A pouco de casar Dona Micaela comezou a facer camisiñas, pero a súa ilusión derrubouse súbitamente e, con bágoas nos ollos, meteu nun frasco de augardente o froito abortado dos seus amores. Dona Micaela escribiu nun papeliño: "Adolfo, 12 de maio de 1877". Pegou o papeliño no frasco, e despois de bicalo tristemente gardouno no armario das sabas de liño.
Non riades, porque o conto é triste.
Aínda non pasaran catro meses e Dona Micaela comezou a traballar novamente nas camisiñas. A boa señora compracíase cavilando no herdeiro que xa estaba en camiño cara ao mundo, e por segunda vez Dona Micaela viu marchitas as súas ilusións de nai, e con fonda tristura meteu en augardente o novo froito dos seus amores. Dona Micaela escribiu: "Rosa, 7 de xaneiro de 1888". Pegou o papeliño no frasco e moi amargada gardouno no armario das sabas de liño.
Non riades, porque o conto é triste.
A pobre señora chorou tres veces máis e meteu noutros tantos frascos de augardente, un "Pedro", un "Ramón" e unha "Alicia".
Non riades.
A boa señora deuse de conta que non alumaría xamais un fillo verdadeiro, e coas súas grandes ansias maternais dedicou a vida enteira ao coidado agarimoso dos frascos de augardente. Triste vida!
Non; non riades, porque o caso é triste.
Cada vez que unha errada ilusión cumpría anos, Dona Micaela cambiáballe a augardente. Todos os días bicaba os frascos e arranxaba os laciños de seda que cinguían os pescozos dos frascos de "Rosa" e de "Alicia". A boa señora chegou a vella e tiña criadas de tanta confianza que andaban coas chaves dos armarios e gobernaban na casa. Un día chegou ante Dona Micaela unha das criadas. Viña tan cortada que non podía falar; pero a pobre muller arroxouse ao chan e aos poucos foi confesando entre saloucos: "Perdón, a miña ama! ai, que desgraza señora! O señorito Adolfo caéuseme das mans e rompeu...
E nese instante Dona Micaela desvaneceuse para sempre.
Alfonso Daniel Rodríguez Castelao
Tirado de "Cousas"
No hay comentarios:
Publicar un comentario