Un anuncio de lencería feito dun xeito pouco común. A medida que transcorre o anuncio destila un aroma diferente ao que estamos afeitos a ver...
miércoles, 29 de abril de 2009
martes, 28 de abril de 2009
Ferrumbroso Young...
Por Gabriel Albiac
O directo máis salvaxe da historia do rock and roll perpetrouno un bárbaro chamado Neil Young en 1991, en compañía dunha banda de tipos duros que respondían o nome de Crazy Horse, «Cabalo Tolo». Chámase "Weld" e é un do non demasiados discos que xamais envellecen na discoteca da xente da miña idade; un dos moi poucos que a min séguenme estremecendo como aquel primeiro día no que non acababa de crerme o que estaba a escoitar. Máis. A medida que me fun facendo vello. A medida, pois, que a lenda que o marca de inicio a fin, ese demoledor «mellor ser devorado por unha labarada que roído por esa ferrumbre que nunca dorme», vai trocándose para cada un de nós nun postulado. E un queixume. Poucos de cantos asucaron a épica tumultuosa do rock and roll nos seus anos de epopea foron tan lonxe. E, dos que o fixeron, case ningún segue vivo. Cando en 2005 un aneurisma cerebral estivo a piques de levar a Neil Young por diante, pensamos todos que chegara finalmente o tempo do silencio. Que, co último home da xeración que converteu ao rock and roll na soa poesía viva do noso tempo, ía vir o final que furiosamente rexeitase aquela belicosa consigna do seu "Rust never sleeps": que a rock era o único que nunca morrería. Pero non hai nada que non morra. Quen non sabe iso? Hai catro anos, todos pensamos que o vello Young ía levar con el o rock á tumba. E o vello Young riu nos nosos narices cunha salvaxe gargallada eléctrica. Ésta cuxa gravación sae ao mercado agora. Un CD irregular e marabilloso, "Fork in the Road", que non é, por suposto, "Weld", porque, para ben, para mal e sobre todo para catastrófico, o tempo non perdoa. Pero, porque como, aínda da catástrofe -sobre todo da catástrofe-, aquel que sabe aprender extrae as únicas esquirlas de beleza irrenunciables, "Fork in the Road" destella con instantes de emoción cegadora, case imposible. "A day in the life", por exemplo.
.
Imaxes dun directo sobrecolledor polo que ten de testamentario. As xentes da miña idade lembran a canción aquela. Compúxoa John Lennon para pechar o máis crucial dos discos que acoutan a historia do rock and roll: o "Sgt. Pepper´s lonely hearts club band" de 1967. Tivo problemas. Que hoxe darían risa. O tipo que evocaba vida e morte durante un soño desde o segundo piso do autobús londiniense no cal fumaba o seu pitillo, resultou sospeitoso. As emisoras públicas británicas prohibiron a súa difusión. Pero nada podía impedir que aquela concisa marabilla se convertise nun clásico. Intemporal. Neil Young, cuxa xenerosidade para cos colegas foi sempre lendaria, recólleo agora para dar peche a un disco que el quizais sabe un testamento. «Tiven hoxe un soño, tío...». Sobre o escenario Young aparece cascado, maltratado polos desapiadados anos, pola desapiadada vida. Ilustración da lacónica sentenza de Ezra Pound: Time is the evil. Evil. «O tempo é o mal. O mal». Ilustración daquel feroz queixume que ruxía en Weld: a ferrumbre que nunca dorme. Até o instante en que o tipo ferrumbroso agarra a guitarra e a aporrea, até acabar triturándoa en amigable homenaxe a Hendrix e, nel, a todos os que pereceron. Ate que o tipo de faciana e corpo gangrenado canta, ou máis ben roxe, coa mesma desgarrada perfección de sempre. E acaba por preguntarse, como aquel tan novo entón John Winston Lennon, cantos condenados cadaleitos son necesarios para encher o Albert Hall. E entón, só entón, un talvez sospeita que algo das nosas vidas talvez fuxa da morte.
ABC - 27.04.09
lunes, 27 de abril de 2009
Estatísticas, estatísticas, estatísticas...
Eis unha web moi interesante con estatísticas de todo tipo e cor. Bótalle unha ollada http://www.worldometers.info/es/
Un número...
UN NÚMERO
Ramiro Fonte
Marca ese número de teléfono
(É unha tatuaxe
Que o vello leva aínda inscrita no seu brazo)
9 8 2 8 8
Nove, oito, dous, oito, oito.
Descolga o aparato: un deses negros
E pesados teléfonos dos anos das posguerras,
É dicir, da túa infancia
E antes de remexer nos cinco números
Oito, oito, dous, oito, nove
***
E de multiplicalos por centos de milleiros,
Como se así tratases de comprender nas cifras resultantes
Toda a magnitude da traxedia,
Marca ese número,
Tatuado no brazo deste vello,
Que cho amosa un instante
Por se ti non quixeses comprender;
Que vai interrogarte
Cos seus ollos azuis,
aínda moi vivos,
Por se ti dubidadas.
***
Antes de xogares á cábala cons cinco Números;
co nove, cos tres oitos,
Que entre eles enlean a cadea,
Co preguiceiro dous que, inconformista, a rompe,
Para así convencerte de que a roda
Do azar rexe o destino, por iso onda ti chega esta sombra errante,
Incómoda dalgún sobrevivente,
***
Volve cravalos no antebrazo do home,
Logo na túa memoria, e marca o número,
Nesa circunferencia na que xira
Toda a historia do século
9 8 2 8 8
***
De certo que a chamada soará
Nun lugar moi estraño
(Hoxe xa debe ser unha vila de tantas
Da lonxana rexión, cos seus vellos felices,
Algo desmemoriados,
Que amorean a leña cortada xunto á casa
Para pasar o inverno, e cos seus nenos loiros
Que asistirán á misa dos domingos),
***
Nese lugar ó que chamaron Auschwitz
E que todo poeta
Semella ser consciente do arriscado que é
Escribilo nos versos, aquelarlle unha rima
Con algunha palabra das que son inocentes,
***
Nunha branca oficina case espida:
Hai na parede un mapa coas cambiantes fronteiras,
Un deses arquivadores de metal,
E do teito pendura
A lámpada morta que abanean
Os ventos que se coan
Por unha ventá cos cristais escachados
E tamén unha mesa
Cuberta, xa non sei, se de poeira ou cinza,
***
E enriba desa mesa, si,
Enriba desa mesa
O teléfono negro
Non deixa de soar, porque ninguén
Chegará a descolgalo.
(inédito)
domingo, 26 de abril de 2009
sábado, 25 de abril de 2009
A Biblioteca Dixital Mundial...
A UNESCO ven de lanzar a Biblioteca Dixital Mundial, un servizo que permite acceder gratuitamente (a través de Internet), aos fondos das grandes bibliotecas internacionais en varios idiomas. A BDM permite consultar documentos conservados nas máis prestixiosas bibliotecas do mundo, con acceso sen límite e de balde. http://www.wdl.org/es/
Unha proposta...
Curioso anuncio para promocionar vacacións de luxo. Entre os destinos, inclúense os famosos áticos con piscina de Las Vegas...
viernes, 24 de abril de 2009
Un bosque cheo de faias...
Un bosque cheo de faias é unha historia sobre a violencia neonazi escrita por Francisco Castro. Un grupo ultra e racista comeza a dar sinais de vida na cidade: pintadas, agresións aos "diferentes", panfletos que invitan ao odio e á xenofobia... Mais axiña han centrar a súa carraxe criminal en Nelson, un rapaz inmigrante de 15 anos que só desexa ter unha vida normal. Os seus amigos han loitar por lle poñer fin ao abuso e acabar coa persecución e a intolerancia que se centra sobre el. Un bosque cheo de faias é tamén unha historia de amizade, de intriga e de equívocos fatais. [Presentación editorial]
martes, 21 de abril de 2009
domingo, 19 de abril de 2009
P2P...
Nestes tempos nos que amenaza treboada e aos usuarios da mula, trátasenos de delincuentes, é agradable ver un sketch como o que emitiu 'Camera Café' sobre o tema das descargas P2P. Joaquin Reyes & company, con toda a ironía do mundo...
miércoles, 15 de abril de 2009
martes, 14 de abril de 2009
domingo, 12 de abril de 2009
sábado, 11 de abril de 2009
viernes, 10 de abril de 2009
Seminario na Coruña sobre a Shoáh...
Seminario en A Coruña
A herdanza de Shoah. A propósito da cuestión humana
24 abril de 2009
A mecánica utilizada pola Alemaña nazi para levar a cabo o exterminio do pobo xudeu xerou múltiples metáforas. Desde unha perspectiva histórica esa foi a ferida que marcou a memoria do noso presente e sinalou os límites do pensamento xurdido na modernidade. No terreo da evolución das artes, a máxima de Theodor Adorno de “c
ómo se pode realizar poesía despois de Auschwitz” non deixou de resoar na conciencia da creación. A Shoah converteuse tamén nunha especie de horizonte do pasado que non fixo máis que alterar e quebrar o noso presente. O seminario A herdanza da Shoah. A propósito de “La cuestión humana” proponse examinar de que maneira a mecánica establecida pola Alemaña nazi nos campos de exterminio afectou á relación do mundo contemporáneo a partir de tres vectores claves como son a industria, a linguaxe e as imaxes. Que revelan da mecánica existente nos campos de extermino algúns sistemas de produción industrial contemporánea? Ate que punto determinados xiros da linguaxe non fan máis que reflectir a perversión de significados da palabra establecidos nos campos? De que maneira a Shoah non fai máis que xerar un debate entre o acto de amosar e o de non amosar que afecta aos múltiples réximes de mostración da violencia da nosa sociedade contemporánea? Todas estas cuestións encontran o seu eco de resonancia na película de Nicolas Klotz, La cuestión humana (La question humaine, 2007), o terceiro opus da súa triloxía Tiempos modernos —da que forman parte Paria (2000) e La blessure (2005). A partir dos múltiples terreos explorados por esta obra complexa, o seminario intentará tecer unha ponte entre o noso presente, a memoria do infame e as súas formas de representación cinematográfica.
Dirección do seminario: Ángel Quintana (Universitat de Girona)Organiza: Centro Galego de Artes da Imaxe, en colaboración con Alliance Française (A Coruña) e Ambassade de France en Espagne-Service Culturel (Madrid).
Programa
10:00 h. Presentación do seminario
10:15 h. As palabras e os feitos (A industria capitalista e a Shoah)Miguel Morey (Catedrático de Filosofía. Universidade de Barcelona. Premio Anagrama de Ensaio por El deseo de ser piel roja)
11:15 h. Reflexións sobre a elaboración literaria da Shoah Adán Kovacsics (Ensaísta e tradutor. Autor de Guerra y lenguaje)
12:15 h. h. Pausa
12:45 h. Formas da abxección coa Shoah como motivo: De La vida es bella a El niño del pijama de rayas. Ángel Quintana (Universitat de Girona. Cahiers du cinéma/España)
14:00 h. h. Descanso
17:00 h. A ausencia filmada Santos Zunzunegi (Catedrático de Comunicación Audiovisual. Universidade do País Vasco)
18:00 h. O ataque do presente sobre o resto dos tempos. Como presentar o horror sen representar o horror Santiago Filloll (Universitat Pompeu Fabra de Barcelona. Codirector de Ich Bin Enric Marco)
19:00 h. h. Pausa
19:30 h. Coloquio con: Nicolas Klotz e Elisabeth Perceval, director e guionista de La cuestión humana.
Proxeccións
20 de abril
20:30 h. Paria (2000) Presentación: Nicolas Klotz (director) e Elisabeth Perceval (guionista)
21 de abril
20:30 h. La blessure (2005) Presentación: Nicolas Klotz (director) e Elisabeth Perceval (guionista)
23 de abril
20:30 h. La cuestión humana (2007) Presentación: Nicolas Klotz (director) e Elisabeth Perceval (guionista)
24 de abril
21:30 h. Jeunesse d’Hamlet (Nicolas Klotz e Elisabeth Perceval, 2007)
La consolation (Nicolas Klotz e Elisabeth Perceval, 2007)
Les Amants Cinéma (Héléna Klotz, 2006) Presentación: Nicolas Klotz (director) e Elisabeth Perceval (guionista)
Terá lugar no Centro Galego de Artes da Imaxe (CGAI)
Rúa Durán Loriga, 10 baixo
15003 A Coruña
Teléfono 881 881 271
info@cgai.org
Prezo: Gratuíto, previa inscrición
Prazo límite para a matrícula: Ate o día 22 de abril de 2009 (inclusive)
Para inscrición PICA AQUI
miércoles, 8 de abril de 2009
miércoles, 1 de abril de 2009
Suscribirse a:
Entradas (Atom)