Un libriño curioso, moi do noso tempo.
"Deixar a unha persoa cunha simple nota é de covardes" A escritora francesa Cécile Slanka publicou un libro que recolle breves cartas de despedida Unha entrevista de Albert Doménech
"Porque realmente teño moito que gañar se che perdo: ¡adeus!". "Es o décimo sexto mozo ao que deixo, pero o primeiro do que non me arrepentirei xamais". Se vostede recibe unha nota con algún destes dous textos é probable que sexa escrita por alguén que lera recentemente o libro "Como dicirle adios" (El Aleph), proposta da escritora francesa Cécile Slanka. En forma de breves cartas de despedida, escritas cun estilo satírico e irreverente, Slanka ofrece un amplo abanico de xeitos de cortar coa parella, que cuestionan a imaxe, ás veces idealizada, da vida a dúas. O libro tamén foi editado en catalán por Proa.
-Vostede escribiu un libro que recolle modelos de cartas para dicirlle adeus á parella e publicouno no contexto de San Valentín. Odia esta festa ou é que lle vai a marcha?
-(Ri). ¡Sei que é brutal! Pero ben, teño que dicirche que sacamos este libro en Francia hai un tempo e tamén no contexto da festa de San Valentín de alí. Cando estabamos preparando a saída, na reunión de preparación do libro, dixen de broma de sacalo para San Valentín. Corresponde ao tema e ao ton do libro. Ao final, o meu editor chamoume e díxome que nos esperariamos a esa festa, aínda que tivese que pasar case un ano. O libro tivo moito éxito en Francia durante esta época así que decidimos seguir o exemplo en España.
-Entón é dobremente brutal?
-Creo que non, porque aquí en Catalunya tedes a sorte de ter, por unha banda, o día de San Valentín, que é moi comercial e non cultural, e logo, Sant Jordi que é un día moito máis sutil e cultural. Entón, creo que o feito de publicar un libro irónico no contexto de San Valentín é máis adecuado, porque machuca o tema formal e non toca en nada Sant Jordi, que é un día moito máis poético.
-Máis aló de expor estas cartas cun ton irónico, ata irreverente, imaxino que hai unha intención evidente de falar sobre as relacións sentimentais. Dá a sensación que vostede, máis que cartas, describe razóns para poder deixar a alguén?
-Non sei, é certo que o libro ten intención. Ao principio foi por impulso. Un tío deixoume a min, sen dar explicacións e nunca volveu. Eu tiña 31 anos e deixoume sen deixarme nin unha soa nota. Ao cabo de dous días falabamos do tema cuns amigos e de broma díxenlles que podería especializarme como escritora en facer cartas de amor e de despedidas. Volvendo a casa deille máis voltas á idea e busquei na rede a ver se se fixo un proxecto similar. ¡E non!
-O feito de que o libro naza dunha experiencia persoal implica que nel hai cartas reais súas?
-Non. O libro non está feito para buscar ningunha vinganza, é por iso que non hai ningunha carta miña, entre outras cousas porque as miñas fosen moito máis longas porque eu cando lle escribo a un noivo ou a uns amigos necesito moito espazo (sorrí). Incluír cartas miñas fose de moi mal gusto.
-Tampouco dá consellos sobre como se pode deixar a alguén?
-Non! A min dáme igual o que faga a xente, cada un fai o que pode e xa está. Pero como escritora foi como unha catarse persoal evidente e tamén é un xeito de poder xogar coas palabras. Son cen cartas que están expostas como unha historia de amor vista desde a última fiestra. En tema de inspiración e ficción encantoume facelas, gocei moito escribindo este libro.
-Hai un tema recorrente en moitas destas cartas que é das razóns á hora de deixar a alguén. Por exemplo a sádica, que di "como se que o máis doloroso cando a un lle deixan é non entender ben as razóns, non che darei ningunha". Iso encaixa coa súa historia persoal?
-(Sorrí). Nesta carta quizais si que haxa algo da miña historia. O que pasa é que cando che deixa alguén a xente sempre pregunta o porqué. É a pregunta habitual. Ás veces non hai razóns, ou non as tes. Por iso falo tanto das razóns no libro.
-Outras veces si as hai, por exemplo cando existen segundas persoas. Tamén fala diso nas súas cartas, de forma cruel, por certo?
-Si, é certo. Pero todas teñen o fío condutor do humor.
-Demasiado humor para ser real. Todas as cartas son inventadas?
-Cartas reais ao pé da letra non hai ningunha. O que si que hai son historias reais que inspiraron algún dos escritos.
-Entón por que todas están asinadas con diferentes nomes?
-Algunhas son bromas privadas, chiscadelas a amigos meus. Pero debo dicir que todos os nomes tamén son inventados. Para facer o libro, eu escribín máis de 200 cartas e logo fixen selección. Ao escribilas puxen todos os nomes máis usuais en francés. Pero ao final xa busquei nomes non tan usuais, por exemplo, cando facía un texto máis snop que corresponda á gramática da carta.
-Sempre haberá quen crerá que moitas delas son reais?
-Ben, é o motivo da literatura, cada lector pode interpretar os escritos como queira (sorrí).
-Queda claro que as cartas son inventadas. Démosle a volta. Hai alguén que se dirixiu a vostede para dicirlle que utilizou algunha das cartas para romper coa súa parella?
-Non, e tampouco o aconsello. Deixar a unha persoa cunha simple nota é moi covarde. Deixar a unha persoa coas miñas cartas é algo moi feo.
-Non me estraña que diga iso. Mire esta. "Lola, como sempre me estás pedindo que rompa coa rutina?" Isto, no contexto do libro fai certa graza. No contexto real, é unha gran puñalada?
-(Sorrí). Si, é así. Pero ben, o libro está adaptado ao teatro, e cando podo, vou ver a obra para fixarme nas reaccións do público. O que vexo é que para eles tamén é como unha especie de catarse, a xente rise aínda máis cando a carta faille pensar na súa propia experiencia ou no que puidese facer e nunca fixo. O humor axuda a respirar un pouco ante un tema moitas veces tan doloroso. Hai que tomar distancias e saber relativizar os problemas.
-Considera que as relacións persoais son cada vez máis problemáticas na sociedade actual?
-Todo cambia, iso vese cada día, co tema de Internet por exemplo. Coas páxinas de contacto as relacións cambiaron moito, se é para ben ou para mal, non o saberemos ate dentro duns anos. O que está claro é que un tema que deixou de ser tabú e cada vez hai máis xente que fala diso.
-Tamén fixo que agora resulte máis fácil ser infiel?
-Non, iso non ten nada que ver coas novas tecnoloxías. Somos unha civilización do fast food, antes o divorcio case non existía. É certo que neste contexto a técnica axuda, pero é algo que reside na imaxe da sociedade. Non hai que culpar a Internet.
-Independentemente da rede, si é certo que cada vez vivimos historias de rupturas máis dramáticas. Antes o divorcio era algo impensable. Agora é algo moi normal?
-Si, e ás veces é bo que existan certos escrúpulos morais. Por iso eu intentei facer unhas cartas que teñen un ton brutal pero que se vas ao fondo non verás historias dramáticas.
-Deixemos o dramatismo para acabar. Cal destas cen cartas que escribiu tráelle máis bos recordos?
-Hai moitas. Se me tivese que quedar con algunha elixiría unha polémica pero que, logo de dous anos, aínda me fai rir. É a carta trash. Que di? Hubert, atoparás neste envase o que puido ser o noso fillo. Adeus.
No hay comentarios:
Publicar un comentario