Pinchazos...

Por Paul Auster

Fragmento de “Caderno vermello”. ( De Experimentos coa verdade.)

Cando penso na amizade, sobre todo en como algunhas amizades duran e outras non, lémbrome de que só pinchei catro veces desde que teño carné de conducir, e as catro veces acompañábame a mesma persoa (en tres países distintos, e nun período de oito ou nove anos). J. era un amigo do colexio e, aínda que sempre houbo unha sombra de incomodidade e incompatibilidade nas nosas relacións, durante certo tempo fomos íntimos amigos. Unha primavera, antes de terminar a carreira, collimos a vella furgoneta do meu pai e saímos polas paraxes desertas de Quebec. As estacións sucédense con máis lentitude nesa zona do mundo, e aínda duraba o inverno. O primeiro pneumático pinchado non supuxo ningún problema (levabamos roda de reposto), pero cando, menos dunha hora despois, rebentou o segundo, quedámonos desamparados naquel territorio glacial e desolador practicamente todo o día. Entón non lle dei ningunha importancia ao incidente, só un caso de mala sorte, pero cando catro ou cinco anos despois J. foi a Francia para visitar a casa na que L. e eu traballabamos como gardas (apático e deprimido, nun estado deplorable de autocompasión, incapaz de darse conta de que abusaba da nosa hospitalidade), ocorreu exactamente o mesmo. foramos a pasar o día a Aix-en-Provence (a unhas dúas horas de camiño) e volviamos de noite por unha escura estrada comarcal, cando sufrimos outro pinchazo. Pensei que era unha simple coincidencia e esquecín o asunto. Pero entón, catro anos despois, nos meses finais do meu matrimonio con L., J. volveu visitarnos, esta vez no estado de Nova York, onde L. e eu viviamos con Daniel, case recentemente nado. Nun momento determinado, J. e eu collemos o coche para ir comprar a cea. Saquei o coche do garaxe, dei a volta no camiño de terra cheo de buracos e avancei ate a estrada para mirar á esquerda, á dereita e de novo á esquerda antes de seguir adiante. E entón, cando agardaba que pasase un coche, oín o asubío inconfundíbel do aire ao escaparse. Picouse outro pneumático, e esta vez nin sequera nos alonxáramos de casa. J. e eu botámonos a rir, desde logo, pero a verdade é que a nosa amizade nunca se recuperou daquel cuarto pneumático picado. Non digo que os pinchazos tivesen a culpa do noso distanciamento, pero, malignamente, son o emblema de como foron sempre as nosas relacións, o signo dalgunha sutil maldición. Non quero esaxerar, pero, aínda hoxe, non consigo convencerme de que esas rodas picadas non signifiquen algo. O caso é que J. e eu deixamos de vernos e non volvemos a falar desde hai dez anos.