Por Bernard Henri Levy
Liberation - 15.07.2012
Ben, pois aí está. Hai unha excepción libia. Os islamitas gañaron en Tunes. En Exipto, comparten o poder co exército. Pero en Libia, nin o un nin o outro.
Aínda que, no momento en que escribo estas liñas, aínda non temos as cifras definitivas, a tendencia é clara: os Irmáns Musulmáns foron derrotados en Trípoli; e en Bengasi, que nos presentaban como gañada para a súa causa de toda a vida; e en Derna, que, durante a guerra, pasaba por ser un feudo do yihadismo. E é que a gran vencedora das primeiras eleccións libres organizadas en Libia desde fai case medio século é a coalición liberal demócrata liderada por Mahmoud Jibril.
Prefiro non determe demasiado nos paxaros de mal agüero que empezaron anunciando que estas eleccións non se celebrarían. Despois que, de chegar a celebrarse, sería nun clima de violencia que invalidaría os resultados de antemán. E máis tarde que, de acordo, a xente votaría, pero que era difícil imaxinar a un pobo tan atrasado decantándose por outra cousa que non fora o escurantismo.
Eses pretendidos expertos non sabían nada. Eran os mesmos que, durante a guerra, describíannos a un Gadafi invencible; despois, unha guerra interminable; logo, a algúns días da vitoria, un estancamento, un novo Vietnam. Unha vez máis, quedou claro que falaban sen saber; que tan só estaban seguros dos seus prexuízos de demócratas pola graza divina que pretenden pechar as portas do paraíso á chusma do non elixidos; e que, igual que en Bosnia, en Ruanda e en todas partes, o mesmo lote de prexuízos que tentaban vendernos como análises levounos a extraviarse unha vez máis.
Neste momento, a verdadeira cuestión é saber o que sucedeu e por que o impulso que se supuña catapultaría aos islamitas freouse precisamente en Libia.
Obviamente, a personalidade dos homes involucrados ten algo que ver. Empezando pola de Mahmoud Jibril, ese antigo profesor de Pittsburgh convertido en heroe nacional, ese home que nunca dubidou, que nunca cedeu e ao que tiven ocasión de ver en acción, polo menos en tres ocasiones, no outro escenario no que se decidiu o destino da guerra: o 10 de marzo de 2011, ante un Nicolas Sarkozy ao que había que convencer de que recoñecese á CNT; catro días máis tarde, o 14, fronte a unha Hillary Clinton á que había que conmover e persuadir para que se sumase á coalición; máis tarde aínda, o 12 de agosto, cando se negou a obedecer aos xenerais da OTAN, que lle pedían que aprazase o levantamento de Trípoli. Este home, que fixo a guerra sen amala, ten talla de home de Estado, e iso é o que os libios presentiron.
O feito mesmo da guerra, o feito de que o pobo tivese que participar nela ao completo, o feito de que a caída do ditador non lle foi dada, senón que tivo que gañarlla, e gañarlla en dura loita, o feito de que para iso tivese que pasar sete meses de sufrimento e sacrificios, de batallas incertas, de esperanzas unhas veces frustradas, outras renacidas, ese calvario, esa tempada no inferno, todo iso xerou unha especie de paixón pola reflexión que, en Libia como en todas partes, constitúe unha boa escola de prudencia e sabedoría. Cando se pagou un prezo tan alto polo derrocamento da ditadura, como non obsesionarse por todo aquilo que podería permitir o seu retorno? Despois de apostalo todo para vencer á barbarie, quen se arriscaría a verse privado dos froitos da súa vitoria? Fai falta non saber nada sobre a humilde lei da resistencia para imaxinar aos liberadores de Misrata, aos chebabs de Ajdabiya e Tobruk, ás heroicas mulleres de Trípoli aceptando de novo o xugo da servidume, esta vez voluntaria!
Pero hai outra razón, talvez a esencial, para este desastre dos islamitas: como en todas partes, un dos seus grandes argumentos era o dunha guerra de civilizacións na que Occidente, ontolóxicamente inimigo do mundo árabe, toma sistematicamente partido polos opresores. Con todo, este argumento voou en pedazos cando o pobo de Bengasi viu abaterse aos avións franceses e ingleses sobre os tanques que se dispuñan a arrasar a cidade. Todo o aparello ideolóxico deses homes e mulleres que puidesen deixarse tentar pola propaganda islamita quedou desbaratado ante a imaxe, e logo a idea, deses "xudeus e cruzados" que, sen contrapartida algunha, viñan tenderlles a man e a contribuír á súa salvación.
Foi unha das razóns que me fixeron desexar tan ardentemente que o meu país se decidise a intervir nos asuntos internos dunha tiranía que confundía o dereito dos pobos a dispor de si mesmos co dereito dos tiranos a dispor dos seus pobos.
E hoxe temos a proba de que estes cálculos eran tan acertados como xustos: xusta, por suposto, a intervención que detivo un masacre anunciado; xusta, por principio, a caída dunha das máis lonxevas ditaduras contemporáneas; e igualmente xusta, a aposta por unha fraternidade nas armas que, lonxe de converternos en non se que parvos útiles aos islamitas, privou a estes últimos do seu mellor argumento.
Os amigos do pobo sirio deberían tomar boa nota. E tamén os malos realpolítikos que, evidentemente, non comprenderon que aínda que, en efecto, o islamismo está aquí, ameazador, terrible, horizonte sempre posible das revoltas contra os déspotas árabes, co noso socorro aos pobos debilitámolo e coa nosa tardanza abríndolle o camiño.
