"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







lunes, 28 de diciembre de 2009

The Crooked Vultures...



http://www.themcrookedvultures.com/es/home
Entérome por Benito Génesis da existencia desta super banda. Un grupazo!!

sábado, 26 de diciembre de 2009

Paciencia, moita paciencia...

Unha Stop Motion composta de 60.000 fotos, dispostas sobre 9.600 fotos impresas e volta a fotografiar outras 1800 veces outra vez... Sen post produción, sen efectos especiais, sen truco nin cartón... só arte visual e moita, moita paciencia. Ademáis, ofrécenche de balde a preciosa canción Down Below na súa web...


jueves, 10 de diciembre de 2009

Galegos fronte a Galicia...







Por Victoriano Urgorri
.
Benqueridos lectores, cos anos que teño e co que eu levo visto e escoitado, xa non debería abraiarme cada vez que son testemuña de algo que endexamais vin en ningunha parte do planeta e iso que son bastante viaxado. Pero non é así. Hai poucos días na sala de espera da consulta dun médico, un pai e unha filla nunha animada conversa, el fálalle á filla en galego, quen lle resposta en castelán. Nunha cafetería de Santiago, un matrimonio fala das súas cousas, ela o fai en castelán e o seu home en galego. Na gasolineira onde encho o depósito, a rapaza da caixa fala en galego co seu compañeiro; eu: «¿Me pode cobrar o do surtidor número catro?» Ela: «Sí señor, ahora mismito ¡Manolo, tráeme o cambio que xa non che teño moedas!, son cuarenta y siete con veinte ¿con tarjeta?».
.
No aeroporto de Barajas, unha señora maior diante de min na cola de embarque para Buenos Aires; ía pasar un tempo coa súa irmá que non vía dende nena. A azafata a para e dille: «Señora, este billete no vale, tiene una esquina rota y así no puede pasar»; a muller respóndelle insistentemente: «Neniña, a min déronmo así, eu non o rompín». A azafata, impasible, repítelle varias veces a mesma letanía. Interveño eu: «Señorita, la señora le quiere decir que el billete ya se lo dieron así en el mostrador». A azafata, que de seguro dominaba varias linguas, diríxese a min e me espeta: «Bueno, pero que otra vez se fije mejor». Cando pasamos, a nosa paisana me di: «¡Ai! o meu salvadoriño, ¡débolle a vida!»; despois, dime polo baixiño: «Arre demo con esta muller, parecía que xa non estabamos en España, mire que llelo repetín veces e non fixo caso ata que vostede llo dixo. ¡Ai, quen fora home!».
.
Para rematar, unha historia máis vella, aló polo máis profundo do franquismo. Meu pai, que era bilingüe, pois falaba ben as dúas, conversando cun cargo político do Concello de Ferrol, non sei por qué, xa que non era parvo, nun intre faloulle en galego, ao que o concelleiro, cortando de súpeto a conversa, espetoulle: «Agustín, hablo y comprendo perfectamente el español». Cando o meu pai comentou o suceso á mediodía na casa, eu, coa a inocencia dos moi poucos anos, pregunteille: «¿Papá, o galego non é español?». El só botou un sorriso. Anos despois entendino ben cando lin que na Coruña daquela época, había carteis que dicían: «No sea usted bruto: hable español».
.
Que cada quen saque as súas conclusións, eu haiche moito tempo que xa o fixen: os galegos somos vítimas da nosa propia culta ignorancia.
Isto é o que hai e así nos vai.
La Voz de Galicia - 11.12.09

Malice in Wonderland...

Velaquí un fabuloso viaxe psicodélico creado en 1983 por Vince Collins sob o título de "Malice in Wonderland". Unha revisión moi libre ao conto de Alicia no País das marabillas en clave lisérxica e que segundo o seu autor, ten a honra de ser das poucas películas que escorrentaba a todos os espectadores do cinema...


viernes, 4 de diciembre de 2009

Variaciones sobre Imre Kertész...


Variaciones sobre Imre Kertész


Jaime Vándor*


1. La clave


Si lograse ser indiferente
los golpes me dolerían menos.
Si lograse ser irónico
podría elevarme por encima.
Si lograse elevarme por encima
hasta el Mal me parecería ridículo.
Vería el humor de cada herida,
el chiste del sufrir cotidiano.
En un mundo del que todo puede esperarse
la degradación es perfectamente natural.
¿La crueldad y su absurdo?
Nada puede sorprenderme.
Ver lo humano de lo inhumano
me curte contra el hedor del humo.
Si lograse ser indiferente
quizá podría sobrevivir.


* Sobrevivente da Shoáh nado en Viena e residente en Barcelona. Doutor en Filosofía e Letras pola Universitat de Barcelona. Ensaista e poeta.


2. Reality Show


–¿Quién dijo que después de Auschwitz...?
–¿...que escribir poesía era imposible?
¡Qué tontería! Lo que en todo caso
es imposible
es la metáfora.
Y no toda.
La del dolor. La del horror.
“–Qué me dice del infierno aquel?
–¿De qué infierno?
–Del infierno de los campos de concentración.
–No sé de qué me habla.
No me puedo imaginar el infierno.
No conozco el infierno.
Sólo conozco Auschwitz.”
¿Diferencia?
¿Que si la hay?
Pues claro que hay diferencia.
La metáfora se ha hecho insoportable
velo pintado, disfraz, mentira.
El infierno es una metáfora.
Auschwitz fue y es una realidad.
Para ti, Auschwitz es una imagen.
Para el Muchacho, sencillamente es.
Asimila, si puedes, ésa,
la diferencia,
la imposible adecuación
entre lo imaginado
y lo vivido.

sábado, 21 de noviembre de 2009

lunes, 16 de noviembre de 2009

Jai, Vida...

Unha curtametraxe de Ariel Zylbersztejn recentemente presentada no Festival de cinema xudeu de San Francisco.

domingo, 15 de noviembre de 2009

Igrexa Transversal dos Tremendistas do Sempiterno Día...


Con la religión hemos topado, Mohamed Jordi
Lo sucedido en Mollerussa retrata las contradicciones de las autoridades educativas
Por Quim Monzó La Vanguardia - 13/11/2009


Me encanta la noticia esa de que, en Mollerussa, viendo que hay chicas que van a clase con la cabeza cubierta con un velo, un grupo de alumnos decidió acudir a clase con las cabezas cubiertas con gorras, con pañuelos e incluso con cascos de motorista. Me encanta porque –aunque, como dicen el director y la directora de estudios del instituto de secundaria donde eso ocurrió, ha sido un hecho concreto y todo está ya solucionado– es un ejemplo perfecto de lo absurdo de una forma de actuar donde, una vez más, la religión (la musulmana en este caso) pasa por encima de la sensatez. Por eso lo sucedido en ese instituto es interesante: porque retrata las contradicciones, la memez y la falta de ideas claras con las que las autoridades educativas mangonean estos asuntos.
.
Vamos a ver. Si, según explicaba ayer en este diario Esther Pintó, directora de estudios del instituto, "las normas, vigentes en todos los centros escolares de Catalunya, son muy claras: no se puede llevar ningún objeto en la cabeza", pues no se puede llevar ningún objeto en la cabeza y punto. En principio, a mí tanto me da que se pueda llevar o no, pero si se decide una cosa, se decide esa cosa y ya está. Y, por pura lógica, si los profesores llaman la atención a los chicos que van con gorra –porque al cubrirse la cabeza incumplen la norma–, por el mismo motivo deberían llamar la atención a las chicas que se la cubren con un velo. Nos hemos pasado siglos luchando contra la despótica injerencia de la religión cristiana en nuestras vidas en general y en los centros educativos en particular para que ahora, de golpe y porrazo, vuelva la religión (sea la que sea) a enseñorearse de las aulas, dispuesta a gozar de prebendas. Si los muchachos no pueden ir con gorras y cascos, pues las muchachas no pueden ir con velo.
.
¿Desde cuándo en un país supuestamente laico las cosas se deciden en función de si molestan o no a una determinada sensibilidad religiosa? ¿Cómo van los estudiantes a tomarse en serio la educación si ya de entrada ven que las directrices educativas entran en contradicciones tan flagrantes? No puedes ir a clase con la cabeza cubierta pero, si es un velo islámico, entonces sí puedes ir con la cabeza cubierta. Menuda coherencia. La misma Esther Pintó lo explicaba: "En este caso (el del velo islámico) los centros no tenemos autoridad para prohibir su uso". Si telefoneo al Departament d'Educació y les explico que mi religión –la Iglesia Transversal de los Tremendistas del Sempiterno Día– me obliga a ir por el mundo con la cabeza cubierta siempre con un capirote de payaso, ¿me dejarán ir a clase con un capirote de payaso? ¿Con qué argumentos realmente sólidos me van a negar ese derecho si a las muchachas les permiten los velos?

viernes, 13 de noviembre de 2009

O Mundo é impresionante...

É considerado por moita xente como un dos mellores anuncios na historia da Televisión: O famoso "I like the world" que lanzou a canle Discovery Channel hai xa un tempo promocionando a súa nova tempada de Documentais. Ben, pois hai unha segunda parte... hai uns días, Discovery Channel emitiu un novo vídeo co título: The world is just awesome. Deixovos cos dous videos...


miércoles, 11 de noviembre de 2009

Non ao traslado do IES de Celanova...


Um dos centros de ensino mais formosos da Galiza (por nom dizer o mais) está a correr sério risco de o deixar de ser. Trata-se do Mosteiro de São Salvador de Celanova, um conjunto monumental que condensa 8 séculos de história, com restos de arquitectura moçárabe do século X (únicos na sua espécie) e chegando até ao neoclassicismo e ao século XVIII.

Pode que o único privilégio dos nascidos em Celanova fosse o de poder estudar a História, a Arte, a Cultura, dentro de um pedaço vivo de história, arte e cultura. Agora que se anda a pôr tanta ênfase num ensino integrado no meio, num apredizado prático e vivo, o Concelho de Celanova pretende inutilizar esta extraordinária ferramenta educativa para instalar, no seu lugar, um hotel de super-luxo, ao tempo que o IES é desterrado para um novo centro "pré-fabricado", desperdiçando todos os investimentos feitos nestes últimos tempos para adaptar o centro às novas tecnologias, aspecto em que, apesar do seu quase milenário envoltório, era um pioneiro.

Ali, se calhar, vão estudar como matéria morta toda a história e a cultura (do seu próprio lugar e do mundo inteiro) que podiam ter compreendido muito melhor como matéria viva graças ao modelo 3D que para eles mandara construir São Rosendo no primeiro milénio, Pedem-nos desde ele, professores, alunos, pais de alunos e agentes culturais de Celanova e de Galiza inteira, que apoiemos com a nossa assinatura o seu intento de deter esta nova barbárie.
http://ensinomosteiro.blogspot.com

Mesa redonda 20 anos de literatura galega...


Mesa redonda en Vigo: "20 anos de literatura galega". Sábado 14 de novembro ás 12h na Fundación CaixaGalicia.

domingo, 8 de noviembre de 2009

Canet Rock 1975...

Berlín 1989: de sorrisos e bágoas...


Por Afonso Vázquez-Monxardín



Estes días reviven en min lembranzas. Berlín. Fin de ano do 89. O muro.Alá fóramos en xornadas inenarrables de autobús, un grupo de estudantes da Facultade de Xeografía e Historia de Santiago. Algúns andabamos de segundas voltas na casa común compostelá pero sentímonos atraídos igualmente por aquela discreta ousadía. Queriamos todos ver desde o mesmiño ollo do furacán a treboada que caía no mundo e sentir cos ollos pechados o pegañento vento da historia batendo na cara. E alí, naqueles xélidos días do inverno notamos, si, como todas as luces, todas as cámaras, todas as olladas trataban de apreixar o veloz recendo de desacougo e liberdade que voaba en cada molécula do aire que respirabamos.

Repasando as fotos que teño daquela viaxe só vexo sorrisos. De xentes do leste e xentes do oeste. De turistas con vocación de testemuñas coma nós, de casuais viaxeiros impenitentes, de xovenciños ‘vopos’ do leste que, subidos ao muro, se debatían entre as difusas ordes de tornar á xente ou botarlle man ás mozas occidentais para que agaveasen alá arriba; de loiros e rapados soldados americanos destinados en Alemaña; de kurdos morenos e discretos; de punkies multicolores do barrio de Kreuzberg; de hispanomericanos do leste -cubanos- e do oeste -músicos peruanos de metro e esquina- que tamén se encontraban. Xentes de vida normal, do norte, do sur, do leste e do oeste, petando, carcomendo coa forza da esperanza un muro durísimo que se nos aparecía atravesado por cavillas de ferro cada dous ou tres centímetros.

Batían contra o muro con pedras, con ferros, con mans de morteiro, con calquera obxecto de metal duro porque se esgotaran nas ferraxerías berlinesas as picarañas, martelos, mazas, ciceis, e calquera útil que servise para cavar ilusión. Aquela lexión de formiguiñas conseguiu si esburacar o que parecía imposible. Todo o mundo aparece feliz nas fotos, pero eu lembro sobre todo daqueles días unhas bágoas que non me atrevín a recoller. Era unha parella de berlineses do oeste -ben se lles vía polos seus anoraks e por todo- duns sesenta e cinco anos, cuns ollos azulísimos ambos, avermellandos pola emoción liberada. Vagaban sen rumo, tratando de orientarse nas lembranzas, cos dedos das mans entrelazados como noivos adolescentes e chorando a moco tendido coa felicidade de percorrer vellos e mil veces soñados camiños da mocidade.Era a cousa na noite berlinesa do día 2 de xaneiro ao pé do Museo de Pérgamo, alí, rodeados de edificios feridos aínda con bocados das balas que había máis de cincuenta anos dobregaran a cidade. As lágrimas debuxaban nas caras pentagramas de melodías dos que teñen tamén bocados no corazón. Pero eran, naquel instante, felices.

La Region - 07.11.09

domingo, 1 de noviembre de 2009

A vendedora de ovos...


LA VENDEDORA DE HUEVOS
LINDA CIRINO
TITULO ORIXINAL: Eva's Story
.
Eva é unha campesiña que vive na Alemaña nazi. A súa vida dá un xiro radical cando decide dar acubillo na súa granxa a un novo estudante xudeu e a unha misteriosa nena. Mentres, o seu marido é obrigado a alistarse no exército e os seus fillos hipnotizados polo movemento das Mocidades Hitlerianas. Escrito cunha tensión dramática palpable entre liñas, "A vendedora de ovos" é unha historia memorable e tenra na que Eva vai tomando conciencia do momento político que lle tocou vivir. Un libro incrible. Sinxelo e á vez contundente, Linda D. Cirino amósanos como o persoal é político. Ao irromper a axitación política na súa granxa e na súa vida, da maneira máis inesperada, Eva aprende do mundo e descóbrese a si mesma e o seu lado máis humano.
Se queres baixar de balde este libro en pdf: BAIXAR AQUI
Fai logo click en "descargar desde 4shared"

A Xénese, segundo Robert Crumb...


Despois de catro anos de documentación e traballo na súa casa de Provenza, Robert Crumb culminou a súa obra máis ambiciosa, "Xénese", unha particular adaptación do primeiro libro da Torá tinguida do espírito "underground" do seu creador pero fiel ao texto orixinal.

"Controleime", afirma Crumb no prólogo deste libro que leva a etiqueta de "só para adultos" e no que o ilustrador di renunciar a "trastear" cun excesivo exercicio de creatividade rendéndose a "a ás veces enrevesada vaguedade do texto", e tentando reproducir "todas e cada unha das palabras do texto orixinal, extraído de diversas fontes". A Creación, Adán e Eva, Caín e Abel, Noé e o diluvio ou A torre de Babel son algunhas das pasaxes que reinterpreta Crumb cos seus inconfundibles trazos en branco e negro, en máis de duascentas páxinas que outorgan unha expresión gráfica a "un texto poderoso", en palabras do debuxante, "con moitas capas de significado que profundan no noso inconsciente colectivo, o noso inconsciente histórico". Nacido en Filadelfia en 1943 pero residente na Provenza francesa desde 1991, onde vive unha sorte de exilio voluntario que dedica integramente aos seus debuxos, Crumb está considerado como o pai do cómic underground e converteuse nun dos historietistas máis influintes do século XX, por levar ao límite a linguaxe das viñetas con ironía e sen molestias. Sen esquecer o sexo, os espidos, a violencia ou o incesto, esta vez Crumb rendeuse á propia forza do texto, debuxando a un Deus sen aditivos, que aparece poderoso e cunha longa barba branca na portada da edición española, que acaba de publicar edicións La Cúpula.

Polémica servida

"Si a miña interpretación literal e visual da Xénese ofende a algúns lectores, o que parece inevitable considerando que o texto é reverenciado por moita xente, só podo dicir na miña defensa que me aproximei a el como un traballo meramente ilustrativo, sen intención de ridiculizar nada nin facer bromas visuais", precisa Crumb, consciente de que a súa obra non vai estar exenta de polémica. Aínda que Crumb dota ás mulleres da "Xénese" dun aspecto mediterráneo, esaxerando as curvas e os contornos, o debuxante adopta, fiel ao seu estilo, unha mirada máis realista e menos caricaturesca para centrarse nos feitos con atmosferas trazadas de maneira minuciosa. Crumb, que ademais de debuxante é un apaixonado da música, á que dedicou parte da súa vida, era un fervente católico ate que cumpriu dezaseis anos. Agora é un agnóstico declarado que examinou o verdadeiro contido da Biblia e a Torá a través de decenas de versións das que se serviu para desafiar a "interpretacións edulcoradas nas que se quitou o escabroso", segundo Emilio Bernárdez, coeditor de "Xéneses". Pero nesta obra, afirma Bernárdez, "imponse o respecto, porque o texto non se pode inventar, nada do que Crumb puidese inventar sería máis ridículo". "Crumb limitouse a plasmar o que hai -recalca o coeditor-, a trasladar en imaxes o que pon na Torá dos xudeus e na Biblia dos católicos para non insultar". "Xénese" saíu á venda esta semana nunha decena de países, cunha tiraxe de 5.000 exemplares en España que está dirixida a todos os que esperan un novo libro de Crumb desde fai case cinco anos e a "xente que non toque un cómic nunca e cambie de opinión grazas a isto", conclúe Bernárdez.

Por Mónica Faro da axencia EFE

viernes, 30 de octubre de 2009

O defunto...


Isto é un documento antropolóxico de primeira fila, así de claro e sen retranca de ningún tipo. Trátase dunha entrevista nos Bos días da TVG á filla do señor que morreu dentro da igrexa de San Andrés de Teixido e celebraron despois unha misa co corpo tirado dentro (ver noticia). Confeso que cando vin o vídeo ao principio pensei que era algunha sorte de brincadeira da TV e a señora unha actriz do Luar, ou algo así. Non podía ser posible. Pero si.
O que se ve no vídeo é fascinante desde un punto antropolóxico. Como a moza/señora (non sabería determinar a súa idade) filla do defunto explica con toda naturalidade o que aconteceu na igrexa de Teixido, e como os presentadores, partes dun escenario futurista, abráianse con toda a circunstancia da morte do señor. Ela, a familiar directa, imperturbable, vive nunha lóxica de relación co difunto tremendamente respectuosa, pero tamén práctica, na que todo sucede de xeito natural e para a que é obvio que se debía celebrar a misa mesmo despois do que o seu pai morrera: para as novas xeracións, os presentadores, o que alí aconteceu é anómalo, estraño e mesmo perturbador (dar unha misa co morto no medio?), se cadra unha falta de respecto a ese mesmo defunto. Poucas veces se evidencia tanto unha ruptura da lóxica cultural.
Para arquivar. Tirado do blog de Manuel Gago

miércoles, 21 de octubre de 2009

De Berkowitz a Casspi...


Por Gonzalo Vázquez

20.10.09
Corren días revueltos para el basket israelí. Primero era Pini Gershon haciendo de Bobby Knight en el Madison. Apenas sol y medio después un mito como Moni Fanan se quitaba la vida protagonizando una tragedia, ironía cultural, mucho menos hebrea que griega.

La vida y obra de Fanan en el baloncesto israelí pesa tanto como el Quijote en la literatura española. Fanan se quitó de en medio porque le habían quitado de en medio. Pero poco antes de morir vio cumplido un sueño. No era suyo únicamente. Era el sueño de todo un pueblo. Y una vez cumplido, era como si su destino tocara también a su fin.

Moni Fanan hizo llegar a Omri Casspi a Maccabi en 2005. El espigado muchacho contaba con 17 años. Al término de su primer entrenamiento su compañero Yaniv Green le agarró por los hombros y mirándole fijamente a los ojos le espetó: "Tú vas a ser el primero".

Cuatro años después Casspi lo fue.


El joven alero, natural de Yavne, terminó siendo elegido por Sacramento Kings en el draft de 2009. Primera ronda. Número 23. Tres años y tres y millones y medio de dólares. El debut, ante Portland, fue un escándalo. Entró en el último cuarto y en 16 segundos ya había capturado dos rebotes antes de encadenar cuatro aciertos consecutivos de canasta. Un primer flash.

Es pronto. Demasiado pronto para disipar dudas. Pero Casspi ya ha hecho historia. Es el primer jugador israelí en jugar en la NBA. Y podría también llegar a ser el primero en desplazar al Maccabi de la corona de atenciones deportivas en la entusiasta Israel.

Es curioso si uno se formula la más lógica pregunta. Por qué tanto tiempo para ver a un hebreo debutar en la mejor liga del mundo.

Quien haya estudiado a fondo la historia del baloncesto en los Estados Unidos sabe de la crucial importancia de la comunidad judía en su prosperidad y desarrollo. Pero al mismo tiempo cabe recordar el proceso inverso. La importancia de lo norteamericano en el baloncesto judío.

Oportunamente remontamos el tiempo hasta situarnos en los recién iniciados años setenta.

En sentido diametralmente opuesto a la fractura del mundo entre las dos superpotencias enfrentadas (USA/URSS) y como ejemplo sobradamente revelador de cómo las relaciones políticas ejercían un influjo directo en la escena deportiva, asomaba entonces como un vértice de enorme significado el caso de Israel y su cada vez más estrecha relación con los Estados Unidos.

En el albor de aquella década revolucionaria la Administración Nixon incorporó a su ofensiva diplomática en el tablero mundial las graves dificultades que los ciudadanos judíos padecían para poder abandonar la Unión Soviética. En 1968 únicamente se había permitido emigrar del país a un total de 400 judíos. Con el objetivo de mejorar su imagen exterior el gobierno comunista moderó gradualmente esta situación y para 1973 la cifra anual de emigrantes judíos alcanzó los 35 mil. No obstante, el verano anterior el Kremlin decidió cobrar un impuesto de salida a estos emigrantes, conocidos como refuseniks, con el fin de que el Estado reembolsara el gasto por haber educado a los ciudadanos que decidían salir del país. Esta circunstancia no sólo detuvo la presumible sangría sino que en años posteriores la redujo casi a cero sin que se observaran cambios considerables hasta el ocaso de la URSS. Entre finales de los años ochenta y principios de los noventa más de 500 mil judíos abandonaron el país soviético. De aquel contingente humano, en torno a 350 mil se dirigieron a Israel y los restantes 150 mil lo hicieron con destino a los Estados Unidos. Irónicamente en 1976, con los refuseniks otra vez impedidos a emigrar, el baloncesto soviético había vuelto a otorgar el mando de su selección absoluta al judío Alexander Gomelsky.

Aquel gesto norteamericano favoreció aún más las ya de por sí amistosas relaciones con el estado de Israel y favoreció en adelante el flujo de jugadores estadounidenses hacia la nación hebrea. Para finales de los años setenta varios de aquellos fraternales visitantes habían obtenido la nacionalidad israelí y pasado a integrar la mejor selección de baloncesto que Israel había conocido en su corta historia. Casos como los de Tal Brody, Barry Leibowitz, Steve Kaplan, Lou Silver o el seleccionador Ralph Klein refrendan una implicación para la que resultaba difícil encontrar parangón. De ese formidable grupo tan sólo Tal Brody estaría ausente de la medalla de plata obtenida por Israel en el Europeo de Turín de 1979.

Aquella relación cada vez más estrecha entre Estados Unidos e Israel tendría su máximo exponente en el Maccabi de Tel Aviv. El equipo más poderoso y emblemático de la nación hebrea se había proclamado campeón de Europa en 1977 con una plantilla en la que el número de miembros de origen americano (Aulcie Perry, Eric Minkin, Bob Griffin, Jim Boatwright, Tal Brody, Lou Silver y el entrenador Ralph Klein) era incluso superior al número de los nacidos en Israel (Motti Aroesti, Yehoshua Schwartz y Miki Berkowitz). Con una proporcion algo más moderada el Maccabi repetiría corona europea cuatro años después, en 1981, bajo la dirección de un técnico también americano, el neoyorquino Rudy D'Amico.

A raíz del fichaje el verano de 1976 del pívot Aulcie Perry merced a la presencia del director deportivo del equipo macabeo, Shmuel Maharovsky, en el campus de verano de los Knicks, y tras convertirse el propio Perry en uno de los jugadores mejor pagados del circuito europeo, el Maccabi se convertirá en adelante en uno de los destinos más apetecibles para el mercado europeo de jugadores americanos. Junto a estadounidenses nacionalizados como Brody o Silver, protagonistas de las gestas israelíes en la escena continental, Perry encabezó la apertura de una vía deportiva entre ambos países que redujo considerablemente aquellos prejuicios que identificaban a Israel con un permanente y peligroso escenario de guerra.

No menos cierto era que la transacción de jugadores parecía moverse en una única dirección. El nivel del baloncesto israelí, como ocurría en Grecia, aumentaba aprisa debido principalmente a las adquisiciones procedentes de los Estados Unidos. Pero aquel crecimiento general no corría paralelo al que podían experimentar los jugadores nacidos y crecidos en Israel. Tan sólo hubo una excepción, la de una figura natural de Kfar Saba de enorme personalidad que respondía al nombre de Mickey Berkowitz.

Como suele ocurrir con los condenados al éxito la precocidad fue su primera condición. La tutela deportiva del Maccabi le amparó desde los 11 años. A los 15 pasaba a formar parte del equipo junior y a los 17 debutaba con el senior. El verano de 1972 se convertía con 19 puntos en el hombre clave de la histórica victoria israelí (70-63) sobre la escuadra soviética en la fase previa del Europeo junior de Zadar. En los siguientes catorce años Berkowitz será un fijo en la selección hebrea, su líder natural. Nada extraño para quien no tardaría mucho en convertirse en el mejor jugador del mejor equipo de Israel. El Maccabi se alzaría con sendas Copas de Europa en 1977 y 1981. Berkowitz resultaría decisivo en ambas y crucial con la última canasta del segundo título.

Berkowitz fue el primer jugador israelí en materializar un sentido inverso en aquella vía abierta con Norteamérica. En 1975 ingresaba en la Universidad de Nevada-Las Vegas donde jugará un año con los Rebels -un grueso apenas testimonial de once partidos- antes de que la directiva macabea solicite su regreso por motivos obvios. No sería la única ocasión. Cuatro años después el peso de Berkowitz en el equipo de Tel Aviv y la selección de Israel era ya tan grande que difícilmente se le concebía un futuro lejos del baloncesto hebreo. En pocos años se había convertido en un emblema en el seno de una nación que concede un enorme valor a sus símbolos. El verano de 1979 Israel conquistaba su mayor gloria deportiva en la plata del Europeo de Turín. Berkowitz (33 puntos a España, 26 a Checoslovaquia) terminó siendo considerado el mejor jugador del torneo.


Tal Brody y Mickey Berkowitz

Inteligente y rápido, en torno al 1.92 y diestro en las tres primeras posiciones del juego, de creciente fuerza debido a su permanente obsesión por la forma física, gran defensor, tan hábil en el juego estático como en el contraataque, con muy buen lanzamiento y un sensacional manejo del tempo de juego, Berkowitz representaba en sí mismo lo mejor de la fina evolución del baloncesto llamado europeo. Un valor específico al que añadía un cierto bagaje propiamente americano aun a pesar de su corta estancia allí.

Una de sus cualidades más descollantes era el dominio de situaciones de juego que presumiblemente atemorizaban a muchos otros jugadores. Ese valor eterno de las grandes estrellas que sugiere la idea de crecerse ante situaciones adversas.

En septiembre de 1978 los vigentes campeones de la NBA, Washington Bullets, aterrizaban en Tel Aviv para disputar un partido de exhibición ante el Maccabi. Lo que otras naciones ni habían soñado con presenciar lo disfrutó Israel con una facilidad únicamente entendible a través del sólido vínculo político antedicho entre ambos países aliados. El equipo israelí se acabó imponiendo sorprendentemente (98-97) a los Bullets con 26 puntos de Berkowitz, cinco de los cuales tuvieron lugar en los instantes cruciales de partido para tomar una ventaja (96-91) que a la postre fue definitiva. La historia ocultó durante muchos años aquel partido así como una segunda cita, acaecida dos años después cuando un combinado NBA que incluía a jugadores del calibre de Julius Erving, Moses Malone y Micheal Ray Richardson volvió a morder el polvo (114-112) en Tel Aviv otra vez ante el Maccabi. El concurso de Berkowitz en aquel encuentro volvió a resultar tan decisivo que a pesar de disputar únicamente la segunda mitad terminó anotando 20 puntos. Era como si Berkowitz no sólo no tuviera el menor problema ante los profesionales americanos, sino que incluso gustara de incrementar su valor frente a ellos.

A pesar de los años de oscuridad ambas citas han pasado a la historia como las primeras derrotas de equipos NBA en territorio FIBA. En un formidable trabajo de investigación publicado en 2002 bajo el insuperable título Expedientes X, Javier Gancedo arrojaba luz sobre estos y otros episodios futuros que no sólo ponían fecha a desenlaces sin precedentes, sino que radiografiaban aquella progresión geométrica del baloncesto de vanguardia fuera de los Estados Unidos. Un baloncesto de valores y estructuras que aproximaban a equipos y jugadores en infinito mayor grado que la peregrina condición amateur que postulaba la FIBA. Nadie lo expresó mejor que el técnico de los Bullets, Dick Motta, tras la derrota del 78. "El Maccabi mereció ganar porque jugaron mejor que nosotros. No jugamos contra amateurs, sino contra profesionales como nosotros".

En sentido contrario pero dentro de semejante relación deportiva vale recordar otras dos citas en aquella segunda mitad de los setenta. En junio de 1976, días antes de iniciarse el preolímpico de Hamilton (Ontario) con vista a los Juegos de Montreal, la selección de Israel jugaba un amistoso ante la potente selección norteamericana en el Cole Field de Maryland. Los hebreos fueron un auténtico sparring ante los americanos y la paliza (123-69) se fraguó con un espectacular 54 de 66 tiros de campo para los hombres de Dean Smith. La escuadra hebrea contaba con hasta tres nacionalizados: Tal Brody, Steve Kaplan y Ya'akov Eisner (anteriormente Jack Aizner). En el equipo israelí tan sólo el base Avigdor Moskowitz anotó más puntos (16) que Berkowitz (12), a quien correspondió la difícil papeleta de marcar a un Adrian Dantley que también se quedó en la docena.

Tres años después el Maccabi seguía estrechando relaciones norteamericanas. Pero por aquel entonces nadie lo haría en mayor grado que el propio Berkowitz. En la primera semana de julio se erigía como el máximo anotador (20 puntos) en un partido de exhibición que un combinado NBA disputaba en Tel Aviv con cómoda victoria americana (108-79) en la que destacaron Steve Mix (16) y Randy Smith (14). En las siguientes semanas el vínculo estadounidense de la estrella israelí se estrechó como nunca.

Para finales de mes Berkowitz se encontraba en Atlanta. El motivo no era otro que probar con los Hawks en su campus de verano. Su técnico, Hubie Brown, había estado presente en Turín durante el Europeo y gustó lo suficiente de las cualidades del israelí como para concederle una invitación. Cortesía que Berkowitz aceptó encantado.

El programa previsto era intensivo. Cinco sesiones de entrenamiento en tres días para un total de 26 jugadores entre novatos y agentes libres. El propio Brown reconocía que era un tiempo más que suficiente para que el ojo clínico de un entrenador supiera separar el grano de la paja. No tan expresa era la realidad, ya que la plantilla definitiva abriría a lo sumo dos plazas. Y cualquier operación correspondía al técnico de manera unilateral. El nuevo mánager general, Lewis Schaffel, procedente de New Orleans, acababa de aterrizar en su nuevo empleo hacía escasamente dos semanas, por lo que Hubie Brown quedaba al mando de toda nueva contratación.

Terminadas las pruebas era innegable que Berkowitz contaba con virtudes que ratificaban la invitación. Su seriedad, buen hacer defensivo y una manifiesta aversión a cometer errores, si bien no sirvieron inicialmente para recibir una oferta en firme sí al menos para que Brown no lo eliminara de su libreta de opciones. Y algo así suponía su traslado a otros campus NBA; su continuidad por unas semanas en el circuito de verano de la liga profesional. Así a mediados de agosto el hebreo viajó a Nueva York con una agenda de citas muy concreta.

Primeramente fue invitado a disputar un partido entre profesionales, la edición número 21 del Maurice Stokes Charity Game, celebrado en Monticello, y que dio con la victoria del Blue Team sobre el Yellow Team por 109 a 106. Red Holzman, técnico de los Knicks, dirigía a los azules, liderados por Bob McAdoo y Ray Williams. A los amarillos, otro veterano de los banquillos como Red Auerbach. Berkowitz formó parte de estos últimos junto a Cedric Maxwell, el prometedor novato de Duke Jim Spanarkel y M.L. Carr, un alero fuerte que estaba a punto de firmar por los Celtics y que curiosamente había jugado en la temporada de 1975 en la liga israelí con los Sabers. Berkowitz no desentonó. Anotó cuatro puntos en un partido disputado hasta el último segundo. Un encuentro cuyo carácter amistoso no contravenía la normativa FIBA y por ello preservaba intacta la condición amateur del invitado extranjero.

Dos días después Berkowitz formaba parte del campus de verano de New Jersey Nets dirigido por su técnico Kevin Loughery y su director deportivo, Charlie Theokas. Durante el fin de semana entre el 16 y 18 de agosto el pabellón Montclair State College fue testigo de la dura pugna de 26 jugadores por ganarse un hueco en la plantilla. Berkowitz era el único extranjero de los presentes en un campus cuyo coste, en torno a los 12 mil dólares, había sido financiado por los dos nuevos propietarios de la franquicia, Joe Taub y Alan Cohen. Incluso el director deportivo de los Knicks, Eddie Donovan, tuvo acceso en la jornada del viernes a las evoluciones de Berkowitz y el resto de novatos y agentes libres.

El campus finalizó sin mayores sorpresas para el hebreo. No al menos procedentes de los Nets. Sí en cambio del equipo por el que había probado en primera instancia. Los Hawks volvieron a contactar con Berkowitz ofreciéndole la posibilidad de quedarse y disputar con ellos la pretemporada. Una operación que podía suponer un principio de acuerdo para firmar un contrato.

El reclamo de Atlanta se había mantenido sospechosamente en secreto. El 30 de julio Hubie Brown había comunicado a la prensa que de los 26 jugadores del campus un total de 13 pasaría a ingresar en septiembre al campus de veteranos de pretemporada. Brown incluso daba la lista de los elegidos. James Bradley, Larry Wilson y Don Marsh -sus tres primeras elecciones de draft- además de Dedrick Reffigee, T.J. Robinson, Keith Herron, Ricky Brown, Sam Pellman -el único pívot puro- y los exteriores Phil Walker, Art Collins, Kevin Woods y Tim Claxton. Una lista de doce y no trece como había anunciado.

Faltaba uno. Y no era otro que Mickey Berkowitz.

Era evidente que había un problema. Berkowitz tenía contrato en vigor con el Maccabi y sus dirigentes no estaban por la labor de perder no sólo a su principal jugador sino al líder natural de la selección hebrea cuya afición le refería como Rey de Israel. Un emblema del país convertido en el primer extranjero en ingresar en la NBA podía ser un motivo de orgullo nacional. Pero el precio a pagar tal vez era demasiado alto. Prueba de ello fue que desde el primer momento en que el equipo macabeo supo de la aventura americana de Berkowitz, hizo llegar a las oficinas de la NBA en Nueva York una notificación que informaba del contrato vigente que vinculaba al jugador con el club de Tel Aviv.

La NBA obró en consecuencia y para finales de julio, mientras Berkowitz estaba probando con el equipo de Atlanta, hizo llegar a todas las franquicias el aviso de aquella información remitida. Las intenciones de Hubie Brown de quedarse con Berkowitz eran del todo plausibles. Con una oferta en firme tal vez todo se redujera a entablar una negociación con el Maccabi. Pero no hubo ocasión. La negativa del club israelí partía como un presupuesto inamovible bajo la velada amenaza de acudir a los tribunales. Una circunstancia que inhibió en Berkowitz todo ánimo de emprender una escapada por su cuenta y riesgo. Se añadía además que su presencia en el campus de pretemporada tampoco era garantía de un contrato en firme. Y ello a pesar de que Brown buscaba efectivamente reforzar el backcourt del equipo. No en vano Atlanta firmaría a finales de agosto a Andre McCarter, que ni siquiera llegó a debutar con el equipo, y más tarde a Ron Lee vía traspaso con los Jazz.

Todo quedó en nada. Berkowitz regresó a Israel. Y lo hizo con la doble satisfacción de saberse valorado incluso por un equipo NBA al tiempo que ratificaba su condición de héroe por haber elegido seguir debiéndose a su club y selección.

En Tel Aviv respiraron tranquilos.

Pero de aquella tranquilidad acabaron hartos.

Pocos imaginaban que en los siguientes treinta años, cuando la NBA había acogido a más de sesenta nacionalidades distintas, Berkowitz mantendría su espectral condición de pionero. Habría que esperar hasta 1999 para que otro jugador israelí estuviera muy cerca de ingresar en la NBA. Unos años atrás Nadav Hanefeld y Doron Sheffer, jugadores en distintos periodos de la Universidad de Connecticut, tampoco lo consiguieron. El también macabeo Oded Katash lo tuvo todo a su favor para convertirse en jugador de los Knicks. Todo salvo la huelga de la propia competición que impidió que aquella operación llegara a buen término. Lior Eliyahu y Yotam Halperin fueron los siguientes en 2006. Pero a su doble elección en aquel draft no sucedió la garantía de un contrato. Tres años después Omri Casspi es el elegido del pueblo elegido.

Y en éstas que Israel, uno de esos extraños países con el baloncesto por bandera, estalla de júbilo.

Un júbilo que irónicamente se ha teñido estos días de luto.


Paseando por Nova York...

Unha viaxe a vista de paxaro por Nova York... desde Central Park ate o Empire State Building... nun só click...

domingo, 18 de octubre de 2009

As barras negras...

Malas novas, a barra negra censora chegou ate Ucraína. Ritmo eurovisivo + barra negra censora + cat walking = Nikita



Nikita - Bepebkn
Inspiración? Quédome con París...

Os tristes...


Por Suso de Toro


É un día magnífico. Teñamos dificultades ou nos vaian as cousas ben o sol loce cunha medida de calor xusta, todo brilla e é un día fermoso. E debo sentarme aquí a escribir de cousas tristes, non porque non haxa problemas senón por causa de quen nos traen tristeza sen darnos nada a cambio. Este domingo camiñarán persoas polas rúas de Santiago porque hai quen goza creando problemas e traéndonos tristeza. Unha cousa é ser serio e outra ser alma triste, as persoas de alma triste non deberian gobernar nunca ningún país, tampouco Galicia. Hai explicacións para a política de Núñez Feijóo de desmantelamento da lexislación que protexe á lingua galega, desde explicacións psicolóxicas, autoodio, a cálculos para obter beneficios persoais e partidistas. é unha política moi racional para conseguir os dous obxectivos que se pretenden: o principal, dividir á sociedade galega, e o secundario actuar con decisión para acabar co galego como lingua realmente existente entre nós. Probablemente calcularon que bastalles unha xeración máis para que o galego desapareza sen volta atrás: en dúas lexislaturas, oito anos mantendo a presión, deixaría de escoitarse o galego ao noso ao redor e só se mantería como unha lingua ritual en cerimonias.


É triste esa intención. Un acaba traballando de calquera cousa pero cando se lle pregunta que quere ser de maior case ningún neno responde, "verdugo". (Nin sequera a profesión de enterrador ou incinerador, que non nos falten, ten moitas vocacións). Que estraña atracción pola soga e a tesoira. E polas labazadas, labazadas ao neno e a nena que agora son homes e mulleres. A muller das labazadas chama ao programa dunha emisora de radio coruñesa na que volven discutir, outra vez, se A Coruña se debe chamar outra vez oficialmente A Coruña. É unha voz alterada e chea de pathos, non se pode discutir con ela. Está chea de rabia e non negocia, trátase da súa vida e a súa vida non é negociable, como todo o mundo necesita que a súa vida teña sentido por iso grita que a ela lle quitaron o galego a labazadas" e que está moi ben. E non se lle pode discutir porque fala da súa ferida e a súa ferida e a súa rabia son súas. "Teño 73 anos e levo toda a vida vivindo na Coruña. Pois mira, cando eu era nena, falaba en galego, como todos os do barrio, pero cando fuí á escola, sacáronmo a base de castigos e sopapos. Pero claro, agora que falamos castelán, pois á Coruña chamámoslle así, La Coruña, en castelán; e se lle chamamos así, por que nos queren meter agora A Coruña?, pois porque nos queren meter o galego..." Esa dor e humillación e a de tantas xeracións de nenos e nenas alimenta agora de novo a caldeira da máquina de sumar votos nesa cidade e en toda Galicia.


Xeracións de galegos foron tratados como cans, como ao can castigóuselles para que aprendesen os trucos que quería o amo e aprenderon a facer as grazas que se lles mandou. Eses somos nós, nós, a muller das labazadas é a nai de todos os galegos e galegas. Só cabe dicirlle: "Non te preocupes, non che farán máis dano, descansa. E podes falar o que queiras, o que che pete. Non consentiremos que che dean máis labazadas, nin a ti nin aos teus netos. Descansa". Desa vella e triste rabia afogada no peito aliméntanse esta nova xeración dos da tesoira, confían na nosa vergoña. Confiados en que seguiriamos cargando a vella vergoña de ser quen somos, utilizaron a escola e aos nosos fillos para que trouxesen a casa a máis triste papeleta. Os nosos fillos carteiros do seu matonismo, preguntándonos de novo se queremos que os nosos fillos sexan galegos así ou asá. A utilización dos nenos foi a suprema frivolidade, a irresponsabilidade sen límites.


Con que xogan? Xogan con todo, coa convivencia, cos nenos...? Non hai límites? Mentres, na vella Casa Branca un novo presidente negro xoga na herba co seu can, chámase Bo. O seu nome é galego, vén do latín "bonum", e chegoulle desde Brasil. O mesmo Brasil onde os brasileiros falan con orgullo a mesma lingua que aquí pretenden que nos avergoñe. Pois non, non nos avergoña ser o berce desa gran lingua dos xogos olímpicos de 2016, e non van conseguir humillarnos para que nos avergoñemos. Se non lles gusta ser galegos, váianse coa súa tristura.




viernes, 16 de octubre de 2009

Deica sempre Andrés Montes...


Hilo de seda Houston...
Melodía de seducción Spreewell...
Club de ni fú ni fá...
Y se dejaba llevar,
JUGÓN!!!!!!!!
Adivina quien viene esta noche! (en referencia a un xogador da NBA)
multiusos garbajosa
¿Por que todos los jugones sonrien igual Daimiel?
(aos entendidos de basquet, lembrades un pivot baixo que tiña San Antonio cando Robinson e Duncan ao que chamaba "ganaras el pan con el sudor de tu frente"?
Moita xente o coñece da NBA no Plus. Pero as súas retransmisións de basquet en radio eran antolóxicas e memorables- Mark "ametralladora" Simpson, el rascacielos mas alto de la ciudad (Sabonis) san martin de porras (Ricky Brown).
"terciopelo maning"
e.t.,tim siglo XXI duncan, espartaco Reyes, raza blanca tirador, porque eres tan bueno mcgrady?pincho de merluza,
bilmaaaaa abreme la puerta,
ratatata!!!
chocolate blanco Williamsss!!!
O lala - Parker
de repente un extraño (Rafa Vecina)
pedro picapiedra (Pedro Rodriguez)
microondas (Winnie Jonhson)
bailarin de cacle (Olajuwon)
es muuy facil si lo intentas!! (Michael Jordan)
el almirante (David Robinson)
el pulcro el aseado (Howard Asley)
Mr. Catering (Calderon)
club Geppeto brothers
El Decreto nº 32 de la Ley de O'Neal: hago lo que quiero, como quiero y cuando quiero.
Y Rudy sacó su fusil!!!!!
Tiempo de Miller, tiempo de un "killer
Por que todos los jugones sonrien igual?
Bienvenidos al vuelo número 23 de aerolineas Jordan!"
"Bip, bip, bip, la informática a su servicio"
"cocodrilo dundee"
fontaneria, carpinteria 24h ron harper
riky business!!!
la vida puede ser maravillosa!!
.
Deica sempre Andrés Montes

PD.- E para máis... o seu particular e irrepetíbel Dicionario:
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z


Andrés Montes, molde roto...


Por Vicente Salaner

16 de octubre.- Hacía muchos años, muchos, que no veía personalmente a Andrés Montes, desde que los dos éramos reporteros mucho más jóvenes –él, sobre todo- pero naturalmente seguí su trayectoria desde que Alfredo Relaño, entonces director de deportes de Canal Plus, tuviese la feliz idea de reinventarse al menudo periodista deportivo, con su cabeza rapada y su tez morena, como comentarista 'showtime' de la NBA, cuyos derechos había adquirido entonces (1996) el canal de pago. Desde mis columnas de El Mundo y de la Revista NBA he alabado y he criticado a veces su labor de comunicación del baloncesto profesional. Sé que una discrepancia menor, que expresé por escrito, le sentó fatal...

En resumen: ni hemos estado próximos ni siempre estuvimos de acuerdo. Hoy, lo que son las cosas, al saltar la noticia brutal e inesperada de su muerte, me han venido las lágrimas a los ojos. He sentido una pérdida personal, profesional y deportiva como hace un rato, antes de conocer este terrible desenlace, no hubiese podido imaginármela.

La NBA es lo que es en España por la impronta que le han dado dos comentaristas televisivos originales, irrepetibles y, desde luego, polémicos: Ramón Trecet primero, y luego Andrés Montes. Ellos entendieron y transmitieron el carácter espectacular, teatral incluso, circense a menudo, de un deporte que en la NBA se transforma en otra cosa bien diferente de lo que el baloncesto es en Europa.

No, Montes no era el comentarista ideal: técnicamente explicaba poco, se equivocaba con frecuencia, seguía aproximativamente la jugada. Pero con su verbo pintoresco, sus referencias a la cultura actual –la música sobre todo, que él conocía a fondo-, sus invectivas a los compañeros, los motes abracadabrantes que ponía a los jugadores de baloncesto, y luego de fútbol en La Sexta, se hicieron famosos y eran repetidos en la calle. El balance final, incluso para los que ansiábamos más tecnicismo, más precisión, era positivo porque el exuberante Montes hacía simpático y atractivo el deporte.

Hace unas semanas se despidió de La Sexta al borde de una cancha de baloncesto. Al cabo de tres temporadas, le echaban: en fútbol, deporte de masas, sus excentricidades acababan siendo más negativas que positivas, en opinión de los rectores de la cadena. Lanzó por última vez su "¡la vida puede ser maravillosa!". Sólo lo ha sido durante un mes más.

jueves, 15 de octubre de 2009

Ramiro Fonte...


O vindeiro sábado, 17 de outubro, ás 12:00 da mañá, no Auditorio do Museo do Mar de Galicia, en Vigo, homenaxe a Ramiro Fonte, con motivo do primeiro ano do seu pasamento. No acto presentaranse tres libros, as edicións dos seus poemarios derradeiros, "Reversos" e "Xardín do pasatempo", e "Ramiro Fonte, o libro dos amigos", unha obra colectiva na que réndese tributo á memoria humana e literaria de Ramiro. Entrada Libre

domingo, 11 de octubre de 2009

Subir unha escaleira...

Como conseguir que a xente utilice as escaleiras tradicionais no canto da mecánica? A solución é moi sinxela, facer que sexa máis divertido...

Carod-Rovira fala claro...


" Israel e nós "
Por Josep-Lluis Carod-Rovira
AVIU - 07.10.09.


A Israel pásalle, no mundo, algo semellantemente a aquilo que, en España, ocórrelle a Catalunya. Todo é escoitar ou ver as palabras-faísca (Israel, xudeus, Catalunya, cataláns) e ao momento préndese o lume da prevención, da sospeita ou da criminalización inmediata. A súa simple mención ten a virtude de provocar reaccións irracionais de rexeitamento, alerta ou culpabilización, de pór en garda todo o mundo, polo si ou polo non... En ausencia de xudeus na paisaxe española, os cataláns fixeron a función ("os xudeus de España", dicía Pio Baroja), converténdose en xudeus sobrevindos, aos cales se aplican todos os reproches, tópicos e prexuízos do antisemitismo, quitado de matar a Cristo, cando menos até agora: xente avariciosa, interesada só polo diñeiro, etc...

***

Moitos medos e inseguridades da uniformidade identitaria máis rancia en relación co outro, cara a aquilo que é diferente, canalizáronse, en España, contra xudeus e cataláns, facendo a miúdo unha soa cousa. O mesmo Quevedo era quen de escribir, case á vez, un libelo antixudeu e outro de anticatalá, quizais un con cada man. Todo o rexeitamento do conservadurismo máis enfrentado de cabeza ao progreso, á modernidade, aos cambios, tivo tamén os mesmos destinatarios: industria, cultura, cidade, ciencia, palabras craves tamén do catalanismo, recibiron por todas partes.

***
Tras a barbarie da Shoáh, do Holocausto, a esquerda europea e os sectores máis ilustrados e liberais eran claramente proisraelis, seguramente pola mala conciencia e a vergoña de todo o que Europa permitira ao nazismo e tamén pola hexemonía socialista no movemento sionista de entón. Tamén, á saída da ditadura, a esquerda, e unha parte da sociedade españolas do momento, tiñan respecto e unha certa admiración por Catalunya. Pero unha actitude e a outra hai xa tempo que cambiaron de signo. Onte e hoxe, en España, xudeofobia e catalanofobia van do brazo. Máis aló da pegada xudía na nosa historia nacional, o catalanismo sempre se sentiu atraído pola historia do pobo xudeu: a conciencia e complicidade de grupo, a tenacidade para transmitir a identidade aos descendentes, en calquera lugar do mundo e en contextos moi difíciles e dramáticos, a fascinación pola construción do propio Estado nacional con xente chegada de todas partes, etc.

***

Non é estraño, pois, que, o 1929, Rovira e Virgili se referíse ao "pútrido e fétido antisemitismo (que) aínda está vivo"; que, ao nacer "Edicións 62", en pleno franquismo, se o seu primeiro libro editado era "Nós os valencianos", de Joan Fuster, o segundo título impreso foi "O Estado de Israel". Nin tampouco que, o 1992, na conmemoración do cincocentos aniversario da expulsión dos xudeus de Sefarad, o Parlament de Catalunya fose o único, dos dezanove existentes a todo o Estado, onde se presentou, e foi aprobado por total unanimidade, unha resolución de condena daquel feito, resolución que eu mesmo tiven a honra de redactar.

***

O antisemitismo de onte, a xudeofobia de hoxe, teñen, de feito, raíces relixiosas, onte instaladas no integrismo católico, hoxe tamén no integrismo islámico. Por isto sorprende, e só se entende como resultado da desinformación e a simplicidade con que se adoptan certas actitudes, que, ademais da ultradereita, sexan, xustamente, certas esquerdas, as abandeiradas do anti-Israel. Non quedaramos en que a laicidade era un valor de civilización? Como non parece que certas posicións se puxesen baixo a advocación do Vaticano nin tampouco da Meca, as razóns deben buscarse noutro lugar: o factor palestino, como pretexto por expresar, tamén, un antiamericanismo primario e visceral, nun momento de desorientación ideolóxica.

***

Lamentabelmente, España é o Estado máis antisemita de Europa, pero Barcelona xa apareceu en dúas ocasions, en pouco tempo, no mesmo mapa. Sempre defendín e defendo o dereito do pobo palestino á construción do seu propio Estado nacional independente e que Israel debe retirarse de Cisxordania. Pero tamén defendín e defendo o dereito á existencia do Estado de Israel e o seu dereito a defenderse dos ataques terroristas. Hamás, con quen agora se entrevistan algúns grupos políticos españois, sen que ninguén o cuestione, como a cousa máis normal do mundo, a pesar de estar considerado como organización terrorista pola Unión Europea e Estados Unidos, é, precisamente, un dos obstáculos máis grandes para a creación do Estado palestino. Pero isto non converte a todos os palestinos en terroristas. Como tampouco que a máxima autoridade islámica de Xerusalén aproveitase a radio berlinesa, na Alemaña de Hitler, para facer chamamentos reiterados a matar aos xudeus.

***

Nin todos os xudeus son malos, nin todos os palestinos son bos, e ao revés. Nin todos os cidadáns de Israel pensan o mesmo do seu goberno, nin todos os musulmáns poden ser sospeitosos de nada polo feito de ter esta relixión. Os problemas só serán resoltos pola vía política, non polas armas e o terrorismo. A coexistencia pacífica dos dous pobos só chegará polo acordo e a negociación, non polos atentados de suicidas ou polo derribo das casas destes. Por isto, certas actitudes e compañías non benefician nada a solución do conflito e, menos aínda, ao dereito lexítimo dos palestinos a ser Estado.

***

Non deixa de ser sospeitoso ademais, que os únicos musulmáns obxecto de simpatía política sexan, precisamente, aqueles que teñen un conflito aberto en Israel. Onde están as voces da esquerda europea en Chechenia, ante Darfur, ante o Sahara e, ao seu momento, en Bosnia, musulmáns todos eles? Aínda lembro aquel esotérico "bombardean Serbia porque son de esquerdas", en boca dun político de "esquerdas". Non ten sentido, pois, castigar e criminalizar a todo un pobo e un país, polo simple feito de ser o pobo que é e o país que é. E, moito menos aínda, facelo desde Catalunya.


Aviu, 7 de Setembro de 2009