"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







miércoles, 30 de septiembre de 2009

Backspacer, nº1 en Billboard...


O novo traballo de Pearl Jam "Backspacer" estreouse en primeiro lugar na Billboard con 190.000 copias vendidas nos USA. Esta é a primeira vez en 13 anos (desde o "No Code") en que a banda alcanza o primeiro lugar nos USA. Dacordo con Billboard, Backspacer foi o cuarto álbum da banda de Seattle en chegar ao nº 1 e o 30º álbum en entrar na listaxe dos 200 máis vendidos. Entre os 30 álbuns están todos os traballos de estudio, o "Rearviewmirror", o "Lost Dogs" e 19 álbuns en directo. Fonte: http://www.billboard.com/
Como vai por outras terras o Backspacer?
Canadá: #1
Nova Zelanda: #1
Australia: #1
Portugal: #1
Chequia: #2
Eire: #2
Austria: #3
Alemaña: #3
Holanda: #3
Italia: #4
Israel: #4
Noruega: #4
Suiza: #5
Reino Unido: #9
Finlandia: #11
Polonia: #12

O perigoso camiño á escola...





Para os nenos do pobo de Gulucan, na China occidental, ir a clase supón xogarse a vida cada mañá. O único xeito que teñen os rapaces para chegar á escola é cruzando un estreitísimo desfiladeiro xunto ao que hai unha caída libre de máis de 1.500 metros... A próxima vez que escoites a alguén queixarse por ter que madrugar para ir a clase... dille que dea ás grazas por non vivir nunha zona montañosa chinesa...

Chorade, chorade malditos...


As bágoas orientan sobre necesidades e vínculos sociais.

Unha investigación da Universidade de Tel Aviv asegura que chorar non é un síntoma de debilidade senón unha adaptación evolutiva para unir aos seres humanos. O doutor Oren Hasson, biólogo evolutivo da Universidade de Tel Aviv, desenvolveu unha teoría segundo a cal, o pranto é un comportamento humano moi evolucionado que nos achega a outras persoas. No último número da revista Evolutionary Psychology o doutor Hasson asegura que as bágoas nublan a vista polo que nos deixan indefensos e funcionan como un sinal de submisión. Isto inhibe comportamentos agresivos e axuda a estreitar lazos interpersoais. A investigación céntrase nas bágoas derramadas por efecto das emocións e non polas producidas pola dor física. Hasson asegura que o pranto emocional é unha ferramenta tipicamente humana que causa reacción nos demais. O estudo conclúe que chorar reforza e amplía as relacións persoais e aínda que en moitos ambientes chorar está mal visto, en todas as culturas o pranto utilízase de forma consciente ou inconsciente para conseguir algo dos demais.
Fonte:
Publicado en:

sábado, 26 de septiembre de 2009

Nenas góticas e ridículo...


Por Afonso Vázquez-Monxardín


Non me estraña que Zapatero forzase a situación para retirar as fotos da parella Obama coa familia Zapatero-Sonsoles ao completo simplemente para que non se visen as súas góticas fillas polo mundo adiante. Se cadra hai motivos máis simples que a protección da privacidade. ¿É lóxico permitirlles a unhas nenas ir disfrazadas de góticas a unha recepción co presidente dos USA? Hai xa unha fotomontaxe de sabor norteamericano pola rede na que aparece Obama cunha grande espada na man e un texto There must be Orcs arround facendo broma con eses seres mutantes do mundo Tolkien e á impropia indumentaria das cativas.

Se collésemos o vello refrán de Nunca un crego caeu dun carballo teriamos unha vía de achegamento ao tema. Imos ver. ¿Pódese considerar privada esa viaxe, esa recepción na Casa Branca? ¿Non é unha descortesía para quen os convidou que lle soliciten retirar as fotos e pasar esa xenerosa hospitalidade á clandestinidade? ¿E tan inxenuo ZP que non sabía que unhas fotos chamadas á ignorancia máis absoluta, coa súa acción censora, ían chegar ás primeiras páxinas de todos os xornais? Pois creo que non. Creo que se trata de xogar ao despiste.

Ese mesmo día producíase no edificio da Organización das Nacións Unidas unha situación profundamente vergonzante para a política española que pasou desapercibida, tamén grazas a este engado. Pois cando o presidente iraniano, Aymadinejad, pronunciaba o seu violento discurso antisemita -dous días despois de adornar os mísiles nos desfiles militares de Teherán con pancartas de Morte aos USA, Morte a Israel, etc.- marcharon da sala os representantes de Francia, Reino Unido, Alemaña, Italia, Estados Unidos, Canadá, Australia, Nova Zelanda, Suecia, Arxentina... ¿e quen quedou por alí? Pois a vangarda do planeta: España, Venezuela, Bolivia, Bulgaria, Turquía... Un par de días antes, nunha entrevista nunha televisión norteamericana insistiu de novo na "alianza co islamismo moderado" e retomou o da Alianza das Civilizacións impulsada por Turquía e España. No seu discurso perante o pleno, non lle entrou a ningunha das grandes cuestións do mundo e soamente se manifestou, simplonamente iso si, sobre Honduras. España, de novo, situando os seus focos de interese lonxe das preocupacións globais de Occidente.

Depois, loxicamente, cando os tres grandes dos nosos -USA, Gran Bretaña e Francia- petaron co puño na mesa e lle leron a cartilla a Irán para marcarlle unha liña na area -o día 1 de outubro- para vir ao rego, ninguén se lembrou del. E nós enredando coa foto.

martes, 22 de septiembre de 2009

Benvido Outono...

Confeso é a miña estación preferida... hoxe entra o bendito Outono e para darlle a benvida como ben merece, eis unhas fascinantes fotografías e deseños gráficos de Deniz Senyesil, nos que ollamos o mundo a través do vidro empañado de Outono....

lunes, 21 de septiembre de 2009

45 anos leva o violinista no tellado...



Por Claudio Erlichman
.
Enquanto estou escrevendo este artigo, fico sabendo pela agência MTI, que negocia os seus direitos, que Fiddler on the Roof tem apresentações agendadas até abril de 2011. Ou seja, nos próximos dois anos, a cada fim de semana, será possível assistir a uma apresentação deste show em algum lugar do mundo – da Bratislava à Seul, de Liubliana à Xangai, ou até mesmo numa High School em Chatanooga ou na Ópera Lírica de San Diego. Nada mal para um dos musicais clássicos da Broadway que desafiou as regras aceitas do sucesso comercial ao tratar de temas como perseguição, pobreza, antissemitismo e problemas da manutenção das tradições em meio a um ambiente hostil.
.
Mas apesar do anticlímax da história e do cenário aparentar sem apelo, o musical bateu de frente com um tema tão universal, que fez o violinista continuar tocando em cima do seu telhado por sete anos e nove meses, se tornando, com suas 3.242 apresentações, a produção – seja ela musical ou não – de maior permanência em cartaz na história da Broadway (este recorde só viria a ser batido em dezembro de 1979, por Grease). Para se ter uma idéia a cada dólar investido houve um retorno de U$1.574 para os seus produtores. Fiddler que estreou há exatos 45 anos, em 22 de setembro, de 1964, faria desta data histórica, já que é o momento em que se considera encerrada a era clássica do teatro musical americano, a chamada A Era de Ouro, que havia se iniciado 20 anos antes, em 1944, com Oklahoma!.
.
Considerado um dos maiores triunfos de Jerome Robbins, que o dirigiu e o coreografou, Fiddler teve as letras de Sheldon Harnick, música de Jerry Bock e libreto de Joseph Stein, baseado num conto do escritor iídiche Sholem Aleichem chamado ‘Tevye e suas Filhas’. Outros contos dele como ‘Tevye, o Leiteiro’, ‘Motel, o Alfaiate’ e ‘Ah! Se Eu Fosse um Rothschild’ também serviram de inspiração. A ação tem lugar na aldeia judaica de Anatevka, Rússia, em 1905, às vésperas da Revolução Bolchevique, e trata basicamente dos esforços de Tevye (Zero Mostel), um leiteiro, sua esposa Golda (Maria Karnilova) e suas cinco filhas em lidar com a sua dura existência. Tzeitel (Joanna Merlin), a filha mais velha, casa com Motel, um pobre alfaiate (Austin Pendleton), mesmo Tevye tendo prometido a sua mão a Lazer Wolf, um açougueiro velho e bem sucedido (Michael Granger).
.
Hodel, a segunda filha, casa-se com Perchik (Bert Convy), um revolucionário, e parte com ele para a Sibéria. Chava (Tania Everett), a terceira filha, casa-se com Fiedka, um rapaz de fora da religião. Quando, no final, Anatevka é destruída num Pogrom, pelos cossacos do Czar, Tevye ainda se mantém firme a sua fé e tradições e se prepara valentemente para levar o que restou de sua família para a América. A recém falecida ‘super-gata’ Bea Arthur protagonizou o papel da casamenteira. Durante esta temporada Pia Zadora pode ser vista como Bilke, a filha caçula, e Bette Midler assumindo o papel de Tzeitel. Embora Zero Mostel tenha se tornado estreitamente identificado com o papel de Tevye e imortalizado a canção ‘If I Were a Rich Man’, com uma atuação que lhe rendeu todos os prêmios, o musical não encontrou dificuldades em continuar com seus sucessores Herschel Bernardi, Theodore Bikel e Leonard Nimoy dentre outros.
.
Fiddler ganharia 10 indicações ao Tony, vencendo nove: Melhor Musical, Compositor e Letrista, Libretista, Ator (Mostel), Atriz coadjuvante (Maria Karlinova), Produtor, Diretor, Coreógrafo e Figurinos. Perderia justamente a de Melhor Cenografia, de Boris Aronson, toda inspirada na obra de Mark Chagall, justamente o criador da figura do violinista no telhado, em seus quadros. O violinista é uma metáfora da sobrevivência, através da tradição, numa vida incerta e desigual. Em 1972 Fiddler ganharia um Tony especial por se tornar a peça de mais longa duração na história da Broadway. Em 1990 ganhou um Tony de Melhor Remontagem e em 2004 mais seis indicações. Esta última foi estrelada por Alfred Molina (Tradition’), que depois traria um improvável Harvey Fierstein como Tevye (If I Were a Rich Man’) e Rosie O’Donnell como Golde, nas substituições. Nesta montagem foi incluída a canção ‘Topsy Turvy’, cantada por Yente e algumas mulheres do vilarejo, discutindo o desaparecimento do papel da casamenteira na sociedade. É ainda o musical mais popular em montagens escolares e comunitárias, nos EUA.
Entretanto foi a montagem londrina, de 1967, que consagraria o Tevye ‘definitivo’, o ator israelense Topol. Ele depois estrearia a versão cinematográfica, de 1971, e várias remontagens, não só nos Estados Unidos e no Reino Unido, más na Austrália, Nova Zelândia e Israel ficando definitivamente associado ao papel. Da versão cinematográfica também faria parte a grande estrela do teatro e do cinema iídiche Molly Picon, como Yente, a casamenteira, debutando no cinema norte-americano. O filme dirigido por Norman Jewison (que apesar do sobrenome não é judeu – e foi diretor de No Calor da Noite, Crown, o Magnífico, Jesus Cristo Superstar e Feitiço da Lua) recebeu no Brasil o título de Um Violinista no Telhado e oito indicações ao Oscar, ganhando Melhor Som, Fotografia e dando a John Williams sua primeira estatueta dourada (por Melhor Partitura Adaptada). Está disponível em DVD (FOX Home Entertainment) em versões simples e dupla. Uma adaptação para a TV, que estava sendo desenvolvida pela ABC, iria estrelar Victor Graber. Contudo, nos últimos anos não mais se ouviu falar neste projeto.
.
Muitos críticos reclamam da falta de originalidade das remontagens, sempre querendo recriar as coreografias de Robbins e os cenários inspirados em Chagall. Mas o que seria do musical sem a Dança das Garrafas’ e da cena da taberna com o To Life’? Em 2003 uma produção inglesa, revivida em 2008, apresentou uma montagem minimalista, com cenários e figurinos monocromáticos. Fruma-Sarah, a falecida esposa do açougueiro Lazer Wolf, que aparece de forma fantasmagórica na cena do sonho, aqui foi representada por uma marionete de quase 4 metros de altura. De janeiro a agosto de 2009 um tour do Violinista foi levado por todos os Estados Unidos sob o nome de: “Topol in ‘Fidler on the Roof’: The Farewell Tour”. A máxima de Leon Tolstoi “Fale de sua aldeia e estará falando do mundo”, nunca foi tão apropriada e Fiddler on the Roof recebeu montagens muito bem sucedidas no mundo inteiro. Aqui temos trechos promocionais das montagens portuguesa (Matchmaker’), japonesa (Tradition’), holandesa (If I Were a Rich Man’) e alemã (aqui na interpretação do grande ator israelense Shmuel Rodensky – If I Were a Rich Man’).
.
A primeira montagem de Violinista no Telhado no Brasil teve vez em 1971, no Teatro João Caetano, no Rio de Janeiro. Estrelando Ida Gomes (Golda) e Oswaldo Loureiro (Tevie), teve direção de Wilfredo Ferrán e ainda contava no elenco com Suzy Arruda, Maria Helena Dias, Miriam Müller, Francisca Fraccaroli, Fernando Reski, Marco Mirelli, Irismar Bustamanti, Francisco Dantas e Cléo Ventura. Um segundo elenco, em 1972, traria Etty Fraser, Salomé Parisio e Riva Nimitz. Riva também iria estrelar a remontagem semi-profissional, que estreou em julho de 1992, no papel de Yente, a casamenteira. Esta foi uma montagem realizada por instituições da comunidade judaica paulistana, da qual eu participei como ator amador. Na verdade, foi mais um grande happening que reuniu famílias inteiras da colônia, juntamente com atores amadores e profissionais, num total de mais de 200 pessoas num mesmo palco.
.
Sob direção de Yacov Hilel e direção musical do maestro Carlos Slivskin, era para ter a princípio 8 apresentações beneficentes no Teatro de Cultura Artística, em São Paulo. Devido ao enorme sucesso teve a temporada prorrogada até o final daquele mês. Mais tarde se apresentaria durante o mês de julho no Teatro Municipal de Santo André, em setembro no Teatro Arthur Rubinstein, do Clube A’Hebraica, e finalmente reabriu o Teatro Procópio Ferreira, que se encontrava ha muito tempo fechado, onde ficaria até dezembro daquele ano, num total de 64 apresentações. Do elenco fizeram parte Sylvio Zilber (Tevie), Sonia Guedes (Golda) e Tuna Duek (Tzeitel). Duas conhecidas cantoras da comunidade israelita, Liane Mandelbaum e Debora Sznajder, protagonizaram as filhas Hodel e Hava. Sonia Goussinsky, hoje uma cantora lírica de carreira internacional, fez Shprintze, a quarta filha. A peça também revelou os talentos de Caco Ciocler (Perchik) e Dan Stulbach (Fiedka), hoje atores profissionais. O papel do cantor russo, na cena da taberna ‘To Life’ era dividido por dois grandes cantores litúrgicos (chazan), os tenores Abram ‘Avi’ Bursztein e Sergio Weintraub.
.

A Conteúdo Teatral, da qual eu faço parte, comprou os direitos para uma nova produção brasileira, com estréia marcada para janeiro, de 2011. É possível encontrar gravações de Fiddler on the Roof por praticamente todos os países onde foi encenada. Só em espanhol foi gravado pelos elencos mexicano, argentino e peruano. Também podemos ouvi-lo em francês, hebraico, húngaro, iídiche, holandês, japonês, tcheco, grego e alemão (Viena e Hamburgo). Em inglês temos diversas gravações dos elencos americanos, britânicos, sul-africano e australiano, além das gravações de estúdio, paródias, karaokê e a trilha sonora. A minha favorita e também considerada um tesouro do catálogo da RCA, é a do Elenco Original da Broadway, de 1964. Aqui temos imortalizado o talento de Zero Mostel. Dizem que “Z” só não protagonizou o filme devido, em parte, porque era uma pessoa grossa e de personalidade rude e excêntrica. Que bom, então, que ele ainda estava bem comportamento para esta gravação, feita assim que o show estreou. Seu Tevye é uma força da natureza, numa atuação poucas vezes igualada.
.
O resto do elenco também é maravilhoso: Maria Karnilova é ao mesmo tempo afiada, engraçada e terna; Julia Migenes nos dá uma interpretação de ‘Far From The Home I Love’ de partir o coração; Austin Pendleton canta ‘Miracle of Miracles’ com muito sentimento; e Betty Convy exibe sua bela voz em ‘Now I Have Everything’. O elenco todo entoa a contundente e refletiva ‘Sunrise, Sunset’ com muita sinceridade. A qualidade do som remasterizada para o CD é ótima e a ‘Broadway Deluxe Collector’s Edition’ nos traz em 14 faixas bônus o letrista Sheldon Harnick cantando duas músicas cortadas do show, outras que se tornaram grande sucesso além de compartilhar casos da produção original. A Trilha Sonora, de 1971 (United Artists/EMI) não rende tanto, embora seja conduzida por John Williams que também fez seus arranjos (premiados pelo Oscar, como já dissemos) e o violinista Isaac Stern solando de forma virtuosa, sobretudo na ‘Overture’ e na ‘Sequência de Balé de Chava’. Topol nos dá um Tevye com muita personalidade, mas seu sotaque um tanto quanto esquisito chega a ser desconcertante nas partes faladas além de lento. O ponto alto é inquestionavelmente a interpretação que Leonard Frey dá para ‘Miracle of Miracles’ – uma faixa de absoluto prazer.
.
Violinista no Telhado é um show excepcional, mas que afinal é composto pelos elementos familiares do teatro musical: canções com enorme apelo popular, danças vivas que têm grande movimentação e parecem arrastar a platéia para dançar pelos corredores do teatro, drama e comédia que se combinam e transcendem o palco. Além disso tudo, Tevye é considerado uma das criações mais apaixonantes do teatro musical. Rico em detalhes históricos e étnicos, o musical, após 45 anos, continua tocando as platéias pelo mundo com seu humor, entusiasmo, calor, e honestidade, levando o público a derramar lágrimas de riso, prazer e tristeza. Aproveitando seu tema universal que vai além das barreiras de raça, classe, nacionalidade ou religião, mas fala tão fundo à alma do povo judeu, quero aproveitar para desejar a todos os internautas leitores do Pletz os meus mais sinceros votos de Shaná Tová e um Feliz 5770.
Que todos nós tenhamos um Ano Doce com muita Fortuna,
Saúde e Paz…
Afinal ‘Tradiçããããããão… tradiçããããããão’…

Michael Jordan...


Shepard Fairey quen acadou a fama nos USA e tamén en provincias polo seu retrato de Barack Obama debuxa agora a deus...

domingo, 20 de septiembre de 2009

O soño de Saporta e Díaz-Miguel...


Martín Tello
.
Custou 36 anos, queridos Antonio e Rai, pero ao fin conseguímolo. Campións de Europa. Medalla de ouro e explosión de xúbilo en Polonia. Aquela prata do Europeo de Barcelona 73 foi o comezo dunha nova etapa para o noso baloncesto, o anhelado acceso á elite. Pero negábasenos o chanzo supremo. Tivemos que agardar 36 anos, seis pratas, seis finais perdidas, para conseguir o título, inscribir ao noso baloncesto no palmarés de campións continentais.
.
Foi enorme, Antonio, Rai. Vitoria rotunda sobre Serbia na final e xogo cegador. Todos perfectos. Desde o benxamín Ricky Rubio ao coloso Pau Gasol. Un equipo en plenitude de forza, que aínda vai darnos moitas alegrías. E que venceu nesta final co baloncesto máis brillante e efectivo que se lembra de toda esta competición en Polonia. Imaxino que puidestes ver a final por algún buraco etéreo.
.
O campionato empezou con sufrimento, pero souberon corrixir erros, facer piña e remontar o voo, impulsada polos seus líderes, Pau Gasol, Juan Carlos Navarro e Rudy Fernández. Disfrutades xunto a Segura de Luna, Anselmo López, Arturo Imedio e outros directivos que se desvelaron polo noso deporte da canastra. Sorrides cos berros de Fernando Martín, de Enric Margall, de José Luís Sagi-Vela e tantos outros que abriron a senda. Temos agora a dobre coroa europea e mundial e subcampionato olímpico.
.
Parece un soño. É un soñó. O voso soño, Antonio, Raimundo. Materializouno un marabilloso grupo de mozos que seguro saben moi pouco de vós, pero dos que estades, sen dúbida, infinitamente orgullosos. Antonio, Rai: recollede o voso soño.

As - 21.09.09

Un equipo de lenda...

Jimi Hendrix toca no Paseo da Fama...

Supostamente este señor chámase Anthony Aquarius, e é un dobre de Hendrix que toca na rúa, no Paseo da Fama de Hollywood. Pero eu creo que este tío... que carallo... este tío é o auténtico Jimi Hendrix resucitado!!...



...e o xenuino...

O bico da vida...


Esta imaxe parece a portada dunha revista gay, pero non o é. Foi tomada en xullo de 1967 polo fotógrafo Rocco Morabito, que traballaba para o Jacksonville Journal, e mostra a dous operarios de liñas eléctricas de alta tensión. O entón aprendiz R.G.Champion recibiu unha descarga eléctrica, sufrindo un paro cardíaco. O seu compañeiro J.D.Thompson acudiu no seu auxilio, practicándolle a técnica de respiración boca a boca para tratar de reanimalo. Unha ambulancia recolleuno mais tarde e termino por recuperarse. Grazas a esta fotografía Rocco Morabito gañou o premio Pulitzer en 1968. A imaxe titúlase "O Bico da Vida" (The Kiss of Life).

Pura socialdemocracia...

Sempre a Demencia...


Dedicado ao Bluesman en Dublín

As Cantigas de Santa María...

A representación do xudeu nas Cantigas de Santa María de Alfonso X
Podes descargar o texto en formato pdf premendo na seguinte ligazón:

Receita médica...

Vaia por deus! Eu tomando aspirinas, antiinflamatorios, antiácidos, antidiarreicos, antidepresivos, complexos vitamínicos, ansiolíticos, antitusixenos...


sábado, 19 de septiembre de 2009

Doce tentación...

As regras son sinxelas. Sentan a un neno diante dunha nube (chucheria) e dinlle que se agarda uns minutos daranlles outra igual... poderán aguantar?...


lunes, 14 de septiembre de 2009

viernes, 11 de septiembre de 2009

Un brillo de humanidade...

Circulaba un chiste no gueto de Varsovia en 1940, falaba dun militar alemán que se atopa de patrulla e detén a un neno xudeu por facer contrabando. O alemán apunta coa pistola á cara do neno, pero anuncia que lle perdoará a vida se adiviña cal é o seu ollo de vidro. "O esquerdo", responde o neno xudeu. "Como o adiviñaches?" "Porque nese ollo hai un brillo de humanidade".

jueves, 10 de septiembre de 2009

Unha receita de Aninovo...



Por Débora Chomski*
.

O vindeiro 18 de setembro é Rosh HaShaná, ano novo xudeu. No Talmud, un dos Textos Sagrados do pobo hebreo, os sabios din que Rosh HaShaná é unha festa para toda a humanidade. O primeiro do mes de Tishrei –día da celebración do ano novo- é o día no que Adán é creado, o primeiro home según a tradición relixiosa, e con elo, complétase a creación do mundo. Nestas datas, segundo as fontes de sabiduría relixiosa, comenza a rotación do sol e da lía, fito que marca o comezo do ano para os anos e principia o ciclo de vida das plantacións e dos cultivos de verduras e herbas (na Tierra de Israel). Para o pobo xudeu, Rosh ha Shaná é ademáis un momento especialmente fecundo: nacen os patriarcas Abraham, Isaac e Jacob -e con eles fúndase unha cultura milenaria e trascendente- e as matriarcas Sara, Raquel e Jana, que eran estériles, conciben o seu primeiro fillo. Pero tamén Rosh HaShaná marca unha etapa de liberación do xugo persoal e retorno ás fontes: Xosé, o home que interpreta os Soños do Faraón, sae do cárcere e volve a ver a súa familia, e aos seus descendentes, que foran escravizados, saen de Exipto e tornan a Israel, “a terra onde mana o leite e a mel”. Entón, un final de ciclo e varios principios esperanzadores. Para un pobo e para toda a Humanidade. E o desexo dun bon comezo para todos. Moito e bo te dea Deus.

Os alimentos simbólicos de Rosh HaShaná

Os alimentos que se consumen na mesa festiva xudía de Rosh HaShaná se asocian aos diversos sentidos da festa. Estos alimentos representan os nosos desexos máis profundos para principiar o novo ano con bo pe. Na mesa festiva inclúese a manzá con mel para simbolizar un ano doce e un pan trenzado e redondo para simbolizar o novo ciclo que se inicia. Na preparación dos pratos se empregan cabaza, lentellas, toros de zanoria e granadas para pedir por un ano próspero e abundoso en boas accións. Cocíñanse pratos con peixe, que simboliza a fertilidade e a cabeza de cordeiro, coa aspiración de triunfar nas nosas aspiracións e “ser a cabeza e non a cola”. Tamén se comen alloporro ou cebola, remolacha e dátiles co desexo de que se extingan os males que nos aqueixan.

Unha doce proposta para Rosh HaShaná

O pastel de mel (onig lecaj) é tradicional para estas datas. Foi mencionado por primeira vez en cartas de rabinos e libros de rezos da Provenza dos séculos XI e XII. Pero o costume de comer un pan ou pastel con mel para Ano Novo non era só dos xudeus franceses. Pódense topar versións do pastel de mel en Alemaña, Polonia e Lituania como en Grecia e Turquía. Cómese tanto para ano novo como en cada comezo de ciclo -inicio do ciclo escolar, nacementos, vodas, aniversarios- e sempre augurando un feliz comezo.

Ingredentes

- Fariña, 750 gramos

- Ovo medianos, 4

- azucre, 200 gramos

- levadura química, 1 culleriña de café

- infusión de café ou té quente, media cunca

- mel, 200 cc (1 cunca)

- aceite, 2 cullerada sopeiras- canela, media cullerada de café

- Uvas pasas e noces, en total, 200 gramos.

Cómo se fai:

Prequentar o forno a 160 grados. Untar con aceite e enfariñar un molde redondo.Batir ate que ficen escumosos os ovos co azucre.Nun recipiente aparte mesturar o aceite, a mel e o café. Verter suavemente a mestura nos ovos batidos. Tamizar a fariña, agregarlle a levadura e a canela e incorporarla de maneira suave e con movementos envolventes á mestura dos ovos coa mel e café.Espolvorear con fariña as uvas pasas e as noces e agregalas á preparación.Verter a mestura no molde e cocer durante unha hora no forno mediano . Retirar, deixar enfriar e desmoldar.
Que teñades un doce e feliz comezo!!!

.
*Especialista en historia da cociña xudía. Investigadora das relacións entre a alimentación e as crencias relixiosas no Mediterráneo.

domingo, 6 de septiembre de 2009

As fotos do inferno...

Documental cortesía de DocumaniaTV.com

Onde pára o Estado?...

Desde Porto cóntame o amigo Tiago Barbosa Ribeiro da publicación -a próxima semana- do libro colectivo "Onde pára o Estado?", no que participa tamén Tiago. A obra pretende reflexionar criticamente sobre as políticas públicas en tempos de crise e as diferentes concepcións ideolóxicas que existen nas esquerdas en relación ao Estado e á economia, isto é, sobre os varios estados do Estado. O libro estará á venda a partir da próxima semana en Portugal ou nestes tempos modernos en internet. Máis información falando directamente con Tiago:

e-mail: t.b.ribeiro@sapo.pt
twitter:
http://twitter.com/tbribeiro
blogue:
http://paisrelativo.net/blog
fundação:
http://blog.fundacaorespublica.pt
facebook:
http://facebook.com/tiagobarbosaribeiro


A levitación...

Como levitar... meditación... chakras... concentración... o poder da mente... xa...