Cousas de Dylan...

Un artigo de Llàtzer Moix publicado no xornal La Vanguardia

Bob Dylan foi detido días atrás mentres camiñaba baixo a choiva por un barrio residencial de Nova Jersey. Non tentara coarse nunha casa nin forzado a porta dun coche nin roubado o bolso dunha avoíña. Non facía falta: o xoven axente que o detivo xustificouse afirmando que Dylan "paseaba sen rumbo definido". Uns veciños alertáranlle previamente, tras ver nas súas rúas a "un vello, desaliñado e sen barbear". E como ser vello ou desaliñado aínda non constitúe delito -todo se andará, o rapaz policía buscou outro cargo para dar o alto a Dylan e inclinouse por ese suxestivo "pasear sen rumbo definido".

Algúns diarios precisaron que o rapaz policía non recoñeceu a Dylan. Este dato permítenos inferir dúas cousas. Unha: que de saber quen era Dylan non o tería importunado, posto que as celebridades son hoxe vacas sacras. E dous: que as novas xeracións adoran ás súas celebridades -Lady Gaga e outras pragas- e ignoran ás das anteriores. Nestas dúas teses hai tea para cortar. Pero prefiro desmenuzar o cargo policial: "pasear sen rumbo definido". Comecemos por "pasear". Cantos contemporáneos pasean polo mero pracer de facelo? Poucos. Son maioría os que van a un lugar, ou veñen doutro. Os que se moven cun fin. Por iso, os paseantes arríscanse actualmente a ser conceptuados como merodeadores, esa subespecie á que, por vagar, supónselle intencións aviesas. Sigamos esta análise pola voz "rumbo", que alude a camiños trazados e portos de arribada. Tan boa prensa ten este concepto que quen non segue un rumbo é tido por desorganizado ou por perdido. Os sen rumbo, sen sabelo, están no fío da legalidade. E acabemos con "definido", un adxectivo que se aplica ao fixado con claridade e precisión, ao determinado e, en certa medida, ao xa concluído. Se o substantivo "rumbo" fose un cadeado, o adxectivo "definido" sería a chave que o pecha. O definido tranquiliza. O indefinido inquieta, incita á sospeita e escapa ao control da autoridade. Tanto é así que certas minorías converteron a indefinición en cómodo refuxio e trincheira. Un sempre pensara que é nos momentos de liberdade, de relaxo, nos paseos sen rumbo definido, cando se aluman as ideas novas. Que só apartándonos do camiño trillado podemos descubrir novas sendas.

Nesas estaba, a piques de rematar este eloxio do vagabundeo, cando caeu nas miñas mans outro diario con outra información referida ao cantante: Dylan vai prestar a súa voz a un sistema GPS, e pronto poderemos escoitarlle no noso coche, recitando con ton metálico aquilo de "rotonda a 250 metros, tome a terceira saída"... Foi como espertar dun soño: o meu ídolo vagabundo convertíase de súpeto en papagaio mandón. Aínda resultará que o visionario policía de Nova Jersey non se equivocou ao deter a Dylan, senón ao soltalo.