Por Afonso Vázquez-Monxardín
Estes días reviven en min lembranzas. Berlín. Fin de ano do 89. O muro.Alá fóramos en xornadas inenarrables de autobús, un grupo de estudantes da Facultade de Xeografía e Historia de Santiago. Algúns andabamos de segundas voltas na casa común compostelá pero sentímonos atraídos igualmente por aquela discreta ousadía. Queriamos todos ver desde o mesmiño ollo do furacán a treboada que caía no mundo e sentir cos ollos pechados o pegañento vento da historia batendo na cara. E alí, naqueles xélidos días do inverno notamos, si, como todas as luces, todas as cámaras, todas as olladas trataban de apreixar o veloz recendo de desacougo e liberdade que voaba en cada molécula do aire que respirabamos.
Repasando as fotos que teño daquela viaxe só vexo sorrisos. De xentes do leste e xentes do oeste. De turistas con vocación de testemuñas coma nós, de casuais viaxeiros impenitentes, de xovenciños ‘vopos’ do leste que, subidos ao muro, se debatían entre as difusas ordes de tornar á xente ou botarlle man ás mozas occidentais para que agaveasen alá arriba; de loiros e rapados soldados americanos destinados en Alemaña; de kurdos morenos e discretos; de punkies multicolores do barrio de Kreuzberg; de hispanomericanos do leste -cubanos- e do oeste -músicos peruanos de metro e esquina- que tamén se encontraban. Xentes de vida normal, do norte, do sur, do leste e do oeste, petando, carcomendo coa forza da esperanza un muro durísimo que se nos aparecía atravesado por cavillas de ferro cada dous ou tres centímetros.
Batían contra o muro con pedras, con ferros, con mans de morteiro, con calquera obxecto de metal duro porque se esgotaran nas ferraxerías berlinesas as picarañas, martelos, mazas, ciceis, e calquera útil que servise para cavar ilusión. Aquela lexión de formiguiñas conseguiu si esburacar o que parecía imposible. Todo o mundo aparece feliz nas fotos, pero eu lembro sobre todo daqueles días unhas bágoas que non me atrevín a recoller. Era unha parella de berlineses do oeste -ben se lles vía polos seus anoraks e por todo- duns sesenta e cinco anos, cuns ollos azulísimos ambos, avermellandos pola emoción liberada. Vagaban sen rumo, tratando de orientarse nas lembranzas, cos dedos das mans entrelazados como noivos adolescentes e chorando a moco tendido coa felicidade de percorrer vellos e mil veces soñados camiños da mocidade.Era a cousa na noite berlinesa do día 2 de xaneiro ao pé do Museo de Pérgamo, alí, rodeados de edificios feridos aínda con bocados das balas que había máis de cincuenta anos dobregaran a cidade. As lágrimas debuxaban nas caras pentagramas de melodías dos que teñen tamén bocados no corazón. Pero eran, naquel instante, felices.
La Region - 07.11.09
No hay comentarios:
Publicar un comentario