O episodio Kugelmass...

Por Woody Allen

O profesor Kugelmass, quen ditaba clases de Humanidades no City College, estaba infelizmente casado por segunda vez. A súa esposa, Dafne Kugelmass, era unha idiota. El tiña tamén dous fillos bobos da súa primeira esposa, Flo, e estaba ate o pescozo de débedas ocasionadas polos custos da separación e manutención dos nenos. "Seica eu sabía que as cousas ían saír tan mal?", lamentouse un día Kugelmass dirixíndose ao seu analista. "Dafne era moi prometedora. Quen podería sospeitar que ela ía abandonarse e a engordar como tonel? Ademais, ela tiña algúns dolarillos, o que non é -por suposto- razón suficiente para contraer nupcias pero tampouco vén mal, tendo en conta os problemas "operativos'' que teño. Entende o que lle digo?"

Kugelmass era calvo e tan peludo como un oso, pero tiña un grande corazón. "Teño que buscarme outra muller'', agregou. "Necesito ter un affaire. É posible que non sexa un bo partido pero son un home que necesita vivir un romance. Necesito sentir tenrura, coquetear con alguén. Estou envellecendo e por iso é moi tarde para sentir o desexo de facer o amor en Venecia, burlarse o un do outro no "21" e intercambiar miradas tímidas sobre unha copa de viño tinto á luz das velas. Entende o que lle digo?" O Dr. Mandel moveuse na cadeira e dixo: "Non resolverá nada cunha aventura amorosa. Vostede é moi pouco realista. Os seus problemas son moito máis graves". "Debo ter unha relación moi discreta", seguía pensando en voz alta Kugelmass. "Non podo darme o luxo de divorciarme por segunda vez. Dafne botaríamo en cara" "Sr. Kugelmass- Con todo, non pode ser con ninguén do City College porque Dafne tamén traballa alí. De feito, ningunha profesora desa universidade vale gran cousa; con todo, algunha das estudantes ..." "Sr.Kugelmass, Axúdeme. Onte á noite tiven un soño. Estaba nunha pradería e de súpeto púxenme a saltar cunha cesta de comida e a cesta tiña un letreiro que rezaba "Opcións". Logo deime de conta de que a cesta tiña un buraco". "Sr.Kugelmass, o peor que pode facer é representar dese xeito as súas inhibicións. Vostede debe limitarse a expresar os seus sentimentos para que os analicemos en conxunto. Vostede estivo en tratamento o tempo suficiente como para saber que non hai remedios instantáneos. Despois de todo, son un analista, non un mago". "Entón, talvez o que necesite sexa un mago", dixo Kugelmass, levantándose do seu asento. E con iso puxo fin á súa terapia. Algunhas semanas despois, Kugelmass e Dafne achábanse deprimidos no seu apartamento como dous vellos mobles. De súpeto, sonou o teléfono. Era de noite. "Eu atendo", dixo Kugelmass. "Aló". ¨Kugelmass?, oíuse alén do teléfono. "Kugelmass, fálalle Persky". "Quen?" "Persky, ou debería dicir "O Grande Persky?" Perdón? "souben que anda en procura dun mago que lle dea unha nota exótica á súa vida. Non é así?" "­Chis!, rumoreou Kugelmass. "Non colgue. De onde chama, Sr. Persky?" Ao día seguinte, pola tarde, Kugelmass subiu polas escaleiras dun decrépito edificio de apartamentos situado na área de Bushwick, Brooklyn. Aguzando a mirada para romper a escuridade do corredor, Kugelmass finalmente topou a porta que buscaba e tocou o timbre. Vou lamentalo, pensou para si. Segundos despois, era recibido por un home pequeno, delgado, cunha mirada vidriosa. Vostede é Persky, o Grande?, dixo Kugelmass. "O Grande Persky. Quere un té? "Non. Quero vivir un romance. Quero sentir a música, o amor e a beleza". "Pero non quere tomar té. Ah? É raro. Moi ben, tome asento". Persky parouse e foi ao cuarto de atrás. Kugelmass oíu un movemento de caixas e mobles. Persky reapareceu, empuxando un obxecto de gran tamaño montado sobre uns patíns coas rodas chirriantes. Persky quitou algúns vellos panos de seda que se atopaban na parte superior e soprounos para quitarlle o po. Tratábase dun armario chinés mal laqueado e de basta aparencia. "Persky", que se trae entre mans?, preguntou Kugelmass. "Preste atención", respondeulle Persky. "Isto vai producir un belo efecto. Deseñeino o ano pasado para unha cerimonia dos Cabaleiros de Pitia, pero o acto suspendeuse por falta de público. Entre no moble". "Por que? Seica vai atravesalo cunha chea de espadas ou algo así? Vostede ve algunha espada? Kugelmass puxo cara de circunstancia e lanzando un gruñido introduciuse no armario. O profesor non puido evitar observar varias imitacións de diamante de mala calidade pegadas na madeira contrachapada xusto fronte á súa cara. "Isto é un chiste de mal gusto", dixo. "Ten algo de broma. Ben, oia o que lle vou a dicir. Se lanzo unha novela ao interior do armario no que vostede se atopa, pecho as portas e toco tres veces, vostede verase proxectado nese libro". Kugelmass fixo un xesto de incredulidade. "É a miña variña máxica", dixo Perksy. "O meu contacto con Deus. Non só funciona con novelas. Pode ser un conto, unha obra de teatro, un poema. Poderá coñecer algunhas das mulleres creadas polos mellores escritores do mundo. Sexa cal for a muller dos seus soños. Poderá facer todo o que desexe como un verdadeiro triunfador. Logo, cando viva suficientes experiencias, pega un berro e volverá aquí ao instante. "Persky, Vostede está enfermo? "Estoulle dicindo que todo estará ben", expresou Persky. Kugelmass mantivo o seu escepticismo. O que vostede me quere dicir é que este caixón caseiro pódeme transportar tal e como vostede describiumo? "Por apenas 20 dólares". Kugelmass buscou o seu billetera. "Ver para crer", dixo. Persky gardou os billetes nos seus petos e dirixiuse á súa biblioteca A quen desexa coñecer? Á Irmá Carrie? Hester Prynne? Ofelia? ¨Talvez a algún personaxe de Saul Bellow? Que lle parece un encontro con Amorne Drake? Aínda que para un home da súa idade, ela sería unha proba moi difícil" "A unha francesa. Quero ter un affair cunha amante francesa? "Nana?" "Non quero ter que pagar por iso?. Que lle parece Natacha da Guerra e a Paz "Díxenlle que unha francesa. ¡Xa sei! Que lle parece Emma Bovary? Paréceme perfecta''. "Moi ben, Kugelmass. Pegue un berro cando estea farto". Persky introduciu no armario unha edición rústica da novela de Flaubert. "Está seguro de que isto non implica ningún risco?", preguntou Kugelmass mentres Persky comezaba a pechar as portas do armario. "Seguro. Hai algo seguro neste mundo tan tolo?'' Persky tocou tres veces o armario e logo abriu de pao a pao as portas. Kugelmass foise. Nese mesmo intre, apareceu no dormitorio da casa de Charles e Emma Bovary en Yonville. Ante el, achábase unha fermosa muller, de pé e dándolle as costas a Kugelmass mentres dobraba a lencería. Non podo crelo, pensou Kugelmass, mirando á cativadora esposa do doutor. Isto é algo sobrenatural. Estou aquí xunto a ela. Emma xirouse sorprendida. `"Meu Deus, asustoume'', expresou. "Quen é vostede?'' Emma falou en perfecto español como a tradución que aparecía na edición rústica de Persky. Isto é incrible, pensou Kugelmass. Logo, dándose conta de que era a el, a quen ela se dirixiu, respondeu: "Desculpe. Son Sidney Kugelmass, do City College. Son profesor de Humanidades nunha universidade neoiorquina, situada nos arredores da cidade. Eu ... ¡non podo crelo! Emma Bovary sorriu con coquetería e preguntoulle: "Desexa tomar algo? Talvez unha copa de viño? É fermosa, pensou Kugelmass. ¡Que diferenza coa troglodita coa que comparte a cama! Sentiu un impulso repentino de ter entre os seus brazos esta visión e dicirlle que era o tipo de muller co que soñara toda a súa vida. "Si, un pouco de viño'', contestou con voz rouca. "Branco. Non, tinto. Non, branco. Unha copa de viño branco''. "Charles estará fóra todo o día'', expresou Emma, con voz insinuante. Despois do viño, foron dar un paseo pola encantadora campiña francesa. "Eu sempre soñara cun misterioso estranxeiro que aparecería e me rescataría da monotonía desta aburrida existencia rural'', confesoulle Emma, tomando a súa man. Pasaron fronte a unha pequena igrexa. "Encántame a roupa que levas posta'', murmurou. "Nunca vira un traxe como ese. É tan ... tan moderno''. "Chámano traxe casual'', explicoulle Kugelmass con voz romántica. "Estaba en oferta''. De súpeto, bicouna. Durante máis dunha hora, estiveron recostados baixo unha árbore, rumoreándose frases ao oído e expresándose ideas profundamente significativas coas súas miradas. Logo, Kugelmass incorporouse. Acababa de recordar que tiña que atoparse con Dafne en Bloomingdale's. "Debo irme'', díxolle. "Pero non te preocupes, volverei''. "Iso espero'', díxolle Emma. Kugelmass deulle un abrazo apaixonado e os dous camiñaron de volta a casa. Arrolou o rostro de Emma nas palmas das súas mans, bicouna de novo e gritou: "Xa está ben, Persky''. Teño que estar en Bloomingdale's ás tres e media''. Produciuse un ruído seco e Kugelmass volveu a Brooklyn. "E entón? Mentinlle?, preguntou Persky, triunfante. "Persky, fáiseme tarde para atoparme coa miña muller na Avenida Lexington. Pero, cando podo volver viaxar? Mañá? "Seguro. Só debe traer 20 dólares. E non lle mencione isto a ninguén''. "Por suposto. Nada máis chamarei a Rupert Murdoch''. Kugelmass tomou un taxi que enfilou cara á cidade. O seu corazón latexaba desenfrenadamente. Estou namorado, pensou, e teño no meu poder un segredo marabilloso. O que el non se deu conta era que nese mesmo momento os estudantes de varios salóns de clase do país estábanlle preguntando aos seus profesores: "Quen é ese personaxe que aparece na páxina 100?''. Un xudeu calvo está bicando a Madame Bovary? Un profesor de Sioux Falls, Dakota do Sur, suspirou e pensou: Meu Deus, as cousas que se lle ocorren a estes raparigos. Iso é culpa da marihuana e da coca. Dafne Kugelmass topábase no departamento de accesorios para baños en Bloomingdale's cando Kugelmass chegou. "Onde estabas metido?'', preguntou molesta. "Son as catro e media''. "Había moito tráfico na rúa'', escusouse Kugelmass. Ao día seguinte, Kugelmass foi visitar a Persky e aos poucos minutos volveu viaxar máxicamente a Yonville. Emma non puido ocultar a súa emoción ao velo. Pasaron varias horas xuntos, rindo e conversando sobre as súas vidas. Antes de que Kugelmass partise, fixeron o amor. Meu Deus, deiteime con Madame Bovary!'' dixo entre dentes. "Eu, a quen lle suspenderon español en primeiro ano''. Transcorreron os meses e Kugelmass foi visitar a Persky en moitas oportunidades e desenvolveu unha íntima e apaixonada relación con Emma Bovary. "Asegúrese de que sempre entre ao libro antes da páxina 120'', díxolle un día Kugelmass ao mago. "Sempre teño que atoparme con ela antes de que Emma entre en contacto co personaxe de Rodolphe'', "Por que? Seica non podes gañarlle?'' "Gañarlle?''. El pertence á aristocracia provinciana. Eses tipos non teñen nada mellor que facer que flirtear coas mulleres e montar a cabalo. Poderiamos dicir que el é un deses rostros que aparece na revista Women's Wear Daily, cun corte de pelo ao estilo Helmut Berger. Con todo, para Emma é un galán irresistible''. "E o seu esposo non sospeita nada?'' "El non sabe nin onde está parado. É un paramédico mediocre que comparte a súa vida cunha bailarina. Sempre está listo para deitarse ás dez mentres ela ponse as súas zapatillas de baile. Ben, ... vémonos logo''. Kugelmass entrou ao armario e pasou instantaneamente á casa dos Bovary en Yonville. Como che vai, a miña adorada?, díxolle a Emma. Oh, Kugelmass!, rumoreou Emma. "As cousas que teño que soportar. Onte á noite mentres ceaba, o Sr. Personalidade adormentouse mentres comiamos a sobremesa. Estáballe expresando todos os meus sentimentos sobre Maxim's e o ballet e inesperadamente oín un ronquido''. "Non che preocupes, meu amor. Estou aquí contigo'', díxolle Kugelmass, abrazándoa. Gañeime isto a pulso, pensou, mentres cheiraba o perfume francés de Emma e afundía o seu nariz no cabelo da súa amada. sufrín moito. gastei moito diñeiro en analistas. busquei ate o cansazo. Ela é novo e núbil e eu estou aquí, algunhas páxinas logo de Léon e pouco antes de Rodolphe. Como aparecín nos capítulos adecuados, puiden manexar perfectamente a situación. De feito, Emma irradiaba tanta felicidade como Kugelmass. Ela estaba ansiosa de emocións e os relatos que Kugelmass contáballe sobre a vida nocturna de Broadway, os automóbiles veloces e as estrelas da televisión e de Hollywood, embelesaban á preciosa moza francesa. "Dime algo sobre O.J.Simpson'', imploroulle unha noite, mentres ela e Kugelmass paseaban preto da abadía de Bournisien. "Que che podo dicir? É un gran atleta. estableceu unha gran cantidade de marcas como corredor de fútbol americano. Ten un gran movemento. É moi difícil tocalo''. "E que me dis dos premios da Academia?'', preguntou Emma con melancolía. "Daría calquera cousa por gañarme un Oscar''. "Primeiro de nada debes recibir un nomeamento''. "Xa sei. Explicáchesmo ti. Pero estou convencida de que podo actuar. Por suposto, quixera tomar algunhas clases. Talvez con Strasberg. Logo, se tivese o axente adecuado ....''. "Xa veremos, xa veremos. Falarei con Persky''. Esa noite, logo de regresar a salvo ao apartamento do mago, Kugelmass propúxolle a idea de traerse consigo a Emma para que visitase a Gran Mazá. "Déixeme pensalo'', díxolle Persky. "Talvez puidese facer algo respecto diso. ocorreron cousas máis estrañas''. Desde logo, a ningún deles se lles veu á cabeza ningunha.

"Onde diaños estiveches metido todo este tempo?'', berroulle Dafne Kugelmass ao seu marido cando el volveu tarde á súa casa. "Emborrachas ás agachadas?'' "Si, claro. Son un borracho'', contestou Kugelmass con ton de desgano. "Estaba con Leonard Popkin. Estabamos discutindo sobre a agricultura socialista en Polonia. Ti coñeces moi ben a Popkin. É un fanático do tema''. "estiveches moi raro nos últimos tempos'', comentou Dafne. "Distante. O teu non che esqueces do aniversario do meu pai. É o sábado, non? "Si, claro'', contestou Kugelmass, dirixíndose ao baño. "Irá toda a miña familia. Poderemos ver aos mellizos. E ao curmán Hamish. Deberías ser máis amable co primo Hamish. Cáeslle ben''. "Si, os morochos'', dixo Kugelmass, pechando a porta do baño e apagando con iso a voz da súa muller. O profesor se apoiou na porta, e respirou fondo. En poucas horas, díxose a si mesmo, volvería a Yonville, para estar coa súa amada. E nesta oportunidade, se todo saía de acordo ao previsto, traeríase a Emma consigo. Ás 3:15 p.m. do día seguinte, Persky volveu realizar o seu acto de maxia. Kugelmass apareceuse ante Emma, riseiro e ansioso. Ambos pasaron varias horas en Yonville con Binet e logo montáronse na carruaxe dos Bovary. Seguindo as instrucións de Persky, abrazáronse con forza, pecharon os seus ollos e contaron ate dez. Cando os abriron, a carruaxe estaba preto da porta lateral do Hotel Praza, onde Kugelmass reservara ese mesmo día e cun gran optimismo, unha suite. "Encántame!, é tal e como o soñara'', dixo Emma mentres daba saltos de alegría polo cuarto e vía a cidade desde a súa fiestra. "Alí está Schwarz. E alá vexo o Central Park e cal é Sherry? Ah, alí está . É marabilloso! Na cama había varias caixas de Halston e Saint Laurent. Emma abriu unha delas e tirou un par de pantalóns de veludo negro que puxo diante do seu perfecto corpo. "Eses pantalóns son de Ralph Lauren'', dixo Kugelmass. "Lucirás estupenda. Dáme un bico''. "Nunca estivera tan feliz'', gritou Emma mentres se paraba fronte ao espello. "Imos pasear pola cidade. Quero ir ver o musical "Chorus Line'', visitar o Guggenheim e ver o personaxe de Jack Nicholson do que sempre me falaches. "Están presentando algunha das súas películas?'' "Non podo entender o que está pasando'', expresou un profesor de Stanford. "En primeiro lugar, aparece un estraño personaxe chamado Kugelmass e agora ela desapareceu da obra. Supoño que a principal característica dunha obra clásica é que un pode relela mil veces e sempre achar algo novo''.

Os amantes pasaron unha ditosa fin de semana. Kugelmass díxolle a Dafne que el ía participar nun simposio en Boston e que regresaría o luns. Saboreando cada momento, Kugelmass e Emma foron ao cine, cearon en Chinatown, pasaron dúas horas nunha discoteca e deitáronse vendo unha película na televisión. O domingo durmiron ate o mediodía, visitaron o SoHo, e miraron de esguello a un grupo de celebridades que estaban en Elaine's. Comeron caviar e beberon champagne no seu suite o domingo pola noite e conversaron ate o amencer. Esa mañá no taxi que os levaba ao apartamento de Persky, Kugelmass pensou que era unha cousa de tolos pero pagaba a pena vivila. Non podo traela moi a miúdo, pero tela en Nova York de cando en vez representará un cambio significativo con respecto a Yonville. En casa de Persky, Emma introduciuse no armario, arranxou as súas novas caixas de roupa e deulle un tenro bico a Kugelmass. "Este será o meu lugar a próxima ocasión, dixo cunha chiscadela. Persky tocou tres veces o armario, pero non ocorreu nada. "Este ...'', dixo Persky, rascándose a cabeza. Tocou o moble de novo, pero a maxia non resultou. "Algo está funcionando mal'', mascullou. "Persky, estás chanceando'', gritou Kugelmass. "Como é posible que non funcione?''. "Tranquilícese. Estás aínda aí dentro, Emma? "Si''. Persky golpeou o moble, esta vez con máis forza. "Aínda estou aquí, Persky''. "Xa sei, querida. Non te movas''. "Persky, temos que facela volver'', rumoreou Kugelmass. "Son un home casado, e teño clase en tres horas. Nestes momentos, só estou preparado para un affair moi discreto''. "Non podo entender o que está ocorrendo'', murmurou Persky. "É un truco tan sinxelo e confiable''. Con todo, non puido facer nada. "Isto vaime a tomar algún tempo'', díxolle a Kugelmass. "Vou desarmar o moble. Chamareino logo''. Kugelmass lanzou a Emma dentro dun taxi e levouna de volta ao Praza. Apenas puido chegar a tempo á súa clase. Todo o día estivo chamando por teléfono a Persky e a súa amante. O mago díxolle que talvez terían que pasar algúns días antes de que puidese chegar ao fondo do problema. "Como che foi no simposio?'', preguntoulle Dafne esa noite. "Moi ben, moi ben'', contestoulle o esposo, acendendo a cabicha dun cigarro. "Que che pasa? Estás sumamente tenso''. "Eu?'' ­Ja, ja!, iso é un chiste. Estou tan tranquilo como unha noite de verán. Vou saír a dar un paseo''. Pechou con coidado a porta, chamou un taxi que o levou ao Praza. "Estou en problemas'', dixo Emma. "Charles estrañarame''. "Ten paciencia, cariño'', díxolle Kugelmass. Estaba pálido e suorento. Bicouna de novo, correu cara ao ascensor, chamou desesperadamente a Persky desde unha cabina telefónica na recepción do Praza e chegou á súa casa pouco antes da medianoite. "Segundo Popkin, os prezos da cebada en Cracovia non mostraran tanta estabilidade desde 1971'', díxolle a Dafne mentres esbozaba un sorriso e deitábase xunto a ela.

Toda a semana transcorreu igual. O venres pola noite, Kugelmass díxolle a Dafne que ía participar noutra conferencia, esta vez en Syracuse. Saíu disparado ao Praza, pero a segunda fin de semana non se asemellou en nada ao primeiro. "Lévame de volta á novela ou casa comigo'', díxolle Emma a Kugelmass. "Mentres tanto, quero conseguir un traballo ou estudar porque estou farta de ver televisión todo o día''. "Paréceme ben. Poderemos utilizar o diñeiro'', díxolle Kugelmass. "Estás gastando unha fortuna pedindo servizo á habitación do hotel''. "Onte coñecín a un produtor de Off Broadway no Central Park e díxome que podería encaixar á perfección nun proxecto que está realizando'', dixo Emma. "Quen é ese pallaso?'', preguntoulle Kugelmass. "Non é un pallaso. É un home sensible, amable e guapo. Chámase Jeff... algo e é candidato a un premio Tony''. Esa mesma tarde, Kugelmass foi visitar a Persky en estado de ebriedade. "Acóugue'', díxolle o mago. "Pode enfermarse das coronarias''. "Tranquilizarme?, Como vou acougar se teño a unha personaxe de ficción escondida nun hotel e creo que a miña esposa estame seguindo cun detective privado?'' "Está ben. Sei que estamos metidos nun problema'', Persky arrastrouse baixo o moble e comezou a golpear algo cunha chave inglesa. "Parezo un animal salvaxe'', proseguiu Kugelmass. "Ando ás agachadas por toda a cidade e Emma e eu estamos fartos da relación. Por non falar da conta do hotel que xa se parece ao orzamento de defensa''. "Que podo facer? Así é o mundo da maxia'', mascullou Persky. "Todo é cuestión de matices''. "Matices, un carallo. Esta muchachita o único que consome é Dom Perignon e caviar. A iso hai que sumarlle o seu vestiario, a inscrición no Neighborhood Playhouse e un portafolios con fotos profesionais. Ademais diso, Persky, o profesor Fivish Popkind, que ensina Literatura Comparada e sempre estivo celoso de min, identificoume como o personaxe que aparece esporadicamente no libro de Flaubert. Ameazoume con que lle vai a contar todo a Dafne. Xa me vexo arruinado, pagándolle a pensión alimentaria á miña muller, e no cárcere. Polo pecado de adulterio con Madame Bovary, a miña esposa converterame nun esmoleiro. "Que quere que lle diga?'' Estou traballando día e noite para resolver o problema. No que respecta á súa angustia, non podo facer nada por vostede. Son un mago, non un psicanalista''. O domingo pola tarde, Emma encerrouse no baño e negábase a responder aos rogos de Kugelmass. O atribulado profesor mirou a fiestra do edificio Wollman Rink e contemplou a posibilidade de suicidarse. O malo é que me atopo nun piso moi baixo, pensou; de non ser por iso, lanzaríame no acto. Tamén podería fuxir a Europa e comezar unha nova vida ... Talvez podería vender o International Herald Tribune como o adoitaban facer esas raparigas. Nese momento soou o teléfono e Kugelmass levouno mecanicamente ao seu oído. "Traia a Emma'', dixo Persky. "Creo que reparei o defecto que tiña o moble''. O corazón de Kugelmass estivo a piques de deterse. Está falando en serio?, díxolle Logrou arranxalo?? "Tiña un problema na transmisión. Quen llo ía a imaxinar" "Persky, vostede é un xenio. Estaremos alí nun minuto. En menos dun minuto. Unha vez máis, os amantes correron ao apartamento do mago e de novo Emma Bovary introduciuse no armario coas súas caixas. Nesta oportunidade non houbo bicos. Persky pechou as portas, respirou fortemente e tocou a caixa tres veces. Produciuse o ruído habitual e cando Persky botou unha ollada ao interior o moble estaba baleiro. Madame Bovary regresara á súa novela. Kugelmass exhalou un suspiro de alivio e estreitou efusivamente a man do mago. "Acabouse", dixo. "Aprendín a lección. Nunca volverei faltarlle á miña muller. Xúrollo". Estreitou de novo a man de Persky e fixo a promesa mental de que lle ía a enviar un corbatín. Tres semanas despois, ao terminar unha fermosa tarde de primavera, Persky escoitou o timbre e abriu a porta. Era Kugelmass, cunha expresión avergoñada no rostro. "Está ben, Kugelmass?", onde quere ir agora? "Só unha vez máis", indicou Kugelmass. "O tempo é tan encantador e eu sigo envellecendo. Persky, vostede leu o libro A Denuncia de Portnoy. Recorda a personaxe do Mono?" "Agora o prezo é 25 dólares, xa que o custo da vida aumentou. Con todo, a primeira vez poderá ir gratis, debido a todos os problemas que lle causei". "Vostede si é boa xente", díxolle Kugelmass, mentres se peiteaba os poucos cabelos que lle quedaban e entraba no armario. "Está funcionando ben?" "Iso espero. Con todo, non o probei moito desde que ocorreu todo ese desastre". "Sexo e romance", dixo Kugelmass desde o interior do armario. "O que un ten que facer por unha cara bonita". Persky lanzou ao interior un exemplar de A Denuncia de Portnoy e tocou tres veces a caixa. Nesta oportunidade, en lugar de facer un ruído seco, produciuse unha lixeira explosión, seguida por unha serie de chisporroteos e unha choiva de centellas. Persky saltou cara atrás, sufriu un ataque cardíaco e caeu morto. O moble incendiouse e, ao final, queimouse todo o apartamento. Kugelmass, que non tiña coñecemento desta catástrofe, tamén estaba en aprietos. El non fora a parar ao libro A Denuncia de Portnoy nin a ningunha outra novela sobre o mesmo tema. O profesor fora proxectado a un vello libro de texto chamado Curso básico de Español e estaba correndo sobre un terreo árido e pedregoso para salvar a súa vida mentres a palabra ter, un verbo peludo e irregular, corría tras el grazas as súas larguiruchas pernas.