Bo Nadal e Feliz Aninovo 2015!

Por que, para que e como dunha 2ª Caixa de Aforros para Vigo?

Se tes interese, ou simple curiosidade por saber de que vai a proposta de creación dunha segunda Caixa de Aforros para Vigo e area metropolitana, este venres ás 8 tes unha cita no Auditorio do Areal, o que en tempos era o Reitorado na esquina da rúa Oporto e Areal. A proposta está pensada na realidade cotiá da pequena empresa, do comercio e dos vigueses e viguesas de a pé moitas veces afogados por falta dun simple pequeno crédito. Unha proposta lanzada en positivo, construtiva. Ao remate haberá tempo para un pequeño coloquio no que poderas cuestionar, aclarar, apoiar ou dubidar o que teñas a ben. Non faltes e saúdame que xa sabes que eu de vista moi sobrado non vou… 

Felix de campaña prol Pearl Jam a Israel

Felix de activa campaña prol "Pearl Jam a Israel" na histórica Praza da Moneda en Santiago de Chile

HERMES: Entrevista con Shlomo Ben-Ami

Powered by Issuu

Publish for Free

8 anos de AGAI

Convite a Charla-coloquio en Vigo

Lugares da Memoria: Sober, nas Terras de Lemos

No Concello lucense de Sober, nas Terras de Lemos, concretamente na parroquia de Doade. Lugar polo que na Galicia romana pasaba a Vía Nova que unia Braga con Astorga. E no que hoxe, un austero sinal indica a distancia de lugares da nosa Memoria Historica como galegos e cidadáns de Europa. Distancia física, xa que a distancia de sensibilización en alguns casos é infinitamente maior.

Conferencia-coloquio en Vigo: "El yihadismo, la amenaza del Siglo XXI".

 

O vindeiro martes día 25 ás 20:00 horas no Auditorio do Areal (antigo Reitorado) en Vigo, Conferencia-coloquio da historiadora e escritora kurda Yashmina Shawky Aziz.

 

"El yihadismo, la amenaza del Siglo XXI"

 

Entrada libre

Resposta amable de Don Domingo García-Sabell

Xa que ando na cousa de dixitalizar a memoria de papel, recupero aquí esta amable carta de Don Domingo García-Sabell que vinte anos despois volvo a agradecerlle. Excuso dicir que a miña carta ao daquela delegado do goberno fora moi cordial e respectuosa. Como certamente foi tamén cordial e respectuosa a súa resposta. Tempos aqueles nos que as cartas en papel recibían cortés réplica en cartas de papel... Pois ben, o pasado día 21 cumpriu 10 anos o Plan Xeral de Normalización da lingua galega elaborado polo goberno que presidia Don Manuel Fraga, e que nun fermoso exercicio de consenso, conseguira a total unanimidade de todas as forzas politicas, culturais e sociais, aprobando no Parlamento de Galicia o que deberia ser unha boa ferramenta para a vella lingua de Rosalía no seu nada fácil camiño no terceiro milenio. Consenso, amabilidade, diálogo, non patrimonialización, unanimidade... conceptos estes ao meu ver, impresindibles para nutrir a revitalización do galego. En fin, cousas que un reflexiona ao reler cartas vellas.

Miss postura correcta 1969

Durante as décadas dos anos 50 e 60 os quiroprácticos estadounidenses levaron a cabo un inusual concurso de beleza onde, ademáis de xulgar a belleza e a elegancia das concursantes, valoraban - coa axuda de raios X- a postura máis erguida. O último evento que se celebrou desta curiosa modalidade de beleza foi no ano 1969, na cidade de Chattanooga, Tennessee. Na imaxe vemos á gañadora de Miss Postura correcta 1956, Lois Conway (no centro), xunto ás outras dúas finalistas pousando de pé a carón das súas radiografías.

Joe Sacco, xornalismo en viñetas

Entrevista publicada no suplemento Culturals de La Vanguardia co debuxante Joe Sacco. Feita empregando os mesmos instrumentos que Joe Sacco usa para traballar e crear: a banda deseñada. Un guión de Jorge Carrión e debuxos de Sagar

 

Compromiso por Galicia concurrirá en solitario ás Municipais 2015

 

A agrupación local de Compromiso por Galicia ven de apostar por presentarse en solitario ás eleccións Municipais de Vigo

 

Miguel Barros e Rafa Cuíña, coordinador provincial de CxG para Pontevedra

 

En decisión amplamente maioritaria da súa afiliación de Vigo a formación galeguista decidiu non participar en ningunha “aventura” de novas coalicións e abrir o período de Primarias para candidaturas á alcaldía viguesa. Segundo Henrique Macías, voceiro local da formación galeguista, a decisión, meditada e debatida na súa asemblea realizada en Vigo onte xoves, foi tomada de xeito moi maioritario pola súa afiliación, que confían no proxecto propio de caracter galeguista e progresista, moi alonxado do radicalismo e populismo das distintas agrupacións e manifestos que se están a presentarse estes días na cidade tentando imitar ao recente éxito electoral de Podemos.

 

Compromiso por Galicia agradece o interese de determinados colectivos por contar coa súa presenza en novas plataformas e coalicións de cara ás eleccións municipais viguesas, pero considera que a confluencia é imposible xa que a experiencia indica que non se pode construir un proxecto que sexa serio e ilusionante simplemente mudando de siglas, pero coas mesmas ideas e eivas das organizacións e políticos locais “de toda a vida”, que son os que están a impulsar por detrás estes novos manifestos.

 

Para CxG, Vigo  precisa que a alternativa ética que representa Compromiso por Galicia entre na corporación municipal para comezar un proceso de transparencia e traballo colectivo, alonxado da imaxe de prepotencia, corrupción e populismo instalada na casa consistorial con Abel Caballero como alcalde. Henrique Macías criticou tamén que os partidos da oposición, neste caso Partido Popular e BNG, “estean a deixar, sen nengún rubor, a porta aberta á continuidade do actual alcalde, xa que é palpable o seu abandono da critica construtiva e da fiscalización do traballo do actual equipo de goberno na súa laboura institucional, incomprensible situación para unha boa parte da sociedade viguesa crítica co xeito de gobernar de Abel Caballero, e deixando entrever que “tiran a toalla” nas súas pretensións cara as vindeiras Municipais en Vigo”.

 

 

Manuel Rivas na Casa do Poetas de Celanova

Girl from the North Country, principio e final

"Girl from the North Country" non é só unha das moitas grandes cancións de Bob Dylan, para min é a súa canción término. Non sei moi ben por que, nin como explicalo, pero dende que a coñezo, ademáis de formar parte do selecto clube da miña persoal banda sonora, sempre tiven a sensación de que este é un tema ao tempo, tanto crepuscular coma de alborada, de comezo e de final. Xa digo que non sei como explicalo, cousa que realmente tampouco ten máis importancia, a fin de contas este é só un comentario en facebook. 

O caso é que onte descubrín o video desta magnífica versión do icónico tema de Dylan na voz de Eddie Vedder e dende onte, cada vez que a escoito de novo (e van xa unhas cantas veces...) volvo a ter ese mesmo nó na gorxa como a primeira vez aló polos meus lonxanos quince anos cando o mago de Duluh, Minnesota, Robert Allen Zimmerman, regaloume este fermoso poema de amor para unha viaxe.

Unha nova para a reflexión e das que non chegan aos nosos medios.

As fotos que vedes arriba corresponden ao pasado venres á noite cando unhas 2.000 persoas árabes-israelies asistiron a un mitin que tivo lugar na Galilea, no norte de Israel, sob a convocatoria de: "Gaza venceu". Bandeiras palestinas adornaban o lugar e arredores e entre os presentes atopábanse deputados na Knesset, (Parlamento israelí), unha delas precisamente Haneen Zoabi quen hai unhas semanas desatou unha forte polémica cando fixo unhas declaracións nunha canle da TV israelí nas que afirmaba que os asasinos dos tres rapaces xudeus secuestrados e mortos por Hamas “non son terroristas”. Mentres que pola contra os que asasinaron a un rapaz árabe-israelí en Jerusalém como represalia “si son terroristas”. Dificil de encaixar esta dupla vara da deputada pero a política no Medio Oriente tenche estas cousas...

Pois ben, no acto en cuestión os carteis dos presentes e intervintes dicían entre outras cousas: “Apoiemos as demandas de Gaza" ou "A vitoria de Gaza é un día festivo para nós”. A deputada israelí Zoabi na súa intervención afirmou que: "A oposición palestina e a nación enteira en Gaza derrotamos a Israel”, "A loita do noso pobo frustrou todas as metas de Israel" ou "Esa é a lección, e os israelíes teñen que entendelo, non hai poder militar no mundo que poida derrotar a un pobo."

Ao comezo dicía eu que estas novas non acostuman chegar aos nosos xornais, e non chegan por algo moi simple... por que deixan desmontada e en evidencia a falacia do suposto “aparheid israelí” ou da falta de democracia para os cidadáns árabes-israelies. Mais a falacia, a mentira, por moi clara que sexa pode seguir e seguirá sendo argumento para algúns que entenden que lanzando mentiras e cintas de video se pode deslexitimar o “pérfido” muiño de vento. Alguén imaxina aquí un mitin de Batasuna-Sortu en Bilbo ou Donostia no que se fixeran declaracións equivalentes sobre ETA e a súa vitoria “fronte España”?. En fin, eche o que hai... Esta pasada semana tomando café cun amigo que traballou nun “sindicato de clase” comentábame que “hai xente que non ten pudor a hora de defender a calidade da democracia popular en Cuba ou incluso Korea e criticar logo o estado de apartheid da teocracia sionista”. De traca, pero a según en que foros e lugares cousas así veredes don Sancho. Eses lugares e foros automarxinais non me preocupan o máis mínimo, sonche así para calquera análise da realidade e do mundo, pero si recoñezo que me preocupa que xente moi sensata, intelixente e cunha atinada visión do mundo se deixen levar por este tipo de argumentarios antiisraelis. Ollo! Entendo e a pesar da miñas discrepancias (loxicamente como non podía ser doutro xeito) respecto ás súas posicións por moi críticas ou hipercríticas contra as políticas que poida levar a cabo un goberno de Israel, mais o que non podo aceptar é a burda mentira como animal de compañía. 

A nova aquí: http://www.ynet.co.il/articles/0,7340,L-4565595,00.html

LA RESPUESTA QUE NO QUISIERA ENCONTRAR

LA RESPUESTA QUE NO QUISIERA ENCONTRAR

Pedro Gómez-Valadés

Publicado en ABC - 01.08.2014

No es normal, personas de normal sosegadas llegan a perder la mesura, e incluso en muchos casos huyen por completo del raciocinio de una manera tan brutal que en estos días estamos leyendo cosas, que tendríamos que remontarnos a la Europa de los años 30-40 o ir directamente a las hemerotecas a la búsqueda de aquel infausto panfleto de la Alemania nazi llamado Der Stürmer para encontrar barbaridades de tal magnitud.

Estos días estamos viviendo una dura escalada en el conflicto provocado por Hamás y que llevó a la respuesta de Israel. No calificaré de proporcional o desproporcional la respuesta israelí cómo nadie califica de proporcional o no la ofensiva militar del gobierno de Ucrania contra los rebeldes separatistas prorrusos por ejemplo. Ni en Ucrania ni en ninguna parte. Nadie demanda nunca proporcionalidad militar a no ser cuando uno de los actores es Israel.

Además, ¿De que estamos hablando cuándo hablamos de “proporcional”? ¿Sería por ejemplo que si Hamás o la Yihad islámica dispararon, pongamos por caso, 3000, 4000 misiles y cohetes indiscriminadamente contra la población civil israelí, debería entonces Israel en “reciprocidad proporcional” disparar esa misma cifra de misiles también indiscriminadamente contra la población gazatí? Sin duda ese disparatado escenario habría multiplicado el número de víctimas hasta cifras infinitamente superiores a las actuales. En todo caso esta es una mera pregunta retórica ya que estoy seguro de que la única proporcionalidad que muchos de los críticos de Israel y de su derecho a existir aceptarían sería la de no hacer nada. Soportar estoicamente el constante ataque terrorista contra sus ciudadanos.

A todos los que militamos en nuestra condición humana nos duele profundamente el dolor y el sufrimiento de las víctimas civiles, no solo en Gaza o en Israel, también en otros muchos lugares del mundo. Nos duele y deseamos el fin definitivo de las constantes amenazas de violencia que disparan espirales que desde el mutuo reconocimiento palestino-israelí al derecho a existir, nunca se dispararían. Porque en este actual conflicto no podemos olvidar que es Hamás quien provoca y comienza un enfrentamiento en el que los gazaties son sus propios rehenes, gazatíes que pueden y deben vivir en paz y buena vecindad con Israel, para lo cuál es preciso que la Franja de Gaza vuelva a ser administrada por la Autoridad Nacional Palestina y no por los dictados del fundamentalismo islámico de Hamás. Y aquí llegamos la gran anormalidad que rodea a este conflicto palestino-israelí por estos lugares.

Porque muchos de los que estos días escriben y hablan indignados por la operación militar israelí contra el grupo islamofascista Hamás, no tuvieron ni tienen una reacción ni por asomo semejante en otros muchos duros conflictos que desgraciadamente hay en el mundo. Y muchos escriben y opinan dando por cierta toda la información que Hamás permite a los medios enviar y que es aceptada como verdad absoluta sin necesidad de verificar o contrastar las informaciones. Algo así como se después del atentado contra Hipercor hubiera sido la propia ETA la encargada de elaborar el informe para los medios y nosotros hunieramos dado crédito a esa información.

Estos días a pocos kilómetros de la Franja de Gaza, en la castigada y olvidada Siria, en solo 48 horas en el fin de semana del 19 y 20, más de 700 personas murieron en el transcurso de los violentos choques entre fuerzas gubernamentales y rebeldes. Y son ya más de 150.000 los muertos y cerca de 3.000.000 los desplazados y refugiados de la guerra civil siria. Incluso sin salir de Siria, vayamos a la periferia de Damasco donde está situado uno de los mayores campos de refugiados palestinos, Yarmuk, con 160.000 residentes y que desde hace un año sufre el asedio implacable de las tropas de Assad y de grupos yihadistas con la denuncia pública de la UNRWA (agencia de Naciones Unidas para los refugiados palestinos) y de la Media Luna Roja sobre la “apocalíptica situación por la que atraviesan los residentes en Yarmuk”. Sin la posibilidad de entrar ni salir, ni de abastecer prácticamente de nada a los residentes en el campo. Ni víveres ni asistencia médica. Lo cual ha provocado cientos de muerte por hambre y frío además de las víctimas del conflicto armado. No es este un bloqueo que abre y cierra pasos fronterizos para la entrada y salida de mercancias y personas, es un asedio militar puro y duro. Y aquí nadie dice absolutamente nada de estos palestinos acaso invisibles si no tienen la sombra de Israel.

Podría extenderme en la infinidad de conflictos olvidados en los cuatro puntos cardinales del globo, alguno en nuestra propia Europa, a muy pocas horas de vuelo, otros cómo Irak y la terrorífica brutalidad genocida del Estado islámico, y muchas otras guerras y conflictos con millares o incluso cientos de miles de desplazados y muertos, pero pienso que sólo y por su cercanía geográfica con la Franja de Gaza el ejemplo de Siria y Yarmuk son más que de sobra clarificadores.

E insisto, nadie convoca manifestaciones, ni concentraciones, ni hace declaraciones, emite comunicados en condena del “genocidio” sirio. Nadie reclama el boicot a Siria, como nadie lo reclama contra ninguno otro estado en el planeta. Sólo un estado en el mundo es merecente de los llamados de nuestros solidarios selectivos al boicot y la movilización. El estado judío de Israel.

La respuesta al porque de esta escandalosa doble vara de medir contra Israel es tan obvia, y como europeo tan dramática, que hubiera querido no encontrarla...

Carta aberta de Noa a varios artistas bascos

NOAREN ERANTZUNA EUSKAL HERRIKO ARTISTA BATZUEI 

Carta de respuesta de Noa a varios artistas vascos

Queridos amigos:

Gracias por escribirme. Siento muchísimo no haber podido contestar antes. He sido bendecida con tres hijos y el año escolar está acabando, por lo que hay mucho que hacer. También he sacado un nuevo álbum y eso también requiere mucho trabajo.

A diferencia de otras organizaciones similares a la vuestra, vosotros no habéis dado por descontado cual es mi posición; al contrario, habéis tenido la honradez de hacerme la pregunta, y eso es algo que agradezco profundamente.

En primer lugar, me gustaría referirme a la “carta abierta” que escribí en 2009 con motivo de la guerra de Gaza, tristemente célebre porque fue malinterpretada. Desde entonces, he publicado una aclaración acerca de su contenido que quisiera que leyerais. La encontraréis aquí:

http://noa-the-singer.blogspot.co.il/2010/06/some-clarifications-about-my-

infamous.html

Quiero que conozcáis cuales, en mi opinión, deben ser las bases para la paz entre nuestros dos pueblos:

RECONOCER -

Cada una de las partes debe reconocer los derechos de la otra en cuanto a su existencia, su libertad, su independencia, su identidad, su derecho a prosperar y su derecho a vivir en paz. Esta es la primera fase del plan, también la más crítica. Sin un reconocimiento formal, por escrito, firmado por los dirigentes de cada nación, ningún progreso podrá ser llevado a cabo.

PEDIR PERDÓN -

Cada una de las partes ha infligido cosas horribles a la otra en nombre de este y otro ideal. Puesto que la muerte de una vida se asemeja a la muerte de toda la humanidad, debe producirse un auténtico y profundo remordimiento por esas acciones y las dos partes deberán pedir perdón, de corazón, a la otra, por el dolor y la angustia que han causado.

COMPARTIR -

Cada parte debe olvidarse sus sueños de quererlo todo. La paz sólo podrá alcanzarse a través de un compromiso. De esta manera, sobre un pequeño pedazo de tierra podremos tener dos países, Israel y Palestina, conviviendo pacífica y respetuosamente, uno al lado del otro.

Soy una firme defensora del plan de paz con dos Estados.

Apoyo la Iniciativa de Ginebra que establece los fundamentos para la mayoría de los -complicados-temas pendientes de resolución, incluido el derecho al retorno. Estoy segura de que estáis al tanto de esta Iniciativa, pero de no ser así, aquí la encontraréis:

http://www.geneva-accord.org/mainmenu/summary

Estoy convencida de que es a través del diálogo que podremos resolver nuestros problemas, y no a través de acciones unilaterales, no a través de la violencia de CUALQUIER índole, y no con amenazas. Debemos erradicar el miedo y la sospecha; debemos apartar a los extremistas y poner a los que conforman la mayoría más liberal y moderada en el sitio que les corresponde como líderes y moldeadores de la agenda pública. Debemos trabajar DURO para educar a nuestros hijos, y en la medida de lo posible, educar el público en general para que abra sus mentes y sus corazones, para que la oración que existe en cada religión que la humanidad ha inventado se manifieste: “Ama a tu hermano como a ti mismo”.

Trabajo de manera muy cercana con varias organizaciones pacifistas, con el objetivo de apoyarlas y de darlas a conocer al público. ¡La gente debe saber que no todo es de color negro! Es responsabilidad de cada parte asegurar que las voces de los que están en favor de la paz en cada campo sean oídas. Yo trabajo en ese sentido en el mío y espero que mis vecinos hagan lo mismo.

Canté en la demostración por la paz en la que Rabin fue asesinado en 1995. En 1996 (¡Hace ya 18 años!) declaré mi oposición a los asentamientos y que no actuaría en los territorios ocupados. Llevo trabajando por la paz con todas mis fuerzas desde hace 20 años. Mis posiciones en contra de la política del actual gobierno israelí son bien conocidas. Por estas posiciones pago un precio muy alto tanto a nivel personal como profesional. Dicho esto, soy consciente de que no hay un “blanco y negro”, que nuestra situación es complicada y que está profundamente afianzada en la tragedia, el trauma y el fervor religioso, tanto en un lado como en el otro. Estos aspectos deben ser tratados pero no pueden ser la fuerza conductora detrás de cada decisión que tomamos. TODOS debemos superar el pasado y centrarnos en soluciones creativas, muchas de las cuales ya existen, solo necesitan ser aceptadas.

Por último, os invito a hablar conmigo personalmente.

Quedan todavía muchos temas de los que hablar y creo que lo mejor es hacerlo cara a cara.

Estaré en Vitoria del 16 al 19 de julio. Los días 17 y 18 estoy libre. Por favor, hacedme saber si queréis que nos veamos.

Cordialmente,

Noa.

Israel, 26 de Junio de 2014

VER CARTA ORIGINAL EN INGLES:

http://www.argia.com/fitx/noa%20answer%20to%20opened%20letter%20from%20Basque%20country%20june%202014-1.pdf 

Entrevista con Josep-Lluis Carod-Rovira (A Peneira nº36)

 

“Nunha sociedade democrática a solución dos problemas está nas urnas, nunca na prohibición de votar.” 

Entrevista con Josep-Lluis Carod-Rovira

A Peneira - nº36 (08.07.2014)

http://www.apeneiradixital.com/

Hai aproximadamente 3 anos, despois dunha longa militancia, vostede tomou a decisión de abandonar ERC. Coa perspectiva do tempo, voltaría a facelo? 

-Todo ten o seu tempo. ERC é una parte da miña historia persoal, pero xa é historia. Agora cumpre ollar para o futuro. 

O periodo do Tripartit foi un tempo único na política catalana. Despois de décadas de gobernos de CiU afrontaron o reto de cogobernar PSC, ERC e IC-EV. Como valora hoxe ese periodo no que vostede foi vicepresident?

-Foi positivo e deste xeito será recoñecido no futuro. A esquerda non gobernaba o país dende o 1939, pero foi máis importante a necesidade de alternancia que ter un mesmo proxecto de goberno. Ás veces eran máis tres gobernos que un executivo único, pero a inversión na política social foi moi destacada. Tamén fixemos a construción dunha arquitectura institucional propia na política exterior.

Estamos nun ano crucial, incluso podería ser histórico para Cataluña. A consulta anunciada para novembro polo President Mas pode marcar un antes e un despois no camiño de Cataluña neste século. Será posible levar a cabo esta consulta? 

-Isto é o que eu quero e espero, e tamén todo o pobo de Cataluña. Nunha sociedade democrática a solución dos problemas está nas urnas, nunca na prohibición de votar. 

De non poder finalmente convocar e consultar aos cataláns en novembro, cal sería o escenario e cal a alternativa? 

-A xente quere votar. Se España prohibe a consulta, será o momento de votar un novo Parlament de Cataluña, obter unha maioría democrática, facer despois un referéndum de autodeterminación, xa lexitimados polas urnas diante da opinión pública internacional e, entón, chegará o momento da proclamación pacífica, festiva e oficial da independencia. 

Acabamos de vivir unas eleccións europeas nas que ERC superou por primeira vez a CiU e PSC que sufriu un desplome brutal. É real este escenario? Nunhas eleccións autonómicas repetiríase este resultado? 

-Son tempos de cambios moi profundos. Eu coido que, nos próximos anos, as siglas das distintas forzas parlamentarias non serán as mesmas que hoxe. Imos ver o nacemento de siglas novas, a morte política de partidos vellos e a transformación de outros.

Como valora o gran resultado da extrema dereita xenófoba e antieuropea nas pasadas eleccións?

-Con moita preocupación. É o voto do medo, un voto sen esperanza, fillo do populismo, a xenofobia e o racismo. Mais tamén é unha reacción primaria diante da vella política democrática en tempos de crise. 

Hai pouco máis dun ano, vostede xunto con outras destacadas personalidades da vida política e cultural en Catalunya, Euskadi e Galicia como Pilar Rahola, Jon Iñarritu, Iñaki Anasagasti, Txema Montero, Xoán Bernárdez, Miguel Barros, etc… apareceu coma asinante dun manifestó “Pola paz e contra o boicot a Israel”. Segue pensando que un boicot económico, cultural, deportivo, académico, etc. contra Israel sería negativo para o avance no proceso de paz Israelo-palestino?

-Os comezos da xudeofobia teñen unha motivación relixiosa e moitos dos que levan hoxe esa bandeira o ignoran. A racionalidade está ausente no conflito, é moi curioso que só se fale de boicot a propósito de Israel e non de ninguén máis no mundo. A xudeofobia é o único racismo con connotacións ideolóxicas presente na dereita e na esquerda. A solución é política, e só política. 

Hai unhas semanas un proxecto como “Podemos”, irrumpiu con 5 eurodeputados no Parlamento Europeo. Como valora este tipo de forzas de aparición tan súbita? 

-É a expresión da fatiga civil diante da vella política e dos partidos tradicionais. O tempo dirá se é un proxecto que pode ter futuro ou trátase dunha resposta política de vida efémera. Son un aviso ás forzas de esquerdas e tamén aos partidos nacionais ou nacionalistas. 

Recentemente vivimos a abdicación do Rei Juan Carlos I como monarca en beneficio do seu fillo Felipe. Cal é a súa opinión o respecto? 

-O meu interese político e a miña vida diaria sitúanse moi lonxe destas novas. É un tema propio da política española. Os cataláns temos xa un pé fóra desta España e queremos una República Catalana.

Afastado da vida política activa, bota algo de menos?, a que adica o seu tempo Carod-Rovira? 

-Eu son un home sen partido, pero con país. Hoxe non teño responsabilidades políticas ou institucionais, pero sí opinión política ceibe. Son o director da Cátedra sobre Diversidade Social da Universitat Pompeu Fabra de Barcelona, escribo libros e artigos, pronuncio conferencias no meu país e tamén no estranxeiro, teño tempo de ler e de pensar, de vivir con intensidade e alegría, de imaxinar e de esperar. Fóra da política hai vida intelixente, culta, honesta e hai tamén a posibilidade de ter vida persoal, sábados e domingos: un descubrimento! 

Moltas gracies

O Consello da Galiza, Manuel Colmeiro e a Sociedade Hebraica de Bos Aires (I)

Carta de Manuel Colmeiro na que fai doazón ao Estado de Israel dun cadro seu

 

 

 

O Consello da Galiza, Manuel Colmeiro e a Sociedade Hebraica de BosAires (I)

Publicado por Factoria Ronsel - 21.06.2014

http://factoriaronsel.blogspot.com.es/

A Sociedade Hebraica Arxentina de Bos Aires fundouse no ano 1926 tendo como socio número un nada menos que a Albert Einstein. Foi un dos focos culturais bonaerense máis importante do século XX -continúa a ser- e polo tanto tamén referencia fundamental para os galeguistas en determinadas etapas, sobre todo despois da guerra civil coa chegada dos exiliados. Esa relación, que foi intensa e regular, nunca foi ata o de agora estudada con profundidade. Sería moi necesario afrontar esa tarefa nun estudo máis amplo para clarificar até que punto o galeguismo apostou por unha relación que lle abría non só as portas do desenvolvemento da súa actividade cultural, senón tamén as portas dunha escasa e irregular política de alianzas internacionais.

Sabiamos, por suposto, do continuado labor de Luís Seoane na Sociedade, con cadros, vidreiras e a organización de actos e exposicións. Sabiamos, aínda que son menos coñecidas, das conferencias de Paco Luís Bernárdez, na Sociedade Hebraica (con copia enviada a Rodolfo Prada, por certo). E sabiamos tamén da relación do pintor Manuel Colmeiro.

É dicir, sabiamos da relación estreita entre a comunidade hebrea arxentina e o galeguismo do café Tortoni representado por un sector novo e de esquerdas que tiña en Seoane, Colmeiro e Rafael Dieste os seus representantes máis coñecidos.

As circunstancias eran sen dúbida propicias. O galeguismo sempre tivo unha posición contundente sobre a guerra mundial, por exemplo. É pertinente a explicación aínda que semella unha obviedade. Non o é tanto. Os galeguistas romperon, por exemplo, co semanario España Democrática, onde colaboraban con outras forzas democráticas, por mor dunha coñecida editorial sobre os bombardeos nazis sobre Londres. Eran os tempos do pacto xermano soviético e non resultaba doado, aínda que soe moi contundente, a defensa dos ideais democráticos diante dalgúns sectores de esquerda.

Pero o que descoñeciamos era o alcance das relacións políticas coa Sociedade Hebraica. Habías sen dúbida. O Consello da Galiza, por exemplo, realizou varios actos públicos naquelas instalacións. Había que saber daquela que profundidade tiñan eses contactos, tendo en conta que durante aqueles anos de intensa actividade política e cultural, é cando se crea o estado de Israel. 

 

Solicitei a Pedro Gómez Valadés a á súa asociación de Amizade con Israel, os contactos precisos para comezar a investigar esa parte tan descoñecida da nosa historia. A axuda chegou con Débora Szuchmacher, directora de cultura e da biblioteca hebraica. A miña benzón a ambos. A documentación que Débora atopou nos fondos da Sociedade, de momento, non nos aporta aínda toda a precisión desexada nas relacións que a min máis me interesaban, as do Consello da Galiza e a comunidade hebrea, pero si no referente ao pintor Manuel Colmeiro.

As datas son fundamentais, porque estamos a falar de finais da década dos corenta, en plena proclamación do Estado de Israel. Manuel Colmeiro celebra unha exposición na Sociedade Hebraica. Sendo este dato importante, sendo un dato fundamental para a reconstrución da obra e vida dun pintor galeguista como Colmeiro, non é o relevante. O relevante é, sen dúbida, a carta que Colmeiro publica na revista da Sociedade Hebraica e que reproducimos de forma inédita neste espazo:

Ou sexa que a Sociedade Hebraica colaborou, de forma activa, na causa republicana, e polas palabras de Colmeiro, non nos estrañaría que tamén o fixera na causa galeguista. Ou sexa, que militantes galeguistas apoiaron, na medida en que as circunstancias modestas do galeguismo exiliado o permitían, a creación do Estado de Israel. É lóxico, tendo en conta, por exemplo, que o nacionalismo vasco tamén fixo unha aposta activa moi clara nese sentido. Nos últimos tempos téñense publicado novas e reportaxes indicando precisamente esa colaboración. A visión que hoxe podemos ter de Israel, envolta nun conflito encarnizado e crónico, non pode obviar que naqueles anos fose un punto de referencia para aqueles nacionalismos, que, entre outras moitas cousas, tiñan en común a loita contra as diversas formas do fascismo europeo. O balbordo do dogmatismo non pode conseguir que a nosa interpretación da historia, e neste caso da historia do galeguismo, sexa unha interpretación feita á carta dos acontecementos actuais. Manuel Colmeiro abriu sen dúbida un camiño interesante, un camiño descoñecido que continuaremos investigando en artigos posteriores, para entendérmonos moito mellor as construcións ideolóxicas e políticas daquel galeguismo exiliado e dos seus modestos intentos por estabelecer as súas propias relacións internacionais.

In Memoriam: Normandía 4 de xuño de 1944

EL PÁIS - Canto tardaron en coñecer en Buchenwald a noticia do desembarco aliado en Normandía?

JORGE SEMPRÚN - Coñecémola o mesmo día. As once da mañá empezou a correr a noticia; ao mediodía sabíase con certeza. Cando os grupos de traballo regresaron, a nova difundiuse entre os 50.000 deportados que estabamos no campo. E ao pasar lista xa o sabía todo o mundo. Porque os presos saían a traballar ás fábricas ao catro e non se regresaba até o seis da tarde, cando tiñamos o pase de lista. Era un momento que os nazis aproveitaban para practicar o seu sadismo, sobre todo se nevaba ou facía frío. Neses casos tíñannos esperando de pé durante dúas horas. E como o rancho viña despois e non comeras nada dende as catro da madrugada, imaxina como esperabas que aquilo rematase. O día do desembarco, a xente estaba alí, de pé, agardando pasar lista, pero xa sabiamos o que sucedera. E por iso aquel pase de lista foi un festexo. Os alemáns, que se deron de conta, alongárono para castigarnos, pero, curiosamente, iso permitiu que o festexo se prolongase. Notábase en algo, aínda que a xente estivese firme e en silencio. Lembro que até os máis derrengados camiñaban cheos de empaque.

* Tirado dunha entrevista publicada no xornal EL PAÍS o 6 de xuño de 1994

Manuel Colmeiro e Israel

En novembro de 1948, publica o pintor e galeguista exiliado en Buenos Aires, Manuel Colmeiro unha carta na revista DAVAR, voceiro da SHA (Sociedade Hebraica Arxentina) de agradecemento á comunidade xudía.

Colmeiro tiña xa exposto as súas obras nas salas da HEBRAICA e toma entón a decisión de doar unha delas ao nacente Estado de Israel. Na devandita carta escribe: "... y como reconocimiento del apoyo de la comunidad judía a la causa republicana española, ofrezco una obra mía, el óleo "Sega" para que disponga de ella a favor del Estado de Israel".  

SEGA (1932)

Tenebroso apartheid israelí

Un exemplo máis do tenebroso apartheid israelí... Yasmin Hayek, cidadá árabe-israelí, ven de rematar hai uns días o Curso Superior de Oficiais da Academia Militar de Israel. Igualiño igualiño que na Sudáfrica do apartheid onde como todo o mundo sabe, os negros (non eran nin cidadáns nin de cor) podían estudar e licenciarse na Academia militar xunto compañeiros brancos...

Unha foto para a historia

Un pouco de humor