"En Auschwitz unha pataca era un día máis de vida"

Unha entrevista con David Galante de Jacinto Antón

Coa maior naturalidade do mundo, David Galante sóbese a manga da chaqueta no restaurante grego, desabotoa a camisa e se arremanga para mostrar o número no antebrazo: B7328. Sorrí suavemente. Diante da marca azulada na pel e as súas terribles resonancias, véñenlle a un á cabeza as palabras dos Salmos: "Un lume se acendeu contra Jacob e subiu a ira contra Israel". Faise raro comer con alguén que estivo no inferno. Escoitándoo, costa non xa mastigar, senón respirar. Damos conta dunha botella de Retsina -tras brindar "lehaim", "pola vida"-, pero quen asina estas liñas erguerase da mesa, malia ter dado conta de varios vasos, sereo coma un peixe. "Chegamos de día, baixamos dos vagóns, berrábannos, fixeron a selección, separáronnos. Papá Abraham e mamá Rebeca fóronse por un lado, ás cámaras de gas. As miñas tres irmás, Rosa, Juana e Matilde, pasaron a selección, pero ao espilas e afeirarlles a cabeza xulgaron que estaban máis febles do que parecía e decidiron envialas tamén ás cámaras". Galante fala amodo, case con dozura, toda a emoción concentrada nas mans xesticulantes e nuns ollos moi escuros que parecen fixos na distancia. Sufriu o que todos os superviventes: medo, vergonza e culpa.

.

Galante naceu en Rhodas en 1925. Con toda a xudaría da illa grega foi enviado a Auschwitz, onde chegou o 16 de agosto de 1944. Tiña 18 anos e enviárono, ao enganarse coa idade, a unhas instalacións sorprendentemente acolledoras: era o centro de experimentos humanos de Mengele. Dos 1.600 xudeus de Rhodas que foron con el, 1.200 foron directos ás cámaras de gas. Lembra o atroz consello que lles lanzaban os veteranos do campo: "Dade os nenos aos vellos!". Única forma de que polo menos se salvasen os pais e nais mozos. Soa unha musiquilla folclórica vagamente morriñenta no restaurante. Xanta coma un paxariño. No campo tocoulle o peor sector, Auschwitz II, Birkenau, onde se aplicaba o exterminio. Presentárase voluntario para limpar latrinas: o camiño pasaba perto das cociñas e ás veces botábanlle algo: "Unha pataca era un día máis de vida"; tamén porque o fedor "ocultaba un intre o omnipresente cheiro a carne queimada".

.

Todos temos a sensación -o cine, as literatura- de coñecer ben aquilo. É esa imaxe falsa? "Si, por sorte para vostedes", sorrí. El viu de verdade as chemineas e as fogueiras. Déronlle unha malleira que case o mata. "Salvoume un amigo, Pierre, que caeu na seguinte selección". Parece a piques de afundirse, pero se sobrepón. Traga saliva, dá un grolo de viño. "Son episodios do campo". Noutra ocasión empurrárono a unha fogueira. "Viviamos ao día", explica cun tremor no fondo da voz. "A morte pasábache arredor todo o tempo, tratábase de esquivala". Explícao todo nun libro inesquecíbel que escribiu o seu afillado Martín Hazan, "Un día máis de vida" (Inédita). Cando os rusos liberaron o campo, pesaba 38 quilos. Foise á Arxentina. Puido ser feliz? "Si, si; púidenme casar, ter fillos". Soña con aquilo? "Non, pero a miña muller di que ás veces berraba durmido". Explicalo "axudoume, para ir sacando ese veleno". A sanación ten os seus límites. "Aínda hoxe", sinala con seu doce sorriso, "non podo ducharme coa porta pechada".

Tirado de El País - 04.02.09