"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







jueves, 10 de julio de 2014

Carta aberta de Noa a varios artistas bascos



NOAREN ERANTZUNA EUSKAL HERRIKO ARTISTA BATZUEI 
Carta de respuesta de Noa a varios artistas vascos

Queridos amigos:

Gracias por escribirme. Siento muchísimo no haber podido contestar antes. He sido bendecida con tres hijos y el año escolar está acabando, por lo que hay mucho que hacer. También he sacado un nuevo álbum y eso también requiere mucho trabajo.

A diferencia de otras organizaciones similares a la vuestra, vosotros no habéis dado por descontado cual es mi posición; al contrario, habéis tenido la honradez de hacerme la pregunta, y eso es algo que agradezco profundamente.

En primer lugar, me gustaría referirme a la “carta abierta” que escribí en 2009 con motivo de la guerra de Gaza, tristemente célebre porque fue malinterpretada. Desde entonces, he publicado una aclaración acerca de su contenido que quisiera que leyerais. La encontraréis aquí:


Quiero que conozcáis cuales, en mi opinión, deben ser las bases para la paz entre nuestros dos pueblos:

RECONOCER -
Cada una de las partes debe reconocer los derechos de la otra en cuanto a su existencia, su libertad, su independencia, su identidad, su derecho a prosperar y su derecho a vivir en paz. Esta es la primera fase del plan, también la más crítica. Sin un reconocimiento formal, por escrito, firmado por los dirigentes de cada nación, ningún progreso podrá ser llevado a cabo.

PEDIR PERDÓN -
Cada una de las partes ha infligido cosas horribles a la otra en nombre de este y otro ideal. Puesto que la muerte de una vida se asemeja a la muerte de toda la humanidad, debe producirse un auténtico y profundo remordimiento por esas acciones y las dos partes deberán pedir perdón, de corazón, a la otra, por el dolor y la angustia que han causado.

COMPARTIR -
Cada parte debe olvidarse sus sueños de quererlo todo. La paz sólo podrá alcanzarse a través de un compromiso. De esta manera, sobre un pequeño pedazo de tierra podremos tener dos países, Israel y Palestina, conviviendo pacífica y respetuosamente, uno al lado del otro.

Soy una firme defensora del plan de paz con dos Estados.

Apoyo la Iniciativa de Ginebra que establece los fundamentos para la mayoría de los -complicados-temas pendientes de resolución, incluido el derecho al retorno. Estoy segura de que estáis al tanto de esta Iniciativa, pero de no ser así, aquí la encontraréis:

http://www.geneva-accord.org/mainmenu/summary

Estoy convencida de que es a través del diálogo que podremos resolver nuestros problemas, y no a través de acciones unilaterales, no a través de la violencia de CUALQUIER índole, y no con amenazas. Debemos erradicar el miedo y la sospecha; debemos apartar a los extremistas y poner a los que conforman la mayoría más liberal y moderada en el sitio que les corresponde como líderes y moldeadores de la agenda pública. Debemos trabajar DURO para educar a nuestros hijos, y en la medida de lo posible, educar el público en general para que abra sus mentes y sus corazones, para que la oración que existe en cada religión que la humanidad ha inventado se manifieste: “Ama a tu hermano como a ti mismo”.

Trabajo de manera muy cercana con varias organizaciones pacifistas, con el objetivo de apoyarlas y de darlas a conocer al público. ¡La gente debe saber que no todo es de color negro! Es responsabilidad de cada parte asegurar que las voces de los que están en favor de la paz en cada campo sean oídas. Yo trabajo en ese sentido en el mío y espero que mis vecinos hagan lo mismo.

Canté en la demostración por la paz en la que Rabin fue asesinado en 1995. En 1996 (¡Hace ya 18 años!) declaré mi oposición a los asentamientos y que no actuaría en los territorios ocupados. Llevo trabajando por la paz con todas mis fuerzas desde hace 20 años. Mis posiciones en contra de la política del actual gobierno israelí son bien conocidas. Por estas posiciones pago un precio muy alto tanto a nivel personal como profesional. Dicho esto, soy consciente de que no hay un “blanco y negro”, que nuestra situación es complicada y que está profundamente afianzada en la tragedia, el trauma y el fervor religioso, tanto en un lado como en el otro. Estos aspectos deben ser tratados pero no pueden ser la fuerza conductora detrás de cada decisión que tomamos. TODOS debemos superar el pasado y centrarnos en soluciones creativas, muchas de las cuales ya existen, solo necesitan ser aceptadas.

Por último, os invito a hablar conmigo personalmente.

Quedan todavía muchos temas de los que hablar y creo que lo mejor es hacerlo cara a cara.

Estaré en Vitoria del 16 al 19 de julio. Los días 17 y 18 estoy libre. Por favor, hacedme saber si queréis que nos veamos.

Cordialmente,

Noa.

Israel, 26 de Junio de 2014

VER CARTA ORIGINAL EN INGLES:


miércoles, 9 de julio de 2014

Entrevista con Josep-Lluis Carod-Rovira (A Peneira nº36)

 

“Nunha sociedade democrática a solución dos problemas está nas urnas, nunca na prohibición de votar.” 

Entrevista con Josep-Lluis Carod-Rovira
A Peneira - nº36 (08.07.2014)
http://www.apeneiradixital.com/

Hai aproximadamente 3 anos, despois dunha longa militancia, vostede tomou a decisión de abandonar ERC. Coa perspectiva do tempo, voltaría a facelo? 
-Todo ten o seu tempo. ERC é una parte da miña historia persoal, pero xa é historia. Agora cumpre ollar para o futuro. 
O periodo do Tripartit foi un tempo único na política catalana. Despois de décadas de gobernos de CiU afrontaron o reto de cogobernar PSC, ERC e IC-EV. Como valora hoxe ese periodo no que vostede foi vicepresident?
-Foi positivo e deste xeito será recoñecido no futuro. A esquerda non gobernaba o país dende o 1939, pero foi máis importante a necesidade de alternancia que ter un mesmo proxecto de goberno. Ás veces eran máis tres gobernos que un executivo único, pero a inversión na política social foi moi destacada. Tamén fixemos a construción dunha arquitectura institucional propia na política exterior.
Estamos nun ano crucial, incluso podería ser histórico para Cataluña. A consulta anunciada para novembro polo President Mas pode marcar un antes e un despois no camiño de Cataluña neste século. Será posible levar a cabo esta consulta? 
-Isto é o que eu quero e espero, e tamén todo o pobo de Cataluña. Nunha sociedade democrática a solución dos problemas está nas urnas, nunca na prohibición de votar. 
De non poder finalmente convocar e consultar aos cataláns en novembro, cal sería o escenario e cal a alternativa? 
-A xente quere votar. Se España prohibe a consulta, será o momento de votar un novo Parlament de Cataluña, obter unha maioría democrática, facer despois un referéndum de autodeterminación, xa lexitimados polas urnas diante da opinión pública internacional e, entón, chegará o momento da proclamación pacífica, festiva e oficial da independencia. 
Acabamos de vivir unas eleccións europeas nas que ERC superou por primeira vez a CiU e PSC que sufriu un desplome brutal. É real este escenario? Nunhas eleccións autonómicas repetiríase este resultado? 
-Son tempos de cambios moi profundos. Eu coido que, nos próximos anos, as siglas das distintas forzas parlamentarias non serán as mesmas que hoxe. Imos ver o nacemento de siglas novas, a morte política de partidos vellos e a transformación de outros.


Como valora o gran resultado da extrema dereita xenófoba e antieuropea nas pasadas eleccións?
-Con moita preocupación. É o voto do medo, un voto sen esperanza, fillo do populismo, a xenofobia e o racismo. Mais tamén é unha reacción primaria diante da vella política democrática en tempos de crise. 
Hai pouco máis dun ano, vostede xunto con outras destacadas personalidades da vida política e cultural en Catalunya, Euskadi e Galicia como Pilar Rahola, Jon Iñarritu, Iñaki Anasagasti, Txema Montero, Xoán Bernárdez, Miguel Barros, etc… apareceu coma asinante dun manifestó “Pola paz e contra o boicot a Israel”. Segue pensando que un boicot económico, cultural, deportivo, académico, etc. contra Israel sería negativo para o avance no proceso de paz Israelo-palestino?
-Os comezos da xudeofobia teñen unha motivación relixiosa e moitos dos que levan hoxe esa bandeira o ignoran. A racionalidade está ausente no conflito, é moi curioso que só se fale de boicot a propósito de Israel e non de ninguén máis no mundo. A xudeofobia é o único racismo con connotacións ideolóxicas presente na dereita e na esquerda. A solución é política, e só política. 
Hai unhas semanas un proxecto como “Podemos”, irrumpiu con 5 eurodeputados no Parlamento Europeo. Como valora este tipo de forzas de aparición tan súbita? 
-É a expresión da fatiga civil diante da vella política e dos partidos tradicionais. O tempo dirá se é un proxecto que pode ter futuro ou trátase dunha resposta política de vida efémera. Son un aviso ás forzas de esquerdas e tamén aos partidos nacionais ou nacionalistas. 
Recentemente vivimos a abdicación do Rei Juan Carlos I como monarca en beneficio do seu fillo Felipe. Cal é a súa opinión o respecto? 
-O meu interese político e a miña vida diaria sitúanse moi lonxe destas novas. É un tema propio da política española. Os cataláns temos xa un pé fóra desta España e queremos una República Catalana.
Afastado da vida política activa, bota algo de menos?, a que adica o seu tempo Carod-Rovira? 
-Eu son un home sen partido, pero con país. Hoxe non teño responsabilidades políticas ou institucionais, pero sí opinión política ceibe. Son o director da Cátedra sobre Diversidade Social da Universitat Pompeu Fabra de Barcelona, escribo libros e artigos, pronuncio conferencias no meu país e tamén no estranxeiro, teño tempo de ler e de pensar, de vivir con intensidade e alegría, de imaxinar e de esperar. Fóra da política hai vida intelixente, culta, honesta e hai tamén a posibilidade de ter vida persoal, sábados e domingos: un descubrimento! 
Moltas gracies