Todos os homes somos iguais...

Homes Iguais

View more presentations from gomezvalades.

Pinchazos...

Por Paul Auster

Fragmento de “Caderno vermello”. ( De Experimentos coa verdade.)

Cando penso na amizade, sobre todo en como algunhas amizades duran e outras non, lémbrome de que só pinchei catro veces desde que teño carné de conducir, e as catro veces acompañábame a mesma persoa (en tres países distintos, e nun período de oito ou nove anos). J. era un amigo do colexio e, aínda que sempre houbo unha sombra de incomodidade e incompatibilidade nas nosas relacións, durante certo tempo fomos íntimos amigos. Unha primavera, antes de terminar a carreira, collimos a vella furgoneta do meu pai e saímos polas paraxes desertas de Quebec. As estacións sucédense con máis lentitude nesa zona do mundo, e aínda duraba o inverno. O primeiro pneumático pinchado non supuxo ningún problema (levabamos roda de reposto), pero cando, menos dunha hora despois, rebentou o segundo, quedámonos desamparados naquel territorio glacial e desolador practicamente todo o día. Entón non lle dei ningunha importancia ao incidente, só un caso de mala sorte, pero cando catro ou cinco anos despois J. foi a Francia para visitar a casa na que L. e eu traballabamos como gardas (apático e deprimido, nun estado deplorable de autocompasión, incapaz de darse conta de que abusaba da nosa hospitalidade), ocorreu exactamente o mesmo. foramos a pasar o día a Aix-en-Provence (a unhas dúas horas de camiño) e volviamos de noite por unha escura estrada comarcal, cando sufrimos outro pinchazo. Pensei que era unha simple coincidencia e esquecín o asunto. Pero entón, catro anos despois, nos meses finais do meu matrimonio con L., J. volveu visitarnos, esta vez no estado de Nova York, onde L. e eu viviamos con Daniel, case recentemente nado. Nun momento determinado, J. e eu collemos o coche para ir comprar a cea. Saquei o coche do garaxe, dei a volta no camiño de terra cheo de buracos e avancei ate a estrada para mirar á esquerda, á dereita e de novo á esquerda antes de seguir adiante. E entón, cando agardaba que pasase un coche, oín o asubío inconfundíbel do aire ao escaparse. Picouse outro pneumático, e esta vez nin sequera nos alonxáramos de casa. J. e eu botámonos a rir, desde logo, pero a verdade é que a nosa amizade nunca se recuperou daquel cuarto pneumático picado. Non digo que os pinchazos tivesen a culpa do noso distanciamento, pero, malignamente, son o emblema de como foron sempre as nosas relacións, o signo dalgunha sutil maldición. Non quero esaxerar, pero, aínda hoxe, non consigo convencerme de que esas rodas picadas non signifiquen algo. O caso é que J. e eu deixamos de vernos e non volvemos a falar desde hai dez anos.

O tolo Crumb...

En abril de 1995 estreouse “Crumb”. Documental producido por David Lynch e dirixido por Terry Zwigoff, coñecido tamén por ter dirixido “Ghost World”, un documento imprescindíbel para entender mellor a unha das figuras máis destacadas do movemento do comic underground americano: Robert Crumb. O entorno do artista desfila pola pantalla reflectindo ao auténtico Crumb en todo o seu esplendor; LSD, fetichismos varios, sexo, tolería e un sinfín de obsesións que se converten nas auténticas protagonistas do documental que podes ver subtitulado en español aquí.

Máis clases de "eduación" islámica da muller...

A muller non debe negarlle sexo ao home aínda que estea cociñando (ela) ...

Clases de "educación" islámica para a muller...

O home non debe de avergonzarse de bater na súa esposa...

Nova web de 7 LVVAS...

A gran banda galega de culto, 7 LVVAS, ten páxina web desde onde se poden descargar de balde os seus discos e videos. Non deixedes de visitala www.7lvvas.net . Definitivamente unha banda máxica. Longa Vida a 7 LVVAS!!

"7 LVVAS", unha banda de culto...

http://www.7lvvas.net/

Sports Illustrated...

Sports Illustrated é unha revista semanal dedicada ao deporte, pero a súa edición anual de traxes de baño (xa desde o ano 1964) é hoxe en día o evento agardado por todos... incluso xenera o seu propio programa de televisión, videos e calendarios. BIKINIS/08

Sports Illustrated é certamente moi profesional, pero na competicón de bikinis Wicked Weasel tamén podemos atopar verdadeiras xoias.. á creatividadade dos planos, a cousa amateur, etc.. apretaicas!

"Retratos", de Pablo Picasso...

Dinosauros e profetas...

Por Sergio Ramírez

Que a terra ten apenas 6.000 anos de idade, que o mundo foi creado en exactamente sete días coas súas noites, e que os homes das cavernas e os dinosauros convivían xuntos, como nas historietas dos Picapedra, son crenzas que non deberían quitarlle o soño a ningún científico dun país como Estados Unidos, que ten a cota máis alta de premios Nóbel en Bioloxía, Química e Física. Se non fose polo creacionismo. Esta corrente relixiosa pertence ao credo oficial de multitude de igrexas sureñas, no extenso territorio chamado "o cinto bíblico", e hai unha pugna para que sexa materia de ensino nas aulas en moitos estados, o que fai que a comunidade científica poña o berro ao ceo: "tampouco ensinamos a astroloxía como alternativa á astronomía, ou a bruxería como alternativa ao medicamento", di o doutor Francisco Ayala, profesor de ciencias biolóxicas na Universidade de California. Pero, ademais, non se trata de teorías extravagantes saídas da nada social, a como saíu o mundo da nada física segundo os creacionistas; un 47% dos cidadáns, segundo as enquisas, cren que realmente ocorreu así co nacemento do mundo, algo que comparte o propio presidente Bush; do outro lado, quen cre que os seres humanos son o resultado da evolución nun proceso de millóns de anos, segundo foi establecido por Darwin desde o século XIX, gaña por unha escasa maioría. Aínda por riba, un dos abanderados relixiosos do creacionismo, o pastor baptista Mike Huckabee, ex gobernador de Arkansas, disputa nas eleccións primarias a candidatura á presidencia polo Partido Republicano, o que volveu a abrir o debate sobre a influencia que as conviccións relixiosas dun presidente de Estados Unidos poden ter sobre o ensino público, e o desenvolvemento das investigacións científicas; xa se ha visto que Bush opúxose tajantemente a asignar fondos federais aos experimentos para a clonación de embrións humanos, aínda que sexa con propósitos médicos, o que ameaza con deixar a Estados Unidos á zaga da vangarda tecnolóxica. O fundamentalismo relixioso, con todas as súas consecuencias políticas, fica máis presente que nunca esta vez no debate electoral. No mesmo espectro de Huckabee, pero con matices propios, e ás veces contraditorios, áchase o ex gobernador de Massachussets, Mitt Romney, que pertence á igrexa mormona igual que os seus devanceiros, e da que foi bispo. Ao contrario dos bautistas, que forman congregacións moi estendidas, os mormóns non representan senón ao 1,9% da poboación crente de Estados Unidos. O propio Huckabee e os seus partidarios néganlles a condición de cristiáns e acúsanos de proclamar que Xesús e Lucifer son irmáns, e de rexeitar a cruz como símbolo. As eleccións en Estados Unidos xa se sabe que son un asunto mundial. E mentres os baptistas estendéronse por todo o planeta, os mormóns só teñen unha presenza exigua, de modo que un presidente mormón viría ser unha verdadeira novidade, o único credo que non chegou aos Estados Unidos desde Europa cos inmigrantes, senón que tivo a súa orixe no ano de 1830 no seu propio territorio. O seu fundador, Joseph Smith, anunciou que recibira do anxo Moroni o Libro Mormón escrito en lingua exipcia sobre ferros de ouro, unha sorte de novo testamento no que se establece que Xesús volveu nacer no continente americano, ao que os seus habitantes orixinarios chegaran desde Israel por mar, apenas seiscentos anos antes do nacemento de Cristo. Estableceron unha civilización florecente, logo desaparecida, pois sabían fundir o aceiro para fabricar espadas e rodas, e criaban cabalos, vacas, cordeiros, e cabras, e non só aves de curral, senón tamén cisnes, e por se non bastase, elefantes. E para empeorar as cousas, do Libro Mormón non quedaron rastros, pois o profeta Smith tivo que devolvelo ao anxo Moroni unha vez lido. Nas súas láminas de ouro constaba tamén que os negros non podían chegar a ser sacerdotes mormones, porque a súa pel escureceuse por causa da súa desobediencia a Deus. Parte do seu credo foi tamén a poligamia e o bautismo dos mortos, razón esta última pola que exploran por todo o mundo os rexistros civís e parroquiais, para inscribir a todo os defuntos en frondosas árbores genealógicos que pretenden ser totais. A condición de profeta foi herdada por John Smith a todos os seus sucesores, que reciben revelacións divinas, e gobernan para sempre a súa igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días asistidos por un consello de doce apóstolos; e aínda que reducidos en número en canto a fieis, a súa influencia política foi importante nas administracións republicanas, e teñen, ademais, desde a súa sede pontificia en Salk Laike City, poderío económico e presenza nas grandes corporacións. Romney, millonario el mesmo, abriu a súa campaña cunha doazón persoal de 17 millóns de dólares. Aínda que Huckabee o baptista identifícase como un "conservador social", o seu discurso é idéntico ao de Romney o mormón, en canto ás políticas radicais en contra da inmigración hispana, empezando pola súa oposición á amnistía aos ilegais, e comparten o respaldo á presenza militar en Iraq e a hostilidade con Irán, que representa para ambos "o terrorismo atómico"; rexeitan o aborto, as unións entre homosexuais, e o tratado de control de emisións de gases de Kyoto; e apoian a pena de morte e a existencia do campo de prisioneiros de Guantánamo, adhesións das que o outro candidato republicano, o senador John McCain, afástase con prudencia. Como se ve, nesta paisaxe compartida polo pastor creacionista e o bispo mormón, xúntanse os dinosauros cos profetas.

Sexo abertzale...

Verídico. Apareceu publicado no xornal El Diario Vasco (09.02.08)

A forza da vontade + a necesidade...

As vellas ideas das novas esquerdas...

Por Félix Ovejero Lucas

As fotos fixas axudan a recoñecer os cambios na paisaxe. Para situar "os cambios na esquerda" hai moitas secuencias fotográficas ás que acudir. Unha resulta especialmente iluminadora. Hai pouco máis de trinta anos a esquerda europea máis morna incluía nos seus programas diversas propostas de propiedade pública ou de redistribución da renda. Apenas dez anos máis tarde, esa mesma esquerda, no goberno, privatizou as empresas públicas e baixou os impostos. No medio, non houbo maiores discusións sobre a eficiencia e a equidade nin sobre o control político das empresas públicas. Hoxe, nos faladoiros radiofónicos, que, no que teñen de complicidades tabernarias, coas súas condenas e aplausos desprendidos de calquera argumentación, condensan bastante ben os tópicos morais e políticos que rexen as sociedades, calquera proposta de facer o camiño de volta cara ao que se consideraba normal hai ben pouco se xulga non xa "rancia" senón, directamente, un roubo. Por suposto, importan pouco os datos ou as análises. As descualificacións non apelan a atendibles teorías sobre a eficiencia dos mercados en competencia perfecta. As empresas públicas ou os impostos se condenan, sen máis. Como se condena, en xeral, calquera forma de intervención pública. Sen razóns, como palabra última. Como máximo, acódese a acartonadas consideracións sobre a bondade das empresas ou os diñeiros en mans da sociedade civil, coma se uns poucos poderosos fosen máis sociedade que todos os demais. A ninguén lle importa que, polo xeral, nas privatizacións, o que era un monopolio público pase a ser un monopolio duns cantos, sen que o mercado asome por parte algunha, ou que sociedades, como Suecia, con sistemas fiscais progresivos, nas que o gasto público alcanza ao 60 % do PIB e as empresas públicas estean entre as máis importantes, obteña con notables niveis de benestar e de calidade democrática. E por suposto tampouco se molesta ninguén en recordar que sen un Estado forte non hai liberdade nin que sen intervencións planificadas, a tal hora, a gripe aviaria teríase levado por diante a millóns de seres humanos. O cadro describe ben como foron as cousas. Ese é o aire que respira a esquerda. E nel, como outras veces, intentou rescribir as súas fraquezas como conquistas. O procedemento foi o habitual: unha vacua discusión acerca da "necesidade de renovar o ideario". Polo común, esas gripes periódicas sáldanse con tres ou catro monográficos de revista e, seica, algún libro dalgún académico reconvertido en xornalista que, por primeira vez, alcanza as librerías dos aeroportos. A cousa esquécese ao pouco tempo, sen maiores consecuencias. Ate a próxima. Pero esta vez, por circunstancias que merecen outra ocasión, as cousas foron diferentes. Parece terse crido en serio a cantilena de renovar "os principios". O innegábel fracaso de moitos dos seus proxectos tomouno como o fracaso dos principios que os inspiraron e, como o outro Marx, decidiu cambiar de principios. Para iso acudiu a un conxunto de materiais que, ben mirados, non son máis que versións varias veces recicladas de pensamento reaccionario. Reaccionario en sentido estrito, dos que reaccionaron fronte á Revolución francesa: do historicismo alemán e o seu Zeitgeist. Iso si, como a decoración importa, mudou a presentación e a gastada idea ten novas rotulacións: multiculturalismo, diferenza, diversidade, comunitarismo. No esencial, a operación consistiu en substituír as políticas redistributivas e benestaristas, inspiradas nuns principios universais de xustiza que actúan como pautas de modificación social, por unha multiplicidade de dereitos particulares, asociados a distintos segmentos sociais, a distintas "minorías" supostamente interesadas en preservar a súa particular identidade de grupo. O resultado foi inequívoco: a dignificación de teses alleas á súa mellor herdanzaMencionarei só tres. A primeira: unha equiparación a priori das "diversas culturas", ben porque as xulga igualmente valiosas, ben porque as considera incomparables. Unha equiparación que, ben pensada, impediría a denuncia de inxustizas e opresións, que require baremos para calibrar o mundo. A segunda: unha disposición a outorgar prioridade ás comunidades sobre as institucións públicas á hora de abordar os problemas colectivos. Unha elección que debilita as posibilidades de emancipación dos individuos -e en particular das mulleres-- e a crítica das diversas formas de despotismo, de dominación arbitraria que se dan dentro dos grupos culturais. A terceira: a ignorancia da raíz material de moitas desigualdades, e, polo tanto, de que, unha modificación das condicións económicas é o paso obrigado para acabar con moitas fontes de discriminación. Ou sexa, que a vida dos árabes de Marbella ten pouco que ver coa dos árabes dos suburbios de París. A consecuencia condensada da "renovación" foi a quebra do que ate onte mesmo constituía o nervio programático da esquerda: o vínculo entre emancipación, entre liberdade, e xustiza social. A esquerda arrincou cun diagnóstico: as desigualdades de acceso á riqueza -ou o que se entendía como o mesmo: á propiedade- estaban na orixe de desigualdades de poder incompatibles co ideal de autogoberno, de democracia e de liberdade. E aquí as palabras teñen un exacto sentido. Democracia quere dicir igual posibilidade de influencia política, de poder, a que, por exemplo, cristaliza no lema "un home, un voto". E liberdade, non sometemento a ningunha forma de poder arbitrario, empezando pola vontade dos outros. Nunha e outra cousa, os desposuídos puntuaban baixo. O que non ten nada non pode dicir que non e quen non pode dicir que non non é libre. Antes de conquistar os dereitos sociais, os traballadores non podían dicir que non a condicións laborais que convertían ás empresas en territorios de despotismo, de autoridade sen razóns. Nas decisións políticas, nas decisións sobre a vida de todos, a única voz que contaba era a de quen podían ameazar co seu desgusto e como unicamente o seu desgusto contaba, estaban en condicións de converter os seus problemas nos problemas da sociedade. A esquerda entendeu sempre que a democracia podía cambiar esas circunstancias. Na Revolución Francesa, os situados á esquerda na Asemblea Constituínte defendían a abolición do veto real, a lexislatura unicameral, unha xudicatura elixida, a supremacía do poder lexislativo e o sufraxio democrático. E a tributación progresiva. A xustiza social se anudaba á liberdade e a ampliación da democracia. Quen depende materialmente non está en condicións de elixir con plena autonomía sobre a súa propia vida, de dicir que non e de exercer plenamente os seus dereitos. Con esa convición reclamaron e conseguiron o sufraxio universal, a ampliación das liberdades civís e os dereitos sociais. Esa alianza entre liberdade e igualdade é a que crebou. E non porque perda vixencia. As desigualdades alcanzaron magnitudes que ate asimilalo cognitivamente resulta difícil. Axudará unha imaxe que tomo de David Schweickart. Compara a riqueza coa altura, equiparando os ingresos medios cunha estatura media de 1, 80 m., e pon a camiñar aos estadounidenses, un tras outro, durante unha hora. Unhas cantas pinceladas do desfile aclaran bastante as cousas. Ate que non pasan cinco minutos ninguén alcanza os 30 cm. Á media hora, os que desfilan teñen unha altura de metro e medio. Aos corenta e oito minutos, a altura é de 2,50 m. Aos cincuenta e catro, e durante tres minutos, desfilan tipos de 3, 70 metros. Xigantes que son ananos comparados con outros de 9,90 m, que en apenas trinta e seis segundos desapareceron. Pero todos, ao fin, son liliputienses comparados cos que aparecen nos últimos segundos, uns cantos que superan os 300 m., outros poucos, que miden catro veces a torre Sears, algúns menos con máis de 6.000 m e, discretamente, se cabe a discreción, rematando o desfile, Will Gates cuns 13 quilómetros de altura. Intenten facerse unha idea do que supón levantar a cabeza e ver ao seu lado, desde o seu modesto 1,80, un individuo dezaseis veces máis alto que o monte Everest. E agora, o esforzo último: eses datos limítanse a Estados Unidos. O problema non é só de xustiza distributiva. É tamén o dun poder non sometido a control democrático algún. Andamos ben lonxe do mito da sociedade aberta, do mundo idealizado de leis que enmarcan mercados descentralizados, en competencia, onde ninguén está en condicións de impor a súa vontade. A realidade é ben outra. É a duns procesos económicos, imprecisamente designados como globalización, onde poderes con capacidade de decisión moi superior á de moitos estados, non ven sometidos a controis xurídicos reais, onde, sinxelamente, non hai lugar para as decisións políticas. O camiño de volta da ilustración, do goberno das leis, en lugar dos homes. O camiño que a esquerda quixo percorrer ate o final, cando aspirou que a política, o control democrático, fixese imposíbel que a desigual fortuna económica se convertese n desigual influencia política, en poder duns sobre outros. Pero a historia da esquerda é non só a das conquistas democráticas e sociais, é tamén, a barbarie do socialismo real. O recoñecemento desa circunstancia devólvenos á -interesada, pero esa é outra historia- confusión que estaba na orixe da "renovación": a confusión entre os principios e as institucións nas que callan. Sinxelamente, o fracaso nas formas de institucionalización -e seica haxa que incluír aquí non poucas nacionalizacións-- non equivale ao fracaso dos idearios. A brutalidade do socialismo real non debilita a aspiración ao igual acceso á liberdade, que é, postos a dicilo con todas as letras, o que hai detrás da palabra igualdade. A caducidade non é dos valores, senón das propostas institucionais nas que se traduciron. Para quen poidan pensar que non é máis que un deshonesto modo de consolarse, quizais non estea de mais algún recordatorio histórico. O século XIX é o século do liberalismo, sobre todo a súa primeira metade. Agora algúns datos: a mediados do século XVIII Gran Bretaña era o país que posuía maior número de escravos, preto de 900.000. En pleno século XIX había en América do Norte máis de seis millóns de escravos, case vinte veces máis que cento cincuenta anos antes. Salvo catro deles, todos os presidentes de Estados Unidos, ate 1848 foron propietarios de escravos. En breve: non é que o liberalismo tardará en abolir a escravitude, é que o número de escravos aumentou co liberalismo. Ate hai razóns para pensar que, doctrinalmente, o liberalismo resulta compatible coa escravitude. Poderíase citar non poucos clásicos. Por suposto, o liberalismo evolucionou. O máis fecundo academicamente dos últimos anos, o liberalismo igualitario, unha das fontes intelectuais que calquera esquerda informada ten que atender, revisou moitos dos seus clásicos puntos de vista. Para o socialismo escribiu unha das mellores cabezas do panorama filosófico contemporáneo, o filósofo de Oxford, Gerald Cohen: "Criamos que algo era bo, tratamos de logralo e producimos un desastre. Deberiamos concluír, por iso, que o que criamos que era bo, a igualdade e a comunidade, en realidade non era bo? Tal conclusión, aínda que é unha á cal se chega frecuentemente, é unha tolemia. As uvas poden estar realmente verdes, pero o feito de que a raposa non as alcance non nos demostra que o estean".

Publicado en Letras Libres.