Xornadas en Vigo: "Cinema e Shoah"

Cine e Shoah: de 1933 aos nosos días é unha mostra audiovisual cronolóxica sobre a representación do Holocausto. Estará dividida en dúas xornadas, nas que se proxectarán fragmentos dos filmes máis importantes da historia do cinema da Shoah. 

A primeira xornada (xoves 15 ás 20:00 horas) abranguerá dende a ascensión do nazismo e os comezos da Shoah en 1933 até 1976. "Professor Mamlock", "El gran dictador", "Ninguno escapará", "Hotel Berlin", "La última etapa", "Noche y niebla", "La familia Taras", "El diario de Anna Frank", "La pasajera" e "El otro Sr.Klein", entre outros filmes, serán parte da programación da primeira xornada.

A segunda xornada (xoves 22 ás 20:00) comprende as películas que van dende 1978 até 2014 e poderanse ver fragmentos de "Holocausto", "La decisión de Sophie", "Korczak", Boas tardes, Herr Wallenberg, "Shoah", "Ven y mira",  "La lista de Schindler", "El tren de la vida", "Sin Destino", "La redada", "El secreto de la aldea", etc.

Cabe sinalar que moitos dos filmes que se verán nesta mostra son inéditos e nunca chegaron a estrearse nos cinemas españois. Entre eles, algúns foron especialmente subtitulados para estas xornadas organizadas por AGAI. Un exemplo é "Nepokoryonnye" (La familia Taras) de Mark Donskoy, produción soviética de 1945, na que se fai a recreación do masacre de Babi Yar (Kiev), onde máis de 30.000 xudeus foron asasinados polos nazis en xuño de 1941. Este filme foi rescatado do esquecemento, non hai moitos anos, grazas ás investigacións feitas pola historiadora Olga Gershenson.

O ponente, Ricardo Kukulka Szpindler, presentará cada película, incluíndo relatos, anécdotas e circunstancias que forman parte os seus contextos históricos. Haberá tamén a posibilidade de intercambio de ideas coa participación do público asistente. 

A entrada ás dúas xornadas é de balde

.

O xeito habitual de actuar de BDS

"El Rototom Sunsplash reconoce su equivocación, fruto del boicot y de la campaña de presiones, amenazas y coacciones promovidas por BDS País Valencià al considerar que podían alterar gravemente el normal funcionamiento del festival, lo que impidió gestionar la situación con lucidez." punto 3º do comunicado oficial do Festival Rototom.

Liberdade para Asia Bibi

Dedicado ao Concello de Madrid

“Se algún día despois de morto se quixera facer de min algunha louvanza, e eu estivera dando herbas á nosa terra, podería dicir na miña lápida: «aquí xace alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis».

Castroviejo, Cunqueiro e a cor da Santa Compaña

Hai unha divertida anécdota da que son protagonistas Álvaro Cunqueiro e o seu bo amigo José María Castroviejo. Estando os dous de apaixonada xornada de cata de viños por terras do Morrazo, creron ver nun brumoso bosque, onde deran por rematados os seus folgos de bo viño e mellor conversa, un desfile de ánimas en pena da Santa Compaña. Mais á hora de contalo, Castroviejo atribuíalle á comitiva unha cor amarela palla, e Cunqueiro pola contra unhas tonalidades máis ben vermellas. Despois dun tempo de controversia, Castroviejo tirou a seguinte sabia conclusión: ”O que sucede amigo Álvaro, é que ti estiveches a beber tinto, mentres eu din conta dun dourado Albariño”.

Srebrenico 1995 - 2015

Vida no Mar Morto

A crise de Grecia: un golpe ao populismo europeo

Por Yossi Beilin*

Israel Hayom - 03.07.2015

O que está a suceder en Atenas centra o interese mundial, sobre todo porque nunca sucedeu algo semellante: unha economía significativa de Europa derrúbase ante os nosos ollos, o que podería afectar negativamente á economía doutros países, especialmente sobre os paises que teñen bancos aos que Grecia debe e que non ten intención (ou capacidade) para devolver. Moitas bolsas que están lonxe xeográfricamente de Grecia están en "vermello" e os comentaristas económicos están a tratar de adiviñar o que podería suceder.

Todo o mundo está a falar da “traxedia grega”, aínda que na traxedia non hai malvados fronte a xustos, no colapso económico de Grecia si hai, sen dúbida, claros "culpables". Falamos dun goberno grego que presentou ante a Unión Europea datos terxiversados e números sen fundamento para unirse á “zona euro”, para así gozar dos seus beneficios pero obviando os deberes que supuña tal unión. Pero se as consecuencias económicas están envoltas no misterio e todas as opcións son posibles, as implicacións políticas da situación son moito máis claras. O Primeiro Ministro Alexis Tsipras apostou a que a zona do euro temería prexudicar ao seu sistema bancario (principalmente o alemán), crendo que no último minuto a Unión Europea renderíase e chegaría a un acordo co seu goberno.

A importancia política obvia do que desexaba Tsipras íase a traducir no afortalamento dos partidos políticos irresponsables estilos "Syriza", que lles ofrecen aos seus votantes europeos a idea de que inventaron un método para comerse "o pastel e manter a integridade do pastel". Estes partidos son quen de seducir facilmente a unha cidadanía frustrada e persuadila para apoiar plataformas absurdas e destrutivas. Cando á fronte colócanse individuos carismáticos como Tsipras, que ofrecen unha percepción que parece, a primeira vista, razoable e que coloca fronte a unha poboación que realmente está a sufrir, aos "verdadeiros culpables" (en forma do establecemento financeiro europeo), é fácil así recibir do público o apoio.

A decisión dos líderes da UE implica considerables riscos. A curto prazo, polo menos, os mercados financeiros poden atoparse nunha significativa retirada e, xa que logo, pode isto influír na estabilidade dos fondos de pensións e nos bancos de todo o mundo, nos aforros a interese e máis. Mais, a longo prazo, é difícil crer que unha economía relativamente pequena (como a grega) poida arrastrar cara ao fondo do buraco a todo o sistema económico europeo.

Por último, o sucedido proporcionaría unha importante lección para outros países: non hai xantares gratis e non hai perdón por non cumprir cos compromisos. O mundo non ten que pagar pola irresponsabilidade dos que pretendian enganar e os que querían continuar coa súa boa vida económica, coma se nada pasase, despois de derrochar e desperdiciar o crédito recibido.

A decisión europea ten unha influencia política que podería ser fundamental: É recomendable que os votantes apoien opcións políticas responsables, que crean que a rehabilitación da economía pasa, ás veces, por medidas impopulares. O debilitamento dos partidos populistas é máis importante que as consideracións económicas da presente crise.

* Yossi Belin, lider histórico do MERETZ (partido situado á esquerda do Partido Laborista), foi un dos arquitectos do Acordos de Oslo (1993)

Shlomo Ben Amí, Israel e Palestina

Xoán Bernárdez e Israel

David Grossman e Israel

Álvaro Cunqueiro e os xudeus galegos

Petición de dimisión del sr.Guillermo Zapata

COMUNICADO GALEUSCAT-ISRAEL

Petición de dimisión del sr. Guillermo Zapata

Iruzkinak birulentoki judear aurka, Guillermo Zapata-ren denboran errepikatuta gaitasungabetzen dute neurriarekin eta Kultura-zinegotzia eta Madrilgo Udalaren|Udaletxearen Kirolak bezala bere karguak behar izaten duen adierazgarritasunarekin jarduteko|egin.

Guillermo Zapata jaunak madrildar guztiak ordezkatu behar ditu. Barne judetarrak argi eta garbi gorrotatzen dituen madrildarrei.

Horregatik, zinegotzi bezala bere berehalako dimisioa eskatzen dugu. Erabat onartezina delako Egoeraren hiriburuko Udalak eskatutako sentikortasunaren area baten buruan izatea bere fanatismoagatik eta inoiz deklaratutako xenofobiagatik orekatuko den norbaiti, Kultura denez gero.

2015eko ekainaren 14a.

______________________________

Els comentaris antisemites del sr. Guillermo Zapata ho inhabiliten per exercir amb la mesura i amb la representativitat que el seu càrrec com a regidor de Cultura i Esports de l'Ajuntament de Madrid requereix.

El sr.Guillermo Zapata ha de representar a tots els madrilenys i madrilenyes. Fins i tot als madrilenys jueus que manifestament detesta.

Per això sol·licitem la seva immediata dimissió com a regidor. Perquè és absolutament inacceptable que l'Ajuntament de la capital de l'Estat tingui al capdavant d'un area de la sensibilitat requerida com és Cultura, a algú que pel seu fanatisme i xenofòbia declarada mai serà equilibrat.

14 de juny de 2015

______________________________

Los comentarios antisemitas del sr. Guillermo Zapata lo inhabilitan para ejercer con la mesura y con la representatividad que su cargo como concejal de Cultura y Deportes del Ayuntamiento de Madrid requiere. 

El sr.Guillermo Zapata debe representar a todos los madrileños y madrileñas. Incluso a los madrileños judios que manifiestamente detesta.

Por ello solicitamos su inmediata dimisión como concejal. Porque es inaceptable que el Ayuntamiento de la capital del Estado tenga al frente de un area de la sensibilidad requerida como es Cultura, a alguien que por su fanatismo y xenofobia declarada nunca será equilibrado.

14 de Junio de 2015

________________________________

Os comentarios antisemitas do sr. Guillermo Zapata inhabilítano para exercer coa mesura e coa representatividade que o seu cargo como concelleiro de Cultura e Deportes do Concello de Madrid require.

O sr.Guillermo Zapata debe representar a todos os madrileños e madrileñas. Mesmo aos madrileños xudeus que manifestamente detesta.

Por iso solicitamos a súa inmediata dimisión como concelleira. Porque é absolutamente inaceptable que o Concello da capital do Estado teña ao fronte dun area da sensibilidade requirida como é Cultura, a alguén que polo seu fanatismo e xenofobia declarada nunca será equilibrado.

14 de xuño de 2015

www.galeuscat-israel.eu

Catro alcaldes de CxG

Lalín, Muros, Miño e Vilar de Santos. 
Parabéns e moita sorte!

Guillermo Zapata o concelleiro nazi de Podemos en Madrid

Guillermo Zapata, desde hoxe sábado novo "concejal de Cultura y Deportes del Ayuntamiento de Madrid".

Sen comentarios... e non porque non queira facelos, simplemente porque o individuo en cuestión deixa xa nidiamente clara a súa "altura" moral e capacidade para dirixir e xestionar a cultura na capital de España.

Desde aquí pido a súa dimisión.

Amos Oz e a paz

50 anos dun paseo

 

Hoxe 3 de xuño, a NASA lembra os 50 anos do primeiro paseo espacial do estadounidense Ed White. Suxetado á sonda Géminis 4, o astronauta pasou 23 minutos flotando na órbita terrestre. Pero non foi o primeiro. Tres meses antes o cosmonauta soviético Alexei Leonov fixera o propio dende o Voskhod 2.

A cheminea e a lóxica talmúdica



 "La disputa"  Maurycy Trębacz (1920-1940)

 

-Supoñamos que dous homes baixan por unha cheminea, un sae coa faciana limpa e o outro coa faciana sucia. Cal lava a cara?" pregunta o rabino

-"Iso é fácil, o da cara sucia", respondeu o estudante.

-"Incorrecto", dixo o rabino. "O da cara limpa. Vexamos: o da cara sucia mira ao da limpa e pensa que a súa cara tamén está limpa. O da cara limpa mira ao da sucia e pensa que a súa cara está sucia, así que el lávase a cara."

-"Outra oportunidade."

-"Volvamos empezar. Dous homes baixan por unha cheminea, un sae coa faciana limpa e o outro coa faciana sucia. Cal lavará a súa cara?", expuxo o rabino.

-"Acabamos de respondelo: aquel coa cara limpa", contestou o estudante.

-"Non. Ámbolos dous lavan a cara", dixo o rabino. "Aquel coa cara sucia mira ao da limpa e pensa que a súa cara está limpa tamén. Pero o da faciana limpa mira ao da sucia, e pensa que a súa faciana tamén o está, entón lávase. Cando o da cara sucia ve que o da limpa lava a súa cara, el tamén se lava. Por tanto ambos lavan a súas caras."

-"Outra oportunidade."

-"Está ben. Dous homes baixan por unha cheminea, un sae coa faciana limpa e o outro coa faciana sucia. Cal lavará a súa cara?", preguntou o rabino.

-"Ambolos dous lavan a súa cara", respondeu con énfase o estudante.

-"Non. Ningún dos dous", dixo o rabino. "Aquel coa cara sucia mira ao da limpa e pensa que a súa tamén o está. O da cara limpa mira ao da sucia, e pensa que a súa cara tamén está sucia. Pero cando el ve que o home da cara sucia non se lava, el tampouco se lava. Xa que logo, ningún lava a faciana”

-"Unha última oportunidade", pediu o estudante.

-"Dous homes baixan por unha cheminea, un sae coa faciana limpa e o outro coa faciana sucia. Cal lava a súa cara?"

-"Ningún", respostou o estudante.

-"Ves agora por que a lóxica non é dabondo para estudar Talmud? Como é posible que dous homes que baixan pola mesma cheminea, un saia coa cara sucia e outra coa cara limpa? Non ves que a pregunta é parva? E se tentas contestar preguntas parvas, a túa resposta será parva".

Programa Municipais 2015 - CxG Vigo

Unha fotografía

A nosa débeda en Mauthausen

Pedro Gómez-Valadés

Faro de Vigo - 03/05/2015

70 anos xa. Setenta. Desde que o campo de concentración nazi de Mauthausen (Austria), fora liberado pola 11ª División dos EE UU. 70 anos dunha débeda de silencio pétreo coma unha lousa que para a nosa vergonza non ten visos de ser reparado. 179 galegos padeceron a brutalidade, a tortura e a morte a mans da barbarie nazi entre o ano 1940 e 1945, sen que sete décadas despois, Galicia teña feito aínda un recoñecemento oficial do sufrimento padecido por estes compatriotas nosos desterrados no fondo da memoria das nosas institucións. 

Resulta moi difícil por non dicir imposible de entender, como a estas alturas da historia, recuperadas hai décadas as institucións democráticas, aínda os galegos que padeceron o presidio e o exterminio en Mauthausen e noutros campos nazis, non tiveran unha rehabilitación e honra como merecen. Resulta desolador constatar que goberne quen goberne en Galicia, tanto sexa o Partido Popular, o PSOE ou o Bloque, nunca a Xunta de Galicia plantexou reparar esta dolorosa débeda histórica. Algo que como galego e como ser humano non podo nin entender nin moito menos aceptar. Sexa desidia ou insensibilidade, é unha imperdoable falta de respecto para con eses galegos, compatriotas na morte de 6 millóns de xudeus exterminados no Holocausto. Insensibilidade que tristemente non é exclusiva dos galegos en Mauthausen. 

Nos últimos anos dúas veces foi solicitado oficialmente no Concello de Vigo que o doutor vigués Eduardo Martínez Alonso, quen durante a II Guerra Mundial artellou unha arriscada ruta de fuxida desde os Pirineos ate Tui, atravesando a España franquista, salvando así a vida de incontables fuxitivos xudeus e refuxiados políticos que desde a Francia ocupada pola Alemaña nazi soñaban con chegar a Lisboa, tivera unha rúa dedicada na súa cidade natal, solicitudes estas que non tiveron nunca nin tan sequera resposta da nosa Alcaldía. 

Semella que unha nube gris cinza envolve en Galicia a todas as vítimas que padeceron durante o Holocausto. Desde que no verán de 2009 falecera quen foi o derradeiro supervivente galego de Mauthausen, o ferrolán Marcelino Pardal, xa non queda ninguén con vida que poida dar testemuño directo do seu paso polo campo nazi. É agora entón, cando deberamos ser nós, os que non aceptamos o pago co esquecemento, os que manteñamos viva a súa memoria e a demanda para que as nosas institucións rehabiliten, dignifiquen e reparen esta dédeba que dura xa setenta longos anos.

Mans eternas

Ano 1.898. Ela católica, el protestante. Mans eternas dende as súas respectivas tumbas. Separados polos dogmas, unidos para sempre polos amores. Fotografía tirada algures nun vello cemiterio holandés

"Se os crentes das diferentes relixións actuais esforzáranse en pensar, xulgar e actuar co espírito dos fundadores das súas relixións, entón non existiría a hostilidade baseada na fe que dase entre eses mesmos crentes. E aínda máis, as diferenzas en materia de fe pasarían a ser insignificantes". Albert Einstein.

Entrevista con Inma López Silva (A Peneira - 01.04.2015)

Un xogador de baloncesto

Dicía o mestre John Ford, que a grande diferencia entre o cinema americano e o resto das cinematografías, eran os actores secundarios. Eses personaxes de pouco brillo, poucas palabras, poucas esceas, pouco protagonismo, pero esenciais para completar as pezas do máxico puzzle co que se constrúe unha película. No basket sucede exactamente o mesmo. O brillo, as vitorias e o éxito dos grandes equipos da historia e de hoxe, susténtase nun dificil e complexo xogo de mecano no que os xogadores secundarios, xentes de oficio, serios, currantes, bos profesionais, pouco eco mediático e sen o glamour das estrelas, son absolutamente indispensables. 

Hoxe a tarde, despois de 27 días desaparecido atopouse o cadáver de quen fora toda a súa carreira, xogador no Club Baloncesto Valladolid, no histórico Forum, Lalo García. Non sei que puido pasar pola súa cabeza para tomar a dramática decisión de pedir o cambio, deixar o balón sen bote e abandonar a cancha. Non o sei. En todo caso, fora cal fora o motivo, o meu respecto, o meu sincero agradecemento polas horas e anos de basket das que puiden desfrutar grazas a xogadores secundarios coma el. 

Descanse en paz Lalo Garcia. Un xogador de baloncesto.

Álvaro Cunqueiro e os xudeus galegos

(...) As xuderias galegas tiveron unha grande importancia na Idade Media e o galego, o xudeu, ficou no país. Poucos xudeus sairon cando a expulsión na época dos Reis Católicos.

E un ás veces soña se nestes xudeus galegos de Tesalónica, tan pobres e humildes, xentes de pena -que dicía o Profesor Molho- dedicados a carrexar leña e auga... se ficará algunha morriña de Galicia, destas vilas nas que el viviu, Monforte, Ribadavia, á beira dos ríos, terra do viño, onde debeu vivir moi ben e moi tranquilo durante moitos anos.

Entón eu penso que a estes xudeus podiámoslle dicir un pouco que tamén en Galicia queda unha certa saudade daquelas xentes, daquelas mulleres de nomes tan insospeitados, dona Niebla, dona Sol, dona Sorprendida -que debeu ser moi fermosa, claro!-.

Álvaro Cunqueiro (1911-1981)

Tirado da entrevista realizada a Álvaro Cunqueiro en 1978 para o programa "A FONDO" de TVE

11-M - In Memoriam

New York aínda máis espectacular

“Gotham 7.5K” é o título dun traballo do fotografo Vincent Laforet. Para presentalo, abonda unha frase do autor: “Imaxínese asomado á porta aberta dun helicóptero a 2.200 metros sobre a cidade de Nova York nunha noite moi escura e moi fría”. 

O que puido ver Vincent é o que vemos nestas fotos súas. O que desde logo non se pode ver é o vento que azoutaba o helicóptero aquela neoiorquina noite escura e fría. Tivéronlle que atar cun arnés para poder asomarse ao baleiro e lograr así unha perspectiva espectacular da cidade de por si espectacular de Nova York. Na súa web podedes ver todas as imaxes do traballo: https://www.storehouse.co/stories/r3rcy-air-gotham-7-5k

Día da muller en Kabul

Un pequeno grupo de homes manifestáronse onte en Kabul ataviados con burkas en defensa dos dereitos das mulleres de Afganistán. “Vai ser o Día Internacional da Muller e o mellor xeito de entender como se senten as nosas mulleres é pasear levando un burka enriba” Quen así falou chámase Bashir, un dos manifestantes. Dende a miña comodidade de estar sentado tecleando diante dun computador en Vigo, o meu recoñecemento, a miña admiración e todo o meu ánimo para eles e por suposto fundamentalmente, para elas, as mulleres. Que son as que padecen a brutalidade inhumana dos cárceres en vida dos burka, nikab, chador, hiyab, veo... 

Hoxe, día internacional da muller unha lembranza moi especial as que non van poder manifestarse e tampouco recibirán a nosa solidariedade para -seica- "non caer na islamofobia" criticando esta inaceptábel situación das mulleres sob o islam.

Sostén Michel Houellebecq; "A extrema esquerda designou a Israel coma o inimigo"

Sostén Michel Houellebecq no semanario francés Le Point: "A extrema esquerda designou a Israel como o inimigo"

Lamentablemente a obxectividade, en todo o tocante a Israel, desapareceu por completo non só na extrema esquerda, grande parte da esquerda europea (e aquí si que somos moi europeos) tamén é vítima do mesmo mal que dinamita polos aires un dos fundamentos de calquera pensamento que se reclame de esquerdas e que debera ser a procura dunha análise obxectiva da realidade. Israel é "o xudeu" sempre é o culpable e punto.

http://www.lepoint.fr/societe/michel-houellebecq-l-extreme-gauche-a-designe-israel-comme-ennemi-12-02-2015-1904355_23.php

A historia final de Franceska Mann (Franciszka Rosenberg-Manheimer)

Conta o xornalista Alberto Moyano no seu blog esta pequena/gran historia para min descoñecida ate agora:

“Con motivo del 70 aniversario este año de la liberación de Auschwitz por las tropas soviéticas, aquí va una pequeña historia poco conocida que aconteció en el campo de exterminio.

El 23 de octubre de 1943 llegó a Auschwitz II-Birkenau el llamado ‘convoy paraguayo’ con 1.700 judíos polacos, entre ellos, la bailarina Franceska Mann, que actuaba habitualmente en el club nocturno de Varsovia Melody Palace. Los alemanes les ocultaron que se encontraban en Silesia y en su lugar, les dijeron que estaban cerca de Dresde para ser intercambiados en Suiza por prisioneros. Antes, debían ser desinfectados, así que les llevaron a las falsas duchas que servían de antesala a la cámara de gas. Allí, como hacían habitualmente, les ordenaron desvestirse. 

Sin embargo, Franceska Mann lo hizo con parsimonia. De hecho, llevó a cabo un striptease. Se contoneó, se cimbreó, despojándose poco a poco de la ropa, con la mirada puesta en el guardia de la SS Josef Schillinger. Siguió bailando, al ritmo de una música que sólo ella oía en su cabeza, acercándose al por entonces ya embelesado y hasta obnubilado matarife. Y cuando Franceska lo tuvo pegado a su cuerpo, entonces, súbitamente, echó mano a su propio pie, se quitó uno de los zapatos y clavó el tacón de aguja en el ojo de Schillinger. Acto seguido, le arrebató la pistola y le descerrajó dos tiros en el estómago que le causaronla muerte. Un tercer disparo hirió al sargento de las SS Emmerich. De inmediato, acudieron refuerzos de las SS que ametrallaron a cuantos deportados se encontraban aún fuera de la cámara de gas, en la zona de vestuarios. No hubo supervivientes.

* Este episodio lo relata el superviviente del Sonderkommando Filip Müller en su libro de memorias, ‘Eyewitness Auschwitz – Three Years in the Gas Chambers’, y la menciona Claude Lanzmann en ‘La tumba del sublime nadador’ (Ed. Confluencias).”

Cartaces aparecidos polas rúas do centro de Buenos Aires nestes días.

Cartaces aparecidos polas rúas do centro de Buenos Aires nestes días.

"Yo soy judio"

Samil, Samil...

A propósito de Tsipras e a ortodoxia

Alexis Tsipras, líder do partido grego Syriza e gañardor hoxe das Eleccións parlamentarias. libera unha pomba xunto ao Arcebispo Ieronymos durante a cerimonia litúrxica para celebrar a Epifanía ortodoxa que tivo lugar a primeiros do ano que andamos.

O cú de Mahoma, según Robert Crumb

"Entón pensei: Ben, son un debuxante covarde... E como debuxante covarde non podo facer algún comentario simplista, teño que facelo como burlándome de min mesmo. Así que en lugar de debuxar a faciana de Mahoma debuxei o seu cu. Pero entón díxenme: "En realidade, este é o cu do meu amigo Mohamid Bakhsh, que é director de cinema nos Angeles". Robert Crumb, en homenaxe aos seus colegas de Charlie Hebdo

Conferencia de Ramón Villares (Consello da Cultura Galega) - Día Internacional de Recorda das Vítimas do Holocausto

Foi no ano 2005 cando a Asemblea Xeral de Nacións Unidas estableceu o 27 de xaneiro como Día Internacional de Conmemoración en Memoria das Vítimas do Holocausto. Porque foi nun días coma ese de 1945 cando as tropas do exército soviético liberaban o campo de exterminio nazi de Auschwitz-Birkenau. Este campo a día de hoxe é o Memorial e Museo máis visitado de Polonia (perto de 2 millóns de visitantes no ano 2014), e este mes o Museo, para conmemorar o 70 aniversario da súa liberación, creou o mapa virtual do recordo, onde figuran eventos que terán lugar por todo o planeta para manter a memoria das vítimas que non teñen tumba nun período escuro da historia da humanidade. 

O Concello de Moaña a iniciativa de AGAI sumouse con entusiasmo a esta fermosa iniciativa, cunha conferencia do profesor Ramón Villares, presidente do Consello da Cultura Galega e a participación ao seu carón de Annia Herszowski, sobrevivente do Holocausto e Francis Papiernik-Woalanowsky, filla de sobreviventes que residen aquí en Galicia. O acto principal será o venres 30 ás 20:00 horas no Salón de Plenos, mais durante toda a semana proxectaranse dous testemuños realizados por Oscar Galansky en horario continuado dende as 17:00 ás 19:30. 

A asistencia ao acto é libre

70 ANIVERSARIO DA LIBERACIÓN DE AUSCHWITZ from on Vimeo.

A fronteira dun selfie

A propósito da polémica orixinada polo selfie no que aparecen xuntas entre outras miss Líbano e miss Israel, dicir que non é a primeira vez que dúas representantes de Israel e Líbano pousan xuntas como podemos ver nas fotos que corresponden aos anos 1955 e 1993 respectivamente. Por outra banda salientar a resposta (valente) de miss Exipto, quen decidiu pousar coa rapaza israelí. Unha imaxe que xenerou un grande impacto en Israel, onde a instantánea foi cualificada coma “un exemplo”. Tamén reaccionou por exemplo miss Francia. Insisto que non critico a rapaza libanesa, só reflexiono en voz alta sobre como pode chegarse a estes extremos de fanatismo tan ridículos. Ainda que tamén é certo que os fanatismos non teñen nin sentido do ridículo nin límite extremo.

Alberto Fernández, 54 anos, galego e panadeiro

Paris: In Memoriam