el neoyorquino Rudy D'Amico.
A raíz del fichaje el verano de 1976 del pívot Aulcie Perry merced a la presencia del director deportivo del equipo macabeo, Shmuel Maharovsky, en el campus de verano de los Knicks, y tras convertirse el propio Perry en uno de los jugadores mejor pagados del circuito europeo, el Maccabi se convertirá en adelante en uno de los destinos más apetecibles para el mercado europeo de jugadores americanos. Junto a estadounidenses nacionalizados como Brody o Silver, protagonistas de las gestas israelíes en la escena continental, Perry encabezó la apertura de una vía deportiva entre ambos países que redujo considerablemente aquellos prejuicios que identificaban a Israel con un permanente y peligroso escenario de guerra.
No menos cierto era que la transacción de jugadores parecía moverse en una única dirección. El nivel del baloncesto israelí, como ocurría en Grecia, aumentaba aprisa debido principalmente a las adquisiciones procedentes de los Estados Unidos. Pero aquel crecimiento general no corría paralelo al que podían experimentar los jugadores nacidos y crecidos en Israel. Tan sólo hubo una excepción, la de una figura natural de Kfar Saba de enorme personalidad que respondía al nombre de Mickey Berkowitz.
Como suele ocurrir con los condenados al éxito la precocidad fue su primera condición. La tutela deportiva del Maccabi le amparó desde los 11 años. A los 15 pasaba a formar parte del equipo junior y a los 17 debutaba con el senior. El verano de 1972 se convertía con 19 puntos en el hombre clave de la histórica victoria israelí (70-63) sobre la escuadra soviética en la fase previa del Europeo junior de Zadar. En los siguientes catorce años Berkowitz será un fijo en la selección hebrea, su líder natural. Nada extraño para quien no tardaría mucho en convertirse en el mejor jugador del mejor equipo de Israel. El Maccabi se alzaría con sendas Copas de Europa en 1977 y 1981. Berkowitz resultaría decisivo en ambas y crucial con la última canasta del segundo título.
Berkowitz fue el primer jugador israelí en materializar un sentido inverso en aquella vía abierta con Norteamérica. En 1975 ingresaba en la Universidad de Nevada-Las Vegas donde jugará un año con los Rebels -un grueso apenas testimonial de once partidos- antes de que la directiva macabea solicite su regreso por motivos obvios. No sería la única ocasión. Cuatro años después el peso de Berkowitz en el equipo de Tel Aviv y la selección de Israel era ya tan grande que difícilmente se le concebía un futuro lejos del baloncesto hebreo. En pocos años se había convertido en un emblema en el seno de una nación que concede un enorme valor a sus símbolos. El verano de 1979 Israel conquistaba su mayor gloria deportiva en la plata del Europeo de Turín. Berkowitz (33 puntos a España, 26 a Checoslovaquia) terminó siendo considerado el mejor jugador del torneo.
Tal Brody y Mickey Berkowitz
Malas novas, a barra negra censora chegou ate Ucraína. Ritmo eurovisivo + barra negra censora + cat walking = Nikita
Por Suso de Toro
É un día magnífico. Teñamos dificultades ou nos vaian as cousas ben o sol loce cunha medida de calor xusta, todo brilla e é un día fermoso. E debo sentarme aquí a escribir de cousas tristes, non porque non haxa problemas senón por causa de quen nos traen tristeza sen darnos nada a cambio. Este domingo camiñarán persoas polas rúas de Santiago porque hai quen goza creando problemas e traéndonos tristeza. Unha cousa é ser serio e outra ser alma triste, as persoas de alma triste non deberian gobernar nunca ningún país, tampouco Galicia. Hai explicacións para a política de Núñez Feijóo de desmantelamento da lexislación que protexe á lingua galega, desde explicacións psicolóxicas, autoodio, a cálculos para obter beneficios persoais e partidistas. é unha política moi racional para conseguir os dous obxectivos que se pretenden: o principal, dividir á sociedade galega, e o secundario actuar con decisión para acabar co galego como lingua realmente existente entre nós. Probablemente calcularon que bastalles unha xeración máis para que o galego desapareza sen volta atrás: en dúas lexislaturas, oito anos mantendo a presión, deixaría de escoitarse o galego ao noso ao redor e só se mantería como unha lingua ritual en cerimonias.
É triste esa intención. Un acaba traballando de calquera cousa pero cando se lle pregunta que quere ser de maior case ningún neno responde, "verdugo". (Nin sequera a profesión de enterrador ou incinerador, que non nos falten, ten moitas vocacións). Que estraña atracción pola soga e a tesoira. E polas labazadas, labazadas ao neno e a nena que agora son homes e mulleres. A muller das labazadas chama ao programa dunha emisora de radio coruñesa na que volven discutir, outra vez, se A Coruña se debe chamar outra vez oficialmente A Coruña. É unha voz alterada e chea de pathos, non se pode discutir con ela. Está chea de rabia e non negocia, trátase da súa vida e a súa vida non é negociable, como todo o mundo necesita que a súa vida teña sentido por iso grita que a ela lle quitaron o galego a labazadas" e que está moi ben. E non se lle pode discutir porque fala da súa ferida e a súa ferida e a súa rabia son súas. "Teño 73 anos e levo toda a vida vivindo na Coruña. Pois mira, cando eu era nena, falaba en galego, como todos os do barrio, pero cando fuí á escola, sacáronmo a base de castigos e sopapos. Pero claro, agora que falamos castelán, pois á Coruña chamámoslle así, La Coruña, en castelán; e se lle chamamos así, por que nos queren meter agora A Coruña?, pois porque nos queren meter o galego..." Esa dor e humillación e a de tantas xeracións de nenos e nenas alimenta agora de novo a caldeira da máquina de sumar votos nesa cidade e en toda Galicia.
Xeracións de galegos foron tratados como cans, como ao can castigóuselles para que aprendesen os trucos que quería o amo e aprenderon a facer as grazas que se lles mandou. Eses somos nós, nós, a muller das labazadas é a nai de todos os galegos e galegas. Só cabe dicirlle: "Non te preocupes, non che farán máis dano, descansa. E podes falar o que queiras, o que che pete. Non consentiremos que che dean máis labazadas, nin a ti nin aos teus netos. Descansa". Desa vella e triste rabia afogada no peito aliméntanse esta nova xeración dos da tesoira, confían na nosa vergoña. Confiados en que seguiriamos cargando a vella vergoña de ser quen somos, utilizaron a escola e aos nosos fillos para que trouxesen a casa a máis triste papeleta. Os nosos fillos carteiros do seu matonismo, preguntándonos de novo se queremos que os nosos fillos sexan galegos así ou asá. A utilización dos nenos foi a suprema frivolidade, a irresponsabilidade sen límites.
Con que xogan? Xogan con todo, coa convivencia, cos nenos...? Non hai límites? Mentres, na vella Casa Branca un novo presidente negro xoga na herba co seu can, chámase Bo. O seu nome é galego, vén do latín "bonum", e chegoulle desde Brasil. O mesmo Brasil onde os brasileiros falan con orgullo a mesma lingua que aquí pretenden que nos avergoñe. Pois non, non nos avergoña ser o berce desa gran lingua dos xogos olímpicos de 2016, e non van conseguir humillarnos para que nos avergoñemos. Se non lles gusta ser galegos, váianse coa súa tristura.
Hilo de seda Houston...
Melodía de seducción Spreewell...
Club de ni fú ni fá...
Y se dejaba llevar,
JUGÓN!!!!!!!!
Adivina quien viene esta noche! (en referencia a un xogador da NBA)
multiusos garbajosa
¿Por que todos los jugones sonrien igual Daimiel?
(aos entendidos de basquet, lembrades un pivot baixo que tiña San Antonio cando Robinson e Duncan ao que chamaba "ganaras el pan con el sudor de tu frente"?
Moita xente o coñece da NBA no Plus. Pero as súas retransmisións de basquet en radio eran antolóxicas e memorables- Mark "ametralladora" Simpson, el rascacielos mas alto de la ciudad (Sabonis) san martin de porras (Ricky Brown).
"terciopelo maning"
e.t.,tim siglo XXI duncan, espartaco Reyes, raza blanca tirador, porque eres tan bueno mcgrady?pincho de merluza,
bilmaaaaa abreme la puerta,
ratatata!!!
chocolate blanco Williamsss!!!
O lala - Parker
de repente un extraño (Rafa Vecina)
pedro picapiedra (Pedro Rodriguez)
microondas (Winnie Jonhson)
bailarin de cacle (Olajuwon)
es muuy facil si lo intentas!! (Michael Jordan)
el almirante (David Robinson)
el pulcro el aseado (Howard Asley)
Mr. Catering (Calderon)
club Geppeto brothers
El Decreto nº 32 de la Ley de O'Neal: hago lo que quiero, como quiero y cuando quiero.
Y Rudy sacó su fusil!!!!!
Tiempo de Miller, tiempo de un "killer
Por que todos los jugones sonrien igual?
Bienvenidos al vuelo número 23 de aerolineas Jordan!"
"Bip, bip, bip, la informática a su servicio"
"cocodrilo dundee"
fontaneria, carpinteria 24h ron harper
riky business!!!
la vida puede ser maravillosa!!
.
Deica sempre Andrés Montes
PD.- E para máis... o seu particular e irrepetíbel Dicionario:
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z
O vindeiro sábado, 17 de outubro, ás 12:00 da mañá, no Auditorio do Museo do Mar de Galicia, en Vigo, homenaxe a Ramiro Fonte, con motivo do primeiro ano do seu pasamento. No acto presentaranse tres libros, as edicións dos seus poemarios derradeiros, "Reversos" e "Xardín do pasatempo", e "Ramiro Fonte, o libro dos amigos", unha obra colectiva na que réndese tributo á memoria humana e literaria de Ramiro. Entrada Libre
" Israel e nós "
Por Josep-Lluis Carod-Rovira
AVIU - 07.10.09.
A Israel pásalle, no mundo, algo semellantemente a aquilo que, en España, ocórrelle a Catalunya. Todo é escoitar ou ver as palabras-faísca (Israel, xudeus, Catalunya, cataláns) e ao momento préndese o lume da prevención, da sospeita ou da criminalización inmediata. A súa simple mención ten a virtude de provocar reaccións irracionais de rexeitamento, alerta ou culpabilización, de pór en garda todo o mundo, polo si ou polo non... En ausencia de xudeus na paisaxe española, os cataláns fixeron a función ("os xudeus de España", dicía Pio Baroja), converténdose en xudeus sobrevindos, aos cales se aplican todos os reproches, tópicos e prexuízos do antisemitismo, quitado de matar a Cristo, cando menos até agora: xente avariciosa, interesada só polo diñeiro, etc...
***Moitos medos e inseguridades da uniformidade identitaria máis rancia en relación co outro, cara a aquilo que é diferente, canalizáronse, en España, contra xudeus e cataláns, facendo a miúdo unha soa cousa. O mesmo Quevedo era quen de escribir, case á vez, un libelo antixudeu e outro de anticatalá, quizais un con cada man. Todo o rexeitamento do conservadurismo máis enfrentado de cabeza ao progreso, á modernidade, aos cambios, tivo tamén os mesmos destinatarios: industria, cultura, cidade, ciencia, palabras craves tamén do catalanismo, recibiron por todas partes.
******
Non é estraño, pois, que, o 1929, Rovira e Virgili se referíse ao "pútrido e fétido antisemitismo (que) aínda está vivo"; que, ao nacer "Edicións 62", en pleno franquismo, se o seu primeiro libro editado era "Nós os valencianos", de Joan Fuster, o segundo título impreso foi "O Estado de Israel". Nin tampouco que, o 1992, na conmemoración do cincocentos aniversario da expulsión dos xudeus de Sefarad, o Parlament de Catalunya fose o único, dos dezanove existentes a todo o Estado, onde se presentou, e foi aprobado por total unanimidade, unha resolución de condena daquel feito, resolución que eu mesmo tiven a honra de redactar.
O antisemitismo de onte, a xudeofobia de hoxe, teñen, de feito, raíces relixiosas, onte instaladas no integrismo católico, hoxe tamén no integrismo islámico. Por isto sorprende, e só se entende como resultado da desinformación e a simplicidade con que se adoptan certas actitudes, que, ademais da ultradereita, sexan, xustamente, certas esquerdas, as abandeiradas do anti-Israel. Non quedaramos en que a laicidade era un valor de civilización? Como non parece que certas posicións se puxesen baixo a advocación do Vaticano nin tampouco da Meca, as razóns deben buscarse noutro lugar: o factor palestino, como pretexto por expresar, tamén, un antiamericanismo primario e visceral, nun momento de desorientación ideolóxica.
Lamentabelmente, España é o Estado máis antisemita de Europa, pero Barcelona xa apareceu en dúas ocasions, en pouco tempo, no mesmo mapa. Sempre defendín e defendo o dereito do pobo palestino á construción do seu propio Estado nacional independente e que Israel debe retirarse de Cisxordania. Pero tamén defendín e defendo o dereito á existencia do Estado de Israel e o seu dereito a defenderse dos ataques terroristas. Hamás, con quen agora se entrevistan algúns grupos políticos españois, sen que ninguén o cuestione, como a cousa máis normal do mundo, a pesar de estar considerado como organización terrorista pola Unión Europea e Estados Unidos, é, precisamente, un dos obstáculos máis grandes para a creación do Estado palestino. Pero isto non converte a todos os palestinos en terroristas. Como tampouco que a máxima autoridade islámica de Xerusalén aproveitase a radio berlinesa, na Alemaña de Hitler, para facer chamamentos reiterados a matar aos xudeus.
Nin todos os xudeus son malos, nin todos os palestinos son bos, e ao revés. Nin todos os cidadáns de Israel pensan o mesmo do seu goberno, nin todos os musulmáns poden ser sospeitosos de nada polo feito de ter esta relixión. Os problemas só serán resoltos pola vía política, non polas armas e o terrorismo. A coexistencia pacífica dos dous pobos só chegará polo acordo e a negociación, non polos atentados de suicidas ou polo derribo das casas destes. Por isto, certas actitudes e compañías non benefician nada a solución do conflito e, menos aínda, ao dereito lexítimo dos palestinos a ser Estado.
Non deixa de ser sospeitoso ademais, que os únicos musulmáns obxecto de simpatía política sexan, precisamente, aqueles que teñen un conflito aberto en Israel. Onde están as voces da esquerda europea en Chechenia, ante Darfur, ante o Sahara e, ao seu momento, en Bosnia, musulmáns todos eles? Aínda lembro aquel esotérico "bombardean Serbia porque son de esquerdas", en boca dun político de "esquerdas". Non ten sentido, pois, castigar e criminalizar a todo un pobo e un país, polo simple feito de ser o pobo que é e o país que é. E, moito menos aínda, facelo desde Catalunya.
Aviu, 7 de Setembro de 2009