"Estudar o nazismo non é a mesma cousa que estudar outro período histórico calquera. Sen comprendermos este fenómeno nunca poderemos comprender o que foi o século XX. Máis: temos que saber que foi no mesmo país en que naceu Bach o que se imaxinou Auschwitz, e que mentres mataban xudeus nos campos escoitaban as súas composicións para piano e facíano en nome da cultura alemá. Auschwitz foi construído en nome da civilización e contra unha suposta barbárie. Os nazis estaban convencidos de que eles é que eran os bos, os "decentes". Himmler sempre utilizou esa linguaxe, pois pedía aos seus homes para aguantaren ese traballo "tan duro" que era o do asasinato en masa e, ao mesmo tempo, non se deixaren contaminar e manteren a súa "decencia". Auschwitz non foi un accidente, non foi só un exceso do nazismo, Auschwitz interróganos sobre o carácter da cultura e da modernidade. Auschwitz obríganos a pensar que temos que estar sempre conscientes de que a nosa capacidade para mudar o mundo e o poderio que nos dan as tecnoloxías teñen que ser sempre balizados por referencias morais moi fortes que eviten que a técnica sen moral conduza ao utilitarismo. En Auschwitz escóndense, condénsanse, todas as contradicións das nosas sociedades modernas. Até a idea de progreso, pois un médico como Mengele non se vía a si mesmo coma un criminal, senon como alguén que procuraba facer avanzar a ciencia, que quería entender as raíces biolóxicas dos comportamentos humanos e o facía polo método experimental".
Ferran Gallego, historiador e autor do libro Los Hombres del Fuhrer: La Elite del Nacional-Socialismo 1919-1945 (Debolsillo)
"Zapatero podría ser gallego en el sentido más peyorativo de la palabra"
A líder de UPyD, Rosa Díez, utilizou o termo "galego" como insulto ao presidente do Goberno español. Está é xa a segunda vez que fai declaracións así e, non rectificou nin a primeira ocasión e seica non pensa rectificar nesta segunda. As súas declaración tiveron lugar durante unha entrevista emitida en CNN+ co xornalista Iñaki Gabilondo. "Y de Rajoy?", preguntalle logo o xornalista. "Ya es gallego". Resulta moi chamativa a complicidade do entrevistador que nin corrixe nin parece extrañado polas palabras da Sra.Diez. Miserábel e indignante actitude galegófoba a desta señora deputada que non teñen xustificación posíbel. Desde logo estámosche bos... e xenerosos... Podes ver as súas declaracións nesta entrevista emitida pola canle CNN+ a partir do minuto 5.00
Daria Shornikova, é unha rapaza rusa que aprendeu a falar galego, decidiu pasar o verán en Compostela. Durante a súa estadía, gravou un pequeno documental en primeira persoa, A Xanela, onde recolle as impresións de todo tipo de xente arredor da lingua galega: cal é a súa relación co idioma, como comezaron a falalo ou cales son as súas palabras favoritas. Durante algo máis dunha hora, Daria percorre lugares como pubs, facultades ou medios de comunicación para coñecer esas historias, palabras e sentimentos de Galicia, contadas tanto por galegos de nacemento como de adopción.
Dirixido por Quique Costas e editado por Laiovento, esta publicación pretende ser un argumentario sinxelo e clarificador, ao tempo que sólido e rigoroso, que axude a sociedade galega a comprender e superar aquelas valoracións e interpretacións subxectivas, ideoloxizadas desde unha óptica exclusivamente partidista, erróneas ou perversas que perseguen o obxectivo de actuaren de freo ao camiño da necesaria reposición e normalización de usos para a lingua galega no seo da súa sociedade. Co gallo de ofrecer unha análise dos prexuízos máis comúns que difunden os negacionistas do idioma, sae publicado este esperado libro útil, unha obra rigorosa que, paseniño e cun ton distendido, avanza até desmontar por completo, unha por unha, as principais falacias que ao correr da historia se veñen vertendo sobre a lingua galega, facendo fincapé naquelas que, por diversas razóns que tamén o libro pon de relevo, a día de hoxe teñen un maior calado na sociedade. Podes ler aquí a Presentación-resumo: Vinte mentiras sobre a lingua galega
Querida Kitty: Papá, mamá e Margot non logran afacerse ás badaladas da igrexa do Oeste, que soan cada quince minutos anunciando a hora. Eu si, gustáronme desde o principio, e sobre todo polas noites danme unha sensación de amparo. Interesarache saber que me parece a miña vida de escondida, pois ben, só podo decir que nin eu mesma seino moi ben. Creo que aquí nunca me sentirei realmente en casa, co que non quero dicir en absoluto que me desagrade estar aquí; máis ben séntome coma se estivese a pasar unhas vacacións nunha pensión moi curiosa. Recoñezo que é unha concepción un tanto estraña da clandestinidade, pero as cousas son así, e non as podo cambiar. Como agocho, a Casa de atrás é ideal; aínda que hai humidade e está toda inclinada, estou segura de que en todo Amsterdam, e quizais até en toda Holanda, non hai outro agocho tan confortable como o que instalamos aquí. A pequena habitación de Margot e miña, sen nada nas paredes, tiña até agora un aspecto bastante desolador. Grazas a papá, que xa antes trouxera a miña colección de cartóns postais e as miñas fotos de estrelas de cinema, puiden decorar con elas unha parede enteira, pegándoas con cola. Quedou moi, moi bonito, polo que agora parece moito máis alegre. Cando cheguen os Van Daan, xa nos fabricaremos algún armario e outros chismes coa madeira que hai no faiado. Margot e mamá xa se recuperaron un pouco. Onte mamá quixo facer a primeira sopa de chícharos, pero cando estaba abaixo charlando, esqueceuse da sopa, que se queimou de tal maneira que os chícharos estaban negros como o carbón e non había xeito de despegalos do fondo da pota. Onte pola noite baixamos o catro ao antigo despacho de papá e puxemos a radio inglesa. Eu tiña tanto medo de que alguén puidese ouvirnos que lle supliquei a papá que volvésemos arriba. Mamá comprendeu o meu temor e subiu comigo. Tamén con respecto a outras cousas temos moito medo de que os veciños poidan nos vernos ou ouvirnos. Xa o primeiro día tivemos que facer cortinas, que en realidade non se merecen ese nome, xa que non son máis que uns trapos soltos, totalmente diferentes entre si en forma, calidade e debuxo. Papá e eu, que non entendemos nada da arte de coser, unímolas de calquera xeito con fío e agulla. Éstas verdadeiras xoias colgámolas logo con chinchetas diante das xanelas, e aí quedarán ata que a nosa estandía aquí remate. Á dereita do noso edificio atópase unha filial da compañía Keg, de Zaandam, e á esquerda unha ebanistería. A xente que traballa alí abandona o recinto cando termina o seu horario de traballo, pero aínda así poderían ouvir algún ruído que nos delatara. Por iso, prohibimos a Margot que tosa polas noites, a pesar de que está moi acatarrada, e dámoslle codeína en grandes cantidades. Faime moita ilusión a vinda dos Van Daan, que se será o martes. Será moito máis ameno e tamén haberá silencio. Porque é o silencio o que polas noites e á tardiña ponme tan nerviosa, e daría calquera cousa por que algún dos nosos protectores quedase aquí a durmir. A vida aquí non é tan terrible, porque podemos cociñar nós mesmos e abaixo, no despacho de papá, podemos escoitar a radio. O señor Kleiman e Miep e tamén Bep Voskuijl axudáronnos moitísimo. Trouxéronnos ruibarbo, amorodos e cereixas, e non creo que polo momento nos vaiamos a aburrir. Temos suficientes cousas para ler, e aínda imos comprar unha chea de xogos. Está claro que non podemos mirar pola xanela nin saír fóra. Tamén está prohibido facer ruído, porque abaixo non nos deben ouvir. Onte tivemos moito traballo; tivemos que deshuesar dúas cestas de cereixas para a oficina. O señor Kugler quería usalas para facer conservas. Coa madeira das caixas de cereixas faremos estantes para libros. Chámanme. O teu Ana
Situado no castelo e en pleno casco histórico, recolle restos arqueolóxicos achados no seu propio patio, que permiten unha visión completa da importancia histórica de Castro Caldelas. Tamén dedica unha parte especialmente emotiva e nostálxica á etnografía con apeiros utilizados nos oficios tradicionais da comarca.
