"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







martes, 28 de abril de 2009

Ferrumbroso Young...


Por Gabriel Albiac
O directo máis salvaxe da historia do rock and roll perpetrouno un bárbaro chamado Neil Young en 1991, en compañía dunha banda de tipos duros que respondían o nome de Crazy Horse, «Cabalo Tolo». Chámase "Weld" e é un do non demasiados discos que xamais envellecen na discoteca da xente da miña idade; un dos moi poucos que a min séguenme estremecendo como aquel primeiro día no que non acababa de crerme o que estaba a escoitar. Máis. A medida que me fun facendo vello. A medida, pois, que a lenda que o marca de inicio a fin, ese demoledor «mellor ser devorado por unha labarada que roído por esa ferrumbre que nunca dorme», vai trocándose para cada un de nós nun postulado. E un queixume. Poucos de cantos asucaron a épica tumultuosa do rock and roll nos seus anos de epopea foron tan lonxe. E, dos que o fixeron, case ningún segue vivo. Cando en 2005 un aneurisma cerebral estivo a piques de levar a Neil Young por diante, pensamos todos que chegara finalmente o tempo do silencio. Que, co último home da xeración que converteu ao rock and roll na soa poesía viva do noso tempo, ía vir o final que furiosamente rexeitase aquela belicosa consigna do seu "Rust never sleeps": que a rock era o único que nunca morrería. Pero non hai nada que non morra. Quen non sabe iso? Hai catro anos, todos pensamos que o vello Young ía levar con el o rock á tumba. E o vello Young riu nos nosos narices cunha salvaxe gargallada eléctrica. Ésta cuxa gravación sae ao mercado agora. Un CD irregular e marabilloso, "Fork in the Road", que non é, por suposto, "Weld", porque, para ben, para mal e sobre todo para catastrófico, o tempo non perdoa. Pero, porque como, aínda da catástrofe -sobre todo da catástrofe-, aquel que sabe aprender extrae as únicas esquirlas de beleza irrenunciables, "Fork in the Road" destella con instantes de emoción cegadora, case imposible. "A day in the life", por exemplo.
.
Imaxes dun directo sobrecolledor polo que ten de testamentario. As xentes da miña idade lembran a canción aquela. Compúxoa John Lennon para pechar o máis crucial dos discos que acoutan a historia do rock and roll: o "Sgt. Pepper´s lonely hearts club band" de 1967. Tivo problemas. Que hoxe darían risa. O tipo que evocaba vida e morte durante un soño desde o segundo piso do autobús londiniense no cal fumaba o seu pitillo, resultou sospeitoso. As emisoras públicas británicas prohibiron a súa difusión. Pero nada podía impedir que aquela concisa marabilla se convertise nun clásico. Intemporal. Neil Young, cuxa xenerosidade para cos colegas foi sempre lendaria, recólleo agora para dar peche a un disco que el quizais sabe un testamento. «Tiven hoxe un soño, tío...». Sobre o escenario Young aparece cascado, maltratado polos desapiadados anos, pola desapiadada vida. Ilustración da lacónica sentenza de Ezra Pound: Time is the evil. Evil. «O tempo é o mal. O mal». Ilustración daquel feroz queixume que ruxía en Weld: a ferrumbre que nunca dorme. Até o instante en que o tipo ferrumbroso agarra a guitarra e a aporrea, até acabar triturándoa en amigable homenaxe a Hendrix e, nel, a todos os que pereceron. Ate que o tipo de faciana e corpo gangrenado canta, ou máis ben roxe, coa mesma desgarrada perfección de sempre. E acaba por preguntarse, como aquel tan novo entón John Winston Lennon, cantos condenados cadaleitos son necesarios para encher o Albert Hall. E entón, só entón, un talvez sospeita que algo das nosas vidas talvez fuxa da morte.
ABC - 27.04.09

1 comentario:

Mr Tichborne dijo...

Fermoso artigo para un disco grande, inmenso... oíno nunha tenda de segunda man e preguntei por el: non estaba á venda. Ía cunha amiga. Tempo despóis recibino como agasallo de aniversario. E tempo despóis vin a Neil en directo...
Grazas polo artigo e pola música. Hey hey, my my, rock and roll will never die...