"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







sábado, 31 de enero de 2009

O Holocausto pasou por España...

Charles David abraza a Paul Buchinger na Residencia de Estudantes

Por Jesús Duva

Miles de xudeus -entre eles gran número de nenos- escaparon do terror nazi a través de España. Hai historiadores que calculan que entre 20.000 e 35.000 xudeus fuxiron do xenocida Adolf Hitler cruzando o territorio español a partir do ano 1940. Fixérono aproveitando a tolerancia do réxime do ditador Franco, que sen embargo tivo bo coidado de que ningún deles botase raíces, senón que simplemente utilizasen España como unha escala no seu éxodo. Paul Buchinger, hoxe residente en Estrasburgo, e Charles David, domiciliado en París, foron dous deses nenos que se zafaron do ogro nazi pasando a España. Ambos formaron parte da mesma expedición, en 1944, pero a súa existencia seguiu diferentes camiños e ate hai pouco máis dun ano non volveron a encontrarse. Hoxe, a pesar de ser septuaxenarios, conservan na súa memoria recordos moi vívidos da súa fugaz travesía pola Península: a colaboración dos pasadores de fronteira, os granxeiros que os agocharon durante uns días, os seus paseos pola praza de Catalunya de Barcelona e o Tibidabo, a roupa limpa, as laranxas, o chocolate... e esa crema untuosa que eles chamaban beurre e que os españois se empecinaban en chamar manteiga.

Todo un luxo para uns nenos forzados a fuxir de súas casas e nun país -España- que acababa de saír dunha cruenta Guerra Civil. Siegfried Meir, outro neno xudeu que perdeu aos seus pais no terrible campo de exterminio de Auschwitz, foi afillado por un republicano español en Mauthausen. E iso cambioulle a vida. "Chamábase Saturnino Navazo Tapias. Son agnóstico, pero creo que Navazo era un santo. El fíxome saír do furado", afirma Meir, que aos seus 75 anos ten aspecto de elegante play boy, con barba e longa cabeleira branca. O Holocausto -ou o espectro do Holocausto- tamén pasou por España, aínda que a inmensa maioría dos españois non se decataron de que as vítimas eran xudeus. Para eles, aqueles homes, mulleres e nenos escuálidos e atemorizados que chegaban da outra beira dos Pirineos non eran máis que refuxiados. E para a Cruz Vermella e o réxime de Franco eran "apátridas". Así que ninguén entendeu xamais aquela paranoia franquista do "contubernio xudeomasónico".

O 27 de xaneiro pasado conmemorouse en toda Europa o Día da Memoria do Holocausto e a Prevención dos Crimes contra a Humanidade, data escollida en lembranza da liberación do campo de concentración de Auschwitz (o 27 de xaneiro de 1945). En España lembrouse durante a semana pasada aos salvados e ás súas salvadores. Calcúlase que un millón e medio de nenos foron asasinados durante o Holocausto na Alemaña nazi da Segunda Guerra Mundial (1939-1945). Paul Buchinger podía ter sido un deles, pero librouse da morte grazas a que puido escabullirse a tempo. "A miña familia vivía en Limoges (Francia). Viviamos agochados por medo aos nazis. Un día de 1944, un mozo xudeu ofreceu aos meus pais a posibilidade de pasar aos seus fillos a España a través dos Pirineos. O 25 de maio de 1944 os meus irmáns e eu collemos un tren a Tolosa". "En xuño, leváronnos a Perpiñán e desde alí á fronteira. Un grupo de oito nenos fomos entregados a dous cataláns que contrabandeaban mercancías e pasaban refuxiados. Estivemos dous días dando voltas pola monte ate cruzar a fronteira. Durmiamos en cobertizos e bebiamos auga dos arroios", lembra Buchinger con dor.

Unha vez en España, o pequeno foi separado do seu irmán. O grupo foi dispersado e cada neno foi levado a unha granxa. Ao día seguinte, cada labrego ocupouse de trasladar ao seu protexido ate o tren, que conduciría ao grupo ate Barcelona. "Dixéronnos", relata, "que debiamos estar moi calladiños durante o traxecto, que non falásemos e que fixésemos como que durmiamos para que ninguén se decatase de que eramos estranxeiros. Pero o traxecto era longo e era moi difícil calar aos máis pequenos". Os raparigos foron recibidos en Barcelona polo doutor Samuel Sequerra, un prominente xudeu residente en Lisboa, emisario da American Jewish Joint Distribution Committee (Joint), unha organización fundada en 1914 para axudar inicialmente ás xudeus de Europa Oriental e de Palestina a causa do estalido da primeira Guerra Mundial. Foron levados a unha pensión de Barcelona. "Abriume a porta un rapaz que se desmaiou nada máis verme. Era un veciño meu que saíra de Limoges un mes antes! Despois leváronnos a un hotel, alugada pola Joint. Era unha especie de orfanato no que permanecemos durante tres meses. Alí nos aprenderon xeografía, historia e hebreo.

Podiamos facer o que quixésemos. Por exemplo, ir de excursión ao Tibidabo", di Buchinger cun punto de nostalxia. En agosto de 1944, o presidente da Cruz Vermella Española pediu que se provese de documentación a un grupo de "nenos apátridas", entre os que estaba Buchinger. E así foron trasladados a Estoril (Portugal) e desde alí a Cádiz, Xibraltar, Tánxer e Haifa (Israel), onde chegou unha expedición de 50 nenos e 350 adultos. Charles David foi detido coa súa nai en Tolosa en maio de 1944. A súa nai foi deportada a Auschwitz mentres que el foi levado pouco despois á fronteira franco-española xunto cunha ducia de nenos máis. Desde alí foron levados a Andorra e Lleida, onde recibiron roupa e aloxamento. A seguir foron conducidos ao orfanato de Barcelona e de alí a Cádiz, onde embarcaron no buque portugués Guiné, que os trasladou a Israel. David permaneceu cinco anos en Israel e despois regresou a Francia, onde se reencontrou cos seus dous irmáns e cos seus pais (a súa nai, prisioneira no campo de Theresienstadt, perto de Praga, foi liberada por soldados rusos).

Ao cabo de tantos anos, unha das cousas que Charles David lembra da súa odisea é que en Lleida "había moitos mutilados" da Guerra Civil. A historia de Siegfried Mier, que residía en Francfort (Alemaña), é diferente, pero nela tamén ten un papel protagónico un español. O pequeno Meier, traveso e rebelde desde seu máis tenra infancia, foi deportado, xunto cos seus pais, ao campo de exterminio de Auschwitz cando tiña só sete anos ("dixéronme que debía ter esa idade polo número que a min tatuoume a SS nun brazo", di). "Chegamos a Auschwitz-Birkenau e os homes que espían aos prisioneiros dixéronlle á miña nai: 'Agoche ao neno porque se lle ven os nazis lévanlle á morte'. Así estiven dous meses oculto nunha daquelas liteiras colectivas ate que a miña nai morreu a causa do tifo", rememora Mier. "Despois, os demais presos dixéronme que non podían seguir ocultándome e aconselláronme que me presentase ao reconto de prisioneiros. E así o fíxen. Aos alemáns caín en graza e convertéronme na súa mascota, ata tal punto que me fixeron un pixama de raias a medida", conta hoxe en Madrid, como se iso lle estivese acontecendo agora mesmo.

"Ocorréronme cousas surrealistas...!", engade."Ao cumprir nove anos, sacáronme do campo de mulleres e leváronme ao de homes, onde collín o tifo. Metéronme no barracón dos mellizos, no que o doutor Mengele facía os seus experimentos. Alí me puxeron moitas inxeccións, pero Mengele non o debía facer tan mal porque xamais hei estado doente", rememora o setentón Meir, entre socarrón e sarcástico. O seu pai morreu rebentado a patadas dos nazis. Cando entraron as tropas rusas en Auschwitz, Meir foi subido a un convoi que foi atacado por partisanos iugoslavos, o que obrigou a el e a outros moitos prisioneiros a seguir camiño a pé. Sen que saiba moi ben como, deu cos seus ósos no campo de concentración de Mauthausen (Austria), onde de novo caeu en graza aos carcereiros tras presenciar a rabieta que colleu cando pretendían raparle o pelo. Tan simpático pareceulles o rapaz que vestíronlle cun traxe de bombeiro e metérono no barracón dos republicanos españois. "Entre eles estaba Saturnino Navazo Tapias, que me aconsellou: 'Di que es o meu fillo. Se te preguntan, dis que vives na rúa de Don Quixote, número 49, de Catro Camiños, en Madrid'. En 1945, ao ser liberado de Mauthausen, funme a Tolosa con Navazo e outros.

Alí, cando tiña 14 anos, aprendín o oficio de xastre. En Auschwitz só estaba feito para roubar. Navazo converteume nunha boa persoa e comprendeu por que eu era un ladrón. Eu sempre quixen demostrarlle que recoñecía o que fixera por min. Ese home, que morreu aos 80 anos, foi un pai para min e xamais me pegou malia que lle fixen cousas horribles", declara Meir. Co correr do tempo, o neno de Auschwitz instalouse en Eivissa, onde prosperou cunha cadea de restaurantes e varias tendas de moda ad lib -"copiaba a roupa india das mozas que viñan de Katmandú"-; foi cantante de certo éxito, amigo do músico Georges Moustaki, e actor frustrado porque "os directores de cine víanme triste" pese ao seu aspecto de galán glamuroso. "Hoxe estou arruinado", confesa coa súa mirada acuosa tralos lentes. Haim Avni, profesor da Universidade Hebrea de Xerusalén e autor do libro "España, Franco e os xudeus", e o historiador Bernd Rother, da Fundación Willy Brandt de Berlín, autor de "Franco e o Holocausto", coinciden en que á ditador "resultáballe indiferente o tránsito de xudeus a través de España". Sen embargo, o réxime franquista coidouse moito de impedir o asentamento destas persoas, como proba o feito de que non permitía entrar a ningún novo continxente de refuxiados ata que o anterior non abandonase o territorio español.

"Ao terminar a Guerra Civil, Franco se vanagloriaba de ter salvado a miles de xudeus sefardís, pero iso é unha gran mentira", remacha Avni. En contraste coa posición de Franco, a ditador portugués Antonio de Oliveira Salazar si permitiu o establecemento de xudeus no seu país."Os gardas civís atendían correctísimamente aos fuxitivos xudeus. E hai, incluso, o caso dun rabino francés que nada máis cruzar a fronteira identificouse como xudeu e, cando foi levado preso a Pamplona, os funcionarios do cárcere puxeron na súa ficha: "israelí". Os españois vían aos xudeus como estranxeiros. O drama da persecución nazi non estaba presente entre os españois", declaran a dúo os estudosos Avni e Rother. E agregan que, na súa opinión, a axuda dos españois ás vítimas baseouse na solidariedade humana: "Non ten trazos de loita contra o antisemitismo". Sen embargo, hai casos que parecen indicar un maior compromiso. Casos como o de Lola Touza Domínguez, unha quiosqueira de Rivadavia (Ourense), quen, xunto coas súas irmás Amparo e Xulia, era o último elo dunha cadea que desde 1941 encubriu a centos de xudeus no seu éxodo desde os Pirineus ata Portugal. Hai casos como o do médico vigués Eduardo Martínez Alonso, que participou na evacuación de xudeus a través de Galicia, aproveitando a súa condición de médico da embaixada británica en Madrid.

Moitos deles eran refuxiados que deran cos seus ósos no campo de concentración de Miranda de Ebro (Burgos) tras ter entrado en España fuxindo da barbarie nazi. O pasado 17 de decembro, España pasou a ser membro do Grupo de Traballo de Cooperación Internacional para a Educación, Memoria e Investigación do Holocausto, coñecido polas siglas ITF (International Task Force). Nas próximas semanas, a embaixadora especial para as Relacións coas organizacións Xudeas, Ana Salomón, fará un chamamento a quen axudaron en España ás xudeus a escapar do Holocausto. O obxectivo: conseguir o seu testemuño e recuperar parte da memoria histórica colectiva.

lunes, 26 de enero de 2009

Un día de Xaneiro: contra as retóricas da barbarie.


Por Carlos Penela

"...toute tolérance accordée aux fanatiques leur fait croire immédiatement à de la sympathie pour leur cause." (Marguerite Yourcenar)
***

En novembro do ano que acabamos de despedir, cumpríronse setenta anos dos limiares da grande infamia europea do século XX. Da noite do 9 ao 10 dese mes de 1938 desenvolvéronse en diferentes cidades de Austria e Alemaña, e de maneira simultánea, acontecementos de razzia, persecución e deportación contra cidadáns xudeus destes dous países, actos vandálicos artellados directamente pola dirección do NSDAP e coñecidos baixo o nome de “Kristallnacht” ou “Noite dos cristais rotos”. A excusa para o linchamento: o atentado que o 7 de Novembro o mozo xudeu de orixe polaca, Herschel Grynszpan -cuxa familia fora deportada polo rexime nazi- cometeu, disparando contra Ernst Eduard vom Rath, representante do NSDAP na embaixada alemana en París.
Entre o 7 e o 13 de novembro foron asasinadas directamente ou inducidas ao suicidio preto de 400 persoas, queimáronse unhas 1.400 sinagogas, destruíronse cemiterios, atacáronse escolas, tendas, centros de axuda social, asociacións culturais. Foron conducidas á deportación dos campos de concentración por volta de 30.000 persoas, onde centos morrerían polas condicións extremas de traballo, pola falta de comida, polas doenzas. Contodo (ironías obscenas da barbarie), os cidadáns xudeus eran aínda culpables aos ollos do réxime e foron obrigados a pagar ao Estado nazi preto dun billón de marcos en concepto polo estrago das agresións que eles mesmos sofreran.
Estes actos de violencia pública extrema contra cidadáns europeos que non cometeran crime algún eran, en realidade, para o fascismo alemán a continuación lóxica da súa política totalitaria. Unha política que, sen pudor algún xa, levaba á praxe os formalismos do antisemitismo teórico máis extremo e, como totalitaria que era, puña o selo último a un proxecto total de destrucción. Como o definiu Raul Hilberg, un dos máis rigorosos estudosos do Holocausto "a escala e a intensidade da operación, aplicada por unha burocracia alemana metódica e eficaz carecía de precedentes”. Tal proxecto ficara lexitimado xa, realmente, anos antes coas leis raciais de Nuremberg de setembro de 1935, promulgadas polo III Reich contra os cidadáns xudeus. Para ter unha aproximación moi viva sobre a atmósfera real que lle seguiu á promulgación desas leis é recomendábel a leitura de Historia dun alemán, de Sebastian Haffner, onde se relata de primera man esa escalada da demagoxia antisemita en Berlín, en todas as esferas da vida, en todos os actos. Sen posibilidade de absolución.

Desde o ano 39 comezáronse a desprazar enormes masas de poboación desde o leste ocupado; esa estratexia, espallada polos frentes da guerra e acollida nos países que o nazismo invadía, abateríase de maneira xa total e sistemática, pois, contra todas as comunidades xudías de Europa até o final da II Guerra Mundial: desde Polonia, onde, desde o comezo, axiron os “Einsatzgruppen” ou forzas móbiles de exterminio, perseguindo e asasinando con total meticulosidade, até os Balcáns, onde vivían máis de 1.600.000 xudeus e onde se deportou masivamente (Serbia, Grecia... Lémbrese a devastación de Salónica). En moitos casos, os alemáns contaron coa colaboración directa de amplos sectores da poboación civil dos países ocupados: Babi Iar, ás aforas de Kiev en Ucraína, escenario dunha masacre de máis de 100.000 persoas -un terzo deles, nenos-, é un dos exemplos máis estarrecedores; ou xa no fin do conflicto, na primavera do 1944, en Hungría, co exterminio de case a totalidade da poboación xudía, exterminio perpetrado coa axuda directa do “Nyilaskeresztes Párt“ ou „Partido das Cruces Frechadas, os fascistas húngaros. As palabras de Goebbels, ministro de propaganda nazi, son moi significativas a respeito desta colaboración na masacre, cando afirma sobre os austríacos: “a formación recibida do Imperio dos Habsburgo, dotáraos de habilidades especiais para tratar os pobos sometidos”.
Nesa vastísima e extraordinaria novela de Vassili Grossman que é Vida e destino, recréase cun latexo denso e escuro o momento en que Eichmann vai larvando, sobre o terreno, a construcción das cámaras de gas como medio para acelerar a “solución final”. Así foi, logo da Conferencia de Wannsse en 1942, Hitler dera a súa aprobación para a “Endlösung der Judenfrage” ou “solución final á cuestión xudía” e encomendara esta tarefa a Adolf Eichmann, tenente coronel das SS. O que vén a continuación é o paso derradeiro nesa retórica da barbarie. O pobo xudeu sufriuno de maneira global e sistemática: na leitura letal que o nazismo facía, o feito de existir levaba implícita xa a condea da destrucción. Xunto a el, e de maneira moi dramática igualmente, como é sabido, outros colectivos e etnias (refuxiados políticos, homosexuais, sintis e romas...) e todos aqueles que se opuxeron ao III Reich (desde socialistas a cristiáns, desde militantes pacifistas a estudantes...) padeceron represión, tortura e morte. É, en definitiva, unha liña de sombra espesísima trazada con labor criminal perante a condición humana. Son feitos documentados, constatados...Divulgados abondo...Ou non tanto? Convén describilo agora, sen equívocos e sen mascaradas, sen medias palabras; é deber asumilo coa responsabilidade que toca por todos os que estean desa beira da vida preservada da barbarie, pola significación abismal que tivo na conciencia do home do noso tempo. Está presente. Ou non tanto?
Ou non tanto...a pregunta ecoáme de xeito raro nestas datas, nunhas datas en que, para vergonza de Europa, novamente se deron rédea solta as máis baixas paixóns racistas contra cidadáns europeos en forma de lemas antisemitas intolerables e agresións de maior ou menor intensidade. Nunhas datas onde nas rúas de cidades de Europa, dunha Europa abalada non hai tanto pola guerra e os totalitarismos, como Copenague (capital dun país que pode afirmar con orgullo que salvou a totalidade dos seus cidadáns xudeus do exterminio con auténtica coraxe civil), se escoitaron berros ao son de “Heil Hitler!” e outras arengas de odio e racismo de maneira pública, que producen auténtico estupor; como París, onde se produciron ataques contra sinagogas e escolas xudías impunemente; como Londres ou Amsterdam, onde se deron actos vandálicos contra establecimentos e agresións físicas contra os cidadáns dunha comunidade que ningún delito cometeu; como Madrid, onde se fixo escarnio e banalización pública do Holocausto, sen que ninguén se parase nin sequera a pensar o que se estaba formulando no medio do balbordo, a dimensión que tiña a afrenta e a difamación. Isto, hoxe e agora, entre nós. A menos de dúas xeracións transcorridas entre esa noite tráxica de Novembro en Centroeuropa e os nosos días.
Convén lembralo, con firmeza, pois, non só polo peso desa traxedia que se agranda caendo no esquezo dos anos transcorridos, ultraxada por boca de tanto insensato, de tanto fanático. Algúns queren baleirar as sentinas da Historia, como se eses feitos fosen apenas un relato menor, outros procuran manipulalo á súa vontade, despoxalo do seu valor, do seu significado, que fique relegado á arqueoloxía das conciencias. Por iso, convén, de maneira responsábel, colocarnos perante ese testemuño terríbel, para que desde aí se espelle o noso verdadeiro rostro.
Nestas datas acirrouse con demagoxia extrema unha parte das consecuencias tráxicas dun conflicto bélico, de natureza xeopolítica, que acontece a centos de quilómetros de distancia de Europa, como non se fai con ningún outro conflicto no mundo, dictaminando e xulgando de maneira sumarísima como non se fai tampouco con ningún outro pobo do mundo, con ningunha outra nación do mundo. Eu pregúntome por que?
Nun novo-vello escenario de ideoloxías de saldo, os millóns de víctimas de outrora, desde un exercicio de retórica sibilina e malintencionada, seica pasan a encarnar agora o papel dos mesmos verdugos que os executaron. E a ninguén parece sorprenderlle, ninguén parece estar disposto a exercitar a memoria, a dignidade, o decoro da verdade. Eu pregúntome por que? Nunha prolepse delirante dos feitos e dos argumentos, sobre esas víctimas parece recaer agora a responsabilidade plena dun enfrontamento complexo e concreto, enquistado desde hai demasiado tempo, con demasiada dor. Como estamos chegando, pois, a isto, a que intereses serve, a quen axuda, cal é o preludio que se está tentando pór en escena desde fóra da razón, con tanto odio, outravolta renacendo? Que nome ten isto?
Por iso, para que este día de xaneiro non nos comece a apodrecer de novo entre as mans e as conciencias como hai setenta anos, eu querería colocar estas preguntas e que foran contestadas desde as fronteiras da racionalidade e da verdade. Lonxe das retóricas da barbarie.
E, entrementres, outra candea terá que ser prendida, máis unha vez: pola condición humana, contra a infamia
.

domingo, 18 de enero de 2009

Todos somos Madonna...


Lido hoxe...
.
Ameaza mundial contra Madonna
Un grupo islamista palestino quere decapitar á cantante polo seu apoio a Israel
David Alandete - Washington - 19/01/2009

Unha vez acabada a súa exitosa xira musical e tratando de regresar á normalidade cos seus tres fillos tralo soado divorcio de seu ex marido, o cineasta británico Guy Ricthie, Madonna enfróntase a unha ameaza que acada dimensións internacionais. Un grupo islamista radical palestino pediu, a través de Internet, que sexa decapitada polo seu declarado apoio ao Estado de Israel. Madonna practica a Cábala, unha vertente mística do xudaísmo. Foi unha das primeiras grandes estrelas en dar un concerto en Tel Aviv, no ano 1993. Recentemente, no 2004 e no 2007, visitou Israel, onde chegou a reunirse con Simon Peres. Agora, segundo a revista The People, unha milicia palestina integrista chamada Comités de Resistencia Popular puxo prezo á súa cabeza: queren que sexa decapitada para que pague polo seu apoio ao Estado de Israel. Uns redactores deste tabloide, fixéronse pasar por islamistas e entraron nun foro de Internet, onde atoparon todo tipo de ameazas. "Ela insúltanos co seu comportamento de raposa e logo insúltanos aínda máis co seu amor aos xudeus", sinalaba un dos radicais nun comentario difundido no mencionado foro. Madonna, segundo esta mesma revista, contratou a dous gardacostas israelís para incrementar a seguridade sobre a súa familia. Estes recomendáronlle a o seu ex marido que se mude a outra zona de Londres, xa que a súa residencia está situada nunha rúa concorrida, o que podería supor un problema de seguridade para os fillos de ambos.

.
Aquí deixo a versión que Madonna fai dun tema tradicional xudeu, "Isaac", de orixe iemení. Sensacional por certo.

sábado, 17 de enero de 2009

Gaza e Perejil...


Corría o mes de xullo de 2002 cando unha ducia de xendarmes marroquís invadían sen previa advertencia o illote de Perejil. Sondaxes e inquéritos feitos por eses días reflectían un sentir (esmagador) no que a opinión pública española esixía unha resposta contundente, incluíndo unha intervención militar. ¿Imaxina o lector cal sería a demanda cidadá, se no canto dunha campestre invasión marroquí de Perejil, estiveramos a falar dun constante e indiscriminado ataque con mísiles desde territorio alauíta sobre Alxeciras ou Cádiz? ¿Soportaría estoicamente o estado español e a opinión pública española anos de ataques con centos de feridos e ducias de mortos sen unha resposta?
.
Asistimos estes días a manifestacións, lemos artigos de opinión, novas de prensa, que protestan contra as accións que Israel ven desenvolvendo desde hai unas semanas para deter o constante e indiscriminado ataque que desde a Faixa de Gaza, o grupo terrorista Hamás mantén contra a poboación civil do sur de Israel. Preto dun millón de israelís que desde hai anos sofren o impacto de milleiros de Qassam e morteiros, disparados desde a veciña faixa.
E pregúntome eu, ¿É críbel este rasgar de vestiduras en quen agora se alporiza -con epítetos que en moitos casos superan o racional- e pola contra mantiveron un sepulcral silencio cando, por exemplo, a Rusia de Putin arrasou a sangue e fogo Grozni con milleiros de mortos e desaparecidos? ¿Ou cando hai pouco a mesma Rusia reincide atacando a veciña Xeorxia? Cando no esquecido Darfur centos de miles de refuxiados son asasinados coa complicidade, por pasiva, da comunidade internacional. Ou cando no verán de 2007 o exército libanés sitia o campo de refuxiados palestinos de Nahr al Bared, e o bombardea con artilleria pesada durante semanas. Pregúntome, ¿Lembra vostede algunha mobilización cidadá nas nosas rúas reclamando a fin do bombardeo? ¿Lembra vostede algún artigo de opinión, comunicado atacando a “resposta desproporcionada” do “xenocida” exército libanés ou ruso? ¿Lembra vostede algunha mobilización solidaria cando Hamás deu hai menos dun ano, o seu golpe de estado na Faixa contra a ANP pasando a coitelo –literal- a centos de simpatizantes de Al Fatáh?
.
¿Que lectura podemos tirar deste selectivo exercicio da solidariedade? ¿Por que algúns só exercen o seu espirito solidario cando o demonizado é Israel? Isto, ao meu ver, réstalle credibilidade ás súas protestas.
Artigo meu publicado no xornal La Voz de Galicia - 19.01.09

Robert Plant + Alison Krauss, un traballo monumental...






Robert Plant & Alison Krauss - Please Read the Letter
Watch Music Videos at www.roxwel.com



Unha lenda viva do rock, máis unha lenda viva da americana...un traballo monumental. Un 10. (Grazas Fins polo agasallo)

lunes, 12 de enero de 2009

Carta aos palestinos de Gaza...


Por Noa

É co corazón apesadumbrado que vos escribo hoxe. Gaza está a arder. A fronteira con Israel está baixo fogo. Nenos en ambos lados da fronteira están aterrorizados, traumatizados, feridos en corpo e alma. Valiosas vidas se perden a cada pouco! Corre o sangue! Abundan a dor e as bágoas! Lamentablemente iso xa nos é moi familiar, demasiado familiar. Estou sentada en metade da noite no meu fogar xunto ao mar. Ese mar que é noso, o Mediterráneo, a nosa cultura, o do noso pobo andariego, o dos sen fogar, os nostálxicos, os construtores, os sobrevivientes.
.
Os nosos soños son coma as ondas, e dialogan coa lúa e as estrelas sobre a eternidade. Desde ese fatídico día de 1994 cando asasinaron a Rabin a poucos pasos de onde eu estaba, dediquei grande parte da miña vida pública a cantar e a falar pola paz. Vín o proceso de paz levantarse e caer como os seos dunha muller respirando durante a noite. Vín moitas oportunidades desperdiciadas. Lamentablemente moita obstinación, ignorancia e estreiteza de miras se cruzaron polo camiño.
.
Un absurdo orgullo pisou numerosas esperanzas. Cantei e falei. ás veces discutín e abracei a estraños. Moitas veces conmovinme até as bágoas e fixen os amigos máis inesperados. Amigos por quen cruzaría fronteiras baixo fogo para darlles protección. E hoxe eu digo isto: temos un inimigo común, un inimigo terrible e temos que unirnos para vencelo. Ese inimigo é o fanatismo, meus amigos.
.
Ese inimigo é o extremismo en todas as súas grotescas manifestacións. Ese inimigo está encarnado por todos aqueles que colocan a Deus por encima da vida, que pretenden que Deus é a súa espada e o seu escudo e que combaten por el. Todos eles son vítimas dun horrible fanatismo. Eu a miúdo falei contra o fanatismo no meu país, porque o considero detestable. No goberno, nas colonias en Cisxordania, nas sinagogas. Moitas veces arrisquei a miña carreira e o meu benestar nesa loita. Agora vexo o horrible rostro do fanatismo, vexo sangue nas súas mans e coñezo un dos seus moitos nomes: Hamas. vós coñecedes a este terrible monstro.
.
Sabedes que viola ás vosas mulleres e envilece ás inocentes mentes infantís. Vós sabedes que educa para o odio e a morte. Vós sabedes que é chauvinista e violento, codicioso e egoísta, e que se nutre do voso sangue mentres evoca o nome de Alá en balde, ocúltase como un ladrón e utiliza a inocentes como escudos humanos, utiliza mesquitas como arsenais, amenta e estafa, e emprégavos como reféns. Eu sei que iso é verdade e que vós o sabedes! Pero non podedes falar por medo. Pero eu si podo falar.
.
Teño o privilexio de vivir nunha democracia onde as mulleres non son obxectos senón presidentes, onde unha cantante pode dicir o que lle peta! Eu sei que vós non tedes ese privilexio (pero, estou segura, de que algún día o alcanzaredes, Inshallah) Eu sei que vós estades fartos de ser mantidos como reféns por ese demo, esa terrible besta, que está en Gaza, pero tamén está en Iraq, en Afganistán e en todas partes. Pero sodes un pobo destinado a florecer en paz! A vosa maxestuosa historia ofrece abondosos testemuños de creatividade na literatura, a ciencia, a música! ás veces, véxovos nas rúas, facendo manifestacións de apoio aos monstros, gritando morte aos xudeus, morte a Israel.
.
Pero eu non vos creo. Sei onde está o voso corazón! Está onde está o meu, cos meus fillos, coa terra, co ceo, coa música, coa esperanza. Eu sei que no fondo dos vosos corazóns. desexades a derrota da besta chamada Hamas que vos aterroriza e asasina, que converteu a Gaza nunha esterqueira de pobreza, enfermidade e miseria, e sacrificouvos na súa sanguenta tolemia de orgullo e cobiza.
.
Os meus irmáns, choro por vós e tamén por nós. Choro polos meus compatriotas que sofren polas bombas arroxadas no Sur, no Norte e en todas partes. Choro polos soldados secuestrados e mortos, polas familias enlutadas, pola inocencia perdida para sempre. Pero choro especialmente por vós porque coñezo o voso sufrimento. Só agardo que Israel poida facer a tarefa que debe ser feita e finalmente logre libraros deste cancro de fanatismo chamado Hamas. E agardo que un resto de compaixón aínda exista nos seus corazóns para que deixen de empregarvos e aos vosos fillos coma escudos humanos.
.
E quizais teñamos unha oportunidade de camiñar amodo, o un cara ao outro e darnos timidamente as mans, mirarnos nos ollos cheos de bágoas e dicir con voz afogada "Shalom, salam. Xa basta. Xa basta, irmán meu". Queres un café? Queda un pouco, falemos, coñecemos as palabras e as cancións e sabemos cal é o camiño?. Shalom. Salam. Cun corazón crebado que aínda estraña o amor. A vosa amiga.
Noa. Achinoam Nini - אחינועם ניני

domingo, 11 de enero de 2009

Gaza e o Prestige...



Por Pedro Gómez-Valadés

Novembro de 2002. Unha maré negra invade as nosas costas. No medio da perplexidade e da impotencia da cidadanía, un clamor nunca visto nestas terras sacode de norte a sur e de leste a oeste as rúas, prazas e fogares de Galicia. A sensación de impotencia e indefensión é tal que provoca nas galegas e galegos un escalofrío pola espiña dorsal como nunca antes se sentira. Ver como as nosas praias e rías eran atacadas pola inmensa maré negra coa ausencia clamorosa do Estado provocou unha mobilización cidadá inédita e dificilmente repetíbel.

Sderot, Ashkelon, Néguev. Desde hai anos unha maré negra de milleiros de foguetes, morteiros, mísiles invade as súas rúas, prazas, fogares… Anos de correr aos refuxios nos 15 segundos que se teñen unha vez soa a sirea antiaerea… 15 segundos. Só 15 segundos.

18 mortos e centos de feridos en 3 anos baixo a maré negra “artesanal” dos Qassam/Prestige. Pregúntome que faríamos nós nunha situación semellante. ¿Calaríamos? ¿Durante canto tempo? ¿Gardaríamos un estoico silencio ou esixiríamos con rotundidade a intervención contundente do Estado?

Durante anos o sul de Israel ven sendo inmisericordemente atacado polo terrorismo. Desde a Franxa de Gaza, onde desde o ano 2005 non hai nin un só israelí. Nin civil nin militar, o integrismo islámico acosa, provoca e fai imposíbel a vida normal de centos de miles de israelís. Civis israelís. Homes, mulleres e nenos. Pregúntome, ¿Que faríamos nós nunha situación semellante. ¿Calaríamos? ¿Canto tempo? ¿Gardaríamos un estoico silencio ou esixiríamos con rotundidade a resposta contundente do Estado?

No verán de 2007 o exército libanés sitia o campo de refuxiados palestinos de Nahr al Bared perto de Trípoli. Alí un grupo terrorista palestino, Fatáh Al Islam, atrinchérase con máis de 10.000 civis palestinos e fai fronte ao exercito libanes. Este ataca con artilleria pesada durante semanas – semanas- o campo de refuxiados sitiado. Pregúntome, ¿Lembra vostede algunha mobilización cidadá nas nosas rúas reclamando a fin do bombardeo? ¿Lembra vostede algún artigo de opinión nos nosos xornais atacando a “resposta desproporcional” do “xenocida” exército libanés? Non. ¿Por qué? A resposta non por evidente é menos desconcertante. Pois simplemente porque non estaba Israel na diana. Porque os palestinos, rodeados e bombardeados, érano polo exército libanés e ninguén se preocupou entón polas vítimas civís palestinas, nin pola proporcionalidade, nin por esixir a mediación internacional, nin sequera se pediu unha tregua. Curiosa sensibilidade solidaria selectiva que só se activa cando o “inimigo” é o satán Israel.

Un dos argumentos máis absurdos que estes días se escoitan e len sobre a operación militar israelí contra o grupo terrorista Hamás en Gaza, é o da “desprorcionalidade” da resposta e dos medios que Israel emprega contra Hamás.

¿Alguén pensa que as tropas da OTAN en Afganistán, con ampla presenza española, non teñen unha infinita superioridade técnica e de fogo sobre os talibáns que combaten? Que por cada soldado francés, español ou americano que morre, non caen 50 ou 60 talibáns?

¿Alguén pensa que a forza aerea e naval despregada no índico, con ampla participación española, non é infinitamenmte superior ás forzas e medios dos piratas somalís que combaten?

É dun cinismo indecente reclamar nas guerras a proporcionalidade na resposta como se dun partido de fútbol do Calcio italiano se tratara, só cando é Israel quen se defende. Ninguén, ninguén busca nunha guerra o empate. Todo o demais é demagoxia antiisraelí. Nin máis nin menos.

domingo, 4 de enero de 2009

Como saber se lle puxeches os cornos á túa moza...



Un texto que pretende pór un pouco de orde no complicado mundo da infidelidade masculina. Detállanse os actos de infidelidade que non deben ser considerados coma cornos formais.

01.Podes manosear tetas operadas porque non son reais, logo non estas pondo os cornos.
02.Se non te acordas de como ela se chamaba, non conta.
03. Se non a chama despois, tampouco.
04. As mamadas non contan: son como apertóns de mans e autógrafos.
05. Se a abrazas, estas pondo cornos.
06. Se te atopas nunha zona horaria que vai adiantada con respecto á zona horaria do lugar onde se atopa a túa noiva, aplica a seguinte ecuación para determinar se puxeches cornos ou non: poñamos que X é a diferenza horaria entre os dous países e que E é a cantidade de horas que transcorreron desde que te deitaches cunha muller. Se falas coa túa noiva e E <> X, puxéchesllos.
07. Se estas en Europa, Canadá, Sudamérica ou Xapón, a túa licenza matrimonial non é válida. Podes deitarche con quen che plazca.
08. Se follas con alguén a noite antes de ver á túa noiva, non pasa nada, porque só estás a practicar para asegurarche de que non vas a exacular prematuramente coa túa moza.
09. Se formaba parte dunha actuación en público, non conta.
10. Se o fas porque pode axudarche na túa carreira, non conta. Pero se ela pensa que ti podes axudala na súa carreira, pos cornos.
11. Se te acordas do nome dunha moza coa que outro tiveches un lio dunha noite, puxeches cornos porque pensaches niso mais que a persoa que botou o casquete. Se non tes noiva, isto convérteche nun desesperado e conta como uns cornos para a túa futura noiva.
12. Se é o cumpreanos de alguén, non conta (sobre todo se é o teu).
13. Se a moza leva o teu nome tatuado, follar con ela é só unha cuestión de cortesía.
14. Se lle dás polo cú non conta porque non é coito.
15. Se se chama igual que a túa noiva, non conta; ou se o seu nome ten a mesma inicial. Se non se dan ningunha destas circunstancias, rocíala co perfume favorito da túa noiva antes de follartela e todo arranxado.
16. Se pola mañá lle dis que a respectas e o estas dicindo en serio, es gai.

PD: O texto, que circula por aí co titulo "Os cornos segundo Marilyn Manson", esta extraído do libro "A longa fuxida do inferno" escrito por Marilyn Manson.

sábado, 3 de enero de 2009

Sobre a guerra en Gaza e as grandes palabras...


Por Pedro Gómez-Valadés

Non é, en absoluto, a miña intención confrontar nin debater con quen parte da premisa, nas súas análises do conflito palestino-israelí, da negación do dereito de Israel a existir. Digo isto xa que, non é só Hamas quen rexeita o dereito básico á existencia do Estado de Israel, tamén nos nosos lares destacados opinadores nos medios de comunicación fundamentan explícita ou implicitamente todas as súas críticas a Israel desde esta óptica coincidente co integrismo islámico que en Gaza abandeira Hamas.

O máis chamativo, escandalosamente chamativo, dos últimos días no tratamento á guerra en Gaza, é a e iracunda reacción por parte de moitos opinadores e columnistas nos medios. Por suposto que non todos, mais si algúns desde logo moi significativos. E a súa actitude actual é chamativa, escandalosamente chamativa insisto, polo vergonzoso silencio mantido por estes mesmos columnistas fronte aos anos de ataques indiscriminados contra vilas e cidades, contra poboación civil de Israel por parte da organización terrorista Hamas. Vergonzoso silencio incluso cando a propia Hamas pasou a coitelo -literalmente- a centos de militantes palestinos de Al Fatah.

Que estes opinadores neguen a Israel o dereito á autodefensa non é en absoluto estraño, a fin de contas se eu nego o teu dereito a vivir nunca verei con malos ollos que alguén pretenda eliminarte. De caixón. Pero tamén hai valoracións e opinións que desde a lexítima crítica, erran en maior e menor grao polo simple feito de partir do non recoñecemento do dereito do Estado de Israel á autodefensa. Curiosa negativa que non ten parangón noutro estado membro das Nacións Unidas. Resúltame incomprensíbel que todos os estados da Terra teñan recoñecido o dereito a lexítima defensa menos precisamente un dos máis ameazados.

Un dos fracasos, dos maiores fracasos dos que é fundamentalmente responsábel a esquerda europea, é o da perversa banalización da linguaxe. En aras de aumentar seica o calibre da munición usada contra Israel, fálase con irresponsábel alegría de “xenocidio” “Auschwitz” “Apartheid”, etc... A irresponsabilidade histórica de parte da esquerda europea terá algún día que render contas pola súa triste e en ocasións miserábel actitude cando copia e pega as grandes palabras. Porque se a morte de 400 persoas –na súa maioría uniformados- é un xenocidio, ¿Como cualificar entón o atentado das Torres Xemelgas? ¿Porque como se pode cualificar a morte de 400 persoas de “holocausto”, e logo non abrir a boca perante a constante e sistemática eliminación da nación tibetana por China, do drama de centos de miles de esquecidos en Darfur, no Congo? Coñezo a moito esquerdista de salón –moito, demasiado- que no 11 de Setembro de 2001 cando o integrismo islámico facía estoupar as Torres Xemelas, desculpaban e minimizaban as mortes, co delirante argumento dun “ataque antiimperialista ao corazón financeiro dos Estados Unidos”. ¿Como cualificar estas atitudes?

Pero esta pseudoesquerda ten unha boa desculpa, padece de cegueira autoinfrinxida e teledirixida. Desculpa á que non poden recorrer algúns columnistas cando á mantenta e algún a mala fe, deforman a realidade para así poder lanzar as súas particulares pedras de salón ao tanque israelí.

Toda guerra é un fracaso. Pero non é honesto nin sensato a negación a Israel do seu dereito a defenderse. Defenderse de quen, como é o caso da organización terrorista Hamas, ten na súa “Carta Fundacional” a eliminación do Estado de Israel e a expulsión dos xudeus. Pedirlle aos israelís que non exerzan o seu dereito a lexítima defensa é unha hipocrisía que desde logo non axuda en nada á resolución do conflito polo que case todos facemos votos.

jueves, 1 de enero de 2009

Amos Oz...


O bombardeo sistemático dos cidadáns das vilas e cidades de Israel é un crime de guerra e un crime contra a humanidade. O Estado de Israel debe defender os seus cidadáns. É obvio para todo o mundo que o goberno de Israel non desexa entrar en Gaza; preferiría manter a tregua que Hamas violou e finalmente quebrou. Mais o padecemento dos cidadáns israelis que viven ás beiras da faixa de Gaza non pode continuar. A relutancia a entrar en Gaza é baseada non nunha suposta indecisión, senón no coñecimento manifesto de que Hamas ten auténtico desexo de provocar que Israel emprenda unha acción militar.
Se ducias, ou mesmo centos de civís, mulleres e nenos, morren por causa da acción israelí, o radicalismo gañaría peso en Gaza, o goberno de Abu Mazen en Cisxordania podería colapsar e os extremistas de Hamas poderían substituilo. O mundo árabe uniríase sen fisuras perante a contemplación das imaxes atroces que Al-Jazira emitiría da terríbel situación en Gaza e os medios de comunicación internacionais non demorarían a culpar Israel de crimes de guerra.
Son os mesmos medios que ignoran sistematicamente o bombardeo das poboacións israelís. Exerceríase unha presión masiva sobre Israel para se conter e recuar. Mais non haberá tal presión sobre Hamas porque non hai quen os presione e tampouco resta moito co cal poidan ser presionados. Israel é un país, Hamas unha banda.
Que podemos facer?

O mellor para Israel sería conseguir unha tregua en troca dun alívio ao bloqueo de Gaza. Se Hamas insiste en recusar o cese do fogo e continúa a bombardear os cidadáns de Israel, debemos ter cuidado para evitar que a acción militar veña a beneficiar Hamas. Os cálculos de Hamas son simples, cínicos e diabólicos: Se israelís inocentes son asasinados, iso é bo. Se palestinos morren, ainda mellor.
Israel debe actuar sabiamente contra esta posición e non deixarse levar pola vehemencia do momento.