Querida Kitty:
Papá, mamá e Margot non logran afacerse ás badaladas da igrexa do Oeste, que soan cada quince minutos anunciando a hora. Eu si, gustáronme desde o principio, e sobre todo polas noites danme unha sensación de amparo. Interesarache saber que me parece a miña vida de escondida, pois ben, só podo decir que nin eu mesma seino moi ben. Creo que aquí nunca me sentirei realmente en casa, co que non quero dicir en absoluto que me desagrade estar aquí; máis ben séntome coma se estivese a pasar unhas vacacións nunha pensión moi curiosa. Recoñezo que é unha concepción un tanto estraña da clandestinidade, pero as cousas son así, e non as podo cambiar. Como agocho, a Casa de atrás é ideal; aínda que hai humidade e está toda inclinada, estou segura de que en todo Amsterdam, e quizais até en toda Holanda, non hai outro agocho tan confortable como o que instalamos aquí.
A pequena habitación de Margot e miña, sen nada nas paredes, tiña até agora un aspecto bastante desolador. Grazas a papá, que xa antes trouxera a miña colección de cartóns postais e as miñas fotos de estrelas de cinema, puiden decorar con elas unha parede enteira, pegándoas con cola. Quedou moi, moi bonito, polo que agora parece moito máis alegre. Cando cheguen os Van Daan, xa nos fabricaremos algún armario e outros chismes coa madeira que hai no faiado.
Margot e mamá xa se recuperaron un pouco. Onte mamá quixo facer a primeira sopa de chícharos, pero cando estaba abaixo charlando, esqueceuse da sopa, que se queimou de tal maneira que os chícharos estaban negros como o carbón e non había xeito de despegalos do fondo da pota.
Onte pola noite baixamos o catro ao antigo despacho de papá e puxemos a radio inglesa. Eu tiña tanto medo de que alguén puidese ouvirnos que lle supliquei a papá que volvésemos arriba. Mamá comprendeu o meu temor e subiu comigo. Tamén con respecto a outras cousas temos moito medo de que os veciños poidan nos vernos ou ouvirnos. Xa o primeiro día tivemos que facer cortinas, que en realidade non se merecen ese nome, xa que non son máis que uns trapos soltos, totalmente diferentes entre si en forma, calidade e debuxo. Papá e eu, que non entendemos nada da arte de coser, unímolas de calquera xeito con fío e agulla. Éstas verdadeiras xoias colgámolas logo con chinchetas diante das xanelas, e aí quedarán ata que a nosa estandía aquí remate.
Á dereita do noso edificio atópase unha filial da compañía Keg, de Zaandam, e á esquerda unha ebanistería. A xente que traballa alí abandona o recinto cando termina o seu horario de traballo, pero aínda así poderían ouvir algún ruído que nos delatara. Por iso, prohibimos a Margot que tosa polas noites, a pesar de que está moi acatarrada, e dámoslle codeína en grandes cantidades.
Faime moita ilusión a vinda dos Van Daan, que se será o martes. Será moito máis ameno e tamén haberá silencio. Porque é o silencio o que polas noites e á tardiña ponme tan nerviosa, e daría calquera cousa por que algún dos nosos protectores quedase aquí a durmir.
A vida aquí non é tan terrible, porque podemos cociñar nós mesmos e abaixo, no despacho de papá, podemos escoitar a radio. O señor Kleiman e Miep e tamén Bep Voskuijl axudáronnos moitísimo. Trouxéronnos ruibarbo, amorodos e cereixas, e non creo que polo momento nos vaiamos a aburrir. Temos suficientes cousas para ler, e aínda imos comprar unha chea de xogos. Está claro que non podemos mirar pola xanela nin saír fóra. Tamén está prohibido facer ruído, porque abaixo non nos deben ouvir.
Onte tivemos moito traballo; tivemos que deshuesar dúas cestas de cereixas para a oficina. O señor Kugler quería usalas para facer conservas. Coa madeira das caixas de cereixas faremos estantes para libros.
Chámanme.
O teu Ana
Kalandraka Editora (2004)
http://www.kalandraka.com/blog/wp-content/uploads/2010/01/Diario-de-Ana-Frank.pdf
No hay comentarios:
Publicar un comentario