A caixeira...

Por Manuel Rivas

El País - 03/09/2011

Da raíña de España, dona Sofía, díxose como eloxio que era "unha profesional". Ela tamén o é. A caixeira do meu supermercado habitual. Unha raíña precaria. Sorrí ao dar o recibo da compra, mesmo nun día coma hoxe. Un día nubrado por dentro e por fóra. Dime adeus. O último adeus. Despídese porque a despiden. E por que a despiden?

Porque se cumpren tres anos. Fixéronlle contratos temporais. Chegara a súa hora. É dicir, deberían facela fixa. O seu salario é mínimo, pero o seu traballo, impagábel. Tres anos pondo boa cara ao xentío impaciente das colas. Tres anos regalando bromas, un sorriso, un plus persoal que ninguén lle esixía. Hai momentos en que a caixa dun supermercado é un paso abrupto, cos seus choques e rifas, pero ela sabía manexar a ebrios, furtivos ou señoritas faltonas cunha popular soltura freudiana. Ese oficio de brega pública require calidades diplomáticas, axilidade mental, un estado de vilo durante longas horas. E aínda así había unha pegada humana, unha tinta invisíbel, no recibo da caixeira. Esa caixeira que di adeus cunha firmeza melancólica que lembra a Celia Johnson na estación de “Breve encontro”, mentres as súas mans atenden xa o novo pedido coa velocidade chaplinesca de “Tempos modernos”. Traballa para unha cadea que incrementou os seus beneficios. Cada vez menos xente fai máis traballo.

Paguei as miñas mercadorías, pero marcho coa sensación de ser testemuña dunha subtracción criminal. Vivimos dominados por un pensamento único, ese oxímoron de "liberalismo totalitario" que xa presenta a forma dun pensamento aristontónico, un cúmulo de parvos eufemismos. Reformas que aceleran os despedimentos. Austeridade como espolio público, mentres se escabullen os grandes corruptos. De querer aforrar, os bicéfalos suprimirían as deputacións, esas escolas de caciques. E non tocarían o máis sacro. A escola da caixeira.