Germán Coppini

German Coppini na súa etapa de Siniestro Total nunha actuación no mítico programa da TVE, Musical Express. A verdade teño serias dúbidas de que hoxe en día alguén se atrevera con este tema…

Dona Francisca nunca estivera aquí

Dona Francisca nunca estivo aquí. Esta é a primeira fotografía súa que aparece no lugar de lugares. Penseino ao reler a famosa frase de Andy Warhol na que afirmaba aquilo de que todos temos dereito aos nosos 15 minutos de fama na vida.

Pois ben, non serán só 15 minutos Francisca, esta foto estará aquí mentres o mundo teña luz eléctrica. E estou seguro de que a pesar do puñeteiro e cabrón mal que borra o nome, Maribel saberá contarte que tes unha foto túa - e moi guapa - tirada baixo o Sol morno de outono en internet.

Un bico na punta da orella.

Homeland? Homelamb!

Homeland...

27 de Xaneiro de 2014: Día Internacional de Recordo das Vítimas do Holocausto

http://www.un.org/spanish/geninfo/faq/FSdic05.htm

Paisaxes humanos...

Bansky: a banalidade da banalidade do mal

Xoán Bernárdez presenta en Vigo novo traballo

"O Extraordinario Mundo da "Ora Marítima": 

O vindeiro xoves 24 ás 20:00 horas na Libraría Andel en Vigo (Av.Camelias 102) ao carón do ATLÁNTICO Diario, o meu benquerido e admirado amigo Xoán Bernárdez presenta o seu novo traballo ado.

“La repugnante raza judía”

O historiador José María García Márquez amosa neste artígo o odio e persecución dos franquistas españois contra os xudeus. Pero en 1944, coas tropas aliadas en Normandía e Roma, os franquistas, aliados de Hitler, víronse "con el agua al cuello".

José María García Márquez / Sevilla / 8 oct 2013

http://www.andalucesdiario.es/ciudadanxs/la-repugnante-raza-judia/

 

Recorte del periódico falangista Águilas, en su edición del 9 de junio de 1937

La frase no es mía, desde luego. Hay que educar al pueblo que lo ha envenenado la repugnante raza judía con sus riquezas. El que así se expresaba en una de sus charlas por la radio era el ex general Queipo de Llano. Normal, dirán ustedes, después de las bestialidades que llegó a pronunciar este individuo. Eso ocurría en 1936. Pues bien, cuando pasaron unos años, este hermano honorario de la Macarena, y otros sujetos como él, cambió por completo su lenguaje y dejó de meterse con los judíos. Desde mediados de 1944 todo empezó a cambiar y se sustituyeron los adjetivos que se utilizaban para referirse a ellos. Y no era complicado conocer el por qué de ese radical cambio de actitud: los aliados habían entrado en Roma y habían desembarcado en Normandía, los alemanes estaban recibiendo su propia medicina en el frente del este y todos, menos algunos fanáticos, sabían ya que la guerra estaba perdida para Hitler y sus aliados. Entre estos estaba la dictadura de Franco y, lógicamente, fueron muchos los que se vieron con la soga al cuello si las cosas cambiaban en España.

Pero antes de que esto ocurriera, hubo barra libre para el insulto, la difamación, la burla y la persecución de los judíos sin cortapisas de ninguna clase. Y eso que en este país, como decía el ministro fascista (¡de Justicia!), Eduardo Aunós, los Reyes Católicos ahorraron  tener que tomar medidas contra los judíos gracias a su expulsión. Pero, ojo, decía este iluminado: nos hallamos lejos de poder decir que en España no existan infiltraciones semitas en el sentido de influencia moral, porque hasta la decadencia española se explica en parte por la supervivencia más o menos larvada de estigmas hebreos. Hasta la crítica a la labor de la dictadura y la desconfianza hacia los que gobernaban la entendía este hombre como otros tantos vicios de origen semita que es preciso raer sin contemplaciones ni debilidades. Y, como Aunós, fueron muchos los que se montaron en el carro de la difamación a los judíos y que alentaron abiertamente su persecución. Y así ocurrió desde los primeros días del golpe militar. En Melilla, por ejemplo, faltó tiempo para que en un conocido café del centro de la ciudad los veladores tuvieran encima un cartelito que decía: “Prohibido sentarse a judíos y alimañas de otras especies”.

El ABC de Sevilla, ese diario que algunos llaman “conservador”, pero que en el verano de 1936 era fascismo puro, ya el 24 de julio hizo su proclama para el día de Santiago llamando abiertamente a la muerte de los judíos para: salvar a la Patria de que caiga en las garras de la anti-España, constituida por la banca judía […] luchemos para formar un solo frente nacional contra los judíos y las logias de masones. […] Muera la canalla judía internacional, que sólo desea la ruina de nuestra querida España para apoderarse de sus riquezas. […] Muera esa Prensa miserable de la izquierda, que protegida con dinero de los judíos durante muchos años ha venido sembrando odios profundos.

El llamado “almirante” Francisco Bastarreche (que no lo era, pues había sido expulsado de la Armada el 26 de julio de 1936 por el Gobierno de la República), decía: En el ocaso de la guerra y luego en la posguerra hay que multiplicar este celo patriótico y esta obediencia ciega a Franco, haciendo de cada ciudadano un policía para que nunca haya más judíos ni rojos emboscados, sino simplemente españoles de corazón. Esto lo manifestaba uno de esos golpistas que tanto se esforzó para ganar, como cuando bombardeó desde el crucero “Canarias” a los malagueños que huían por la carretera a Motril.

Por cierto, todavía tiene varias calles y plazas con su nombre. Y es que entonces todo valía. Sería después cuando hubo que hablar de “los judíos que salvó Franco” y olvidar, olvidar a toda prisa las burradas que se dijeron, como cuando su propio jefe de Prensa y Propaganda, Juan Pujol Martínez, escribía:

¿Contra quién estamos luchando los españoles? No es sólo contra nuestros compatriotas marxistas, ni contra la hez de las grandes ciudades europeas, fauna de puertos y arrabales fabriles,  piojería de los slums y de los barrios malditos, ni contra la vasta y triste Rusia. O, mejor dicho, no es contra todo eso solamente. Empujando a esas hordas, alentándolas, dirigiéndolas, está el Comité Secreto Israelita que gobierna al pueblo judío distribuido por el mundo, obstinado ahora más que nunca en dominarlo. En realidad, España está guerreando contra la Judería universal, que ya es dueña de Rusia y que ahora pretendía apoderarse de nuestro país.

 Esta boquita cobraba todo su esplendor cuando se refería a nombres propios. Juzguen ustedes:

Por casualidad, también es un judío español –Fernando Ríos, y no de los Ríos, como el muy farsante suele firmar- el que trata de la colaboración en el aprovisionamiento de los rojos por parte del Gobierno de Francia, con otro pedazo de judío, León Blum, según se ha probado documentalmente. Rossemberg, el jorobado siniestro que es ahora el verdadero dictador de España. Judía y bien empedernida y hedionda esa alimaña de Margarita Nelken, venida aquí de un gheto alemán, con el padre buhonero. Judío es Companys, descendiente de judíos conversos, y no hay más que verle la jeta para comprenderlo, sin necesidad de más exploraciones en su árbol genealógico. Judío es Indalecio Prieto, bien que lo ignore…

Y esta bilis la echaba fuera una persona que murió amortajada con el hábito franciscano. No sé si entonces se conocía la regla franciscana que dice:

Aconsejo, amonesto y exhorto en el Señor Jesucristo a mis hermanos que, cuando van por el mundo, no litiguen ni contiendan de palabra ni juzguen a otros; sino sean apacibles, pacíficos y mesurados, mansos y humildes, hablando a todos decorosamente, como conviene.

Eran los buenos tiempos, cuando el escritor Cristóbal de Castro se burlaba de los judíos apiñados en Lisboa para huir de Europa, cuando Felipe Cortines Murube llamaba a Ángel Pestaña esbirro de Judá, cuando Eugenio Montes añoraba su querida Praga libre de la roña judía, cuando el escritor Luis Araújo daba las gracias a Franco por haber salvado la civilización cristiana de la barbarie comunista: judía y asiática, es decir, la más espantosa de todas las barbaries, cuando José Antonio Jiménez Arnau veía en cada ciudad alemana una Jerusalén que chupaba su sangre o el periodista César González Ruano (del que la Fundación MAPFRE mantiene un prestigioso premio con su nombre) aplaudía de forma entusiasta las medidas de Mussolini expulsando a los judíos de la enseñanza, porque para él no eran sino los envenenadores de la juventud. ¡Qué gran periodista González Ruano!, y qué gran fascista.

Cuando las bandas armadas de Franco ocuparon Barcelona, el escritor y periodista Enrique de Angulo hizo todo lo que pudo para alentar la persecución de los judíos de la ciudad. Decía este moderno inquisidor:

La colonia israelita de Barcelona tenía, además, constituido su tribunal rabínico. Sin perjuicio, claro es, de someter al resto de los ciudadanos no judíos al suplicio alucinante de las checas y de los tribunales populares.

Porque es lo cierto que la dominación sefardita tiranizaba toda la ciudad y su influencia y el maleficio de su maldad se extendían por todas partes. Judíos fueron los que idearon y realizaron los tormentos del S.I.M. rojo; que han batido el record mundial de refinamiento de la crueldad.

Decía el “conservador” ABC: En Viena han sido expulsados de la abogacía setecientos veinte abogados judíos. La medida se halla inspirada en un legítimo derecho de defensa. El virus israelita arteramente diluido en el comunismo, en el marxismo y en la masonería, es el que ha contagiado a las sociedades modernas, infestando a las llamadas democracias […] El camino a seguir, se halla claramente marcado.

Cuando el Gobierno de la República se marchó hacia Valencia, decía el escritor López Prudencio: en este peregrinaje hacia Levante, que deben presentir primera etapa de su éxodo al lejano Oriente, donde desaparecieron ya los helenos y los apóstoles cuyo arte, cuya filosofía y cuya fe, integraron la civilización cristiana y donde ahora viven los cosacos bárbaros y los judíos protervos que colaboran en el siniestro intento de aniquilar esa civilización. También este hombre tiene calle puesta en Badajoz, como Dios manda, y hasta premio de comunicación con su nombre, que lo paga la Diputación.

¡Que viva España cada vez más grande! ¡Viva Franco, que al frente de nuestras tropas acabará con la esclavitud ruso-judía! gritaba Millán Astray en Salamanca, de la misma forma que Alfredo Kindelán, otro jefe de la militarada, decía en el homenaje a la nazi Legión Cóndor y la fascista Ala Littoria: luchamos contra el comunismo, la masonería internacional y los judíos, y les vencimos con la ayuda del Altísimo y de la Virgen María.

Tus adornos y tus arreos no pueden ser las modas inmundas de la Francia judía y traidora, sino el recato y el pudor de la moral cristiana… Así rezaba el manifiesto a la mujer de la Unión Diocesana de Mujeres Católicas.

Los diabéticos de Córdoba se debían a la huella que dejó la población judía antes de la expulsión, y el hambre de la posguerra, por si no lo sabían ustedes, lo produjo la lucha de tres años contra el contubernio judaicomasónico internacional.  

Se podría llenar este artículo de perlas y citas textuales de muchos escritores, periodistas, militares, poetas y “prohombres” desahogando su racismo. ¿No se habían enterado ustedes que eso del antijudaísmo del franquismo era propaganda marxista, como algunos dicen todavía? Nada como aquellos tiempos.

Ahora el Gobierno va a incluir en el currículo escolar el estudio del Holocausto judío, lo que no está nada mal. Pero, la pregunta es obligada, ¿resultará que los animales eran solamente los nazis? Estudiar el Holocausto sin estudiar el fascismo no serviría de nada, obviamente, de la misma forma que estudiar el fascismo en nuestro país sin conocer el franquismo sería una estafa al conocimiento.

¡Viva el olvido!

Heterodoxia vs ortodoxia

Para quen non coñeza o caso "Éric Herrera", conto que hai máis ou menos unha semana, Éric Herrera foi vítima dunha brutal campaña de boicot e linchamento público (cartaces nas rúas de Manresa, mensaxes e fotografias nas redes sociais, ameazas a súa integridade...) para impedir unha actuación musical nas festas de Manresa. Dicir que Éric Herrera é músico, trombonista e forma parte do grupo 'Amusic Skazz Band" que tiña prevista a actuación no palco das festas. O "delicto" de Éric Herrera? Ter unha visión do conflito palestino-israelí diferente que a que os boicoteadores selectivos teñen e pretenden impor polas boas ou polas malas ("non podemos garantir a túa integridade se decides actuar" chegaron a espetarlle). Éric Herrera é un veterano militante de ERC (Esquerra emitiu un comunicado de condena do boicot) e ademais de socio de ACAI é tamén asinante do manifesto colectivo de Galeuscat-Israel "Pola Paz contra o Boicot a Israel". Para máis información do caso podes ler AQUI

Achego tamén traducido ao galego o artigo que o propio Éric Herrera publicou onte no xornal catalán ARA titulado "Heterodoxia Vs.Ortodoxia".

Este cartaz encheu as paredes de Manresa e as redes sociais

Heterodoxia vs ortodoxia

Por Éric Herrera

A favor das persoas e en contra do racismo, doutra banda moi propio de cretinos. A favor da eutanasia e en contra da moralidade inquisidora. A favor do aborto libre sempre que nunca sexa unha fórmula anticonceptiva e en contra do paternalismo de xénero. A favor da homosexualidade -un tema que nin me expoño- e en contra da homofobia absurda. A favor da democracia e en contra dos totalitarismos de dereitas e de esquerdas. A favor da liberdade de expresión e en contra das censuras. A favor de axudar as persoas e as súas empresas e en contra de rescatar os bancos con diñeiro público. A favor da liberalización e en contra da privatización. A favor do ascensor social e en contra dunha economía planificada. A favor da meritocracia e en contra do funcionariado como sistema. A favor que quen teña máis pague máis e en contra dos impostos abusivos para todo o mundo. A favor da responsabilidade social e en contra da fraude a facenda. A favor da responsabilidade individual e en contra da aciaga cultura da gratuidade. A favor da liberdade individual e en contra da intervención estatal excesiva. A favor do libre mercado e en contra dunha economía do monopolio. A favor da combinación entre público, concertado e privado e en contra da nacionalización dos servizos. A favor da separación de poderes e en contra da man negra dos gobernos. A favor do estado laico e en contra da teocracia. A favor da propiedade privada, é dicir da liberdade, e en contra dos soños comunais. A favor da transparencia como alicerce nunha sociedade e en contra da corrupción. A favor da apertura dos partidos políticos e en contra do Partido como apparatchik. 

Sei que ademais a quen teña esquemas cadriculados e unha vida política planificada esta exposición pódelle resultar chocante, pero todas estas pinceladas, toda esta sinxela declaración de principios sen moitas pretensións, concisa e moi xeneralista, non só serveme para exemplificar como entendo un pedazo de sociedade que eu desexo -o xeito de entender o estado do benestar en harmonía- senón para escenificar a heterodoxia na cal un pode vivir dentro dun mundo cheo de matices onde o empirismo demostra ser quen marca o paso nas relacións entre os humanos. 

Dereita? Esquerda? Perdoe, a min non me veña con inventos sinistros da Revolución Francesa esparexidos por todo o mundo latino, ergo, estrafalario. E en todo caso fáleme á anglosaxona que son quen realmente traen a democracia no seu ADN, e dígame de conservador ou liberal, que eu sen dúbida, respondereille que son liberal. Preocúpame, por dicilo dalgunha maneira, a reacción tola que a turba desde tempos inmemoriais tivo contra o sentido común e o diálogo sereno. O insulto fácil da tribo moi acomodada no seu territorio estético contra quen pensa diferente é un problema cultural que hai moito tempo que arrastramos como sociedade neste recuncho de mundo; o anquilosamento ideolóxico é a causa da desorientación política que sufrimos e que nos fai retrógrados como país. Teño amigos que con certeza non estarán dacordo con algunhas das frases escritas máis arriba, pero nunca pensarian en tacharme de fascista e outros improperios máis propios do patio dunha escola, porque entre outras cousas, xa me coido de ter uns amigos enteiros. O que non podo entender é como hai tanto fanático que non sabe comprender nin entomar críticas -por moi duras que sexan- sen ter a necesidade de etiquetarte nun sector ideolóxico concreto. O seu problema -existencial- é que a cova fainos bárbaros da política, e as ramas das árbores non lles deixan ver máis aló da súa estética endogámica. estou farto de salvapatrias e de repartidores de carnés que basean a súa existencia a tachar de nazis, fascistas, sionistas, vendidos ou traidores a todo o mundo que non pense coma eles e o seu esquema mental preestablecido desde hai décadas. 

Como é posíbel que haxa tanto cretino marcando o camiño ideolóxico ao resto dos mortais? Son desquiciados, demodé... Hai xa anos que aprendín que só o empirismo con toques de heterodoxia fai as persoas máis progresistas e adultas, por enriba de sectarismos e da estupidez humana. É só a xenerosidade mesturada co librepensamento e o sentido crítico a fórmula máis acaida para chegar a bo porto. E é que hai que ser moi coidadosos á hora de inventarche unha capela onde o calor dos seus integrantes parece que sexa o único modus vivendi, e aspirar que esta capela sexa o referente para constituír un país novo. Tense que ter moita jeta e moi pouca humildade para pretender que che siga todo un país sen pasar previamente polo sufraxio universal. Os mesias divinos hai tempos que pasaron de moda, non sei se me explico...

A vida de Brais

Shaná Tová uMetuká! Feliz Aninovo 5774!

Son sempre os días de aninovo propicios para os bos desexos. E nestes días de Rosh Hashaná queremos de todo corazón desexarlle aos nosos caros amigos xudeus, que o ano entrante de 5774 sexa un ano bo e xeneroso tanto no plano persoal e familiar como para toda a comunidade xudía en Galicia e no resto do mundo. 

E que de aquí nun ano a Paz estea por fin máis próxima en Israel

Shaná Tová uMetuká! Feliz Aninovo 5774! 

Maribel e Pedro 

 

Algunha idea?

Que falta de consideración! Falta o camarada Paco!

A última cea...

Ruinas en Homs

Semella un decorado dixital para unha película apocalíptica made in Hollywood, pero é brutalmente real. Trátase dunha fotografía aérea da cidade siria de Homs, a terceira cidade en importancia do país e bastión ate agora dos opositores ao réxime. Despois de máis dun ano de cerco e bombardeos diarios, o exército sirio, apoiado por Hezbolláh, lanzou a súa ofensiva hai aproximadamente un mes. Segundo informou a televisión oficial siria, grande parte da cidade foi tomada polas tropas do réxime tras meses de encarnizados combates. A destrución de moitos dos barrios máis importantes da cidade é absoluta; a presenza humana (viva), inexistente.  Podes ver máis imaxes aquí:

 

A Peneira - Agosto 2013 - nº22

Os cataláns amigos de Israel e os nosos antisionistas

Eu mesmo (esq) Jaume Renyer e Jon Iñarritu (dta)

 

Por Jaume Renyer

Publicado en PER L´ESQUERRA DE LA LLIBERTAT

13 de agosto de 2013

Agora fara un século, a raíz do estoupido da Primeira Guerra Mundial (1914-1918), candoa opinión pública catalá polarizouse entre xermanófilos e aliadófilos, decantándose polos primeiros a xente propensa ao autoritarismo e adicta á orde establecida en xeral. Xunto aos segundo aliñáronse os catalanistas (que mesmo recrutaron voluntarios para loitar no exército francés) e os demócratas de todas as tendencias.

Un século despois outro conflito, o enfrontamento entre árabes e xudeus, confronta antisionistas de todo o abano totalitario (tardocomunistas, neofranquistas, integristas católicos e prol-islamitas) e amigos de Israel de todo o espectro catalanista e demócrata, proxectando nesa pugna as tensións internas da sociedade catalá sob dominación española.

Hoxe, ser xermanófilo ten un significado moi diferente ao que tiña hai cen anos: despois da Segunda Guerra Mundial e do Holocausto provocado polo nazismo e os seus colaboradores, (singularmente o xenocidio perpetrado contra os xudeus europeos), Alemaña é unha sociedade solidamente fundamentada en principios democráticos e de feito é o estado europeo onde os xudeus séntense máis seguros e mellor acollidos. A chanciler Angela Merkel declarou reiteradamente que tratándose de Israel, Alemaña nunca será neutral, asumindo así a obriga moral de reparar o inmenso dano causado aos seus concidadáns xudeus baixo o rexime nazi. Esa actitude contrasta coa política da Unión Europea marcadamente decantada a favor dos países árabes e reticente cara ao proceso de negociación en curso entre Israel e a ANP, auspiciado por Estados Unidos co pleno apoio de Alemaña (como proba o feito que hoxe mesmo o ministro de Asuntos Estranxeiros alemán está en Xerusalén).

Declararse xermanófilo na Catalunya de hoxe é apostar por un modelo socioeconómico orientado á prosperidade e benestar da poboación e baseado na liberdade política e de mercado. Supón querer para o noso país unha seguridade pública eficaz inspirada na concepción policial integral alemá, a que mellor neutraliza as ameazas terroristas que os totalitarismos propician. Pero non é só isto, o nacionalismo alemán contemporáneo fundaméntase na concepción de pobo como unidade cultural, non na artificialidade conxuntural do multiculturalismo e menos aínda en abstraccións dogmáticas, relixiosas, raciais ou ideolóxicas. A catalanidade integradora e dinámica como eixo vertebrador do proceso de construción do estado propio ten moitas potencialidades se adopta o referente nacional alemán. Non é ningunha casualidade que o sionismo, o nacionalismo xudeu, teña elementos en común coa concepción nacional xermánica. En resumo, a potencia emerxente de Alemaña é a única garantía de viabilidade do proxecto de Unión Europea e todos os valores democráticos que en teoría tería que garantir.

Significativamente, os nosos antisionistas son tamén antialemáns posto que ven nela a personificación dos seus obxectivos a derrrubar: o capitalismo liberal e o sistema democrático occidental. A amálgama ideolóxica hexemónica en Catalunya desde hai corenta anos é o progresismo de raíces autoritarias diversas que teñen en común a actitude refractaria cara ao patriotismo catalán. Josep Fontana e Arcadi Oliveras, por exemplo, símbolos autóctonos do dogmatismo marxista e a entelequia católica respectivamente, acabaron achegándose á causa da liberdade catalá pero negándolle sempre valor en si mesma caso de non ir acompañada doutra preferente -o socialismo, o anticapitalismo- sen a cal a independencia non ten para eles interese. E precisamente poñen como exemplo que se a Catalunya libre ten que ser un land alemán non paga a pena moverse de como estamos (é dicir de España). Literalmente coinciden nos mesmos termos con David Fernández, o campión do anticapitalismo e do antisionismo local.

Os cataláns amigos de Israel compartimos a concepción da identidade nacional catalán como a acumulación histórica de lingua, cultura, tradición xurídica e política, ademais doutros elementos evolutivos con sentido da continuidade. Esa concepción integral da nación xustifica por si mesma o logro de institucións de estado para preservar a supervivencia do pobo catalán como suxeito colectivo. Quen non admite o independentismo se non vai asociada a outro obxectivo ou dogma preferente, acúsanos de ser uns reaccionarios, mesmo fascistas, simplemente por manter vivo o nacionalismo integral de Macià, o obxectivo do estado catalán.

O nacionalismo catalán desde os anos vinte até a década do sesenta do século pasado, cando o republicanismo era o eixo vertebrador, mantivo unha forte e clara simpatía cara ao sionismo: Rovira i Virgili, Pau Casals, Josep Pallach chegando até Jordi Pujol, son exemplos capitais. Á posguerra e o xa mencionado progresismo abstracto e refractario á catalanidade defende unha ideoloxía de substitución complementar coa que desde o poder segrega o españolismo. O pobo catalán ten vivido na desorientación até agora que empeza a acordar situando a súa propia liberdade como obxectivo prioritario por diante de quimeras alleas.

Anticatalanismo e antisionismo, antes e agora, irán sempre vencellados, só hai que ver como os neofranquistas afirman que o sionismo está a mover os fíos do independentismo catalán. Resulta contra-natura a obcecación do progresismo autóctono para incrustar o seu antisionisme radical, inxertado do vello antisemitismo rancio máis español, co seu independentismo abstracto e circunstancial. Defender a liberdade do pobo catalán e á vez a causa palestina é compatíbel, de feito Heribert Barrera, un patriota catalán exemplar sostiña decididamente o dereito dos palestinos a un estado de seu sen que isto implicase compartir as impostures argumentais de tantos pacifistas e solidarios internacionalistas que enchen a boca de odio antixudeu cando falan de Palestina.

Desgraciadamente, non hai diálogo nin comunicación entre amigos de Israel e partidarios da causa palestina, nada máis que culpabilización inquisitorial dos segundos contra os primeiros a trabas dos medios de comunicación que maioritariamente sonlle favorábeis a causa palestina (desde Tv3 a AVUI, pasando por Vilaweb). Esas posicións contrapostas proxectan aparentemente nun conflito alleo as contradicións ideóloxicas que subxacen no interior da soc

Jaume Renyer e Xoán Bernárdez nunha imaxe dun acto en Vigo

iedade e que afloran de xeito a miúdo distorsionado no debate político e estratéxico inmediato, focalizado no conflito entre o pobo catalán que aspira á liberdade e a orde española que afana en manterse.

De feito, insconscientemente, discútese sobre o modelo institucional e os valores da Catalunya de mañá e bríndase polo éxito desa aspiración que no proceso dialéctico se desenredar a maraña que arrastramos desde o trauma colectivo da posguerra española. Un primeiro punto de encontro podería ser o desexo mutuo que as negociacións que agora retómanse en Xerusalén entre Israel e a ANP prosperen, como así queremos os amigos de Israel e terían que compartir os verdadeiros amigos dos palestinos, non os que só procuran baixo ese disfrace a destrución de Israel.

Dende China...

Dende Rusia...

Agora, Croacia

Por Josep-Lluis Carod-Rovira

Hai só unas cantas horas que Croacia converteuse no estado número 28 da Unión Europea, 21 anos despois de declararse independente, de xeito unilateral, un 25 de xuño de 1991. A súa vontade de soberanía nacional topou de fronte co unionismo nacionalista da Serbia dentón, o país que, de feito, controlaba férreamente Iugoslavia, formalmente un estado común e compartido que comprendía varias nacións. Ao final, acabou estoupando e desintegrándose en varios estados nacionais independentes, despois dunha guerra durísima e cruenta, terrible, de forma que Iugoslavia transformouse en tan só o que, de feito, fora sempre: Serbia e só Serbia. Cun resultado final que fai pensar na defunta URSS, as vellas estruturas deixaron ás novas vontades. E estas remataron converténdose en estados hoxe incuestionables como suxeitos de dereito internacional: Croacia, Eslovenia, Serbia, Bosnia, Macedonia, Montenegro e Kósovo. Ben, a expresión “incuestionable” é unha licenza, unha forma de falar posto que, no caso de Kósovo, hai aínda algúns estados que hoxe non recoñecen a independencia, estados que non son, precisamente, un modelo para imitar en moitos aspectos: Rusia, España, Grecia... Non se trata, ben mirado, dunha actitude nova por parte de España, quizais porque alí case todo xa é vello, sobre todo en cuestión de actitudes cara ao recoñecemento da diferenza. Recordo, aínda, as palabras do presidente español Felipe González afirmando, cun aceno altivo, serio, ameazando, que o seu país nunca recoñecería Estonia, nin Letonia, nin Lituania, nin Eslovenia, nin Bosnia, nin Croacia, nin... Hoxe, dúas décadas despois, o Reino de España mantén unhas magníficas embaixadas en todos estes países e eu mesmo tiven a oportunidade de falar, sobre o terreo, cos seus embaixadores en Riga e en Saraievo, como a cousa máis normal do mundo. Felipe González, pois, perdeu e a posición oficial de España tivo que ser modificada, rectificando e adaptándose á nova realidade internacional. 

Desde a independencia de Croacia, até a nova condición de estado membro de pleno dereito da UE, pasaron moitos anos. Non é estraño, se temos en conta que o estado do cal formaba parte Croacia, é dicir, Iugoslavia, non era nin fora nunca integrante de ningún organismo europeo comunitario dos que precederon a UE actual. Croacia, pois, non era, no momento da independencia, nin territorio da UE, nin os croatas tiñan a condición de cidadáns europeos da UE, a diferenza de Catalunya que si que reúne os dous requisitos: é territorio da Unión Europea e os seus cidadáns teñen a cidadanía europea. Tamén había outra prevención negativa que é preciso non esquecer. Refírome ao pasado dun nacionalismo croata xenófobo e racista, aliado da Alemana nazi e da Italia fascista: os ustaxi. Algunhas manifestacións dese nacionalismo excluínte, de superioridade racial e nacionalcatolico producíronse tamén na guerra da independencia dos anos noventa contrta a poboación bosníaca, de maioría musulmá, ou serbia, de maioría ortodoxa, e algúns responsables daquela época tiveron que comparecer perante o Tribunal da Haia. 

Houbo croatas, pois, que tamén practicaron, hai catro días, a limpeza étnica, como fixeron algúns dirixentes serbios. Doutra banda, a tradición profundamente católica da sociedade croata explica a posición favorable do Vaticano á independencia de Croacia, xa desde o primeiro intre, actitude moi clara que influíu na celeridade dalgúns recoñecementos diplomáticos internacionais do novo estado. Despois ter o privilexio de seguir, alí mesmo, os procesos de independencia dos países bálticos, e de tratar coas persoas que dirixiron o movemento para converter o soño en realidade, tocoume ir logo aos Balcáns. Nunhas cantas ocasións estiven en Eslovenia, cuns obxectivos, unhas finalidades e uns contactos do todo imaxinables, acompañado de persoas adecuadas para cada unha das tarefas que tiñamos que facer, viaxes e contido dos cales sempre se produciron na máis grande das discrecións e así continuarán. 

Mais agora, vénme á memoria a viaxe que con Àngel Colom e Miquel Pueyo, o tres únicos deputados que daquela tiña ERC, fixemos a Croacia. Vexo os coches indo de Lubliana cara Zagreb, con armas longas automáticas que saían polas xanelas e a unha velocidade considerable. Zagreb aparecía medio ás escuras, había moreas de sacos terreros na entrada de edificios públicos ou outros de valor arquitectónico e cintas de esparadrapo que enchían os vidros dos escaparates e vitrinas, para preservalos dos ataques da aviación serbia. No palacio presidencial entrevisteime co presidente Franjo Tudjman, o militar que proclamara a independencia e que dirixía o país naqueles momentos de guerra. A garda presidencial levaba unhas capas longas vermellas e un tipo de cascos dourados, unha escea que me levou cara a Tintín e O cetro de Ottokar. A reunión durou un bo tempo e lembro que lle falamos dos Países Cataláns, cando nos preguntou cal era o territorio da nosa nación... E máis cousas que agora non son do caso. En fin, eles saíronse, porque decidiron saírse e gañar. Nós, aínda non. Pero conseguirémolo. Non teño ningunha dúbida. E, pola nosa banda, sen disparar nin un só disparo.

http://www.naciodigital.cat/opinio/6357/ara/croacia

¿Merecían morir las víctimas de Franco?

Por Roberto Blanco Valdés

Aunque no lo han hecho todavía, espero que los dirigentes gallegos del PP no tardarán en exigir la irrevocable dimisión del alcalde de Baralla y que, de negarse a aceptarla el regidor, lo expulsen sin contemplaciones del partido.

La razón es muy sencilla: la dimisión es la única salida digna para un responsable público que a la altura del año 2013 ha afirmado en un pleno de su corporación algo abiertamente incompatible con mantenerse en el ejercicio de su cargo: que «os que foron condenados a morte [en el franquismo] será porque o merecían».

Tan indecente afirmación, demostrativa de una ignorancia histórica supina, supone compartir la ideología de un salvaje y constituye una ofensa para la memoria de las decenas de miles de personas que, sin haber cometido más delito -¡terrible delito!- que tener una forma de pensar distinta a la de los sublevados contra la República en 1936, fueron, con o sin juicio previo, vilmente asesinados.

Le hablaré al alcalde, por ejemplo, de mi tío abuelo Roberto Blanco Torres, periodista, poeta y hombre bueno, quien, por la única falta de ser republicano, fue paseado en la madrugada del 2 de octubre de 1936 y arrojado como un perro, con dos tiros en la sien, en una cuneta del municipio ourensano de Entrimo.

Al igual que él fueron paseados, o fusilados tras consejos de guerra que no eran otra cosa que una farsa, decenas de miles de españoles, cuyo sacrificio ofende ahora con sus palabras el alcalde de Baralla, quien ofrece, como desagravio, retirarlas. Retírese usted en buena hora y lea algo, que le hará bien y le servirá para entender por qué quien ha dicho lo que usted no puede seguir ejerciendo un cargo público en esta España democrática.

Pues esta España se ha construido, precisamente, sobre la idea de la reconciliación y sobre la de que nadie, ni las víctimas del franquismo ni las de quienes apoyaron a la República, merecían las atrocidades que con ellos se cometieron en una guerra fratricida que significó la página más negra de toda la historia de España desde los momentos iniciales del siglo XIX.

La Guerra Civil, además del resultado de la rebelión contra un régimen legítimo, significó el inicio de un carrera de brutales violaciones de los derechos más elementales, empezando, claro está, por los derechos a la vida y a la libertad. Mucho nos ha costado asentar un relato colectivo y ampliamente compartido sobre la radical injusticia de esa guerra y sobre las tropelías de todo tipo que en ella realizaron ambos contendientes para que ahora venga un alcalde ignorante a pisotear la memoria de los muertos de uno de los bandos que, al igual que los del otro, son ya nuestros muertos, los de todos, los de un país que no quiere volver a oír jamás que los de uno de los lados merecían los crímenes que con ellos cometieron los del otro

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2013/08/07/merecian-morir-victimas-franco/0003_201308G7P12993.htm

.

Fatiga cívica

Por Carles Campuzano*

22.07.2013 - www.carlescampuzano.cat

Unha enorme fatiga cívica atravesa a sociedade froito dunha persistente crise sen horizontes esperanzadores á vista e con consecuencias para a cohesión social que durarán moito tempo, da crecente sensación de corrupción xeneralizada do sistema político e do sentimento de impunidade respecto os poderosos. As condicións para a “antipolítica e o populismo” de calquera tipo pode aparecer con moita claridade Unha ollada cara a Europa dos anos 20 e 30 do século pasado deberíanos de inquietar. E algo máis, claro. Hai que saber reaccionar e pasar á acción.

Quen pense que o paso do tempo porá as cousas ao seu lugar e que agora só toca aguantar é non entende a forza da corrente de fondo e das transformacións e cambios sociais que se están a suceder nestes anos. As cousas non volverán ser nuncaa coma foron antes antes. Claro que tampouco sabemos como serán no futuro. Deixarse levar pola corrente nunca acostuma ser a mellor resposta. Toca recuperar con urxencia a iniciativa.

No ámbito da renovación democrática dos partidos centrais do país temos a responsabilidade de concretar unha resposta á fatiga cívica cunha axenda de reformas posibles e imprescindibles. Os temas son moi obvios e hai tempos que se traballan: a nova lei electoral que dea máis forza aos electores que non aos aparellos partidarios; unha nova lei de partidos que promova a apertura e a transparencia e garanta a democracia interna, cun sistema de financiamento claro e o compromiso de non facerse trampas, buscando acabar co cancro que liquida a vida democrática por todas partes; a regulación dos lobbys e un marco legal que garanta o dereito ao acceso á información pública, na liña das lexislacións do restro de Europa; trátase de tres das principais cuestións que fai demasiados anos que se arrastran e non se acaban nunca de resolver. E tamén temos pendentes algunhas cousas que non dependen tanto das leis como da cultura democrática do país como é a asunción das responsabilidades políticas perante determinados escándalos que provocan alarma social.

A axenda que o President Mas anunciou este pasado inverno, contiña 51 propostas para a rexeneración democrática, mais que precisan dun novo pulo e dun grande acordo de país para facerse realidade. A fatiga da sociedade esixe algo máis que boas intencións e palabras bonitas por parte de todos. E o movemento cívico e democrático en favor do irrenunciable dereito a decidir que esixe das institucións catalás un esforzo reformador e ético máis grande, se fai falta. E é que sen rexeneración non haberá emancipación nacional.

*Deputado de CiU no Parlamento español

Las rebajas de la catástrofe

Por Ánxel Vence 

Faro de Vigo - 30.07.2013

Hastiados de tanto elogio a los vecinos de Angrois y de que una fatalidad pueda ser gestionada eficazmente por un gobierno de provincias, son bastantes los que por ahí empiezan a ver poco o ningún mérito en el abordaje del desastre ferroviario de Santiago. Ni las catástrofes se libran de las rebajas, por lo que se ve. 

 

La españolísima costumbre de buscar culpables a cualquier precio ha llevado a algunos a detectar fallos de coordinación y retrasos del todo imperdonables en el operativo que dio respuesta al accidente. Poco importa que los propios afectados elogiasen la solidaridad del vecindario y la tan rápida como eficiente intervención de los muchos profesionales que, con su esfuerzo, aliviaron en lo posible los efectos de la tragedia. Si ellos no se quejan, alguien tendrá que hacerlo: aunque sea rebuscando errores de organización que nadie vio sobre el terreno. 

 

Peor se pone el asunto si uno atiende a la cháchara en los foros de Internet, donde las culpas se reparten equitativamente entre el Gobierno anterior, el actual, la Renfe, Adif, los recortes presupuestarios y los políticos en general. 

 

Cierto es que no conviene hacer mucho caso a esos foros, que suelen ser reuniones de gente embozada tras un alias. Fue Hernán Casciari el primero en advertir que una de las grandes ventajas de Internet consiste en haber retirado a los tontos de las calles para que “se queden en casa conversando entre ellos”, en vez de darle la lata a los transeúntes. Aun así, no dejan de inquietar las cosas que la gente escribe cuando se sabe –o cree- anónima. 

 

Una de las afirmaciones que en estos días de rebajas proliferan en Internet es la de que la actitud de los vecinos de Angrois no fue, en realidad, para tanto bombo como se le está dando. De acuerdo con esta teoría de la bondad universal, el coraje y la rapidez –por no hablar ya de la eficacia- con los que el vecindario de esta parroquia acudió en socorro de las víctimas son los mismos que habría adoptado cualquier otro ser humano en no importa qué lugar del mundo. Nada habría de particular, por tanto, en esa solidaria reacción.

No hay por qué pensar lo contrario, salvo por el hecho de que unos pocos días atrás, otra catástrofe ferroviaria ocurrida en la estación de Bretigny, cerca de París, dio origen a cierta polémica sobre ese comportamiento humano que al parecer resulta tan habitual y previsible. Algunos supervivientes al descarrilamiento, que causó siete muertes, se quejaron entonces de que los curiosos, en lugar de prestarles ayuda, se limitaran a grabar en vídeo las escenas del desastre. Y, a mayores, un sindicato policial denunció –se ignora si con fundamento o sin él- que un grupo de jóvenes había aprovechado la confusión de la tragedia para robar equipajes y teléfonos móviles. No hay noticia alguna, en cualquier caso, de respuestas solidarias de la población.

Tampoco hubo queja, ciertamente, de la actuación de los servicios de salvamento que, al igual que en Santiago, demostraron la profesionalidad que se les supone. Las autoridades francesas, por supuesto, continúan con la investigación de las causas del accidente dos semanas después de que ocurriese; aunque nadie –por fortuna- les acuse de falta de organización ni de lentitud en su proceder. 

 

Aquí, en cambio, estamos ya de rebajas: y ni los vecinos de Angrois quedan fuera de esos saldos. España, en fin.

anxel@arrakis.es

A condición humana

 

Supoño que é a condición humana. Somos asi, para o bo e para o malo. Capaces de xestas e de infamias. Por iso estes días tampouco me extraña tanto a aparición en medios (que son só un reflexo amplificado do que nós como consumidores demandamos) da polémica sobre a responsabilidade (de quen) na traxedia de Santiago. 

Agora todos somos expertos en sistemas de freo e navegación. Todos podemos alegremente outorgar a carga da culpa ao maquinista, á empresa, ao Ministerio... 

Pois eu confeso que non teño nin idea. Podo ter algunha tendencia inculpatoria pero prefiro deixala no meu caixón de solucións para todo. Resulta evidente como a ideoloxía e o partidismo marca a posición de tanta xente. A empresa e culpable por ser empresa. (ou o contrario) . O maquinista é inocente por ser un currante (ou o contrario). Eu non sei, confio na investigación aberta e desexaría que todo tivese sido só un brutal pesadelo. Mais non foi un terrible mal soño e nel si morreron de verdade ducias de persoas. Asi que eu non direi nada.

Desexar só o mellor para as vítimas vivas e para os seus familiares e parabenizar unha outra vez a todos os que esa negra noite negra de véspera viron mencer nas vías do tren. Por eles e polos falecidos pido mesura, prudencia, sosego e que non caiamos na demagoxía oportunista e carroñeira. Por eles e por nós. Tamén por nós

Shalom, Shalom...

Cada un é como é. Eu por circunstancias da vida sonche calvo (case, case)  e con lentes. Mais tamén son dos que ten a ben non rendirse nunca (cando menos ate hoxe claro).

Non ten o meu mérito ningún, simplemente non podo permitirme ese luxo, porque non tería liña de retroceso.

E igual que na miña vidiña persoal son un camiñante de longo percorrido (con perdón) no conflito palestino-israelí tamén.

Sei das enormes dificultades que debe afrontar o proceso, as negociacións que estes días reinícian palestinos e israelies, non son ningún iluso. Mais quero crer que un día máis cedo que tarde soará a paz (fria pero paz) e imaxes como a que ilustra estas liñas serán só un mal recordo.

Shalom, fermosa palabriña hebrea que significa ao tempo, ola, adeus e tamén Paz.

PNV e CxG

O pasado venres tivo lugar en Bilbao a primeira xuntanza formal entre Compromiso por Galicia e o Partido Nacionalista Vasco EAJ-PNV. Na reunión encabezada polo presidente do Euzkadi Buru Batzar, Andoni Ortuzar, participaron por parte de CxG o seu secretario xeral, Xoán Bascuas e Xosé Manuel Pérez Bouza xunto con diversos membros do EBB

Para facer o mesmo...

A Peneira: Entrevista con Xoán Bascuas

Entrevista realizada por Tino Lago e publicada no xornal A PENEIRA nº20 (04.07.13)

AP - EN MOITAS OCASIÓN TEMOS ESCOITADO DE DIRIXENTES DE COMPROMISO INCLÚÍDO VOSTEDE, FALAR DA VOCACIÓN DE CxG DE SER O QUE DENOMINAN “PARTIDO NACIONAL DE GALICIA”. QUE QUERE ISTO DICIR EXTACTAMENTE? QUE COMPROMISO POR GALICIA ASPIRA A XOGAR EN GALICIA O ROL QUE EN ESCOCIA, EUSKADI OU CATALUNYA XOGAN O SNP, PNV OU CiU?

Xoán Bascuas - Exactamente, aínda que a estas alturas poda soar pretencioso, temos ese obxectivo no horizonte. Fíxese que fala de forzas políticas que no eixo esquerda-dereita ocupan posicións diferentes, pero que desempeñan ese papel nos seus respectivos países. Entendemos que, sen renunciar ao galeguismo, progresismo e socialdemocracia que nos define, cómpre unha forza política coa ambición de exercer ese rol. Só cunha organización partidaria que actúe dese xeito se poderá chegar á maioría da cidadanía galega necesaria para alcanzar maiores cotas de autogoberno.

AP – O GOBERNO DA XUNTA PRETENDE LEVAR A CABO UNHA REFORMA ELECTORAL NA QUE AFIRMA QUERER AFORRAR E PARA ELO REDUCIRÍA O NÚMERO DE DEPUTADOS NO PARLAMENTO GALEGO. CxG VEN DE PRESENTAR UNHA PROPOSTA ALTERNATIVA A ESTA DO PARTIDO POPULAR. EN QUE CONSISTE A VOSA?

Xoán Bascuas - O Partido Popular pretende converter 90 centímetros nun metro. Que quero dicir con isto? Que, coa coartada dos recortes, o PP vai perpetrar unha reforma que incremente a bonificación que xa actualmente ten a forza política nas eleccións autonómicas. Así, por exemplo, nos pasados comicios autonómicos, o PP apañou o 54,6% dos escanos cando non alcanza o 46% dos votos. Coa proposta que quere levar a cabo, podería darse o caso de que co 42% poidera alcanzar o 56% dos votos, daí que diga de que pretende converter 90 centímetros nun metro. O sistema electoral galego pasaría a ser menos proporcional que moitos dos sistemas electorais maioritarios coñecidos. O PP, que estas cousas pensáas moito, e sabe que non hai ningún sistema electoral inocente, formula a súa proposta nun contexto que sabe que unha parte importante da cidadanía pode acoller de moi bo grado a súa proposta. Despois de tanto recorte e tanto sufrimento económico, hai xente que vai ver con bos ollos que amolen aos políticos. E isto dificulta enormemente facer que acolla unha resposta alternativa. Como vai facer, xa que logo, Compromiso por Galicia para darlle resposta a isto? Primeiro enunciando unha proposta construtiva, que evidencia que o aforro non consiste en reducir deputados que van cobrar o mesmo, senón que haxa o mesmo número, pero cobrando menos. 

A nosa proposta implica un aforro de 14 millóns de euros en catro anos mediante a limitación a 3.000 euros do soldo dos deputados, a redución dun 25% das asignacións aos grupos parlamentarios e a minoración nun 30% do gasto corrente. Con este xeito de proceder, non habería que esperar ao 2016 para aforrar que é o que acontecería coa iniciativa do Partido Popular, xa que bastaría un acordo da Mesa do Parlamento para facelo efectivo, poidendose aforrar desde o minuto un. Tamén propomos mediante a reforma da propia lei, a eliminación do mailing, e a reducción da asignación por voto e por escano acadado, o que suporía un aforro de máis de dous millóns de euros. No tocante ao estritamente electoral, a proposta presentada por Compromiso por Galicia a primeiros do mes de xuño consiste basicamente en manter os 75 escanos, facendo do país unha circunscrición única, cun sistema de listas desbloqueadas e suprimindo a barreira legal e un método proporcional puro para a asignación de escanos. Con todo, insisto que a nosa proposta vai alén dos mecanismos do propio sistema de eleccións; tamén falamos de redución do período de campañaa, da regulación dos debates nos medios de comunicación, ou das listaxes brancas. 

AP – HAI ENTRE A CIDADANÍA UNHA GRAN DESAFECCIÓN COA CLASE POLÍTICA EN XERAL. A CORRUPCIÓN TEN CHEGADO A NIVEIS REALMENTE ESCANDALOSOS. QUE TEN QUE DICIR COMPROMISO SOBRE ISTO? HAI XEITO DE EVITAR A CORRUPCIÓN POLÍTICA?

Xoán Bascuas - Creo que é innegábel que esa desafección é xa un feito contundente. Dase o paradoxo que esa distancia entre partidos, institucións e cidadáns prodúcese nun momento no que máis se fala e se participa en política. A xente, pola desafección mencionada, pode ser máis apartidaria, pero non apolítica. E certamente, a falla de comportamentos e condutas éticas teñen alimentado todo iso e tamén mermado a calidade democrática.

Precisamente, en relación a esta última valoración, Compromiso por Galicia presentou no mes de febreiro unha proposta de Iniciativa Lexislativa Popular de Medidas de Prevención da Corrupción Política, que a Mesa do Parlamento, nomeadamente o PP e o consentimento do PSOE, non permitiu que fora adiante.

O obxectivo non era tanto denunciar o que pasa, senón diseñar unha serie de medidas preventivas. A iniciativa tomaba como referencia outras experiencias existentes noutras latitudes, como son o caso da ficha limpa da lexislación brasileira, os criterios marcados pola organización Transparencia Internacional e a propia proposta do Fiscal Superior de Galicia da creación do Consello de Prevención da Corrupción, figura existente na República portuguesa dende o ano 2008. Estas medidas debían ir acompañadas da exemplaridade na conduta nos representantes políticos galegos, e unha actuación pedagóxica orientada ao cambio dunha cultura política enormamente instalada no imaxinario colectivo, así como do endurecemento do castigo a aqueles que non cumpren.

AP – COMPROMISO POR GALICIA NACEU HAI UN ANO FUNDAMENTALMENTE NUTRIDA DUNHA ESCISIÓN DO BNG. PERO É EVIDENTE QUE PARA CONSEGUIR MEDRAR E SER ALGO NA POLÍTICA GALEGA SERÍA NECESARIO QUE CxG ATRAERA A MOITA XENTE QUE NON FOI DO BNG OU INCLUSO QUE FOI DO PSOE OU DO PP. QUE TEN QUE DICIR VOSTEDE A ESTES POTENCIAIS VOTANTES QUE AGORA VOTAN A OUTRAS FORZAS OU NON VOTAN?

Xoán Bascuas - Coido que na política galega hai que sacudirse certos prexuízos. En Compromiso por Galicia entendemos que non hai que preguntarlle á xente de onde ven, senón a onde quere ir.

No tocante ás procedencias políticas da nosa filiación, pois hai de todo: xente que xa participara noutros proxectos e xente que non. Mesmo diría que a maioría dos compañeiros e das compañeiras non proceden do BNG.

Hai proxectos políticos que se autocalifican de galeguistas, pero fano en fraude de lei. Non pode haber galeguismo se non se fai desde forzas políticas que estean chantadas no país, sen dependencias alleas. Esa credibilidade tena Compromiso. Nos facemos o que dicimos. Defendemos as listas abertas, sen trampas, cartóns ou planillas e así foio como se escolleu o noso Consello Político Nacional no Congreso constituínte de febreiro; defendemos o modelo de primarias para a elección de candidatos e así o fixemos, con moitas limitacións e moi mellorábeis, pero fixémolo. Defendemos o empoderamento da toma de decisións no ámbito local e así o practicamos na nosa estrutura organizativa. E tamén defendemos que as principais decisións deben ser colectivizadas e velai que teñamos preparado o mecanismo do referendo militante ou as convencións para as políticas de alianzas.

A política debería ser ante todo credibilidade e coerencia. E tamén escoita activa coa cidadanía. E estas premisas son cumpridas por Compromiso.

AP - DESDE A IRRUPCIÓN DE BEIRAS NO PARLAMENTO O BNG RADICALIZOU DE XEITO MOI OSTENSIBLE O SEU DISCURSO. NESTE ESCENARIO , UNHA OPCIÓN GALEGUISTA DIFERENTE DAS PROPOSTAS DE BNG E AGE PODE TER ESPAZO PARA DESENVOLVERSE. COMO O VE VOSTEDE?

Xoán Bascuas - No tocante ao espazo ideolóxico, no medo de perder o tren que tomou Euskadi e Cataluña, hai quen pensa que oportuno é correr máis. É unha opción. Pero ese camiño non coñece de atallos e nos temos que ir avanzando co pobo, co seu ritmo, pero sen perder o tempo, sabendo que é necesario un labor pedagóxico e que o contexto galego non é o mesmo que o dos países que acabo de mencionar. A situación en Euskadi e Cataluña é a que é porque gobernou durante 30 anos o nacionalismo. Pois iso, nós ao noso; ese tamén é o xeito de practicar o galeguismo, sen mimetismos con outras nacións.

AP – NESTA LEXISLATURA DO PARLAMENTO GALEGO A INDISCUTIBLE RAÍÑA É A CRISPACIÓN POLÍTICA CANDO NON A ABERTA HOSTILIDADE. DESDE COMPROMISO POR GALICIA PENSAN VOSTEDES QUE SE PODERÍA FACER DOUTRO XEITO?

Xoan Bascuas - Dicía Simón Bolívar que da paz podemos agardalo todo e da guerra só o desastre. Trasladado ao ámbito político e parlamentar semella que o desastre está garantido. Tirarse ao monte non val de moito, aínda que cómpre recoñecer que as cousas están como para armala. Pero a xente non só precisa un estado de ánimo. Ademais, esperando que ninguén o tome a mal, esa práctica a quen favorece é ao PP, que ve como unha parte do electorado que tiña decidido deixar de apoialo retorna a darlle o seu soporte ante o que eles ven como agresión e inseguridade para o que eles entenden que é a orde e o correcto.

Non basta só con paralos ou facerlles fronte. Tamén hai que saber propoñer, en positivo e construtivamente. O PP tamén radicalizou o seu discurso no 2009 e así estamos; sen horizontes e sen solucións. Os problemas seguen aí. Pois ben, despois da guerra, ten que vir a paz. Ademais, para facer o mesmo que os demais, xa chegan eles.