Por Lino Portela
Se facemos caso a aquela pintada no metro de Londres que nomeaba a Eric Clapton nada menos que como Deus, o seu compadre e mestre norteamericano J. J. Cale debería ter un cargo superior no Olimpo. Pero non. Aos seus 71 anos, Cale acaba de subir a un autobús para facer unha xira por EE.UU para presentar o seu novo disco Roll On mentres ri do paso do tempo. "O da pintada ocorreu fai moito", di por teléfono. "Non creo que Eric sexa Deus, nin sequera el o cre. Eu non son mellor que el. Tampouco peor". Clapton sente devoción por Cale. Non só porque o mentor regaláralle as dúas cancións que lle impulsaron á fama -Cocaine e After midnight-, senón tamén pola silenciosa defensa que Cale fixo sempre do rock tradicional con raíces do blues. Nacido en Tulsa (EE UU), Cale vive semirretirado nun rancho en Escondido (California). Alí compuxo e gravado ao seu aire 13 novas cancións de rock polvoriento e blues profundo de perezosa cadencia. Unhas composicións que pouco teñen que envexar aos seus mellores traballos, mesmo no seu discreto éxito. Cale quería fortuna pero prefería que outros levasen a fama. "Non son un bicho raro. A miña vida é como a doutra moita xente", asegura con voz de tipo corrente. "Vou ao super, vexo a tele, e cando me apetece escribo cancións. Até teño Internet". Toda unha rareza para un tipo que nos anos setenta vivía illado sen necesidade de "un maldito" teléfono. Daquela época é unha entrevista na que proclamaba orgulloso o seu ostracismo voluntario. "Prefiro gravar as cancións mal, para incitar a que outros as volvan a gravar e levarme así a pasta", dicía entón. Segue apartado por decisión propia da primeira liña de fogo 40 anos despois. "Son compositor. O meu traballo é escribir cancións e para iso non necesito a fama. Tampouco me interesa todo o que rodea ao negocio musical", continúa. "Procuro non converterme nun personaxe". Das súas cancións clásicas destaca Cocaine, reconvertida en malinterpretado himno drogata por Clapton. "O autor de Cocaine nunca a probou", di Cale referíndose a si mesmo. "ás veces escribo sobre fantasía, ás veces sobre a realidade. Algunhas cousas pasáronme a min, pero non é o caso. Escribina co que me contaron algúns amigos". O último que sabiamos del até Roll On era o premiado Road to Escondido, de 2006, gravado a medias con Deus, é dicir, Clapton. "Estivemos moito tempo xuntos falando sobre o vellos tempo", lembra. "Por fin atreveuse a preguntarme se me gustaron as súas versións das miñas cancións. Díxenlle que si, porque é verdade".
No hay comentarios:
Publicar un comentario