New York, New York!...

Por Marcelino Agís Villaverde

Neva en Nova York e as folerpas derrétense nas meniñas dos meus ollos. Outras pintan de branco o abrigo e a pucha de la, mentres percorro a Quinta Avenida. Camiño mergullado nas lembranzas, coa retina ateigada de sarcófagos exipcios, esculturas gregas e romanas, cadros renacentistas de tema amoroso e unha ampla seleccion de pintura moderna e contemporánea que acabo de deixar no Museo Metropolitano de Arte.
Había uns vinte e cinco anos que non viña a Nova York. Estivera (sen estar) en dúas ou tres escalas técnicas, camiño doutras cidades estadounidenses. Nesta ocasión puiden volver percorrer de vagar as súas rúas, sentíndome un cidadán máis dos que enchen de vida a cidade a calquera hora do día. Coido que non cambiou tanto en todos estes anos. Nova York segue a ser unha metrópole dinámica e puxante, a pesar da crise.
Ó día seguinte de chegar, a saudade levoume á terraza do Empire State Building para contemplar o solpor. O sol déitase por detras de Nova Jersey, antes de mergullarse no mar, e o ceo vai mudando de cor.
Primeiro é un espectaculo natural: o horizonte incendiado polas derradeiras raiolas do día e os rañaceos morrendo de tristura. Despois é unha festa de cores e de luz creada pola man do home. E un cadro impresionista composto por milleiros de lámpadas e luces de neón palpebrexantes. E, por fin, a noite.
Demorei canto puiden a visita á Zona cero. Non quería facer turismo senón sentar ó pé daquel inmenso baleiro e rezar polas almas dos milleiros de persoas que perderon as súas vidas baixo os cascallos do World Trade Center. Unha pregaria a Deus para que aloumiñe o corazon humano, ateigado de odio, para que acabe con esta tolemia colectiva que tornou inimigos irreconciliables os que naceron coma irmáns.
Non xustifico nada pero compréndoo todo. O xigante ferido deféndese e lanza contra un intanxible inimigo, agachado debaixo das pedras, labaradas mortíferas que só serven para demostrar o inseguro que se tornou o mundo.
O mal sempre estivo connosco pero agora cambiou dramaticamente as suas dimensions e ficamos desorientados, dando paos de cego que alcanzan a xustos e pecadores.
O tempo daralles a estes recoldos unha aparencia chumbiza e a neve, que hoxe esta calando en central Park, cubrirá dun manto branco a memoria. Mais ninguén podera apagar este lume porque, como escribira Heráclito na antiguidade, esta na orixe de todas as cousas e retorna sempre, lembrándonos as luces e as sombras da condición humana. Tamen el deixou por escrito que a Guerra é a nai de todas as cousas. ¿Terá aínda razón o vello filósofo presocrático?
Vou pensando en todas estas cousas, coas mans resgardadas no peto do abrigo, vendo como os vendedores ambulantes ofrecen por igual orelleiras para o frío, gorros peruanos e mil e un obxectos decorados co retrato de Obama, o novo heroe americano. Aparece sorrinte falando de soños para cambiar o mundo, que calquera pode mercar por cinco dólares. Só agardo que desta volta, o mundo non cambie os soños, como decote adoita suceder. Todo é posible en América, berce da democracia moderna e da liberdade.
Mañá irei visitar esta gran señora, chantada nunha illa da Baía de Nova York, fronte por fronte da Torre de Hércules, mar por medio.
Mañá irei visitar esta gran dama, pintada de cor verde-esperanza, e pedireille ó oído que siga a iluminar o mundo, que non deixe esmorecer a súa chama, xusto cando máis precisamos dela. Claro que ela, coitadiña, non pode facer milagres, para iso cómpre erguer a vista algo máis arriba. Pero nesta terra, por fortuna, aínda cren en Deus. Non todo está perdido para o home porque cada día nace o mundo. Así o desexo eu.

Tirado de Galicia-Hoxe