"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







sábado, 29 de julio de 2017

Pier Paolo Pasolini, o PCI e Israel


No número 6 do mes de abril de 1967 da revista marxista italiana “Nuovi argomenti”, Pier Paolo Pasolini publicara xa algúns poemas en defensa do Estado de Israel. Posteriormentepublicou tamén unha carta aberta moi polémica daquela nos debates no seo da esquerda italiana. Esquerda esta que tomara maioritariamente unha posición antiisraelí coa que Pasolini discrepaba radicalmente. 

“Compagni, perché non capite?”, preguntábase o cineasta, poeta e comunista italiano. “Camaradas, por que non comprendedes?”. De seguido podedes ler o histórico texto: 

Xuro sobre o Corán que eu amo aos árabes case como á miña nai. Estou en negociacións para mercar unha casa en Marrocos marchar para alá. Ningún dos meus amigos comunistas o faría, por un vello, xa tradicional e nunca admitido odio contra os subproletariados e as poboacións pobres. Ademais, quizais todos os literatos italianos poidan ser acusados de escaso interese intelectual polo Terceiro Mundo: pero desde logo non eu. 

En fin, nestes versos, escritos no 63, como é demasiado fácil observar, concéntranse todos os motivos de crítica a Israel dos que agora está chea a prensa comunista. Vivín, entón, no 63, a situación xudía e a xordana dun lado e o outro da fronteira. No Lago Tiberíades e sobre as beiras do Mar Morto pasei longas horas parecidas unicamente a aquelas do 43, 44: comprendín, por mímese, que é o terror de ser masacrado en masa. Tanto como para ter que expulsar as bágoas no fondo do meu corazón demasiado tenro á vista de tanta mocidade, cuxo destino parecía ser só o xenocidio. Pero comprendín tamén, despois de pasar alí algún tempo, que os israelís non se resignaron a tal destino. (E así, ademais dos meus vellos versos, chamo agora tamén a declarar a Carlo Levi, a quen na noite seguinte ao comezo das hostilidades, dixo que non había que temer por Israel, e que os israelís en quince-vinte días estarían no Cairo). É por tanto desde unha mestura de piedade e de desaprobación, de identificación e de dúbida desde os que nacen estes versos do meu diario israelí. 
Pier Paolo Pasolini en Xerusalén (Israel) no ano 1963
Agora, nestes días, lendo L´Unità sentín a mesma dor que sinto ao ler o máis mentireiro xornal burgués. É posible que os comunistas debas de facer unha elección tan nídia? Non era xustamente esta a ocasión para “escoller con dúbidas” que é a única humana de todas as eleccións? O lector de L´Unità non medraría? Non habería finalmente pensado -e é o mínimo que pode pensarse-, que nada no mundo pode dividirse en dous? E que el mesmo é apelado a decidir sobre a súa propia opinión? E por que, en cambio, L´Unità conduciu unha verdadeira campaña para “crear” unha opinión? Quizais porque Israel é un Estado nado mal? Pero que Estado, agora libre e soberano, non naceu mal? E quen de nós, ademais, podería garantir aos xudeus que en Occidente xa nunca máis haberá un Hitler ou que en América non haberá novos campos de concentración para drogadictos, homosexuais ou xudeus? Ou que os xudeus poderán continuar vivindo en paz nos países árabes? Quizais poida garantir isto o director de L´Unità, ou Antonello Trombadori ou calquera outro intelectual comunista? E non é lóxico que quen non pode garantir isto, acepte, polo menos no seu corazón, o experimento do Estado de Israel, recoñecendo a súa soberanía e a súa liberdade? E que axuda dáse ao mundo árabe finxindo ignorar a súa vontade de destruír a Israel? Isto é, finxindo ignorar a súa realidade. 

Non saben todos que a realidade do mundo árabe, como a realidade de gran parte dos páíses en vías de desenvolvemento - incluída, en parte, Italia - inclúe clases dirixentes, policías, maxistraturas, indignos? E non saben todos que, do mesmo xeito que é necesario distinguir a nación israelí da estupidez do sionismo, tamén é necesario distinguir aos pobos árabes da irresponsabilidade do seu fanático nacionalismo?

O unico modo de ser verdadeiramente amigo dos pobos árabes neste momento non é seguramente axudarlles a comprender a política tola de Nasser, que non digo a historia, senón o máis elemental sentido común, xulgara e condenara. Ou a dos comunistas é unha sede inaciable de autolesionarse? Unha invencible necesidade de perderse, tomando sempre o camiño máis obvio e máis desesperado? De modo que o baleiro que separa aos intelectuais marxistas do partido comunista deba facerse cada vez máis incolmable?

O texto publicouse en “Nuovi Argomenti” numero 6, abril-xuño 1967.

lunes, 17 de julio de 2017

Rusia. Por Joaquín Rábago


RUSIA. Por Joaquín Rábago
Faro de Vigo – 18.07.2017

Hay quienes — y son poderosos— no quieren a Rusia en Europa. Hay muchos a ambos lados del Atlántico que prefieren verla no ya solo como un rival económico, sino como un enemigo. Hay muchos efectivamente que parecen echar de menos aquella Guerra Fría con los dos bloques irreconciliables de cuyo enfrentamiento tanto partido sacaron algunos.

Hay quienes no aceptarán nunca la anexión de Crimea por lo que supone de violación del derecho internacional y de peligroso precedente e insistirán en seguir castigando por ello a Rusia hasta conseguir que suelte supresa. Pero todos ellos se niegan a verlo que con tanta claridad se ve desde el otro lado:una OTAN que no deja de estrechar su cerco en torno a Rusia como si el Pacto de Varsovia no hubiera pasado ya a la historia. No cabe duda de que Rusia ha intentando intervenir una y otra vez en los procesos electorales de algunos de los países de su antigua órbita,pero ¿no lo ha hecho también y de forma continua Occidente? ¿No tuvieron acaso nada que ver los políticos y economistas norteamericanos en la adopción por la Rusia de Boris Yeltsin y demás países del Este de radicales "terapias de choque que tanto sufrimiento causaron a sus poblaciones?

Los medios de Estados Unidos parecen últimamente empeñados en acusar a Rusia de haber ayudado a Donald Trump a robarle prácticamente la Casa Blanca a la demócrata Hillary Clinton. Pero con independencia de lo que hayan podido hacer los rusos, los demócratas se hundieron ellos mismos al optar por la candidata del establishment, de Wall Street y del Pentágono frente a un Bernie Sanders que ponía en cuestión sus intereses.
No hay que negar el morbo que tiene ahora para los medios— y no solo los de EEUU— publicar todo lo relacionado con el supuesto ciberespionaje ruso y la complicidad culpable del en torno de Donald Trump. Lo cual sirve al mismo tiempo para seguir demonizando a una Rusia que se insiste en vereternamente ajena a los valores europeos.


No es cuestión de defender a un autócrata como Vladimir Putin o negar la enorme corrupción allí existente, pero ¿por qué aceptar en cambio la de Georgia o Ucrania por poner solo dos casos entre muchos? ¿O a otros dirigentes igualmente autoritarios que tenemos más cerca como el húngaro Viktor Orban o el polaco Jaroslaw Kaczynski? ¿No estarnos aplicando distinta vara de medir según los casos? Con independencia de la antipatía que nos produzca a muchos la Rusia de Putin, ¿por qué no pensar en que es también el país de Tolstói, de Pushkin,de Gógol,de Pasternak,de Rajmáninov,Prokófiev o Stravinski? Una Rusia en definitiva europea, que es la que queremos.

lunes, 10 de julio de 2017

20 anos do asasinato de Miguel Angel Blanco


Hai hoxe 20 anos nos que 48 horas contadas contrarreloxo, puxeron o clímax á consubstancial inhumanidade do terrorismo de ETA.

48 horas brutais dunha infame tortura colectiva que nada tivo que envexar dos actos máis macabros do actual terrorismo de ISIS.

Xustiza histórica... foron dous disparos os que mataron a Miguel Angel Blanco e foron eses dous mesmos disparon os acabaron con ETA.


Unha aperta Miguel Angel Blanco