Oe, que facemos co pobo birmano?

Por José Luís López Bulla

As noticias que nos chegan de Rangún e doutras cidades birmanas déixannos o corpo xeado. A máquina de represión armada da ditadura púxose en marcha tras varios días de manifestacións pacíficas, encabezadas polos monxes budistas. A ditadura pásase pola cruz dos seus bélicos calzóns a esixencia de medio mundo e rise a mandíbula batente das ameazas de sancións comerciais. A corrupta xunta militar sabe que ten unha posición privilexiada no taboleiro xeoestratéxico da rexión e do conxunto de países que se interesan polos recursos económicos de Birmania. Por exemplo, China e Birmania: dun lado Pekin, que está detrás da explotación do gas natural; doutro lado Nova Deli, que leva os asuntos da exportación de armas. O pobo birmano sofre unha represión desapiadada desde hai moitos anos. Agora volveuse a botar á rúa en protesta polo aumento indiscriminado dos prezos dos carburantes. Vellos amigos birmanos cóntanme que tales aumentos afectan dramaticamente a unha poboación -sobre máis ou menos, uns 2,5 millóns de persoas- que se desprazan diariamente; máis aínda, explícanme, o 90 por cento do salario dedícano á comida. E rematan: a inflación supera o 20 por cento e a renda per capita é de 225 dólares anuais.
Todo iso nun país -o 90 por cento da súa poboación vive nunha pobreza extrema -que foi considerado rico polas súas potentes fontes naturais: as pedras preciosas, o gas natural, as pedras preciosas... Un país con fame, sometido á represión, o traballo escravo e unha fortísima violencia sexual como arma de disuasión militar e política. O emblema máis público é Aung San Suu Kyi, premio Nobel da Paz que leva anos en arresto domiciliario. Tamén están arrestados os líderes do Movemento 88, a pesar das protestas internacionais. A todo iso sumar -infórmame TKJ, líder opositor, vía correo electrónico- que a Xunta Militar está preparando un proxecto de Constitución que pretende reforzar e perpetuar o poder militar, excluíndo aos partidos políticos e todas as forzas democráticas. En fin, o de sempre. Os chineses? Pero, alma de cántaro, os chineses non están interesados en que cambie nada baixo a capa do sol birmano. Porque a tal señor, tal honra. Por iso é polo que vetasen a resolución do Consello de Seguridade da ONU, como era previsible. Seica se esqueceu a postura dos dirixentes chineses en apoio entusiasta de Pol Pot, a quen mantiveron na ONU ata cinco anos despois de que fose derrocado? Os chineses non dirán nin pío, nin sequera cando a situación sexa insostible. En cambio podería ser que o resto das potencias poidan dicir algo cando a situación sexa insostible. E para que iso sexa así se precisan dous elementos: 1) que aumente a mobilización popular birmana, 2) cun apoio explícito, masivo, da opinión pública mundial. A primeira condición podería entrar nunha nova fase tras os asasinatos de varios monxes budistas que non pararán de saír á rúa. A segunda aínda non se está dando en grao suficiente; basta ver que os que se mobilizan son case en exclusiva os birmanos que están no exterior. Pois ben, a situación birmana bríndame a oportunidade de volver ler o libro que recomendaba días pasados, “Esportare a libertà”, de Luciano Canfora (*) á espera de que alguén convoque algo con cara e ollos de solidariedade cos amigos birmanos e contra esas feras corrupias da Xunta Militar e as súas compadres.
(*) Esportare a libertà, il mito che ha fallito (Ed. Mondadori, 2007)