"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







lunes, 28 de febrero de 2011

Zenga-zenga Gadafi...

"Cando vin o discurso o martes pasado no que Gadafi ameazaba con perseguir ao rebeldes 'palmo por palmo, edificio por edificio, casa por casa, rúa por rúa', inmediatamente identifiqueino como un clásico", conta o xornalista e músico israelí Noy Alooshe (31 anos) ao xornal The New York Times. O mozo refírese ás ameazas que o ditador libio dirixiu ao seu propio pobo para frear as revoltas que aínda sacoden o país. E nun episodio tan terrorífico, el soubo atopar o humor: "Vino con esa roupa e eses movementos de brazos, parecía que estaba nunha festa de electrónica". Así, púxose ao choio. Alooshe colleu como base a canción de hip-hop "Hey baby", dos rapeiros americanos Pitbull e T-Pain, e adaptouna ao discurso orixinal de Gafadi, sobre o que aplicou un corrector de ton. O resultado titúlase Zenga-zenga ("Cale-rúa", polo de "rúa por rúa", en árabe). Xa é un fenónemo en YouTube. Podes velo abaixo.
.
O seu autor recoñece que algúns dos eloxios do mundo árabe que en principio lle chegaron, convertéronse en críticas tras descubrirse a súa nacionalidade israelí. "Pero a maioría dos correos que recibo son felicitacións", engade. "Incluso un membro da oposición de Libia escribiume para contarme que cando Gadafi caia, bailarán o Zenga-zenga por toda a cidade".

miércoles, 23 de febrero de 2011

Abel e Mamen en Cracovia...

Fermosa canción escrita por Mordejai Guebirtg e interpretada na vella Cracovia polo grande mestre, Itzhak Perlman. Dedicada a Abel e Mamen con nostalxia... unha delicia...

domingo, 20 de febrero de 2011

Novo Vigo Vello...

En Lugo...

O vindeiro día 23 de febreiro organizado por AGAI terá lugar a Charla-coloquio DIARIOS DE MAUTHAUSEN pola profesora Conchi Sanfiz na Biblioteca Nodal de Lugo ás 19:00 horas.
DIARIOS DE MAUTHAUSEN relata a visita que a profesora Conchi Sanfiz e cinco dos seus alumnos fixeron ao campo de concentración de Mauthausen, coñecido como "o campo dos españois", sendo guiados por sobreviventes que estiveron no campo.
Entrada libre

sábado, 19 de febrero de 2011

Orixinal e copia...

Joe Division... cal e a copia?

O Pequeno Muro de Xerusalén...


As recentes medidas tomadas polo Concello de Xerusalen tendentes a facilitar o culto xudeu nun anaco case ignorado da parede que rodeaba ao antigo Templo de Xerusalén, coñecida como "Kotel Hakatán" ou "Pequeno Muro dos Queixumes", espertan a susceptibilidade entre a poboación árabe que pretende agochar todo o que conecte ao Pobo Xudeu con Xerusalén. Trátase dun muro de irregulares bloques de pedra, descoñecido para o gran público, inclusive para boa parte dos seus moradores. Coñecido en hebreo como "Kotel Hakatán", a parede é a irmá pequena do "Kotel Hamaraví" ou Muro Occidental (coñecido popularmente no mundo non xudeu como Muro dos Lamentos), o lugar máis sacro para o xudaísmo e impoñente vestixio da fortificación que circundaba o templo levantado polo Rei Herodes hai máis de dous milenios. Situado a uns 200 metros ao norte do epicentro dese símbolo para o pobo xudeu, o "Pequeno Muro" é de aparencia menos maxestuosa e só as enormes seccións de pedra das fileiras inferiores datan de tempos do Segundo Templo de Xerusalén (516 a.C-70 d.C).
.
A muralla é a continuación do coñecido muro, pero para os crentes mesmo é máis venerado que aquel, pois se atopa máis perto da posíbel localización do Sancta Sanctorum, o lugar máis sacro do bíblico santuario. A sección apenas alcanza o dez metros de altura, pero as pedras non foron tocadas por millóns de fieis e moitos din que o seu estado se asemella ao do propio Muro das Lamentacións antes de que Israel reunificase Xerusalén, incluída a cidade vella, durante a Guerra do Seis Días (1967). "Ese lugar é igual de importante que o Muro das Lamentacións para o xudaísmo xa que forma parte da parede que rodeaba o Templo", explicou o rabino do Kotel, Shamuel Rabinovich. Precisou que o sitio estivo sempre aberto ao culto, mesmo antes de 1948, ano da independencia do Estado de Israel. Unha das peculiaridades do Muro Pequeno é que, a diferenza do popularmente coñecido, neste homes e mulleres rezan xuntos, e ao estar rodeado por un patio veciñal o ambiente é moito máis íntimo.

lunes, 7 de febrero de 2011

Europa e os seus muros...

Europa 2011. Programa de TVE internacional que trata a propósito do muro que vai levantarse entre Grecia e Turquía para impedir a entrada de ilegais. O programa fai un resumo dos 15 muros existentes na actualidade no mundo. Como podemos ver, os contertulios, un español e dous gregos, fan unha defensa da lexitimidade da construcción do muro grego con argumentos que curiosamente néganselle logo a Israel no seu valado antiterrorista defensivo. Aparece tamén o director de Amnistía Internacional español recordando que o valado entre Israel e Cisxordania está condenado polo Tribunal da Haia. 15 muros no mundo e só un considerado ilegal polo Tribunal da Haia? E os outros?

Europa e os seus muros from galicia israel on Vimeo.

domingo, 6 de febrero de 2011

Rúa Eduardo Martínez Alonso...

Os pobos e as cidades, como grupos humanos que son, honran e se honran a si mesmos cando actúan con xustiza, cando obran con respecto e recoñecemento. Que unha cidade recoñeza o valor dun dos seus por algunha achega á calquera faceta da vida común é un dos máis nobres exercicios de civismo que pode manifestar. Recentemente foi presentada –oficialmente e por rexistro– a petición, a solicitude de que Vigo recoñeza e honre como é debido a un dos seus fillos máis grandes. Se entendemos a grandeza na consecuencia positiva que os actos poidan ocasionar.
.
Eduardo Martínez Alonso, vigués da rúa Areal, contribuíu durante os escuros anos da posguerra española e durante a II Guerra Mundial a salvar a milleiros de seres humanos que fuxían aterrorizados da barbarie exterminadora do holocausto nazi. Milleiros de fuxitivos xudeus de toda Europa foron acollidos, agochados e trasladados pola rede creada e mantida por este vigués exemplar. Desde a fronteira dos Pireneos ate o río Miño, pasando por Vigo e Redondela, estas vítimas da barbarie xenocida nazi pola simple condición de seren xudeu salvaron a súa vida e salvaron a vida dos seus descendentes grazas a enteireza, a nobreza e grandeza de espírito dun doutor vigués.
.
Vigo debe recoñecer – aínda que sexa con máis de sesenta anos de retraso –, o seu respecto e admiración por quen foi veciño noso en tempos terríbeis e escuros para a humanidade. Rúa Eduardo Martínez Alonso. Porque hai un dito xudeu que di: "Quen salva unha vida, salva un mundo enteiro". Milleiros de seres humanos débenlle en grande parte a súa vida e a dos seus fillos, dos seus netos, dos seus bisnetos... a un vigués. Vigo débelle un recoñecemento público.
.
http://www.farodevigo.es/opinion/2011/02/06/rua-eduardo-martinez-alonso/515993.html

Deica sempre Gary Moore, saudos a Jimi...

Gary Moore (Belfast, 4 de abril de 1952 – Estepona, 6 de febreiro de 2011)


miércoles, 2 de febrero de 2011

Adeus White Stripes...

Cómo me fixen socialista...


Cómo me hice socialista
Por Jack London*
.

Es bastante justo decir que yo llegué a ser socialista de manera muy semejante a aquella por la cual los teutones se convirtieron en cristianos, me hicieron a golpes. No solamente no estaba buscando al socialismo en la época de mi conversión, sino que lo estaba combatiendo. Era muy joven e inexperto, no sabía mucho de nada, y aunque nunca había oído hablar de una escuela llamada individualismo, cantaba el himno de los fuertes con todo mi corazón.
.
Eso sucedía porque yo mismo era fuerte. Por fuerte quiero decir que tenía buena salud y fuertes músculos, posesiones ambas fácilmente comprobables. En mi niñez había vivido en las haciendas de California, en mi adolescencia repartiendo diarios en las calles de una saludable ciudad del oeste, y en mi juventud, en las aguas cargadas de ozono de la bahía de San Francisco y del Océano Pacífico. Me gustaba la vida al aire libre y trabajaba a cielo abierto en los trabajos más duros. Sin aprender ninguna profesión, pero deslizándome de ocupación en ocupación, observé el mundo y lo consideré bueno, hasta en lo más insignificante. Permítanme repetir, ese optimismo se debía a que yo me sentía sano y fuerte, sin preocupaciones de dolores ni debilidades, nunca rechazado por el patrón porque pareciera incapaz, siempre apto para encontrar un trabajo como paleador de carbón, como marinero, o un trabajo manual.
.
A causa de todo esto, exultante con mis pocos años, capaz de mantenerme firme en el trabajo o en la lucha, era un individualista desenfrenado. Era muy natural. Era un triunfador. Por eso yo llamé al juego, mientras observaba cómo se desarrollaba, o pensaba que lo hacía, un juego apropiado para HOMBRES. Ser un HOMBRE era escribirlo con grandes mayúsculas en mi corazón. Arriesgarse como un hombre, pelear como un hombre y hacer el trabajo de un hombre (aun por la paga de un niño), eran cosas que me llegaban profundamente y que se apoderaban de mí como ninguna otra. y miraba hacia adelante la perspectiva de un brumoso e interminable futuro en el que, jugando lo que creía que era un juego de HOMBRES, continuaría viajando con una salud inagotable, sin accidentes y con músculos siempre vigorosos. Como digo, ese futuro era interminable. Podía verme a mí mismo, bramando por una vida sin final como una de las rubias bestias de Nietzsche, vagando lujuriosamente y conquistando por mi plena superioridad y fuerza. En cuanto a los desafortunados, los enfermos, los achacosos, los viejos y mutilados, debo confesar que había pensado muy poco en ellos, excepto que vagamente sentía que, fuera de los accidentes, podían ser tan buenos como yo si lo deseaban con verdadero ahínco y trabajar igualmente bien. ¿Accidentes? Bueno, representaban al DESTINO, también deletreado con mayúsculas, y yo no estaba rondando el DESTINO. Napoleón había tenido un accidente en Waterloo pero eso no enfrió mi deseo de ser otro moderno Napoleón. Más adelante, el optimismo emanado de un estómago que podía digerir hierro viejo y de un cuerpo que se reía de la fatiga, me impedía pensar en los accidentes relacionándolos, ni aun remotamente, con mi gloriosa persona.
.
Espero haber dejado en claro que estaba orgulloso de ser uno de aquellos a quienes la Naturaleza había dotado de mejores armas. La dignidad del trabajo era lo que me impresionaba más notablemente en el mundo. Sin haber leído a Carlyle ni a Kipling, yo creaba un evangelio del trabajo que oscurecía el de ellos. El trabajo era todo. Era santificación y salvación. El orgullo que me invadía después de un día de duro trabajo sería inconcebible para ustedes. Es casi inconcebible para mí, ahora que recuerdo. Yo era el más verdadero esclavo del trabajo que un capitalista haya explotado nunca. Desatender el trabajo o fingirme enfermo ante el hombre que me pagaba el sueldo era un pecado, primero, contra mí mismo, segundo, contra él. Lo consideraba un crimen, solamente inferior ala traición y tan malo como ella.
.
En suma, mi alegre individualismo estaba dominado por la ética burguesa ortodoxa. Leía los diarios burgueses, escuchaba a los predicadores burgueses y oía las trivialidades de los políticos burgueses. Y no dudo que, si otros acontecimientos no hubieran cambiado el curso de mi vida, habría llegado a ser un rompehuelgas profesional ( uno de los héroes norteamericanos del presidente Eliot), tendría mi cabeza y mi capacidad de procurarme el sustento aplastada por un garrote empuñado por algún militante de los sindicatos.
.
Alrededor de esa época, cuando volvía de un viaje de siete meses por el mar, ya doblados los dieciocho, se me puso en la cabeza irme a vagabundear. Sobre pescantes u oscuros equipajes, peleé mi camino desde el oeste abierto, donde los hombres doman fuerte y el trabajo anda a la caza del hombre, a los congestionados centros laborales del este, donde los hombres eran pequeñas papas arrugadas y cazaban un empleo por todo lo que poseían. y en esta nueva aventura de bestia rubia me encontré a mí mismo considerando la vida desde un ángulo totalmente diferente. Había caído del proletariado en lo que los sociólogos gustan llamar el décimo sumergido, y comenzaba a descubrir la forma en la que era reclutado ese décimo.
.
Encontré allí a toda clase de hombres, muchos de los cuales habían sido alguna vez tan buenos como yo e igualmente bestias rubias; marineros, soldados, trabajadores, todos torcidos, deformados y doblegados por el trabajo, las fatigas y los accidentes y arrojados a la ventura por sus amos como tantos caballos viejos. Yo golpeaba las dragas y daba portazos con ellos o temblaba en el pescante de los coches y en los parques de la ciudad, escuchando mientras tanto historias de la vida real que habían comenzado con tan buenos auspicios como la mía, con digestiones y cuerpos iguales o mejores a los míos, y que terminaron ante mis ojos en los mataderos, en lo más profundo del abismo social y mientras escuchaba, mi mente comenzó a trabajar. La mujer de la calle y el hombre del arroyo respiraban junto a mí. Vi tan vívidamente el cuadro del abismo social como si fuera algo concreto, y en lo más profundo los vi a ellos, y a mí, un poco más arriba, colgando de la pared resbaladiza merced a toda mi fuerza y sudor Confieso que el terror se apoderó de mí. ¿Qué sucedería cuando fallasen mis fuerzas?Cuando fuera incapaz de trabajar hombro con hombro con los hombres fuertes que hasta ayer todavía no habían nacido?. Allí y entonces hice un gran juramento. Era así, más o menos: Todos los días he trabajado duramente con mi cuerpo, de acuerdo con el número de días he trabajado, y justamente por eso estoy más cerca del fondo del pozo. Saldré fuera de él, pero no podré hacerlo mediando mis músculos. No haré más trabajos pesados y que Dios me castigue con la muerte si hago otra vez con mi cuerpo más de lo que necesariamente deba hacer. y he estado ocupado desde ese momento en escapar del trabajo pesado.
.
Incidentalmente, mientras recorría vagabundeando unas diez mil millas por Estados Unidos y Canadá, me extravié en las cataratas del Niágara, fui prendido por un alguacil de un feudo de caza, se me negó el derecho a defenderme y fui sentenciado inmediatamente a treinta días de prisión por no tener residencia fija y medios visibles de ganarme la vida. Esposado y encadenado a un puñado de hombres en las mismas condiciones, fui llevado en un carro por el campo a Buffalo, registrado en la Penitenciaría del condado de Erie; tuve mi cabeza pelada y afeitado mi crecido bigote, fui vestido con las ropas rayadas de los convictos, compulsivamente vacunado por un estudiante de medicina que practicaba con nosotros, encerrado en un calabozo y luego puesto a trabajar bajo la mirada de guardias arma dos con Winchester; todo por aventurarme a la manera de las bestias rubias. No agregaré más detalles, aunque podría insinuar que algo del pletórico patriotismo nacional hervía a fuego lento y se filtraba del fondo del alma por algún lado. Por lo menos desde esa experiencia él encuentra que se preocupa más por los hombres, las mujeres y los niños que por imaginarias líneas geográficas. Volvamos a mi conversión. Pienso que es manifiesto que mi exuberante individualismo me fue quitado a martillazos y que otra cosa me fue colocada de la misma forma. Pero, de la misma manera que había sido un individualista sin saberlo, ahora era un socialista sin saberlo, o sea, un socialista no científico. Había nacido nuevamente, pero no me había rebautizado, y andaba de un lado a otro para encontrar qué era. Corrí a California y abrí los libros. No recuerdo cuáles abrí primero. Es un detalle sin importancia de cualquier manera. Yo ya era Eso, cualquiera que fuese, y con la ayuda de los libros descubrí que Eso era el Socialismo. Desde ese día he abierto muchos libros, pero ningún argumento económico, ninguna demostración lúcida de la lógica e inevitabilidad del socialismo me afecta tan profunda y convincentemente como fui afectado el día en que por primera vez vi las paredes del abismo social crecer a mí alrededor y me sentí deslizándome hacia abajo, hacia abajo, hacia el matadero, en el fondo.

* Jack London, un dos mellores escritores norteamericanos e universais, nado un 12 de xaneiro de 1876 e morto un 22 de novembro de 1916, Autor de Colmillo Blanco, The Call of the Wild (traducida na súa edición en español como La llamada de lo salvaje e La llamada de la selva), e outros cincuenta libros.