Rachel Papo é unha fotografo israelí da que quero salientar hoxe este magnífico traballo que titulou Serial number 3817131Sobre este traballo escribe a propia Rachel Papo:
"En Israel tanto homes como mulleres deben servir no exército unha vez cumpridos os 18. é obrigatorio. Así pois, tamén elas son colocadas nunha institución rigorosa, onde a individualidade pasa a ocupar un segundo plano, creando espazo para o nacionalismo. "Xuro solemnemente... dedicar toda a miña forza e sacrificar a miña vida para protexer a terra e a liberdade de Israel". Entran nun período de dous anos no cal experimentarán o cambio de nena a muller, de adolescente a adulta, todo baixo un ambiente castrense e masculino, restrinxido a un exército que se acha inmerso nun conflito armado diario. O soldado adoita ser recrutado nun momento de autorreflexión, de incerteza, unha rotura coa súa realidade cotiá, como cuestionando a súa propia identidade. ela é un soldado uniformado pero ao mesmo tempo é unha moza adolescente que trata de negociar entre estas dúas extremas dimensións. Os efectos psicolóxicos desta transformación son excepcionais e estou convencida de que a identidade da maioría de mulleres israelís vese fortemente afectada por esta experiencia. Na miña procura e ao longo da miña vida deime de conta de que as mulleres israelís son vistas polo mundo como seres fortes e heroicos porque se pon a manexar metralladoras con dezaoito anos. A decisión de realizar un retrato da muller soldado en Israel durante o seu servizo militar obrigatorio foi un modo de revisar a miña propia experiencia. Servín como fotógrafa nas forzas aéreas israelís durante os anos 1998 a 1990. Ao longo deste tempo sufrín períodos de depresión e de extrema soidade, sendo demasiado nova para entender nada. Ir a unha base militar por primeira vez en catorce anos foi incómodo. Con todo, a medida que entraba en máis campos confrontábame cunha crecente tensión entre a miña sensación de alienación e os recordos que ían gradualmente aflorando. A miña ansiedade estaba a piques de chegar ao seu punto máximo cando unha comandante me convidou a pasar un día enteiro cun grupo de mozas recentemente recrutadas no seu primeiro día de campo de tiro. "Son moi novas", díxome ela, "levan aquí catro días, é probable que vexas a algunha delas chorando". Un día estás no instituto, vivindo coa túa familia baixo a autoridade dos teus pais e profesores, e ao seguinte estás a ser mandoneada por mozas un pouco maiores que ti. Non coñeces a ninguén, non podes falar sen saudar e pedir permiso de antemán, a palabra "non" é inaceptable, estás fisicamente activa todo o día e con todo non podes durmir máis de seis horas. Non podes deixar o teu rifle baixo ningunha circunstancia, non se che permite chamar á túa nai ou á túa mellor amiga até o momento do descanso e, o máis importante, ninguén se preocupa por ti como persoa. Ou polo menos suponse que non deben preocuparse. Cando entrei no exército tiña noivo. Él xa era soldado cando nos coñecemos, e ia a casa cada dúas fins de semana. Por certo, unha fin de semana en Israel consiste só no sábado. Durante os primeiros seis meses apenas vin ao meu noivo. Cando coincidiamos en casa o mesmo fin de semana, loitaba para topar tempo para todo. Pasábame a metade do tempo durmindo e o resto da fin de semana tratando de repartir o tempo entre el, os meus pais, os meus irmáns e os meus amigos. Non podo recordar nada máis deprimente que acordar o domingo pola mañá para regresar ao cuartel deixándoo todo atrás. Se alguén recruta un grupo de mulleres trintañeiras e empeza a darlles ordes nunca vai funcionar. Estas mozas teñen dezaoito anos. Son demasiado novas para obxectar esta política. Non teñen outra opción. Se protestan corren o risco de ser condenadas ao ostracismo polas súas familias e pola sociedade. Deime de conta de que a pesar de atoparme nun estado emocionalmente vulnerable durante o meu servizo, e mentres pensaba en modos de escapar del, implicara un certo nivel de aceptación. As mozas que observei topábanse completamente inmersas neste estilo de vida, na súa nova realidade, completamente alleas ao mundo exterior. Como lles podo explicar que o que están a facer agora non significa nada no mundo real e que á súa vez vailles a afectar o resto das súas vidas? Submisión. Estas mozas esqueceron quen son polo momento, puxeron os seus soños en espera, as súas vidas convertéronse nun melancólico compromiso polos próximos dous anos".
No hay comentarios:
Publicar un comentario