"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







martes, 30 de junio de 2009

Nas festas de Bouzas...

Non... non é na miña querida Bouzas, seguimos na India cunha noria auto-propulsada...

Lanzamento de bebés en India...

Curioso mundo o noso. Nunha comunidade musulmá da rexión india de Kanataka podemos asistir a un ritual con máis de 500 anos de tradición. O lanzamento de bebés non é un deporte local, senón unha tradición cuxo obxectivo seica é facer aos rapaces máis fortes no longo camiño da vida...
.
Os bebés son lanzados ao vacío desde o templo de Maruti e recollidos nunha tea extendida por varios voluntarios… Tras medio milenio, non se coñece ningún accidente de esta inquietante práctica...

lunes, 29 de junio de 2009

Un pequeno gran museo...








O Museo do Mar de A Guarda foi unha vella aspiración dun grupo de persoas vinculadas coa asociación naturalista ANABAM que, desde hai máis de 20 anos, dedican os seus esforzos a recoller e conservar material etnográfico relacionado coa vida mariñeira. Algunhas das pezas que se exhiben hoxe no Museo do Mar teñen un alto valor etnográfico por ser únicas e porque hai moitas décadas que caeron en desuso. Esta colección etnográfica apóiase en paneis informativos que facilitan a comprensión do seu uso, pero o plan museolóxico presenta tamén, entre outros atractivos, diversos puntos de información táctil e un audiovisual sobre o mundo do mar e da pesca na Guarda.
.
O fermoso edificio, a réplica da Atalaia, foi reconstruída no lado norte do porto da Guarda, en Punta Xinete, para ser o edifico que albergue os fondos do Museo do Mar, no que xunto coa colección de útiles e aparellos usados polos mariñeiros da vila, poderemos admirar tamén unha selección de cunchas da colección realizada polo malacólogo Ignacio Navarro formada por máis de 18.000. Por motivos de espazo non é posíbel amosar todas esas cunchas, polo que o malacólogo Emilio Rolán Mosquera xunto con Ignacio Saa e Agustín Ferreira, realizaron a selección das cunchas para a súa exposición, optando por diferenciar a mostra en cuatro grupos de familias: Volutidae, Conidae, Cypraeidae e Muricidae.
.
O obxectivo principal do Museo do Mar de A Guarda é recuperar, conservar e difundir o patrimonio relacionado coa vida mariñeira e realizar unha mostra representativa das cunchas máis curiosas e vistosas que poden atoparse en todos os mares do mundo. O Museo del Mar localízase ao final do paseo marítimo, preto do Dique norte, convertido hai un ano nun fermoso mural de referencia pictórica nos peiraos galegos O edificio vén dado pola réplica da Atalaia, obra dos anos 90, para recordar a torre defensiva construida polos portugueses no século XVII, cuxos restos derruíronse na primeira mitade do século XX.
.
O horario de verán (sábados, domingos e festivos) de 11.00 a 14.00 horas e de 18.00 a 21.00 horas.

lunes, 22 de junio de 2009

Universo Cohen...

Por Vítor Manuel Martins

Neste espazo toparás unha primeira aproximación aos temas que envolven a obra do escritor, poeta e cantor Leonard Cohen.

Os temas recorrentes inclúen amor e sexo, relixión, depresión psicolóxica e a música. Ainda que de forma ambigua, o autor tamén se ten comprometido politicamente.

O amor e a sexualidade son dous temas habituais na música popular. A súa polivalencia de novelista e poeta permítelle encarar esta temática dunha forma máis obscura e profunda, misturando unha clase de amor coa meditación relixiosa.

Despois de ter pasado por longas etapas de depresión psicolóxica durante a súa vida, Cohen ten escrito moito (especialmente nas súas primeiras obras) sobre a depresión e o suicidio.

A xustiza social amiúde converteuse nun tema da súa obra, onde mostra, nomeadamente nos últimos traballos, posicións de esquerda contrapostas a elementos culturalmente conservadores. Desde unha posición progresista defende o pacifismo e realiza unha crítica ao opulento mundo ocidental caracterizado no american way of live.

Cohen ten unha especial predilección polos desvalidos, o “belo perdedor”, mostrando ao longo da súa carreira unha simpatía e apoio polos que sofren as guerras e os oprimidos.


Amor e sexualidade:
Suzanne
Xoana de Arco
Famoso impermeábel azul
Irmás da Caridade
Chelsea Hotel
Non vaias a casa coa cousa tesa

Relixión:
Historia de Isaac
Quen no fogo?
Aleluia

Depresión psicolóxica:
Parece ter sido hai tanto tempo, Nancy
Un de nós non pode estar no erro
Cena do último ensaio
Esta noite todo será bon

A música:
A Torre da Canción
Un cantor debe morrer
Policia do Jazz

Compromiso:
Democracia
O futuro
A terra da abundancia
Comandante Cohen
A noite ven
Amor, Amor, Amor
O Partisano
A vella revolución


I. Amor e sexualidade



Suzanne

Suzanne lévate até o seu canto perto do río
Podes ouvir os barcos pasar
Podes pasar a noite ao seu lado
E sabes que ela é meio tola
Mais é por isto mesmo que queres estar alá
E ela oferécete chá e laranxas
Que veñen alá da China
E ben cando pensas en lle contar a ela
Que non tes nengún amor para lle oferecer
Entón ela te alcanza na súa faixa de onda
E ela deixa o río responder
Que ti sempre fuche o seu amante
E ti queres viaxar con ela
E ti queres viaxar cos ollos fechados
E ti sabes que ela pode confiar en ti
Porque tocache o seu corpo perfeito coa túa mente

E Xesús era un mariñeiro
Cando camiñou sobre a agua
E pasou un longo tempo a enxergar
Desde a súa solitaria torre de madeira
E cando soubo con certeza
Que apenas os afogados o podían ver
El dixo “Entón todos os homes serán mariñeiros
Até o mar libertalos”
Mais el mesmo estaba quebrado
Muito antes que o céu se abriu
Desamparado, case humano
El afundouse na túa sabedoría feito pedra
E queres viaxar con el
E queres viaxar cos ollos fechados
E acreditas que talvez ti irás confiar nel
Porque el tocou o teu corpo perfeito coa súa mente.

Agora Suzanne pega a túa man
E lévate até o río
Ela está vestida de farrapos e penas
Dos balcóns do Exército da Salvación
E o sol derrama feito mel
Na nosa señora do cais
E ela móstrate onde procurar
Entre o lixo e as flores
Hai herois entre as algas
Hai crianzas na mañá
Están aprendendo do amor
E aprenderán así para sempre
Mentres Suzanne sostén o espello
E queres viaxar con ela
E queres viaxar cos ollos fechados
E acreditas que talvez ti irás confiar nela
Porque ela tocou o teu corpo perfeito coa súa mente

Xoana de Arco

Agora as chamas seguen a Xoana de Arco
encanto cabalgaba na escuridón;
non hai lúa para brillar na súa couraza
non hai home para a levar através desta noite de fumo.
Ela dixo: “Estou cansa da guerra,
quero a especie de traballo que tiña antes,
un vestido de noiva, calquer cousa branca
para cobrir o meu saciado desexo”.

Bon, estou contente por te ouvir falar así
sabes que todos os días te axexaba
encanto ías cabalgando
e algo en min anseia
por unha tan fría e solitaria heroina.
“E quen és ti?” perguntou ela
para o outro, do lado de lá do fumo.
“Eu son o fogo”, respondeu el,
“E amo a túa solidón, e amo o teu orgullo”.

“Entón fogo, xela o teu corpo,
vou darte o meu para abrazares”,
dicindo isto, ela avanzou
para ser a súa única e incompararábel noiva.
No máis fundo do seu corazón ardente
tomou o pó de Xoana de Arco,
e por cima dos convidados da boda
espallou as cinzas do seu vestido de noiva.

Foi para o máis fundo do seu corazón ardente
que levou o pó de Xoana de Arco
entón ela percebeu claramente
se el era o fogo, ó, entón ela debería ser leña.
Eu vina contorcerse, vin a súa dor,
eu vin a gloria no seu ollar.
Eu proprio anseio polo amor e pola luz.
mais deberán vir así,
el tan cruel, ela tan brillante?

Famoso impermeábel azul

Son as catro da mañá, finais de Decembro
Escrébote agora só para saber se estás mellor
Nova Iorque é fría, mais gosto donde vivo
Hai música en Clinton St. toda a noite.
Ouvín dicer que estás a construír a túa casiña no máis fundo do deserto
Estás a viver para nada agora,
espero que conserves algunha clase de lembranza.

Si, e Jane tracendo un anel do teu cabelo
Dixo que llo deras
A noite que decidiche desaparecer
Algunha vez desapareciche?

Ah, a última vez que te vin parecías ter envellecido tanto
Teu famoso impermeábel azul rasgado no ombro
Tiñas ido á estación esperar todos os trens
E volviche para casa sen Lili Marlene
E convidache á miña muller para unha centella da túa vida
Cando regresou xa non era a muller de ninguén.

Véxote alí cunha rosa nos dentes
Un ladrón cigano e escancelado
Bon, vexo que Jane acordou
Ela manda cumprimentos.
E que te podo dicer meu irmán, meu asasino
Que te podería dicer?
Creo que te estraño, supoño que te perdoo
Estou contente por teres surxido no meu camiño
Se algunha vez ves por aquí, por Jane ou por min
O teu inimigo está a dormir, e a súa muller está libre.
Si, e obrigado polo pesar que tirache dos seus ollos
Eu xulgaba que era proprio de lá e por iso nunca tiña tentado.
Si, e Jane tracendo un anel do teu cabelo
Dixo que llo deras
A noite que decidiche desaparecer

Sinceramente, L. Cohen


Irmás da Caridade

Ó as irmás da caridade, elas non partiron ou se foron
Elas estaban esperando por min cando achei que simplesmente non podería continuar.
E elas me trouxeron o seu conforto e despois elas me deron esta canción.
Ó, eu espero que te encontres con elas, ti que tes viaxado por tanto tempo.

Si, ti que debes deixar todo aquilo que non consegues controlar.
Comeza pola túa familia, mais logo chegará á túa alma.
Ben, eu xa estiven onde ti estás pendurado, acho que podo ver como estás preso:
Cando ti non te sentes santo, a túa solidón di que pecache.

Ben, elas déitanse ao meu lado, eu fíxenlles a miña confisión.
Elas tocaron os meus dous ollos, e eu toquei o orvallo na baiña delas.
Se a túa vida é unha folla que as estacións arrancan e condenan
Elas irán te amarrar con amor que é gracioso e verde como un caule.

Cando eu marchei, elas estaban durmindo, espero que as encontres logo.
Non acendas a luz, ti podes ler o enderezo delas co luar.
E non me deixarás con ciúmes se eu ouvir que elas adozaron a túa noite:
Non éramos amantes así e alén iso, continuaría todo certo.


Chelsea Hotel

Lémbrome ben de ti no Chelsea Hotel,
falabas tan ben, tan doce
mamándoma sobre unha cama desfeita
encanto as limousinas esperaban na rúa.
Esas eran as razóns era iso Nova Iorque,
perseguíamos o diñeiro e a carne.
E a iso chamábase amor para os do oficio
probabelmente todo aínda continúa así para os que permaneceron lá.

Ah, mais ti viñeche embora, non foi, querida?,
ti simplesmente virache as costas á multitude
ti viñeche embora, nunca te ouvín dicer,
"Ámote, non te amo,
Necesítote, non te necesito",
mentres todos bailaban ao teu redor.

Lémbrome ben de ti no Chelsea Hotel
eras famosa, o teu corazón unha lenda.
Dixécheme de novo que preferías homes bonitos
mais comigo farías unha excepción.
E cerrando os puños para aqueles como nós
oprimidos polas figuras da beleza,
ollache para ti propria e dixeche: "Non importa,
somos feos, mais temos a música".

Non pretendo suxerir que te amei o mellor que puiden.
Non podo acompañar toda e calquer queda.
Lémbrome ben de ti no Chelsea Hotel,
isto é todo, nen sequer penso en ti así tantas veces.

Non vaias para casa coa cousa tesa

Nascín nun salón de beleza
O meu pai era cabeleireiro
A miña nai era desas raparigas que se pode chamar
Cando a chamaban, ela estaba sempre alá.

Ah, mais non vaias para casa coa cousa tesa
Iso dá contigo en doído
Podes abanala ou partila co teu xira-discos
Non podes derretela á chuva

Espreitei por trás de todos os rostos
Que te sorrín até aos xoellos
E os labios que din: “Anda, ven probarnos!”
E cando tentas, fante dicer Por favor

Aí ven a túa noiva co seu véu
Aproxímate, destrozo se te atreves
Aproxímate, macaco, coa cousa tesa
Unha vez que a posúas, ela estará sempre alá

Por iso traballo no mesmo salón de beleza
Estou preso á vella fantochada
O batón, as sombras, o silicone
Sigo o oficio do meu pai

II. Relixión



Historia de Isaac

A porta abriuse devagar,
meu pai entrou.
Eu tiña nove anos.
E ficaba tan alto sobre min,
os seus ollos azuis brillaban
e a súa voz era moi fría.
Dixo: “Tiven unha visión
sabes que son forte e sagrado,
debo facer o que me foi ordenado”.
Así subimos a montaña.
Eu corria, el camiñaba,
seu machado era feito de ouro.

Ben, as árbores tornáronse máis pequenas,
o lago parecía un espello de muller,
paramos a beber viño.
El deitou fora a garrafa.
Partiuse logo
puxo a súa man na miña
Eu acreditaba ver un águia
mais ben podía ter sido un abutre,
Nunca o souben.
Despois meu pai construíu un altar
mal ollou por cima do ombro
mais el sabía que eu non me escondería.

Vós que construídes agora estes altares
para sacrificar estas crianzas
non debedes continuar a facelo.
Un esquema non é unha visión
e nunca fostes tentados
por un demo ou por un deus.
Vós que pairades sobre eles agora,
os vosos machados embotados e sangrentos
vós non estábades alá antes,
cando subía unha montaña
e a man do meu pai tremía
coa beleza da palabra.

E se vós me chamades irmán agora,
escusade se pergunto:
“Segundo o plano de quen?”
Cando todo ruir en pó,
irei matarte se for necesario
irei axudarte se puder
Cando todo se torne pó
irei axudarte se debo
ire matarte se puder
Piedade para os nosos uniformes
home de paz ou home de guerra,
o pavón ostenta o seu leque!

Quen no fogo?

E quen no fogo?, quen na agua?
quen á luz do sol?, quen pola calada da noite?
quen por alta ordalicia?, quen por un vulgar xulgamento?
quen no teu moito alegre, alegre mes de Maio?
quen por moito lenta decadencia?
e, quen direi que está chamando?

E quen nun solitario descanso?, quen por barbitúricos?
quen nestes xogos de amor?, quen con algo pouco afiado?
quen nunha avalanche?, quen pola polvosa?
quen pola súa avidez?, quen pola súa fome?
e, quen direi que está chamando?

Quen por precedinte?, quen por acaso?
quen na solidón?, quen neste espello?
quen por orden da súa dama?, quen pola súa propia man?
quen en correntes mortais?, quen no poder?
e, quen direi que está chamando?

Aleluia

Eu ouvín que había un acorde secreto
Que David tocou, e compraceu ao Señor
Mas non te importa realmente a música, non é?
Vai como esta:
A cuarta, a quinta
A menor cai, a maior sube
O rei confundido compondo Aleluia
Aleluia, aleluia, aleluia, aleluia

Súa fe era forte, mais precisaba proba
Viuna tomar o baño no tellado
A súa beleza co luar derruboute
Ela ligoute
Para unha cadeira da cociña
Ela quebrou seu trono, e cortou o seu cabelo
E dos seus labios ela tirou un Aleluia
Aleluia, aleluia, Aleluia, aleluia

Ti dis que tirei o nome en van
Nen sequer sei o nome
Mais se eu fixen, ben realmente, foi por ti?
Hai unha labarada de luz
En cada palabra
Non importa o que ouviu
O santo ou o quebrado Aleluia,
Aleluia, aleluia, Aleluia, aleluia

Fíxeno o mellor que puiden, non foi moito
Eu non podía sentir, entón tentei tocar
Eu dixen a verdade, non viñen te enganar
E apesar de que todo correu mal
Eu diante do Señor da Canción
Sen nada sobre a miña lingua, salvo un Aleluia,
Aleluia, aleluia, aleluia, aleluia, aleluia, aleluia, aleluia, aleluia

III. Depresión psicolóxica

Parece ter sido hai tanto tempo, Nancy

Parece ter sido hai tanto tempo,
Que Nancy estaba só,
ollando o último filme da noite
através dunha pedra semi-preciosa.
Na Casa da Honestidade
o seu pai estaba en xulgamento,
na Casa do Misterio
non había absolutamente ninguén
non había absolutamente ninguén.

Parece ter sido hai tanto tempo,
que ningún de nós era moito forte
Nancy levaba medias verdes
e durmía con toda a xente.
Nunca dixo que esperaría por nós
aínda que estaba só,
penso que se apaixonou por nós
en mil novecentos sesenta e un,
en mil novecentos sesenta e un.

Parece ter sido hai tanto tempo,
Que Nancy estaba só,
un calibre 45 á cabeceira,
un telefone por desligar.
Dixémoslle que era bela,
dixémoslle que era libre
mais ninguén de nós a deu atopado
na Casa do Misterio,
na Casa do Misterio.

E agora ollas á túa volta,
vela en todo lado,
moitos usan o seu corpo,
moitos pentean o seu cabelo.
No máis profundo da noite
cando estás frío e entorpecido
escoitala falar libremente, entón
está feliz por te teres vindo,
está feliz por te teres vindo.

Un de nós non pode estar no erro

Acendín unha pequena candea verde, para te causar ciúmes.
Mais o cuarto encheuse de mosquitos,
eles ouviron que o meu corpo estaba libre.
Entón tirei o pó dunha longa noite de insonia
e púxeno no teu pequeno zapato.
E despois confeso que torturei o vestido
que usache para que o mundo te vise.

Mostreille o corazón ao doutor: el dixo que só teño que largar man.
Despois escrebeu unha receita,
e teu nome foi mencionado nela!
Entón el trancouse nunha estante da biblioteca
cos detalles da nosa lúa de mel,
e ouvín da enfermeira que el ía piorara
e que o seu consultorio está todo en ruína.

Eu ouvín falar dun santo que te amara
entón eu estudei toda a noite na súa escola
El ensinaba que o deber dos amantes
é cumprir a regra de ouro
E xustamente cando eu tiña certeza de que a súa ensinanza era pura
el afogouse na piscina.
O seu corpo marchou, mais aquí no gramado
o seu espírito continúa babando.

Un esquimó mostroume un filme
que acababa de facer sobre ti:
o pobre home mal conseguía parar de tremer,
os seus labios e dedos ficaron azuis.
Supoño que el xelou cando o vento levou as súas roupas
e supoño que el nunca se esquentou.
Mais ti estás de pé aí tan agradabelmente, na túa brisa de xelo,
ó por favor déixame entrar na tempestade.


Cena do último ensaio

Catro da tarde
e non me sentía nada ben
Dixen para min proprio: “Onde estás ti, meniño de ouro,
onde está o teu famoso saber?”
Pensaba que coñecías
todos os cemiterios de elefantes.
Xulguei que eras o príncipe real
de todos os ciclos na Cidade do Marfín.
Olla para o teu corpo agora,
xa non hai moito para salvar
e unha voz máis amarga, no espello berra,
“Ei, príncipe, precisas de te barbear
Se consegues mexer os
teus dedos trémulos,
por que non tentas desembrullar
esa fría lámina de barbear?
É iso, chegouse a iso
e non foi unha longa decadencia
non foi unha estraña decadencia?

Non hai agua quente
e a fría corre pouco.
O que é que esperabas
no tipo de casas en que tes vivido?
Non bebas desa taza,
está toda suxa e esbeizada.
Non é a electricidade, meu amigo,
é a túa vista que escurece.
Cobre a cara con sabón de barbear, iso mesmo
aí, agora és o Pai Natal.
E tes unha prenda
para quen te der o seu aplauso.
Xulguei que foses un corredor
mais nen sequer tomache o teu lugar na partida.
Hai un funeral no espello
e acaba no teu rosto.

Antigamente había un camiño
e unha xoven de cabelos castaños,
tu pasabas os veráns
collendo os frutos que crescían alí
había momentos en que ela era unha muller,
ó, había momentos en que somente unha crianza
e ti abrazábala nesas sombras
en que despontaban as amoras silvestres.
Subías as montañas no entardecer
e cantabas á paisaxe
por todo o lado onde ían
o amor parecía acompañarvos.
Iso é algo duro de lembrar,
si, iso faite fechar o puño.
E entón as veas aparecen como autoestradas,
ao longo do teu pulso.

Aínda podes encontrar un emprego,
vai, e procura un amigo.
Na contracapa de todas as revistas
hai eses cupóns que podes enviar.
Por que non aderes aos Rosa-Cruz?,
poden devolverte de novo a esperanza,
podes encontrar o teu amor facendo diagrama
nun simples envelope castaño.
Mais xa esgotache todos os teus cupóns
salvo ese que parece
estar tatuado no teu pulso
con moitos millares de soños.
Agora o Pai Natal avanza no espello
cunha lámina de navalla na man;
el pon os seus óculos escuros
e móstrate onde cortar;
e entón as cámaras no alto focan
ao duplo que te substitui.
Cena do último ensaio.
Apenas é a cena do último ensaio
coñeces esta cena do último ensaio
apenas é a cena do último ensaio.

Esta noite todo será bon

Ás veces dou comigo a pensar no pasado.
Xuramos un ao outro que o noso amor certamente sobreviviría.
Ti continuabas a amar, eu fixen xexún,
e agora estou demasiado magro e o teu amor é demasiado grande.
Mais vexo polos teus ollos
e vexo polo teu sorriso
que esta noite todo será bon,
será bon, será bon, será bon
por un momento.

Escollo os cuartos nos que moro con cuidado,
as xanelas son pequenas e nas paredes case núas,
hai só unha cama, hai só unha oración;
e espero toda a noite polos teus pasos na escada.
Mais vexo nos teus ollos
e vexo polo teu sorriso
que esta noite será todo bon,
será bon, será bon, será bon
por un momento.

Ó! Ás veces véxoa despíndose para min,
ela é a doce señora núa que o amor construíu
ela move o seu corpo tan belo e tan libre
se eu tiver que lembrar, esa será a mellor recordación.
E vexo nos teus ollos,
e vexo polo teu sorriso
que esta noite todo será bon,
será bon, será bon, será bon
por un momento.

IV. A música

A Torre da Canción

Ben, meus amigos sumiron e o meu cabelo está cincento
Doime nos lugares onde costumaba brincar
E estou louco por amor, mais eu non vou ir
Estou pagando a miña renda todos os días
Ó, na Torre da Canción

Dixen para Hank Willians: ei, como é que fica sosiño?
Hank Willians aínda non respondeu
Mais eu ouvino tusir durante toda a noite
Uns cen andares acima
Na Torre da Canción

Eu nacín así, eu non tiven escolla
Eu nascín co don dunha voz dourada
E vinte e sete anxos do Alén
Atáronme aquí a esta mesa
Na Torre da Canción

Así podes cravar os alfinetes nese boneco vodú
Síntoo moito, querida, mais non se parece nada a min
Estou de pé xunto á xanela onde a luz é forte
Ah, non deixe unha muller te matar
Non na Torre da Canción

Agora podes dicer que me amarguei mais disto podes ter certeza
Os ricos teñen os seus canais nos cuartos dos pobres
E un grande xuízo está a chegar, mais podo estar enganado
Ves, ouves estas voces emprazadas
Na Torre da Canción

Estou a verte de pé do outro lado
Non sei como o río se ficou tan grande
Eu ameite, querida, noutro tempo
E todas as pontes que poderíamos ter atravesado arden
Mais síntome tan perto de todo o que perdemos
Nós nunca... nunca o vamos perder novamente

Entón despídome, non sei cando vou estar de volta
Mudarannos mañá a esa torre de abaixo
Mais saberás de min, miúda, moito despois de me ter ido
E falarei contigo docemente
Desde a miña xanela na Torre da Canción

Un cantor debe morrer

Agora a sala do tribunal está calma mais, quen irá confesar?
É verdade que nos treizoache? A resposta é si.
Léanme entón a lista dos meus crimes.
Pedirei a clemencia que gostades de negar
Todas as señoras choran, e o xuíz non ten escolla
un cantor debe morrer pola mentira na súa voz

E eu agradézovos, agradézovos por cumprirdes o voso deber
vós, os conservadores da verdade, vós, os guardiáns da beleza.
A vosa visión está certa, a miña está errada
pido disculpa por suxar o ar coa miña canción.
La, la, la, la, la, la, la,...

A noite é densa, a miña defesa está aquí:
nas roupas dunha muller gostaría de perdoar
nos aneis da súa seda, no vértice das súas ancas
onde debo mendigar, no disfarce da beleza
ó boa noite, boa noite, a miña noite após noite.
A miña noite após noite, miña noite após noite, após noite, após noite

Teño medo do que ouzo
os teus óculos escuros fante iso.
É a súa maneira de deter, a súa maneira de estragar
o seu xoello nos teus testículos, o seu puño na túa face.
Si e longa vida para o estado, sexa quen for que o fixo
señor, eu non vin nada, simplesmente voltaba tarde para casa.
La, la, la, la, la, la, la, la,...


Policía do Jazz

Pode dicirme por que repenican os sinos?
Nada aconteceu nun millón de anos
Veño aquí desde a cuarta pola mañá
A cuarta pola mañá non podo acreditar o que ouvín

A Policía do Jazz está procurando as miñas pastas
A Policía do Jazz está a falar coa miña sobriña
A Policía do Jazz ten a súa última encomenda
Jazzista, solte o seu machado, é a Policía do Jazz!

Xesús tomado a serio por moitos
Xesús tomado alegremente por uns poucos
A Policía do Jazz é paga por J.P. Getty
Os jazzistas son pagos por J.P. Getty II.

Policía do Jazz óuzote chamar
Policía do Jazz, síntome tan triste
Policía do Jazz, acho que estou caindo
Que me estou apaixonando por ti

Selvaxe como calquer racista amante da liberdade
Aplaudo a actuación do chefe.
Dígame agora, ó bonito e espacioso:
Estou en apuros coa Policía do Jazz?

Eles nunca van entender a nosa cultura
Nunca van entender á Policía do Jazz
A Policía do Jazz está traballando para a miña nai.
O sangue é unha manteiga máis espesa que a gordura.

V. Compromiso

Democracía

É que ven através dun buraco no ar,
das noites na Praza de Tiananmen
É proveniente do sentir
do que non é exactamente real,
ou que é real, mais non o é exactamente.
Desde as guerras contra a desorde,
das sirenes da noite e día,
dos lumes dos sen-abrigo,
das cinzas dos homosexuais:
a Democracia está a chegar aos EUA

É que ven através dunha racha na parede;
nun diluvio visionario de álcool;
desde o relato vertixinoso
do Sermón da Montaña
que eu non pretendo entender de todo.
É proveniente do silencio
na doca da baía,
a partir do valente e fustigado
corazón da Chevrolet:
a Democracía está a chegar aos EUA

É proveniente da tristeza na rúa,
dos lugares santos onde as razas se encontran;
do puterío homocida
que desce en cada cociña
para determinar quen servirá e quen comerá.
A partir dos pozos da decepción
onde as mulleres se axeollan para rezar
pola graza de D—s neste deserto
e o deserto lonxe:
a Democracía está a chegar aos EUA

Voga, voga
Ó poderoso navío do Estado!
Ás Ribeiras da Necesidade
Pasados os Recifes da Avaricia
Através de Raxadas da Adversidade
Voga, voga, voga, voga.

É que ven para América en primeiro lugar
o berzo do mellor e do pior.
É aquí que eles teñen a actividade
e os mecanismos de mudanza
é aquí que eles teñen a sede espiritual.
É aquí que se acha a familia quebrada
e é aquí, di o solitario
que o corazón ten de abrir
nunha maneira fundamental:
a Democracia está a chegar aos EUA

É proveniente das mulleres e dos homes.
Ó miúda, fagamos o amor outra vez.
Nós desceremos tan profundamente
o río vai desbordar
e as montañas van berrar Amén!
É como o diluvio que ven das marés cheias
baixo o influxo da lúa,
imperial e misteriosa,
amorosa na matriz:
a Democracía está a chegar aos EUA

Son sentimental, se soubese o que quero dicer
Adoro o país, mais eu non podo suportar a cena
E eu nen á esquerda ou á direita
Tan só fico en casa esta noite,
perdéndome neste pequeno ecrán desesperanzador.
Mais eu son teimoso como os sacos de lixo
que o tempo non pode apodrecer,
Son ferralla mais aínda estou segurando
este pequeno ramo selvaxe:
a Democracia está a chegar aos EUA


O futuro

Devólveme a miña quebrada noite
o meu cuarto espellado, a miña vida secreta
estamos sós aquí,
non fica ninguén para a tortura.
Dame o controlo absoluto
sobre cada alma viva.
E déitate ao meu lado, miúda,
é unha orde!

Dame crack e sexo anal.
Toma a última árbore que fica
e métea no buraco
da túa cultura.
Devólveme o Muro de Berlín
dame Estaline e San Paulo.
Vin o futuro, irmán:
está morto.

Todo vai escorregar, escorregar en todas as direccións.
Non haberá nada.
Nada que podas medir.
A nevasca, a nevasca do mundo.
Cruzou o limia.
e ten derrubados
a orde da alma.
Cando eles din ARREPENDERDES, ARREPENDERDES.
Pergúntome o que queren dicer.
Cando eles din ARREPENDERDES, ARREPENDERDES.
Pergúntome que queren dicer.
Cando eles din ARREPENDIDEVOS, ARREPENDIDEVOS.
Pergúntome que queren dicer.

Non me coñeces verdadeiramente
nunca me coñeciche.
Eu sou o pequeno xudeu
que escrebeu a Biblia.
Eu vin as nacións se erguer e cair.
Eu ouvín as súas historias, ouvinas todas
mais o amor é o único motor de sobrevivencia.
Seu servo aquí presente, el ten sido dito
para dicer ben claro, friamente:
É o fin, non haberá
nunca máis.
E agora as rodas do ceu parar
sente a chegada do diabo.
Prepárate para o futuro:
está morto.

Vai ser a ruína do antigo código ocidental.
De súbito a túa vida privada explodir.
Haberá fantasmas.
Haberá incendios na estrada
e o home branco danzando.
Verás unha muller
pendurada de cabeza para abaixo
o seu rosto abranxido polo seu vestido caido
e toda a porcallada de pequenos poetas
chegarán
tentando soar como Charli Manson
e o home branco que baila.

Devólveme o Muro de Berlín.
Dáme Estaline e San Paulo.
Dáme Cristo
ou me dar Hiroshima.
Destroi outro feto agora.
Non gostamos das crianzas.
Vin o futuro, miúda:
está morto.


A terra da abundancia

Realmente non teño a coraxe
De resistir e para onde debo ficar
Será que realmente non teño o temperamento
Para emprestar unha man de axuda.

Realmente non sei quen me mandou
Erguer a miña voz e dicer:
Poderán as luces da Terra da Abundancia
Brillar na verdade un día.

Eu non sei porque veño aquí
Coñecendo como eu
O que realmente pensas de min
E o que realmente penso de ti.

Para os millóns nunha prisión
Esa riqueza fixou aparte
Para que non ten Cristo resuscitado
nas covas do corazón.

Para a decisión máis íntima
Que non podemos deixar de obedecer
Para o que resta da nosa relixión,
Ergo a miña voz e rezo:
Poderán as luces da Terra da Abundancia
Brillar na verdade un día.

Eu sei que dixen que eu viría encontralo
Que nos xuntaríamos na loxa
Mais non o podo comprar, muller,
Xa non poderei compralo nunca máis.


Comandante Cohen

O Comandante Cohen, era o noso máis importante espión.
Ferido no cumprimento do deber,
introducindo ácido nos cocktails diplomáticos
incitando a Fidel Castro a abandonar campos e castelos.
Desistiu de todo, dunha maneira indigna dun home
voltou para nada de especial,
tal como salas de espera, e bichas de billeteiras,
e suicidios de balas prateadas,
e marés de océanos mesiánicos
e paseos raciais de montaña rusa
e outras formas de aborrecimento que adverten como a poesía.

Sei que precisas agora descansar.
Sei que a túa vida ten sido dura.
Mais moitos homes tomban,
alí onde prometiche ficar de guarda.

Nunca perguntei, mais ouvin dicer que repartías o teu destino cos pobres.
Mais despois, por acaso ouvin a túa oración
na que pedías ser isto
nada máis que unha calquer mullerciña grata, cheia de fe,
o cantor millonario preferido,
o santo patrón da invexa, o merceeiro do desespero,
traballando para o dólar ianque.

Amor, ven! E déitate comigo, se o meu amor for quen tu és
sé o teu doce eu por un instante. Até que eu pida máis, miúda.
Deixa os outros estaren errados. Sí, déixaos manifestarense, e ven,
até que todos os gostos estexan na língua
até que o amor sexa penetrado, enforcado,
e todas as especies de liberdade consumadas
entón, ó amor, ó meu amor, ó meu amor...


A noite ven

Fun para o local
onde eu sabía que ela espera.
Sob o mármore e a neve
Eu dixen: “Nai, estou asustado
do trovón e os raios.
Eu nunca vou superar isto só”
Ela dixo: “Estarei contigo
Envolto no meu xale
A miña man na súa cabeza cando marche”
E a noite veu
Era muito calma
Eu quería que a noite durase e durase
Mais ela dixo: “Voltae volta ao mundo”

Nós estábamos loitando no Exipto
Cando eles asinaron este acordo
Ninguén tiña que morrer
Hoube entón un terríbel son
E meu pai caiu
Cunha terríbel ferida nas súas costas
El dixo: “Tenta seguir
Tome os meus libros e a miña arma
Lémbrate meu fillo, como eles mentiron”.
E a noite veu
Está moi calma
Quería finxir que meu pai estaba errado
Mais non quere mentir, sobretodo aos novos.

Fomos trancados nesta cociña
Eu volvín á relixión
E perguntaronme canto tempo el ficaría
Eu precisaba tanto
Para non ter a ninguén que tocar
Sempre teño sido moi ambicioso desa maneira
Mais o meu fillo e a miña filla
Sairon da agua
Berrando: “Papa, prometiche xogar con nós”
E eles me levan lonxe
Para a grande surpresa
“Papá, non espreites, Papa cobre os seus ollos”
E eles escondéronse, escondéronse no Mundo.

Agora eu ollo para ela sempre
Estou perdido nesta chamada
Estou ligado aos fíos dunha oradora
dicindo: “Cando ela me vai chamar,
cando é que ela virá para min
que debo facer para preparar
cando ela dobra a súa ansia
como un salgueiro, como unha fonte?”
Ela está no ar luminoso
E a noite ven
E é moito calmo
Eu repouso nos seus brazos, e dixo: “Cando marche
Vou ser túa, túa para unha canción”.

Agora os grilos están cantando
Os sinos repenican pola tarde
O gato dorme enrolado na súa caixa
Eu vou baixar ao Bill’s bar
Podo ir até alá
E eu vou ver se os meus amigos ainda están lá
Si, e aqui vai aos poucos
Quen perdoar o que fas
E a menos que a ninguén lle importe
E a noite ven
É moi calma
Quero marchar, quero ir para casa,
Mais ela di: “Volta, volta ao mundo”

Amor Amor Amor

Pedín a meu pai
Dixen: “Pai muda o meu nome”
Aquel que uso agora está coberto
de medo, suxidade, cobardía e vergoña.

Ó amor, amor, amor, amor, amor, amor, amor volta para min.

El dixo, “Fecheite neste corpo,
Fíxeno como unha especie de orgullo.
Poder usalo como unha arma,
ou para facer algunha muller sorrir”.

“Entón déixame comezar de novo”, berrei
“por favor, déixame comezar de novo,
Desta vez quero un rosto belo
Quero un espírito sereno”.

“Eu nunca me desviei”, dixo el,
“Eu nunca fuxín.
Fuche ti quen construíu o templo,
Fuche ti quen cobriu a miña face”.

E poda o espírito desta canción,
poda elevarse puro e libre.
Poda el ser un escudo para ti,
un escudo contra o inimigo.


O Partisano

Cando se derramaron cruzando a fronteira.
Eu fun avisado de que me rendese
mais non podía facelo.
Tirei a miña arma e esvain.
Cambiei o meu nome tantas veces.
Perdín a miña muller e fillos
mais teño moitos amigos,
e algúns deles están comigo.

Unha vella muller deunos abrigo,
ocultounos no faiado,
entón os soldaos viñeron
ela morreu sen un suspiro.
Había tres dos nosos esta mañá.
Eu son o único esta tarde
mais debo continuar
as fronteiras son a miña prisión.

Ó o vento, o vento sopra
através das tumbas o vento sopra
a liberdade chegará axiña
entón voltaremos das sombras.

Os alemáns estaban na miña casa
eles dixéronme: “Réndete”
mais eu non puiden
eu tomei a miña arma.
Eu mudei cen veces de nome
eu perdín muller e crianzas
mais teño tantos amigos
eu teño á Franza inteira.

Un vello home nun faiado
ocultounos pola noite
os Alemáns collérono
el morreu sen suplicio.

Ó, o vento, o vento está a soprar
através das sepulturas o vento está a soprar,
a liberdade pronto virá;
entón sairemos das sombras.

A vella revolución

Entrei finalmente na prisión.
Encontrei o meu lugar na cadea.
Até mesmo a maldición é envenenada polos arcos da vella,
todos os xovens coraxosos
esperan agora por un sinal
que algún asasino fará mercenaria.

Para esta fornalla vos convido agora que se aventuren
vós a quen non podo trair.

Loitei na vella revolución
ao lado do Espírito e do Rei.
Claro que era moito novo
pensaba que estábamos a gañar;
Non podo finxir que aínda me sinto con moita disposición para cantar
encanto eles van removendo os corpos.

Hai pouco comezache a titubear
como se nada tiveses para dicer.
Perante todos os meus xuíces, deixaime ser o traidor.
Agora deixaime dicir que eu, eu proprio dei as ordes
para avanzar, para perseguir, para destruír.

Si, vós que estades destruídos polo poder
vós que estades ausentes todo o día,
vós que sodes reis nas historias das vosas crianzas,
a man do voso pedinte está pesada de diñeiro
a man da vosa amante é pó.

Todos saben

Todos saben que os dados están carregados
E que Todos os lanzan cos dedos cruzados
Todos saben que a guerra acabou
Todos saben que os bons perderon
Todos saben que a loita foi fixada:
Os pobres ficaren pobres, o ricos ficaren ricos
Así é como é que vai
Todos saben.

Todos saben que o barco fai agua
Todos saben que o capitán mentiu
Todos teñen ese sentimento quebrado
Como se o seu pai ou can acabasen de morrer
Todos falan aos seus bolsos
Todos queren unha caixa de chocolates
E unha rosa de caule longo
Todos saben.

Todos saben
Todos saben que me amas miúda
Todos saben que realmente o fas
Todos saben que fuche fiel
Ah, dar ou tomar unha noite ou dúas
Todos saben que tes sido discreta
Mais había tanta xente á que tiñas que coñecer
Sen as túas roupas.

E todos saben que é agora ou nunca
Todos saben que son eu ou ti
Todos saben que vives para sempre
Ah cando tomache unha raia ou dúas
Todos saben que o negocio é podre
O vello negro Joe aínda apaña algodón
Para as túas fitas e lazos
E todos o saben.

E todos saben que está chegando a Peste
Todos saben que ela se está a mover rápido
Todos saben que o home e muller espidos
Son apenas un artefacto brillante do pasado
Todos saben que a cena está morta
Mais vai haber un contador na túa cama
Que vai revelar
O que todos saben.

E todos saben que estás en apuros
Todos saben polo que pasache
Desde a sangrenta cruz no alto do Calvario
Para a praia de Malibú
Todos saben que se está desmoronando
Toma un último ollar para este Corazón Sagrado
Antes de explodir.

domingo, 21 de junio de 2009

Unha poesía de Bob Dylan...


[...] Lenny Bruce exhibe sus rudimentarias películas


en la Séptima Avenida,


mientras un grupo de mujeres


introduce furtivamente pequeños comprimidos blancos


dentro de zapatos, medias, sombreros y otros escondrijos.


Los periódicos no dicen nada de esto.


Irma se va a Israel y me escribe que allí


odian a los nazis mucho más


que nosotros aquí,


Eichmann muere, sí,


y Alemania occidental manda a un anciano


y acicalado ermitaño de la Gestapo, de ochenta años,


a la penitenciaría, en Berlín Este.


Renata me dice que debo llevar corbata


para entrar a un lugar al que quiero ir.


De vuelta aquí, un viejo culto con una bandera rebelde


sobre el letrero de hogar dulce hogar


dice que él no votará a Goldwater.


“Habla demasiado. Debería tener la boca cerrada”.


De Some other kinds of songs... Poems by Bob Dylan

A cara oculta do Monte Rushmore...




jueves, 18 de junio de 2009

Convídoche a unha cervexa...


Emocións misturadas...


"Emocións misturadas", de Rutu Modan

Entre os meses de maio e outubro do 2007, a autora de comics israelí Rutu Modan, coñecida en España pola súa obra Metralla, debuxou para o New York Times unha serie autobiográfica, Mixed Emotions. Nela, Modan conta a súa vida cotía en Israel cando era máis nova, os feitos que acabaron marcándoa, coma a súa primeira viaxe á cidade de Nova York, cando tiña 21 anos. Coa particular aproximación psicolóxica que adoita facer ás persoaxes das súas obras, a autora retrata o ambiente familiar no que medrou, reflectindo unhas situacións que, de tan universais, calquera de nós pode identificar coma parte da nosa vida cotía.

Os capítulos, a razón dun mensual, son:

My first time in New York City,


How I lerned to relax,


The Most Popular Girl in Warsaw,


A Family Bargain,


Queen of the Scottish Fairies


Chez Maurice.

Aznar imitando ao inimitábel Eugenio...

sábado, 13 de junio de 2009

Vouvos contar un conto triste...


A pouco de casar Dona Micaela comezou a facer camisiñas, pero a súa ilusión derrubouse súbitamente e, con bágoas nos ollos, meteu nun frasco de augardente o froito abortado dos seus amores. Dona Micaela escribiu nun papeliño: "Adolfo, 12 de maio de 1877". Pegou o papeliño no frasco, e despois de bicalo tristemente gardouno no armario das sabas de liño.

Non riades, porque o conto é triste.

Aínda non pasaran catro meses e Dona Micaela comezou a traballar novamente nas camisiñas. A boa señora compracíase cavilando no herdeiro que xa estaba en camiño cara ao mundo, e por segunda vez Dona Micaela viu marchitas as súas ilusións de nai, e con fonda tristura meteu en augardente o novo froito dos seus amores. Dona Micaela escribiu: "Rosa, 7 de xaneiro de 1888". Pegou o papeliño no frasco e moi amargada gardouno no armario das sabas de liño.

Non riades, porque o conto é triste.

A pobre señora chorou tres veces máis e meteu noutros tantos frascos de augardente, un "Pedro", un "Ramón" e unha "Alicia".

Non riades.

A boa señora deuse de conta que non alumaría xamais un fillo verdadeiro, e coas súas grandes ansias maternais dedicou a vida enteira ao coidado agarimoso dos frascos de augardente. Triste vida!

Non; non riades, porque o caso é triste.

Cada vez que unha errada ilusión cumpría anos, Dona Micaela cambiáballe a augardente. Todos os días bicaba os frascos e arranxaba os laciños de seda que cinguían os pescozos dos frascos de "Rosa" e de "Alicia". A boa señora chegou a vella e tiña criadas de tanta confianza que andaban coas chaves dos armarios e gobernaban na casa. Un día chegou ante Dona Micaela unha das criadas. Viña tan cortada que non podía falar; pero a pobre muller arroxouse ao chan e aos poucos foi confesando entre saloucos: "Perdón, a miña ama! ai, que desgraza señora! O señorito Adolfo caéuseme das mans e rompeu...

E nese instante Dona Micaela desvaneceuse para sempre.

Alfonso Daniel Rodríguez Castelao

Tirado de "Cousas"

viernes, 12 de junio de 2009

Més que un club...


A UNICEF e o F.C.Barcelona teñen asinado un convenio global de cinco anos centrada no apoio a programas para a protección e o coidado dos nenos e nenas máis vulnerables en especial aqueles afectados e infectados polo VIH/SIDA. Foi a primeira vez que UNICEF realiza unha alianza desta magnitude e que unha entidade deportiva se implica directamente no financiamento dun proxecto de cooperación. Durante estes 5 anos o F.C.Barcelona entregará a UNICEF a cantidade de 1.5 millóns de euros anuais, o 0.7% do seu orzamento, para o financiamento de proxectos de loita contra a sida. Ademais da achega económica, o Barça lucirá o logo de UNICEF na súa camisola, o primeiro acordo deste tipo nos 107 anos de historia do club. O FC Barcelona tamén contribuirá con 500.000 de Euros en activos publicitarios para promover a colaboración cada ano, lembrando aos seguidores do fútbol de todas partes a importancia de situar á infancia como prioridade. Este compromiso con UNICEF reforza a lema do FC Barcelona, Més que un Club.

jueves, 11 de junio de 2009

A lingua do máis débil...

Yolanda Castaño

Quero aprender a lingua do máis débil. A outra xa ma chantarán na carne con agullas, xa ma inocularán coma vacina obrigatoria, xa ma meterán na boca sen facer preguntas, xa ma enquistarán entre as febras dos músculos sen apenas darme conta. Irá nunha pílula imperiosa que fará niño nos estómagos, revestida de placebo. Química ilusoria, tragaráse con auga e fará sentir a todos ben.

.
Quero aprender a lingua do máis débil. As outras xa mas colocarán diante das pupilas, tan en primeiro plano que será imposible enfocar os lindes, ocuparano todo de tal xeito que non haberá sitio para máis, acabarei por confundir o que prefiro co único que os meus ollos podan ver.

.
Quero aprender a lingua do meu irmán máis débil. As outras xa me saltarán ao camiño cada vez que poña un pé fóra da casa: para ofrecerme un negocio ou para bater en min, para servirse de min ou para venderme traxes novos cos que me sinta importante; para que eu bata nos outros ou para ofrecerlles un negocio, para que poda servirme deles ou me compren un traxe co que se sintan importantes

Quero aprender a lingua máis débil do meu territorio. A outra xa levará o abono máis potente, xa chuchará do mellor estrume e haberán arrincarlle as malas herbas cunha constancia non pedida, xa lle poñerán unha manta de plástico para que non pase frío e medre forte, máis forte aínda do que a súa semente. Movidos polo seu verdor, os traballos do campo trocarán de rutina en xesto espontáneo, de disciplina en instinto.
.
Quero aprender a lingua do meu irmán máis débil. As outras xa terán os pés máis grandes, avanzarán rápido e esmagarán algún insecto ao camiñar. As outras xa chegarán sempre máis cedo sen tanto esforzo, incorporaranlle un motor pola noite e dará xenio velas correr, ao día seguinte.
.
Quero aprender a lingua do máis débil. A outra xa ma pegarán no lombo cando non me decate, xa darei contra ela cando quera fuxir, xa baterei con ela ao dobrar cada esquina, xa medrará coma fungos nos recantos, instalarase nos meus balcóns sen case abrirllos, deglutiráa o meu corpo sen apenas decidilo, desembarcará con bandeiras das nosas cores favoritas e, sen apenas un conflicto, fará parte da paisaxe. Tan baril e tan presente, tan solícita e disposta que apenas repararemos nos que estaban de antes. Coma se libremente decidísemos, coma se de veras desexásemos o máis forte que hai, o único que hai.
.
Quero aprender a lingua do máis débil.

martes, 9 de junio de 2009

25 anos do Tetris...

O pasado sábado celebrábase o 25 aniversario do Tetris, posiblemente o videoxogo máis popular e aditivo da historia. Medios de comunicación de todo o mundo, portais YouTube e buscadores como Google non deixaron pasar a oportunidade de render homenaxe a esta icona da cultura popular creado por Alexy Pajitnov en 1984. Vaia desde Os Blues a merecida homenaxe a esa marabilla dos bloques de cores...


lunes, 8 de junio de 2009

Paco Rodriguez...

Por Cesar Casal
.
Érgueste pola mañá e soñas un País. Imaxínalo ao teu gusto, con todos os detalles. As súas casas, as súas xentes, o seu idioma, o seu folclore e o seu canesú. Imaxinas a súa economía, marxista, por suposto. E estás moi contento coa túa creación. Pero resulta que non és escritor, que o teu non é vender fábulas a quen chas queira comprar nunha librería. Resulta que és un político e necesitas votos para que o teu soño se faga realidade grazas ás urnas. Ademais, non che gusta presentarte ti, e actúas sempre por persoa interposta. Así queimas no incenso da Quintana primeiro a Xosé Manuel Beiras, ao que utilizas ate a extenuación. Máis tarde exhumas a Anxo Quintana cuns aplausos moi emotivos nun congreso, despois de usalo como un monicreque para pisar as alfombras do poder na Xunta.
.
E segues. Agora utilizas de máscara a Guillerme Vázquez. Os electores danche as costas, pero ti tes claro o País que necesitamos. Non te moves nin un centímetro das túas formulacións. Posúes o segredo. És o único home que pode sacar a espada da rocha e acadar a independencia. Quédanche 100.000 electores. Non te importa. Ollas para o banco e aínda podes manexar a Aymerich, a Táboas, a Pontón, a Lores... Dáche igual que o país pouco teña que ver co que ti soñas. A UPG e Paco Rodríguez levan razón. Necesitan recuperar de forma urxente a Marx, pero a Groucho.

sábado, 6 de junio de 2009

Land Art...

Novas, novas, novas...

NOVAS DE URXENCIA

> O VI Cumio anual da Conferencia Báltica de Ministros de Agricultura e Pesca reunida en Vilna (Lituania) fixo público "un chamamento urxente aos Reinos de España e Marrocos para que avancen no camiño da soberanía compartida de Ceuta e Melilla" así como tamén "na declaración de zona internacionalizada baixo tutela de Nacións Unidas do illote de Perejil".

***

> No XIX Convención de deseñadores de interiores en mobles de madeira, que tivo lugar os pasados días 3 e 4 de Xuño en Aukland (Nova Zelanda) foi aprobada por unanimidade unha declaración final na que se ista ao Estado español "á devolución inmediata a Portugal dos territorios ocupados na comarca fronteiriza de Olivença".

***

> A LXIX reunión anual de catequistas voluntarios polacos, celebrada a pasada semana en Varsovia (Polonia) ven de dirixir unha carta aberta ao Santo Padre, á UNESCO e a FIFA na que se demanda "a declaración de Santiago de Compostela (España) como cidade santa da Cristiandade" e xa que logo, "a súa posta baixo soberanía do Vaticano da Catedral e Cidade Vella".

***

> Miguel Angel Moratinos, Ministro de Asuntos Exteriores do Reino de España declara que Xerusalén debe ser "cidade dividida"... "capital compartida e compartillada"...

jueves, 4 de junio de 2009

O cosmonauta...

Un proxecto orixinal e interesante: El Cosmonauta, unha película na que podes participar aportando diñeiro (desde 2€) ou ben ideas, pasando así a formar parte do equipo e incluso saír nos títulos de crédito. O guión, a música, os escenarios... Calquera axuda é benvida nesta obra que será ofrecida libre de copyrights baixo Licenza Creative Commons. Bótalle unha ollada á súa web, alí atoparás máis datos


El Cosmonauta en 5 pasos from Riot Cinema on Vimeo.

A volta ao mundo mexando...

martes, 2 de junio de 2009

O Talmud segundo Primo Levi...


Tirado do libro de Primo Levi, Si no ahora, ¿Cuándo?


-Que é o Talmud? - preguntou Piotr - é o voso Evanxeo?

-O Talmud é como unha pota con todo o que un home pode comer - explicou Dov -, pero leva o trigo con casca, a froita con pepitas e a carne con ósos. Non é que estea moi rico, pero alimenta. Está cheo de erros e contradicións, e por iso ensínanos a razoar. E quen o leu todo...

-Vouche a explicar que é o Talmud cun exemplo - interrompeuno Pavel -. Presta atención: dous deshollinadores caen polo conduto dunha cheminea; un sae sucio de hollín, o outro sae limpo. E eu pregúntoche: cal deles irá lavarse?

Piotr sospeitaba que había un truco, e mirou ao seu ao redor en busca de axuda.

-Vaise lavar o que está sucio - respondeu ao fin, armándose de valor.

-Equivócaste - dixo Pavel -. O que está sucio ve o rostro limpo do outro e cre que el tamén está limpo. En cambio, o que está limpo ve o hollín na faciana do outro, cre estar sucio e vaise lavar. Comprendes?

-Comprendo, si. É un bo razoamento.

-Agarda, o exemplo aínda non rematou. Vouche facer outra pregunta: os dous deshollinadores caen unha segunda vez pola mesma cheminea e, de novo, un sae limpo e o outro non. Quen irá lavarse?

-Díxenche que o comprendín. Vaise lavar o deshollinador limpo.

-Equivócaste - dixo Pavel sen piedade -. Despois da primeira caída, o home limpo, ao lavarse, viu que a auga da palangana non saía sucia, mentres que o home sucio comprendeu por que motivo se lavou o home limpo. Por iso, a segunda vez vai lavarse o deshollinador sucio.

Piotr escoitaba coa boca medio pechada, asustado e á vez intrigado.

-E, agora, a terceira pregunta - continuou Pavel -: ambos caen pola cheminea unha terceira vez. Quen irá lavarse?

-De agora en diante, vaise a lavar o que está sucio.

-Outra vez equivócaste. Viches algunha vez a dous homes caer pola mesma cheminea, e que un saia limpo e o outro sucio? Pois mira, así é o Talmud.