"Ás catro da mañá, nunca se sabe se é demasiado tarde, ou demasiado cedo". Woody Allen







martes, 19 de enero de 2010

EL CONVOY, André Bossuroy, 60 min, 2009...

Alexandra e Florian, estudantes de Erasmus, vanse de road-movie polas estradas de Europa en procura das discriminacións que aínda arrasan nas nosas sociedades. Séntense inspirados pola lectura do Diario íntimo que unha moza xudía de 27 anos, Etty Hillesum, redactou en Ámsterdam entre 1941 e 1943. Etty mostra a súa fe inquebrantable no Home á vez que este cumpre o seu proxecto histórico máis macabro: "Xa o sei todo", escribe. "E con todo, considero que a vida é fermosa e está repleta de sentido. En cada instante". A través das persoas que se cruzan no seu camiño en Ámsterdam, Bruxelas, Colonia, Berlín e Auschwitz, Alexandra e Florian toman conciencia dos mecanismos que foron accionados durante o pasado e que non hai que perder de vista se non queremos ceder ao medo e o odio. Cada testemuña que nos atopamos parece preguntarnos: "Hoxe, a Vida, por onde está transitando?"




viernes, 15 de enero de 2010

Holocausto en banda deseñada...


Nestes días nos que o 27 de Xaneiro, Día Internacional de Recordo das Vítimas da Shoá fica próximo, eis un imprescindíbel traballo en banda deseñada do debuxante asturiano Alfonso Zapico, editado polo grupo "Zivia Lubetkin" que podes - eu diría debes - descargar íntegro e de balde AQUI

Desde "Os Blues Propicios" animo a todos os que sodes mestres a empregalo como material docente cos vosos alumnos.

"Auschwitz foi un proxecto de esquecemento: non tiña que quedar nin rastro. Sen soporte físico, debía desaparecer a significación cultural do pobo xudeu e a súa contribución á historia da humanidade. Tratábase de producir un crime de tal magnitude que, aínda que alguén escapase da cámara de gas e dese testemuño, ninguén lle crería pola desmesura do acontecemento. E, aínda que o cresen, tratarían de esquecelo porque telo presente era vivir cun fardo insoportábel".

Manuel Reyes Mate

100 anos non son nada...

lunes, 11 de enero de 2010

O Día da Shoáh en Ourense...


Con motivo da conmemoración o vindeiro 27 de Xaneiro do Día Internacional de Recordo e Homenaxe ás Vítimas do Holocausto, e organizada pola Asociación Galega de Amizade con Israel-AGAI, terá lugar en Ourense entre os días 16 e 29 de Xaneiro, a Exposición "Testemuñas do Holocausto". Exposición que ficará aberta ao público nos salóns do Liceo de Ourense. O día da clausura da Exposición - o venres 29 - no mesmo Liceo de Ourense, presentación do libro da profesora Gloria de Antonio Rubio "Judios e inquisición en Ribadavia". Libro editado polo Concello de Ribadavia, Casa Sefarad-Israel e a Rede de Xuderías de España. O acto dará comezo ás 19:30 e a presentación correrá a cargo do escritor e socio de AGAI, Afonso Vázquez-Monxardín. Todas as actividades son de entrada libre. Máis información: www.amizadeconisrael.org

martes, 5 de enero de 2010

Tertulias aínda...


Faloume onte a amiga Mere do café Grial, e sobre o Grial veño de ler na web de ordosgonzalo esta fermosa nova. A palabra, sempre a palabra.

Tertúlias nocturnas, El Grial, Pepe Ulloa y calle Gamboa de Vigo

El periodismo de crónica, que se hacía por la tarde en la tertulia, o por noche para madurarlo durante el día, ha dado paso al cortar y pegar de la era Internet. Cuando las tertulias del café Goya en la avenida de Urzaiz y la taberna de Eligio, en la travesía de la Aurora dejaron de existir, nos refugiamos en El Grial de "Pepe Ulloa" (Xosé Vázquez Ramos), en la calle de la Gamboa, donde ya se había creado un nutrido grupo de tertulianos en torno él. Al caer la tarde, a eso de las 19 aparecían los abogados, que se retiraban paulatinamente hasta las 21, 30 hora en la que comenzaban a llegar los escritores, poetas, pintores, políticos, periodistas y espectantes de diversas procedencias, también llamados parroquianos. Las palabras fluyen fríamente por el hilo del teléfono hasta la pantalla del mudo tertuliano.

El Grial es consecuencia de la reconversión de la librería A Esmorga, en bar de copas para amigos e intelectuales, cuando los libros dejaron de ser la fuente de nuevas ideas y las ideas se empezaron a copiar de las conversaciones de los tertulianos. Esto acontecía a finales del siglo pasado, en su últimos decenios, cuando vivían personajes como Jesús Cano, (el comandante Cano) hombre vinculado al mundo deportivo, al cine club y a la política clandestina, José Telmo Lodeiro, pintor de Vigo, como gustaba en llamarse, o el más joven Ramiro Fonte, malogrado recientemente, entre otros muchos de los habituales, porque ocasionalmente eramos visitados por Manuel Vázquez Montalban, o se dejaba caer Maruja Torres, acompañada por el gremio de los periodistas.

Las viejas tertulias han dado paso a la fría soledad del Blog


El Grial se convirtió durante esos años en el Comité Central, al que acudían Alcaldes, concejales, intelectuales de diverso pelaje y algún que otro músico, artista y funcionario. De ese maremagnum, salían las conversaciones más dispares, los secretos inconfesables y las primicias más buscadas. Si alguien deseaba saber en cuanto se cotizaba su "caché", en la vida pública, tenía que consultarlo con algún miembro del Comité Central o acudir a las tertulias nocturnas del Grial, que hacían honor al mito medieval de tan sagrada copa, y entre copa y copa, recibiría su correspondiente repaso, por parte de tan selecto grupo de eruditos, dispuestos a despellejar al más pintado sin la mínima piedad. Fernando Franco, cronista de las noches de Vigo, pasaba y sigue pasando, de retirada por el Grial, pero creo que nunca llegó a publicar nada a cerca de nuestros contubernios. Xosé Lois Mendez Ferrin, acudía a saludar, retirado en una esquina, mientras Pepe le rendía la pleitesía del viejo camarada, pero tampoco recuerdo que hiciera mención de nada en sus crónicas de los Lunes. La lista sería interminable, y las anécdotas inagotables, nada o casi nada sobre ello se ha escrito, sólo recuerdo que Ramiro Fonte, fusiló una o varias conversaciones en su libro Os leopardos da lúa. La tertulia ha desaparecido de nuestras vidas, dejándonos huérfanos del contraste de opiniones en vivo, sin importar que fuera entre iguales o desiguales. Atrás queda, la creación y la improvisación de la palabra inmediata en la punta de los labios, que ha dado paso al aporreo de un teclado para que destile palabras, que se pierden por la línea del teléfono, que no toman copas, ni se encienden al calor de las voces, ni se arredran, ante otros cuerpos excitados por las ideas.http://es.globedia.com/tertulias-nocturnas-grial-pepe-ulloa-calle-gamboa-vigo