lunes, 31 de diciembre de 2007
As últimas ceas...
JAM Montoya ou a polémica...
viernes, 28 de diciembre de 2007
lunes, 24 de diciembre de 2007
Oscar xa non vive aquí...
sábado, 22 de diciembre de 2007
Dúas imaxes da guerra en Iraq...
miércoles, 19 de diciembre de 2007
Camilo José Cela, Paco Umbral e a cultura xeral...
Neste vídeo vemos a duos grandes que xa no están entre nós: Camilo Jose Cela e Francisco Umbral. Gravado no programa "A mi manera" de Jesús Hermida pouco despois de que CJC recibira o Nobel de Literatura (1989). A charla deriva cara un tema interesante: o papel da cultura xeral na sociedade actual. Hai frases na conversa que paga a pena salientar:
“Yo soy especialista en ideas generales”, de Eugenio d’Ors.
“Cultura es todo lo que ignoramos”, de Enrique Tierno Galvan.
“Cultura es lo que queda después de haber olvidado lo que se aprendió”, de André Maurois.
“Ahora estamos en la época de los especialistas, que son los que mas saben de menos”, de Camilo Jose Cela.
E aínda que non ten nada que ver coa cultura, lémbrome agora dunha frase de inesquecíbel Enrique Tierno Galvan: “Hijos míos, Dios nunca abandona a los buenos marxistas”. Así sexa.
Eddie Wedder...
martes, 18 de diciembre de 2007
Amar e Sufrir...
A derradeira noite de Boris Grushenko
sábado, 15 de diciembre de 2007
Freixenet, Cocacola e o Nadal......
Outra das grandes compañias que se ven na tradicional obriga de felicitarnos o Nadal en forma de anuncio "super-agardado" é Coca-cola. Esta vez crearon tres minutos e medio de interminábel "Fábrica da felicidade" (o día da estrea, agora está xa reducido a unha secuencia de imaxes inconexas). Realmente ben feito técnicamente, pero sen sustancia:CocacolaAdv Pero...a verdadeira fábrica de felicidade está en Medellín...
martes, 11 de diciembre de 2007
Se calamos seremos cómplices...
Dende hai un tempo estamos asistindo a unha operación empresarial pola que se aparta a Isaac Díaz Pardo, da toma de decisións de Sargadelos, relegando así a aquel que fora alma mater e fundador das fábricas de Sargadelos e O Castro, creando con Luis Seoane ese emporio cerámico e cultural e converténdoo en sinal de identidade de Galicia. Falar de Sargadelos e O Castro é lembrar a labor dos exiliados, da unión da empresa e a cultura con base na tradición e o compromiso; é falar do home que traballou para manter a memoria da guerra e a represión cando ninguén o facía, da recuperación dos escritores que andiveron lonxe e remataron acollidos ao redor desa casa común, pero tamén dun home a quen sempre vimos traballando, facendo todo tipo de labores pois de ningunha delas se avergonzaba, e tanto cargaba paneis de exposicións na subida ao Museo do Pobo Galego, como deseñaba mobles e pergueñaba edificios que se recoñecen como seus. Neste momento, falar de Isaac é facelo de alguén traizoado polos seus -en palabras de Avelino Pousa Antelo- e Díaz Pardo debe ser o orgullo de todos os galegos de ben, moitos xa publicaron os seus escritos, outros fanlle homenaxes,... pero non debemos calar ata que se faga xustiza. ¡COMO CALAR...!
1. Ante o silencio público mesturado con informacións confusas.
2.Ante as institucións públicas que semellan mirar para outro lado.
3.Ante o paradoxo de que quen máis fixo pola recuperación da memoria histórica se atope en situación de silenciado neste momento de leis e anos conmemorativos.
4.Ante unha actualidade na que semella que o mundo da empresa establece os valores (o novo Sargadelos) e non hai ninguén que encabece a masa crítica desta sociedade civil disposta a defender a este home pero tamén a unha empresa que ha de estar por riba dos accionistas por ser xa case unha institución.
5.Ante a caída en picado dunha empresa que acaba de vender a súa tenda en Milán e vai facer outro tanto en Lisboa, cando nos representa a todos e non podemos deixar ao dispor duns accionistas que non se dan conta, de que o que se traen entre mans é algo que os galegos e galegas sentimos coma un proxecto cultural, unha representación do país que só pode ser de Isaac Díaz Pardo e de todos nós.
Por isto, necesitamos que alguén poña sentido no mundo empresarial, coloque os cartos no seu sitio e lidere este movemento de vontades para restaurar a xustiza cun dos nosos homes máis ilustres, cos mortos que o acompañaron neste empeño e co que hai de Galicia nese proxecto. Pedimos axuda aos avogados dispostos a argumentar e tramitar os papeis necesarios, aos políticos e deputados para xestionar as maneiras de resolver este conflito, aos intelectuais para opinar diante dos micrófonos e xornais, aos consumidores para demostrar o seu valor, é dicir, que cadaquén faga o posible para abrirlle os ollos á xustiza e poñer a cada un no seu sitio. Se seguimos calados seremos cómplices da inxustiza que se está realizando con Isaac Díaz Pardo e coa memoria cultural de Galicia. Tal vez teñamos que dicir que Isaac somos todos e todas nós defendendo, de novo a dignidade.
En Compostela a principios de decembro do ano 2007
As fotos imposibles...
sábado, 8 de diciembre de 2007
Impactante...
A canle Channel 5 emitiu unha interesante serie documental sobre sexo. Nun dos capitulos se amosa a penetracion e posterior exaculacion do pene visto desde o interior dunha vaxina. Para gravar as imaxes colocaron microcámaras nos órganos xenitais de ambos membros da parella. As imaxes impactan...
A nómina do meu pai...
Los jóvenes de hoy necesitaríamos cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales para estar en igualdad de condiciones con nuestros padres que compraron una vivienda a principios de los años 80.2.500.000 pts/mes x 14 meses = 35 Mill. de pts
Los pisos en el año 2006 deberían costar 2,8 millones de pesetas para que los jóvenes de hoy estemos en igualdad de condiciones con nuestros padres en 1979. 200.000 pts/mes x 14 meses = 2.800.000 pts
No encuentro adjetivo alguno en el año 2006 para calificar lo que mi padre consideró arriesgado en 1979. Está claro que los pisos no van a pasar a costar de la noche a la mañana 30 veces menos, de 35 a 3 millones. También está claro que no voy a cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales, por muy buen trabajo que encuentre y por muchos estudios que tenga.
viernes, 7 de diciembre de 2007
Olla os meus pes...
Instruccións para darlle corda ao reloxo...
Instrucciones para dar cuerda al reloj
Allá al fondo está la muerte, pero no tenga miedo. Sujete el reloj con una mano, tome con dos dedos la llave de la cuerda, remóntela suavemente. Ahora se abre otro plazo, los árboles despliegan sus hojas, las barcas corren regatas, el tiempo como un abanico se va llenando de sí mismo y de él brotan el aire, las brisas de la tierra, la sombra de una mujer, el perfume del pan.
¿Qué más quiere, qué más quiere? Átelo pronto a su muñeca, déjelo latir en libertad, imítelo anhelante. El miedo herrumbra las áncoras, cada cosa que pudo alcanzarse y fue olvidada va corroyendo las venas del reloj, gangrenando la fría sangre de sus rubíes. Y allá en el fondo está la muerte si no corremos y llegamos antes y comprendemos que ya no importa.
Historias de Cronopios y de Famas - Julio Cortázar, 1962