"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







jueves, 31 de enero de 2013

"Vergonza". Atinada reflexión de XL Franco Grande



Vergonza
Por Xosé Luís Franco Grande

Dáme vergonza o pobre espectáculo que están dando os nosos parlamentarios. Mala cousa que haxa que lembrarlles que parlamentar non é dar couces ou berros, ou aldraxar aos demais, e menos aínda substituír a forza da razón pola brutalidade impositiva da forza, nin ausentarse do Parlamento. En ningunha Cámara do mundo civilizado se pode consentir que a tomen desa maneira os que queren berrar e non parlamentar. Como igualmente é inadmisible que quen ten a obriga de procurar a concordia entre os intereses contrapostos impoña o seu criterio unilateralmente, caendo no autoritarismo máis antidemocrático.

domingo, 27 de enero de 2013

Robespierre e os xudeus

 
"Ya en 1792 Robespierre recelaba de la Constitución Americana, advirtiendo
del auge de dicha nación. Y también conviene reseñar que Roespierre fue el
único político que se mostró clarividene respecto a la problemática de los
judíos, ya entonces. Esto manifestaría de ellos en fecha tan tempara como el
23 de diciembre de 1791: "Cómo se puede culpar a los judíos de las
persecuciones que ellos mismos han sufrido en otros países? Tales
persecuciones son, por el contrario, crímenes nacionales que nosotros
debemos expiar, devolviéndoles los derechos humanos imprescidneibles, de los
cuales no puede privales ninguna autoridad humana... Devolvámosles su
felicidad, su país y su virtud restituyéndoles la dignidad como homres y
ciudadanos". Quede constancia de ello: un siglo y medio antes del cataclismo
provocado por los nazis, Robespierre ya era una voz en el desierto al
denunciar el acoso a los judíos.
 
Javier García Sánchez, "Robespierre", Galaxia Gutemberg.

lunes, 7 de enero de 2013

Carta aberta a X.M.Beiras...


 Por Xosé Luis Franco Frande

Meu amigo: Sabes ben o moito que celebrei o teu éxito nas recentes eleccións. Porque pensei nas inmensas posibilidades que tiñas para darlle un novo rumbo á triste política galega, que poderías facer que o Parlamento fose tal, que poderías traer ao país esperanzas reais, que poderías ser a canle pola que xurrasen as aspiracións de moitos.

A miña primeira sorpresa foi ver que, ao abandonar o Parlamento na sesión de investidura do presidente, non facías outra cousa que rebaixar e desprestixiar unha institución clave da autonomía. Porque é dar a idea de que é unha institución inútil. Unha arroutada máis das túas, pero que pode saírche moi cara. Sería bo que te medises máis de agora en diante.

Paréceme dunha lixeireza sorprendente a oposición, sen apoio en ningunha fundamentación seria -como esixe a gravidade do asunto-, á explotación mineira de Corcoesto. ¿É malo que teñamos explotacións de minas de ouro? ¿Ou que aparecese petróleo? Eu non o sei. Pero, como moitos, quixera sabelo; isto é, por que si ou por que non. Pois non vexo unha mínima racionalidade construtiva na vosa oposición á brava.

E o peor de todo: a linguaxe alporizada, aldraxante e ás veces inxuriante que adoito empregades, en especial referida ás persoas doutro signo político, algo que, ao meu ver, causa moi mala impresión, non contribúe á altura do debate e réstalle eficacia dialéctica. Unha volta pola Rede deixa ben clara esta apreciación miña, que xulgo do máximo interese.

Dispoñendo como dispós dun capital que debe dar moi boas rendas, ben temerario sería botalo a perder. Porque nunca máis o volverás ter. E o camiño que levades non agoira nada bo. Penso que tes unha grande responsabilidade diante do país. Ti saberás se hoxe estás servindo a esa causa.

* Escritor e avogado, académico da Lingua Galega

domingo, 6 de enero de 2013

27 de xaneiro: Día de recordo da Shoah


"Sei que a miña voz se perde no devastador ruído do tempo, agardo que as xeneracións vindeiras non nos esquezan" 
Violeta Friedman (Transilvania 1930 - Madrid 2000)
 27 de Xaneiro de 2013
 Día Internacional de Recordo das Vítimas do Holocausto

viernes, 4 de enero de 2013

Terezin...

Una pesadilla blanca
de chimeneas quemando sangre
para hijos de Judea
con rara estrella y rostro de hambre.
En invierno y verano es igual
tras alambres no hay estación.
Terezin de los niños jugar
con la muerte común
mientras pintaban el cielo azul,
mientras soñaban con corretear,
mientras creían aun en el mar,
y los llevaban a caminar para no regresar.
Terezin, pelota rota.
Sed de tardes ya increíbles
saltaron locas las altas tapias,
y el amor, irreductible,
quedo colgado en alambradas de Terezin.
Terezin, pelota rota
Letra e música de Silvio Rodríguez (1968)

miércoles, 2 de enero de 2013

A Coroa e a Igrexa

Como era de esperar, puxeron a falar o Borbón para a Noiteboa. O tipo apareceu inchado, facendo sospeitar que a medicación o levou a tan triste feitío logo de que lle tivesen que por cadansúa prótese nos cadrís. Escadrilado, medio a sentar á beira da mesa “de traballo” (¿en que traballará o pampiño?), dixo unha sucesións de parvadas que lle deberon aprender como se fai cos nenos nas funcións da escola: dálle que lle dás, preme que o premes… ¿En total? Unha absoluta falta de estilo porque non suxeriu nada inspirador. Algún idiota anda por aí a dicir que “el Soberano” falou de Política, “con letra mayúscula”: ¡mi madriña, que descoberta transcendental! Débese referrir a que xa abonda de políticos lambóns e de ladroízos… De acordo contigo, Borbón (ou Puig, que o ADN dalgún esqueleto podería aclarar). E tamén me gustou o de que non aparecese no teu escritorio a merda da arboriña de Nadal que en mala hora nos entrou por culpa de Hollywood.

Ora, non arranxaches nada, porque sabes que nada se pode arranxar e que o único que vos importa, a ti, ao fillo, á Fictizia e ás fillas (e, se cadra, aos netos máis vellos), é como se pode albiscar unha saída minimamente traumática, ho. Sé sincero, carallo…

Mira, o de “la Corona” é algo tan incomprensible coma o do Espírito Santo ese que inventou o esquizofrénico do Saulo de Tarso. Pero ¿que collóns benditos é o da Coroa? Eu non o entendo, e son enxeñeiro, doutor e un dos tipos máis intelixentes que eu mesmo atopei na vida… mentres ti lle dicías ao Celso Penche Felgueroso que non podías ser parvo con toda a educación que che daban.

Estades xuntos: o Rouco Varelouco Pailarouco, o FAEScista Supremo do beizo superior paralizado e todos os parásitos que andan ao teu arredor a comeren das faragullas douradas da Zarzuela. Navegades xuntos a Coroa e a Igrexa, e os que pensan que os demais non sabemos que a Transición se pechou en falso.

Aínda ben que os dous cataláns Mas (o Colell principalmente) saben a que árbore se se achegan á procura de acubillo; e xa viches o que che largou o que ten menos relacións cos que máis mandan: que non escoitara o teu discurso (de tolleito que xa gozou e vai de cara á cova) mais, que en todo caso, eles queren xuntar forzas con Europa: zurro para Madrid e para Andalucía, sucursal principal da españoleirada.

En fin, non-amigo Borbón ou Puig, nunca esqueceremos como lle xuraches fidelidade ao Cerillita de Ferrol, e o que iso significaba; nin como tragou o teu pai que foses o pupilo do Anano do Pardo.

Mais non che gardamos rancor: só sentimos vergoña allea. Por nós, que che dean uns millóns e te vaias en paz, como fixo o teu avó. Podes marchar coa troupe no ‘Príncipe de Asturias’ anes de que o despecen en Ferrol.

Ora, non nos fagas engulir que manteñamos esa xentiña dos teus, mesmo que xa desaprecesen das fotos os esposos impresentables das túas fillas.

¿Como aparecerás -se apareceres- na TVE1 no próximo Nadal? ¿En cadeira de rodas? Como for, rógoche que che escriban ben clariño -como se su o tivese que explicar nunha aula- en que consiste o da incomprensible Coroa.

Ata logo, e non bebas, que, como quebres us fémures con prótese, vai haber que pagar moito máis, e a xente pasa fames.

Galeguistas históricos


Por Alfredo Conde*
El Correo Gallego - 03.01.2013

"MÉNDEZ Ferrín, no seu día dixo do Parlamento Galego "Serviles, os autodenominados ‘Galeguistas históricos’ entraban no parlamento de Compostela nas fileiras do PSOE para nada facer alí dentro". Non sei, en realidade quen o debe saber é el mesmo, o Groba que asina o texto acabado de reproducir, logo de copialo dun comentario feito ó meu artigo do pasado 26 do mes de decembro.

Qué doado sería pra mín recordar agora quen dispuñeu a inscripción no DOG da partida orzamentaria que dotou dos primeiros trinta millóns de pesetas cos que o Goberno de Galicia, o entón chamado "tripartito" –os trinta primeiros, logo continuados polos que o sucederon– que daquela posibilitaron a actualización e maila continuidade da RAG nunha situación de emergencia total. Qué doado sería engadir a resposta recibida cando, privada, amical e cordialmente, se lle preguntou a quen xa non está en condicións de confirmalo, en qué fora empregada aquela primeira aportación de diñeiro público. Qué doado comparala coa cifra dese millón de euros que agora reclama o actual presidente da RAG, viaxeiro a bordo do coche oficial co que ó millor soñara máis veces das que os demáis supomos. Qué doado sería, tamén, recordar tempos nos que no Parlamento de Galicia non era difícil que se inquirise sobre a utilización de fondos cómo os citados e a xustificación dos seus usos. Qué doado responder á condición de serviles cos que daquela o señor Méndez Ferrín adoptaba agasallar de cando en vez á calqueira que non formase parte do seu ideario. Qué doado, en fin, ir cimentando notoriedade a forza de xulgar, condear ou afear a conducta allea, procurando sempre estar en primeira fila.

Ese mesmo día, no que foi escrito isto que vostedes agora len, a prensa reproducía artigos encol do desaparecido Ceferino Díaz, probablemente a persoa decididamente máis polar a esta que se ven citando no canto de, máis que de expresar con palabras ou xestos histriónicos, cimentar con feitos e construir con solidez a concepción e alumbramento dun país que é o que agora é, non como afirmou MF, gracias á formación política que él lidera, senón ó silente e eficaz traballo de persoas como Ceferino, artifice, xunto con alguén máis, dos galeguistas independentes no grupo parlamentario socialista da primeira lexislatura habida no noso país.

Somos escravos dos nosos feitos, pero tamén das nosas palabras, mesmo das palabras que sobre nós emiten os demáis; por iso ó ler, a esta altura do curso, que Ramón Piñeiro ou Carlos Casares poideran ser serviles obriga a negalo e a pór en evidencia a voz que así os sinalou no seu momento. De Ceferino Díaz, o mesmo falamos mañá; posto que deica hoxe aínda non o fixemos.

* Escritor, Premio Nadal e Premio Nacional de Literatura

martes, 1 de enero de 2013

Eu tamén son Pedro Gómez-Valadés. Por Manoel Bello

Por Manoel Bello Salvado* .
El Correo Gallego - 22 de abril de 2007
.
Que uns compañeiros do B.N.G. de Vigo queiran expulsar a Pedro Gómez-Valadés do Bloque Nacionalista Galego por pertencer á AGAI (Asociación Galega de Amizade con Israel) é das cuestións máis disparatadas que últimamente puiden ler. Tamén lin artigos de opinión, bastantes, na súa defensa. Recordo a Manolo Rivas, Pilar Rahola, Manuel Bragado, Manuel Barreiro, Anxel Vence, Miguel Barros, etc. Por outra banda algún outro xustificaba o seu linchamento. Estes últimos, entraban a falar do conflito Israel-Palestina. Pouca cousa. @s palestinian@s son moi bos e os xudeus moi malos. Simplista e cansina consigna.

E moita, moita ignorancia no fundo sobre a cuestión. Estou farto de consignas. Non son comunista, mais non teño nada contra os comunistas, traballo con eles axudando a facer País. Non son inimigo de Israel nin de Palestina, mais impórtame pouco o conflito árabe-israelita, pois pouco podo facer. Laméntoo, pero preocúpame máis o colectivo de galegos e galegas que agardamos a que nos transplanten un órgano, ou os problemas que arrastra a Galiza.
Algo de culpa ten Israel, algo de culpa Palestina, para estaren hoxe sen unha solución. E non teño nada en contra da AGAI. Lin os seus estatutos e teñen tres obxectivos: Estudar e recuperar o pasado xudeu na Galiza. Dar a coñecer, investigar e difundir o que foi o Holocausto. Manter relacións cos grupos pacifistas, progresistas e defender os acordos de paz de Oslo asinados por Arafat e Isaac Rabin. Eis a cuestión. Qué ten isto de contradición co B.N.G.? Nada. No B.N.G. de Vigo a uns poucos foíselles o aceite ao lume. Xa o apagarán.
Estou farto de consignas. Cuba si, ianquis non. Outra. Estiven en Cuba dúas veces e entusiasmeime coa educación, a sanidade, a felicidade sen consumismo … repudiei a ditadura, a prohibición de prensa plural, a falla de liberdade de expresión, a prohibición de partidos políticos, o control dos militares polas rúas, en fin. Pero respétoo, mais será en todo caso a consigna: Cuba si, Bush non. Ou acaso non hai ianquis de esquerdas, pacifistas, que axudan o pobo cubano ou intelectuais como Chomsky ou Petras? Que doado é caer na manipulación. E se monto unha asociación de amizade Galiza-EE.UU.? E se me fago socio da AGAI porque non aguanto que pensen por min e me traten como un borrego? Tamén vanme expulsar? Ú-los meus dereitos á discrepancia, ou de asociación? Galiza é plural, e o B.N.G. asume esa pluralidade? Se expulsan a Pedro Gómez-Valadés, terán que expulsar a decenas de militantes e incluso concelleiros do B.N.G. que están na AGAI. E tamén terían que expulsarme a min. Defender o réxime de Irán ou de Corea do Norte ou mesmo falar español, iso é merecente de ter carné. Mellor será reflexionar e razoar un pouco.

*Manoel Bello Salvado é Concelleiro e Responsábel Local do B.N.G. de Mesía e membro do Consello Nacional do BNG